|
5/7/2023 1 Comment Onzichtbare sociale krachtenFoto: Karin Knap-Meijer  Onzichtbare sociale krachten "Om maar meteen de aandacht op mij te vestigen, ik ben Charles. Charles de grote! Voor een muis heb ik een flink formaat, maar dat is niet eens de reden dat ik 'de grote'; wordt genoemd. Wij bosmuizen beschikken namelijk over een onzichtbare kracht en dat is: gedachten kunnen lezen van iedereen die bij ons in de buurt is. Onze kracht is niet met het blote oog waar te nemen. Ons muizenlijf wordt ook slechts door enkelen waargenomen, dat vinden wij ook wel fijn hoor. We houden ons graag een beetje op de achtergrond. Aanvullend op het gedachten kunnen lezen, heb ik als één van de weinige bosmuizen nog een extra gave mogen ontvangen, en dat is: Gevoelens piepfijn aanvoelen. Daarom heet ik Charles de grote!" Charles de grote kijkt met zijn kraaloogjes vluchtig in het rond. en vervolgt met muizenpiepstem: "Weet je trouwens waarom wij bevriend zijn met de grotere bosbewoners? Wij eten insecten, grote dieren hebben een hekel aan die steekbeesten. Wij lusten ze rauw en zien het naast noten, kruiden en zaden als een welkome aanvulling op onze dagelijkse muizenhapjes. Wij krijgen dus alles gedaan van onze grote bosvrienden, omdat wij insecten eten.” "Bosmuizen delen ook de meeste informatie met elkaar door gedachten te lezen, en praten er al piepend over door. Zij worden daar rustig van. Charles vervolgt, nu een tikkeltje ernstiger: Mijn buurman bijvoorbeeld was heel verdrietig en had sombere gedachtes, die smart voelen we allemaal in onze muizenziel.... hij zat als een muis in de (sombere gedachten)val... In zijn eentje kan hij daar niet uitkomen, maar samen wel, wij delen lief en leed, dat doen wij als bosmuis! Wij muizen zorgen gewoon goed voor elkaar: 'Voor man en muis'; zoals wij dat noemen. Dan gaan we allemaal even langs om hem ietsepietsie op te piepen! Misschien een tip voor de mensen om ook voor elkaar te doen." "Wij muizen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en willen ook dat iedereen het goed heeft, muis of niet, bosmuis of andere, onbekende muis. Wij kijken niet naar ras of herkomst.” verklaart de pratende muis ineens. "Heel sociaal zijn bosmuizen dus, wat waarschijnlijk ook wel versterkt wordt door het kunnen lezen van elkaars gedachten." Charles: "Ja, voor ons is verbinding met elkaar echt alles. Daar zetten wij alles voor in." Hij wil ook dit nog graag even snel kwijt voordat hij een bosmuisje uit de klauwen van een uil gaat redden door keihard te piepen: "Hoe is de mens met elkaar verbonden? Piepen die elkaar ook op en helpen die elkaar ook echt?"
1 Comment
4/27/2023 1 Comment Niets is wat het lijkt,,,foto: Paul klein  Als je met een snelle blik naar deze stoeiende runderen kijkt, dan roept dat waarschijnlijk vraagtekens op. Wat een gewaarwording... Wat zie ik nu eigenlijk?
