foto: Stijn Paulusma

foto: Herman van Alfen

"Om maar meteen met de boom in huis te vallen, ik ben er maar even achter gaan staan. Ik ben namelijk erg onzeker, met name over mijn uiterlijk, en eigenlijk over alles in het leven. Jerome is mijn naam. Mijn vrienden noemen mij Jerome Boom. Mensen doen alsof wij reeën allemaal hetzelfde zijn, maar we hebben ieder een eigen persoonlijkheid en een wel heel verschillend uiterlijk. Waar mensen reeën zien, onderscheiden wij familieleden, vrienden en bekenden. Wij zijn ieder uniek, zowel van karakter als van uiterlijk."

Jerome kijkt of niemand kan mee luisteren en gaat vervolgens verder op intieme toon: "Ieder van ons heeft zijn eigen unieke vachtkleur. Ik ben iets donkerder dan de meeste soortgenoten, ik val dus op binnen de groep en dat vind ik niet prettig. Daarnaast zijn mijn benen ook bovengemiddeld lang. Ik ben dus een zogenaamd buitenbeentje... als bosbewoner is dat niet plezant, dat kan ik je vertellen."

"Omdat ik mij schaam voor mijn lichaam, schuil ik dus vaak achter een boom, vandaar de naam Jerome Boom. Gelukkig staan er veel bomen in het bos en mijn buitenbeentjes zijn niet op de foto te zien. Over gelijkenissen gesproken: mensen hebben ook niet allemaal dezelfde kleur en lengte. Wij reeën hebben het daar weleens over. Wij zien duidelijk verschil. Wat wij makkelijk waar te nemen vinden, is dat mensen vooral veel verschillende kleuren hebben, soms zelfs kakelbont geverfd zijn. Wij reeën kunnen ons hier niets bij voorstellen. Wij willen het liefst allemaal op elkaar lijken en juist niet opvallen. Dàt geeft verbondenheid. Bij mensen lijkt het net omgekeerd, dus alsof ze alleemaal heel verschillend willen zijn en enorm willen opvallen."
 
Wij reeën vragen ons af waarom mensen zoveel moeite doen om er verschillend uit te zien, het lijkt of de mensen totaal geen verbondenheid voelen. Wij zouden hier enorm onzeker van worden, maar mensen blijkbaar niet. Of zijn ze juist zo verschillend omdat ze zo onzeker zijn en daardoor op moeten vallen, uniek mòeten zijn?"

Foto: Cindy Raaijmakers

Vanwege hun schutkleuren zijn deze Hindes bijna niet waar te nemen. Aan de koppies van de dieren valt nog wel af te lezen dat ze verbaasd zijn en dat ze zich misschien zelfs betrapt voelen. Kwestie van een goed geweten denk je dan...
​
Liese de leidhinde: "Dit is een groep Hindes. Ze hebben net één van hun vriendinnen uitgelachen en uitgescholden, omdat ze een andere mening heeft en nogal dun is." Nu staan ze samen op een veilige afstand te kijken. Als groep voelen ze zich heel sterk. Zij vervolgt een beetje emotioneel nu: "Deze jonge Hindes moeten echter nog wel wat gedragsregels leren." Liese slaakt een diepe zucht en gaat verder: "Ik weet ook niet wat hier in het grote bos gaande is de laatste tijd. De herten lijken zich steeds brutaler te gaan gedragen, of misschien zelfs wel respectloser. Dat gedrag lijkt wel gebruikelijker tegenwoordig hè... Zowel naar elkaar, als naar mij....pfff.." Als Leidhinde heeft Liese de belangrijke taak om iedereen op zijn of haar gedrag aan te spreken. "Maar tussen jou en mij gezegd:  'Ik ben er de laatste tijd enorm druk mee en het lijkt steeds erger te worden'....."

Liese kijkt met haar struise blik naar de groep Hindes. "Kijk ze voelen zich heel stoer, alsof ze een overwinning hebben behaald. Ze snappen niet dat hun houding vol minachting is tegenover hun vriendin. Ik vind het allerergst nog, dat ze niet eens het besef hebben dat het getoonde gedrag echt niet kàn. Bovendien kunnen de dames daarbij ook nog eens zóveel zwammen om hun absurde attitude recht te breien en zich oh zo volslagen dapper te voelen. Hier word ik als verantwoordelijke Hinde simpelweg verdrietig van. Daarnaast valt er nog veel te leren voor deze Hindes over wat vriendschap nu echt betekent."
​
Liese: "Wij zijn, net zoals alle Hertachtigen vluchtdieren, dat zou ik dus ook liever anders zien. Wij hebben elkaar gewoon nodig, we zijn roedeldieren. Wij herten horen elkaar te steunen en niet af te kraken. Door dit gedrag, wat ik ook bij mensen zie hoor, maken wij ons als groep zwak. Als er onenigheid binnen onze groep heerst, zijn we een makkelijke prooi voor bijvoorbeeld de wolf, de lynx die eraan komt in ons land, en de menselijke jager. Het besef dat we samen meer kunnen bereiken, is nog ver te zoeken op dit moment. Ik hoop dat mensen dat eerder onder de knie hebben!"

foto: Paul Klein

​                                                                                                      foto: Paul Klein

foto: Karin Knap-Meijer

foto: Paul Klein

"Hey hoi, ik ben Albertus, Er ligt me iets op het hart wat ik graag wil delen: Edelherten zijn echte bosbewoners en er is me iets opgevallen... Wij hebben een bepaalde eigenschap gemeen met mensen. Echt waar!. Dit kan bijna ook niet anders, want we zijn allebei zoogdieren, maar over dat stuk wil ik het eigenlijk niet hebben."

