|
7/17/2022 0 Comments Krijg de kriebelsfoto: Paul Klein  "Hey halloooo. Ik ben Vladermarr, een vliegend hert. Ik ben voor mijn soort ontzettend groot, wel een centimeter of acht. Ik ben namelijk een keversoort en wel van het grootste soort van Europa."
Vladermarr probeert zich te krabben met zijn achterpootje, maar het lukt niet. "Aaarg....", een kreet van frustratie. Ik kan mezelf niet krabben! "Weten jullie wat nu het allermoeilijkst is van het kever-zijn en helemaal van vliegend hert? Ons harde schild werkt echt als een beperking op ons emotionele leven. Echt! Wij kunnen niet alles lichamelijk voelen en uiten en daar heb ik nu juist zo'n behoefte aan." Bij een kever is, zoal iedereen wel weet, het eigenlijk niet mogelijk om de emoties in het gelaat te lezen, maar bij Vladermarr, zit de frustratie zo diep dat je kunt zweren het wel waar te nemen. Vlardermarr drinkt even wat sap uit de boom voor hij verder gaat, want het zit hem allemaal heel hoog. "Waarschijnlijk snappen jullie er niets van want jullie hebben geen hard schild, maar een heerlijke zachte buitenkant." Vlardermarr slikt even: "Het allerergst vind ik dat ik mijn vrouwtje eigenlijk niet voel als wij vrijen. Dat kennen mensen toch niet? Zij heeft ook zo'n hard schid!" Zuchtend tenslotte voordat hij met hoge snelheid wegvliegt: "ik wil zo graag mijn vrouwtje voelen en verwennen, maar dat is zo moeilijk!"
0 Comments
7/4/2022 0 Comments Boommarter: wil erkenning?!foto: Paul Klein  Jij wilt toch jezelf zijn! Iedereen heeft wel eens het gevoel niet begrepen te worden en niet gewaardeerd te worden. Als dit niet begrepen worden met je diepste zijn te maken heeft, dan is dit heel pijnlijk. Dan heb je het gevoel dat je jezelf niet mag zijn. Als dit een keertje gebeurt is dit niet erg. Maar als dit structureel het geval is, dan is het heel frustrerend en moet je stevig in je schoenen staan om jezelf te blijven. Dit gevoel wordt voornamelijk gevoed door wat anderen van jou vinden. Marters kunnen hierover meepraten. Ik wil ook mezelf zijn! "Mijn naam is Martine en ik wil toch iets vertellen wat mij ten diepste raakt. Ik voel mij gediscrimineerd, buitengesloten en zo kan ik nog wel even doorgaan.... Het lijkt wel of iedereen in het bos zichzelf mag zijn, behalve ik.. Een vos mag jagen, net als de eekhoorn en de roofvogel. Ik ben ook een roofdier en jaag om mijn buik te vullen. Hierin verschil ik niet van andere roofdieren." Martine is duidelijk boos en heeft dit omgezet in strijdlust. "Ik wil rechtvaardigheid", gaat Martine met felle stem verder. "Het ergste is het oordeel van de anderen, het wordt niet altijd uitgesproken, maar ik voel het wel. Ik vraag mij al lange tijd af, waarom zit ik in de positie om veroordeeld te worden? Ik kraak mijn marterbrein erover, maar ik weet het echt niet." Met een vragende blik kijkt hij op en haalt diep adem om hierover verder te gaan.. "De meeste mensen en dieren weten niet wat een marter doet en wat ons nut is. Nou ik zal het kort vertellen: Een marter is net als andere roofdieren, we jagen en eten graag andere dieren, die net iets kleiner zijn dan ons. We pakken net als onze collega's roofdieren altijd de zwakkere. Dus we doen precies hetzelfde!" Er valt een korte stilte en Martine slikt een brok weg. "Omdat onze neven, de steenmartermannetjes in bronstijd, de autokabels doorknabbelen vanwege de visolie, hebben alle marters een slechte naam. Tegenwoordig doen steenmarters dat gelukkig bijna niet meer, de mensen hebben de auto's ook aangepast. Van bunzingen en fretten hoor ik niet zoveel negatieve geluiden. Waarom bij ons Marters wel? "In de oude mythe van Cantabrië wordt zelf vermeld dat er een wezen uit ons ontstaat, om de honderd jaar en die geneest alles! Dan hebben we toch eigenlijk iets heel positiefs te brengen in de wereld, als marter. Wij denken dat dit genezende wezen weer uit ons geboren wordt op het moment dat het autokabel probleem is opgelost. Mijn vrienden en ik hopen hier snel op: Voor de wereld en ons imago." "Waarom wordt er dan zo negatief over ons gedaan? Ik ben mezelf, een marter en daar ben ik trots op."  De beste pootafdruk!