Zijn er twee dieren te zien met ieder één oog aan deze zijde? Of is het één wezen met twee ogen? In het laatste geval wordt er vast gedacht aan een mythisch dier met een kwinkslag vanuit de Griekse Goden en half- Goden, Ongeacht de waarneming die jij hebt, het geeft weer hoeveel invloed de persoonlijke perceptie heeft. Zo is met alles wat we gadeslaan: we bekijken het vanuit ons eigen referentiekader. Op zich niet erg.. Maar het je bewust zijn van deze perceptie is altijd handig. Bij een tweede blik zullen de meeste kijkers twee stoeiende of vechtende runderen zien: In deze omstandigheid zie je Connor en Sean, twee jonge Galloway runderen in strijd met elkaar. Sean, de kleinste (rechts) heeft in ieder geval de grootste mond: "Ik ga winnen en duw je zo het water in". Kop tegen kop. Met zijn stem en lichaamstaal maakt Sean veel indruk... ook op zijn maatje Connor, die duidelijk groter en sterker is. Connor weet niet goed hoe hij moet omgaan met deze houding van die kleine Sean. Na een kort moment van wikken en wegen zegt Connor ineens: "Hou op kleintje, ik ben groter en sterker." Dit had hij beter niet kunnen zeggen... Sean begint te briezen en wel op een zeer geïrriteerde toon: "Wij gaan onze krachten meten en de sterkste wint! Wie het laatst in het water belandt heeft gewonnen." Sean wacht niet op goedkeuring van zijn dwingende voorstel, integendeel. Hij begint meteen als een dolle te duwen. Connor zucht diep en heeft eigenlijk geen zin in deze krachtmeting, maar hij zal er toch aan moeten geloven. Connor: "Kom maar op met je kop," en hij duwt Sean een paar meter richting het water. Sean begint te schelden en te stampen. Hij doet vervolgens een stap achteruit en beukt tegen de kop van Connor, Zijn grote vriend staat even te tollen op zijn benen, de kleine Sean maakt van de gelegenheid gebruik en loopt om zijn vriend heen. Connor draait mee.... Sean lacht gemeen: "Kijk nu sta jij aan de waterkant, straks heb jij nog natte poten." Connor kijkt achter zich en went zijn kop naar het water. Op dat moment beukt Sean met een aanloopje tegen de kont van Connor aan. Om in evenwicht te blijven doet de grote sterke Connor een paar stappen naar voren... Jawel Connor heeft als eerste natte poten! Een beetje beduusd kijkt Connor naar het water en vervolgens naar zijn poten. Sean rent als een dolle een overwinningsrondje en vertelt aan iedereen dat hij van zijn grote vriend gewonnen heeft. Een paar jonge runderen die op een afstand het tafereel hebben gadegeslagen, kijken elkaar zwijgend en veelzeggend aan. De één doet een stap opzij, de ander trapt net een vlieg weg en weer een ander draait zich toevallig om... net op het moment dat Sean in de buurt is en een enorme uitglijder maakt, zo het water in.... Proestend en snotterend komt hij weer boven en kijkt vol ongeloof en verbazing om zich heen. Connor graast weer als vanouds: "Wat een druktemaker zeg, om niks dus!" Sean ziet ook dat anders. Alweer een kwestie van perceptie! 4/26/2023 1 Comment Ouderliefde!Foto: Paul Klein  De bonte Vliegenvanger is hard aan het werk om de jonkies te voeden. Victor de vliegenvanger: "Mijn vrouw en ik hebben wel zes eieren gekregen dit jaar, en er zijn er wel vijf uitgekomen. We hebben dus een groot gezin om te voeden. Constant aan- en afvliegen met voedsel. Een echte uitputtingsslag, maar door onze ouderliefde doen we alles." Ondertussen houdt hij goed in de gaten of er niet toevallig een insect langs vliegt. Zoals zijn soortnaam al doet vermoeden, vliegende insecten zijn hun grootste voedselbron. Victor snatert verder: "Wij hebben zo'n zestien dagen nodig om onze jongen groot te brengen, daarna kunnen ze hun eigen vleugels strekken en de wijde wereld in vliegen. Dan hebben wij onze taak als ouders goed volbracht." Victor vliegt weg en vangt behendig