Albertus kijkt even trots om zich heen, alvorens hij verder gaat: "Wij Edelherten zien veel mensen. Op de een of andere manier komen ze graag bij ons in de buurt, maar het mensenvolk is erg verlegen. Ze houden namelijk altijd afstand. Wat wij overigens bijzonder prettig vinden. Wij hebben hiermee alle rust om naar de mensen te kijken. Het gaat uiteindelijk om de visie, de kijk op het leven, onze existentie."

Wat Albertus dan erg opvalt is dat mensen op te delen vallen in twee soorten. De tevreden soort die door een positieve bril kijkt en de negatieve soort die altijd de zogenaamde fouten ziet. Albertus is blij met zijn heldere kijk: "Ikzelf behoor tot de positieve soort met een positieve blik." Hij wordt plots onderbroken door zijn soortgenoot...

​                                                                                   foto: Paul klein

"Ja, ik neem even het woord over. Mijn naam is Clementinus. Ik behoor tot de andere groep Edelherten... Mijn maat Albertus kan makkelijke praten, maar vergeet gewoon dat er vervelende dingen gebeuren in het leven. Ik kan mij bijvoorbeeld ontzettend afgewezen voelen door ee n Hindeals ze voor een ander kiest. Als ik ergens op een mooi plekje wil gaan liggen is juist die ene plek al bezet. Of erger: Als ik honger heb zijn anderen mij geregeld voor en de meest sappige blaadjes al opgepeuzeld.! Dit zijn vervelende dingen."
Clementinus gooit het ineens over een andere boeg: "Ik zie ook vaak de teleurstelling bij de mensen: Als ze ons net niet zien bijvoorbeeld tijdens een wandeling terwijl ze dit wel verwachten , of misschien nog erger voor de mens: zodra de perfecte foto van één ons mislukt is. De treurigheid die de mens dan uitstraalt, poeh. Ik zie dat en voel zo met diegene mee. Dit soort mensen snap ik veel beter en zie ik ook veel meer dan de blije en positieve." Clemetinus zucht diep.... en kijkt naar zijn vriend Albertus....

Albertus neemt nog even het woord over: "Zo zie je maar weer. De visie zegt vaak meer dan de feiten Je kunt alles positief bekijken en er de argumenten voor zoeken, ook alles negatief bestempelen. Dit is de existentiële kijk! Mensen hebben evenzo de keuze hiervoor, ik kies altijd voor de positieve kijk, de positieve mening. En jij lezer?"

foto: Paul Klein

"Trots kan ik jullie mededelen dat ik hier op het Wekeromse Zand jarenlang met mijn soortgenoten in luxe heb gewoond. Wij allen werden beschermd en, indien nodig stiekem, bijgevoerd. De tijden zijn inmiddels drastisch veranderd. Dit komt door recente migratie." Ramses steekt zijn kop in de lucht.

"Wij zijn Moeflons en zijn hier ooit heen verhuisd, waarom dat weten we niet meer. Volgens de verhalen die van onze voorvaderen afkomstig zijn, is dat vanwege door mensen bedachte migratie." Ramses kucht even. "Migratie is sowieso een ingewikkeld iets voor ons, en voor de mens. Als mensen het bedenken is het vaak complex, laat staan als dieren het gaan bedenken en uitvoeren."

"Wij Moeflons hebben een harde kop, maar hier krijgen we echt koppijn van. Als een groep mensen wegtrekt omdat er een gevaar is, dan is dat voor de wegtrekkende mensen fijn, bevrijdend. Maar menselijke soortgenoten in andere landen zijn er vaak niet echt blij mee. Het is onhandig, omdat er van alles geregeld moet worden en er is altijd een groep mensen die er overstuur van raakt. Niet handig. Wij Moeflons staan wel open voor nieuwe soortgenoten hoor: Welkom! Maar op dit moment zijn wij aan het overleggen om te gaan migreren. Puur voor onze veiligheid. Wij hebben hier op de Veluwe geen hoge rotsen waar we op kunnen springen voor onze veiligheid. Met de komst van de wolf missen we de rotsen nog meer. In ons thuisland hebben we volop uitwijkmogelijkheden, daar kunnen we veiligheid opzoeken. We denken gewoon weer terug te gaan."

Ramses schraapt met zijn poot door het mulle zand. "Wij dieren houden van onze vrijheid en trekken graag naar gebieden waar genoeg voedsel is en waar we veilig kunnen leven. Wij snappen de wolf best hoor, die wil ook leven. Wie niet?! Ik ben benieuwd hoe de mensen gaan reageren als wij allemaal weer teruggaan naar Sardinië of Corsica waar wij oorspronkelijk vandaan komen. De wolf leefde hier in Holland tot 160 jaar geleden toch ook gewoon.."

Ten slotte: "Mensen en dieren migreren van nature... Of het anderen handig uitkomt of niet. Dit zal ook in de toekomst nog wel veel vaker gebeuren. Ga daar maar gewoon van uit!"