Je laat de beste pootafdruk op aarde achter: door jezelf te zijn. Doen wat bij jou hoort. Als anderen jou niet begrijpen ligt dat niet aan jou! `Dat is het advies wat Martine de Marter! "Ik strijd heel mijn leven al voor begrip en waardering, gewoon omdat ik ben wie ik ben. Als ik mezelf zou veranderen in een vos of een eekhoorn, dan krijg ik dit wel, maar dan ben ik mezelf niet meer. dan ben ik mezelf kwijt en dat is het niet waard Raak vooral jezelf niet kwijt! 7/3/2022 2 Comments Het heilige hertfoto: Cindy Raaijmakers  "Het heilige hert, staat hier te dromen. Van hindes en wat nog meer zal komen." Er zijn veel verhalen, liederen en psalmen waarin herten een belangrijke rol spelen. Een hert heeft uitstekend ontwikkelde zintuigen, zijn gevoelig en, als het er op aankomt, strijdlustig. Eigenschappen die veel mensen aanspreken en inspireren. Herten stonden op een voetstuk. Zo ook hier Engelbert, het heilige hert..... "Ik ben het heilige hert, althans zo noemen de mensen mij. Mijn vrienden noemen mij gewoon Engelbert intimi noemen mij Bert, wat uiteraard niet mijn voorkeur heeft." Hij houdt zijn kop even recht in de lucht en terwijl de avondzon neerstrijkt over zijn gewei, lijkt het inderdaad alsof er een kruis boven zijn hoofd verschijnt. Herten worden betiteld. als zeer sensitief Als er iets mis is in het bos, dan hebben de Edelherten dit door en komen ze in actie. Engelbert: "Waarom mensen ons rijpere Edelherten trouwens heilige herten noemen, heeft te maken met het feit dat wij de mensen al meerdere malen hebben gered. Er zijn veel voorbeelden te geven, maar het voorbeeld dat ik het leukst vind is die van de jonge mensenkinderen die wij veilig hebben thuisgebracht. Later heeft één van deze mensenkinderen ons weer geholpen" Engelbert kijkt vol trots voordat hij verder vertelt: "Jaren geleden was er een groep mensen in het bos en wij keken vanaf een veilige afstand toe. Er was een groepje kleine mensenkinderen bij. Je gelooft het niet, maar de volwassenen zijn weggegaan zonder hun eigen jongen mee te nemen. Eerst hadden de mensenjongen niets in de gaten, maar na verloop van tijd misten zijn toch hun ouders. Ze waren overstuur, bang en wisten geen enkele uitweg. Onze hindes hadden natuurlijk meteen medelijden en liepen rustig naar ze toe." Hij krabt even met zijn hoef en gaat meteen weer door. "Wij Edelherten met onze grote geweien kunnen best angstaanjagend zijn voor jongen van een ander soort. Dit troosten is dus echt iets wat door de Hindes beter overkomt. De hindes wisten de jongen gelukkig enigszins gerust te stellen. De mensenjongen liepen achter ons Hindes en Edelherten aan, en we brachten ze weer terug naar de mensenwereld. Daar was inmiddels paniek uitgebroken. Toen we zagen dat de mensenjongen door de mensen allerhartelijkst werden ontvangen, zijn we weer het bos ingegaan...Toen wisten we nog niet dat één van die mensenkinderen Anouk was."  Het heilig hert, er zijn veel afbeeldingen van gemaakt... Nog even een totaal ander voorbeeld. Een oude man wandelde in het bos, opeens viel hij op de grond en bleef stil liggen. Engelbert: "We hebben even gesnuffeld, maar deze mensenman leefden nog wel. Mijn vrienden en ik hebben toen de aandacht van de mensen weten te trekken en ze naar de liggende man gebracht. Mensen vinden ons zo bijzonder, ze volgen ons altijd of kijken op een afstand toe. In dit geval was het erg handig voor de betrokken mensen." Engelbert kijkt even of zijn verhaal begrepen wordt en schraapt zijn keel. "Zo kan ik nog veel meer voorbeelden geven van ons Edelherten die mensen hebben geholpen en gered. Maar dat wordt saai en ik wil zo weer grazen. Nog even over Anouk, dat was één van de kinderen die wij gered hebben. Anouk is nog vaak in het bos geweest en de Hindes waren altijd erg blij haar te zien en lieten zich zelfs strelen door haar. Een paar jaar gelden hadden we een lange en strenge winter, we hadden het allemaal koud en hadden honger. Anouk heeft ons toen terug gered door een aantal keer voer te brengen. Zo zijn wij toch de winter doorgekomen. De term heilig die wij krijgen opgespeld gaat ons iets te ver, wij worden liever boshelden ofzo genoemd. Maar de kijk van ons Edelherten op het leven is natuurlijk anders dan dat van de mens. Maar wie goed doet, goed ontmoet, snappen we volgens mij allemaal."
|
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
January 2023
Categories |
RSS Feed