een vlinder-achtig dier en brengt het naar het nestkastje. Hij wipt naar binnen en gaat ook weer snel naar buiten. Lichtelijk gestrest komt Victor nog even terug: "Wij hebben echt een enorm drukke tijd, zo'n zestien dagen lang. Daarna hebben wij een paar weken de tijd nodig om weer op gewicht te komen en bij te komen van onze zware ouderlijke taak. Maar we doen het met liefde hoor, het zijn tenslotte onze kinderen." Weg is hij weer om het volgende insect aan zijn snavel te prikken en dit als een goede vader naar zijn kroost te brengen: Victor: "Mijn vrouw en ik hebben het er weleens over dat vooral zoogdieren zò lang voor hun kroost moeten zorgen. Wat een uitputtende bezigheid. Dan heb ik het nog niet eens over de mensen, die zijn wel zo'n twintig jaar bezig hun kinderen groot te brengen. Wij zouden dat niet overleven, Wij Vliegenvangers blijven meestal maar één broedperiode bij elkaar, heel soms langer. Maar zeker geen twintig jaar zoals bij veel mensen het geval is." "Wat ik zelf ontdekt heb, is nadat de kinderen uitgevlogen zijn, dat mensen dan een andere partner kiezen. En dan pas zijn ze weer vrolijk na jaren van opvoeding. Dat valt mij dan weer op hè als mensen hier wandelen. Ik doe weleens navraag bij vrolijke mensen vanaf de 50 jaar, en het klopt steeds..! Wat mij opvalt is dat hazen, runderen en paarden er ook weer hun eigen gewoontes op nahouden. Dat zijn mijn bevindingen rond de Heidebloemplas waar ik al een paar jaar verblijf." Valt jullie mensen dit soort eigenaardigheden ook op? Dat van de dieren en van de vrolijke mensen? Ik ben erg benieuwd of dat in het hele land ook zo is, in de stad, het bos en op het platteland! Klopt dat inzicht ook wat jou, lezer, betreft? 4/23/2023 2 Comments De gunfactor!foto: Karin Knap-Meijer  Wie kijkt er naar wie?
Als je in het bos loopt en je begluurd voelt, dan is dat vaak ook zo. De dieren in het bos houden ons namelijk goed in de gaten en zijn geoefend in het onzichtbaar lijken. Dat is niet verwonderlijk, want het gaat om hun lijfsbehoud: is de menselijke bezoeker een bedreiging of niet? De dieren maken een vlugge inschatting om vervolgens onverstoord door te gaan met wat ze aan het doen waren, of door toch het zekere voor het onzekere te kiezen en te vluchten..... Die keuze maakt ook Nick de Eekhoorn dagelijks: "Eigenlijk ben ik aan het kijken of er nog noten voor mij klaar liggen. Misschien als ik lief lach voor de camera, dat deze fotografe weer nootjes voor me heeft. De liefde gaat bij Eekhoorns eveneens door de maag." . Mick gaat verder: "Wij Eekhoorns zijn slimme rovers en jagers en met name noteneters. En veel van ons zijn ook liever lui dan moe... als noten aangeboden worden, dan eten we ze graag op. Tuurlijk. Wij denken dat sommige mensen ons als een soort aardige Godheid zien, anders zouden ze ons nooit zo verwennen. Wij observeren de mensen graag en vragen ons af waarom ze dit doen? Een aantal van mijn maten beweert dat wij de meest populaire bosbewoner zijn..." "Gek hoor, wij vreten de jonkies op van vogels, hun eieren, ook de jongen van boommarters bijvoorbeeld. Wij zijn echt grote roofdieren in de bomen, daar waar wolven en lynxen niet komen dus." Nick werpt een zelfverzekerde blik de wereld in, voordat hij zijn verhaal vervolgt. "Een vos is meer de equivalent van ons op het land, zeg maar. Ja, door te lachen en schattig te zijn, hebben wij eekhoorns die enorme gunfactor verkregen, zeker de laatste jaren. Vooral sinds de komst van bungalowparken zijn wij zeer geliefd geworden." Zachtjes, lief fluisterend voordat Nick zich snel uit de voeten maakt: "Het imago wil ook wat hè?" 3/3/2023 3 Comments De (t)huismusfoto: Stijn Paulusma  Jan de Thuismus zit rustig thuis op zijn favoriete tak. Gezellig in zijn eigen vertrouwde buurt tjilpend met de familie Doorsnee.
Jan: "Wij mussen zijn nogal gehecht aan onze eigen plek en aan bekende soortgenoten, zo zijn wij nu eenmaal. Als het goed is, is er voor ons geen reden om weg te gaan of verder te kijken. Wij voelen ons eigenlijk prima thuis bij huizen met mooie tuinen, de juiste daken voor nesten, en in de natuur... als er maar genoeg beschutte plekjes zijn om ons terug te trekken. Wij stellen onze privacy erg op prijs. Soms hoor ik dat mensen daar moeilijk over doen onderling en hebben zij zelfs wetten nodig om hun privacy te waarborgen. Als dat nou echt nodig is... Wij doen niet zo moeilijk gelukkig." "Mijn opa en overgrootvader woonden hier ook al op de Veluwe. Wij zijn hier dus al veel generaties lang en nestelen iedere keer op dezelfde plek. Daar houden wij van. Wij houden ook van mensen die honkvast zijn... Wij houden niet van verhuizende mensen. Je weet nooit wat de nieuwe bewoner met ons huis en onze tuin gaat doen. Het voelt echt als ons. Mensen zijn slechts passanten." Net zoals sommige andere vogelsoorten. meldt Jan: "Er zijn vogels die trekken met de seizoenen mee, of er zijn er die juist constant van plek verhuizen. Nou dat is niets voor ons thuismussen hoor." Al hippend gaat Mus Jan verder: "Wij zien ook de kwaliteiten in van deze migrerende vogelsoorten hoor, maar we zijn gewoon blij met ons eigen manier van leven. Zo denken andere vogels trouwens ook, je geeft toch de voorkeur aan je eigen levensstijl..." Er komt net een mens wat brood strooien. Zenuwachtig hipt Jan weer van takje naar takje... Zijn vrienden zitten meteen op de aangeboden kruimels en pikken in recordtempo alles weg. "Weet je wat het met mensen is?: Ze blijven maar bouwen en verbouwen en vaak maar voor tijdelijk gebruik, terwijl wij hier al generaties wonen en we woonden op plekken waar nu huizen en bedrijven staan. Wij mussen moeten steeds maar uitwijken, dit past niet bij ons... daarom zijn er nu helaas veel minder mussen." Terwijl wij echte thuismussen zijn en graag met de mensen leven, onze groep mussen voelt zich hier, in deze buurt, echt thuis, gesetteld dus." "Daar komt nog meer brood, van onze burenmensen ... ajuus!" En weg is Jan hij gaat volledig op in zijn eigen groep pikkende thuismussen. Hij hoopt dus naast eten op privacy en ruimte door de mensen gegund, wij hopen met Jan mee! 2/23/2023 0 Comments Waarom willen mensen opvallen?foto: Herman van Alfen  "Om maar meteen met de boom in huis te vallen, ik ben er maar even achter gaan staan. Ik ben namelijk erg onzeker, met name over mijn uiterlijk, en eigenlijk over alles in het leven. Jerome is mijn naam. Mijn vrienden noemen mij Jerome Boom. Mensen doen alsof wij reeën allemaal hetzelfde zijn, maar we hebben ieder een eigen persoonlijkheid en een wel heel verschillend uiterlijk. Waar mensen reeën zien, onderscheiden wij familieleden, vrienden en bekenden. Wij zijn ieder uniek, zowel van karakter als van uiterlijk."
Jerome kijkt of niemand kan mee luisteren en gaat vervolgens verder op intieme toon: "Ieder van ons heeft zijn eigen unieke vachtkleur. Ik ben iets donkerder dan de meeste soortgenoten, ik val dus op binnen de groep en dat vind ik niet prettig. Daarnaast zijn mijn benen ook bovengemiddeld lang. Ik ben dus een zogenaamd buitenbeentje... als bosbewoner is dat niet plezant, dat kan ik je vertellen." "Omdat ik mij schaam voor mijn lichaam, schuil ik dus vaak achter een boom, vandaar de naam Jerome Boom. Gelukkig staan er veel bomen in het bos en mijn buitenbeentjes zijn niet op de foto te zien. Over gelijkenissen gesproken: mensen hebben ook niet allemaal dezelfde kleur en lengte. Wij reeën hebben het daar weleens over. Wij zien duidelijk verschil. Wat wij makkelijk waar te nemen vinden, is dat mensen vooral veel verschillende kleuren hebben, soms zelfs kakelbont geverfd zijn. Wij reeën kunnen ons hier niets bij voorstellen. Wij willen het liefst allemaal op elkaar lijken en juist niet opvallen. Dàt geeft verbondenheid. Bij mensen lijkt het net omgekeerd, dus alsof ze alleemaal heel verschillend willen zijn en enorm willen opvallen." Wij reeën vragen ons af waarom mensen zoveel moeite doen om er verschillend uit te zien, het lijkt of de mensen totaal geen verbondenheid voelen. Wij zouden hier enorm onzeker van worden, maar mensen blijkbaar niet. Of zijn ze juist zo verschillend omdat ze zo onzeker zijn en daardoor op moeten vallen, uniek mòeten zijn?" 2/21/2023 3 Comments Een wereldwijde trend?Foto: Cindy Raaijmakers  Vanwege hun schutkleuren zijn deze Hindes bijna niet waar te nemen. Aan de koppies van de dieren valt nog wel af te lezen dat ze verbaasd zijn en dat ze zich misschien zelfs betrapt voelen. Kwestie van een goed geweten denk je dan...
Liese de leidhinde: "Dit is een groep Hindes. Ze hebben net één van hun vriendinnen uitgelachen en uitgescholden, omdat ze een andere mening heeft en nogal dun is." Nu staan ze samen op een veilige afstand te kijken. Als groep voelen ze zich heel sterk. Zij vervolgt een beetje emotioneel nu: "Deze jonge Hindes moeten echter nog wel wat gedragsregels leren." Liese slaakt een diepe zucht en gaat verder: "Ik weet ook niet wat hier in het grote bos gaande is de laatste tijd. De herten lijken zich steeds brutaler te gaan gedragen, of misschien zelfs wel respectloser. Dat gedrag lijkt wel gebruikelijker tegenwoordig hè... Zowel naar elkaar, als naar mij....pfff.." Als Leidhinde heeft Liese de belangrijke taak om iedereen op zijn of haar gedrag aan te spreken. "Maar tussen jou en mij gezegd: 'Ik ben er de laatste tijd enorm druk mee en het lijkt steeds erger te worden'....." Liese kijkt met haar struise blik naar de groep Hindes. "Kijk ze voelen zich heel stoer, alsof ze een overwinning hebben behaald. Ze snappen niet dat hun houding vol minachting is tegenover hun vriendin. Ik vind het allerergst nog, dat ze niet eens het besef hebben dat het getoonde gedrag echt niet kàn. Bovendien kunnen de dames daarbij ook nog eens zóveel zwammen om hun absurde attitude recht te breien en zich oh zo volslagen dapper te voelen. Hier word ik als verantwoordelijke Hinde simpelweg verdrietig van. Daarnaast valt er nog veel te leren voor deze Hindes over wat vriendschap nu echt betekent." Liese: "Wij zijn, net zoals alle Hertachtigen vluchtdieren, dat zou ik dus ook liever anders zien. Wij hebben elkaar gewoon nodig, we zijn roedeldieren. Wij herten horen elkaar te steunen en niet af te kraken. Door dit gedrag, wat ik ook bij mensen zie hoor, maken wij ons als groep zwak. Als er onenigheid binnen onze groep heerst, zijn we een makkelijke prooi voor bijvoorbeeld de wolf, de lynx die eraan komt in ons land, en de menselijke jager. Het besef dat we samen meer kunnen bereiken, is nog ver te zoeken op dit moment. Ik hoop dat mensen dat eerder onder de knie hebben!" |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
April 2023
Categories |
RSS-feed