foto's: Karin Knap Meijer

Foto's: Paul Klein

Hier is Demeter een nest aan het inspecteren. Demeter is een echte Draaihals, dus hij behoort tot de spechtenfamilie en is een trekvogel uit Noord-Afrika. Demeter komt hier om te broeden. Als de jongen hun vleugels goed kunnen spreiden, vliegt het hele gezin weer terug naar Noord-Afrika voordat het hier echt koud wordt. Dat snapt iedereen.

Demeter is druk op zoek naar een nest, dat zijn vrouwtje vervolgens al dan niet zal goedkeuren. Demeter: "Weet je waarom wij draaihalzen het zo zwaar hebben?" Hij uit ineens een lokroep voor zijn vrouwtje, omdat hij denkt geschikte huisvesting gevonden te hebben. "Ik denk," gaat Demeter weer verder: "Dat onze vrouwtjes te kritisch zijn, ze zijn superkritisch als het gaat om huisvesting. En dan ook nog allemaal eisen en vragen stellen. Heb je dat al geregeld, en dat al?. Begint ze ook ineens  over het aantal mieren dat ook dichtbij het nest voorhandig moet zijn..." Demeter zucht en kijkt of zijn vrouwtje eraan komt. Op zachte toon gaat Demeter verder, zijn vrouw kan tenslotte ieder moment komen aanvliegen.

"Het is dat ik op vrouwen val. Mijn vrouw is ook echt een prachtexemplaar, dat zeker ...Maar!" Hij kijkt vluchtig om zich heen voordat hij verder gaat op fluisterende toon. "Maar ik wordt soms zo moe van dat gezeur! Zoveel verlangens!. Die moet ik allemaal bevredigen! Als draaikop-man heb je het niet altijd makkelijk hoor!. Ik vraag me wel eens af of andere soorten het makkelijker hebben met de vrouwtjes? Of zijn vrouwtjes altijd zoveel vragend?"

"Hier zit mijn mooie vrouwtje vlak voor het broedseizoen. Queenie, is haar naam. Deze naam doet haar eer aan." Demeter kijkt gespannen, in afwachting van haar eerste reactie op het gevonden plekje. Queenie: "Ik zie hier geen mierennesten in de buurt schat en weet je zeker dat het nest groot genoeg is en is het wel schoon?" Demeter antwoordt rustig: "Kijk nu zelf even binnen schat, je kunt van de buitenkant geen oordeel geven. Sowieso is het fijn als je niet zoveel oordeelt op het uiterlijk, maar wat meer op het innerlijk let." Queenie steekt haar kop in de lucht, maar ze gaat vervolgens toch even in het potentiële nieuwe nest kijken. In een mum van tijd fladdert ze weer naar buiten. "Schat het nest is echt niet perfect, ik weet niet of dit goed genoeg is voor onze kinderen."

"Wat is perfect?"

Demeter: "Wat is perfect? Kijk, op redelijke vliegafstand zijn mierenhopen." Queenie vliegt er heen en komt weer terug. Demeter ziet aan haar lichaamstaal dat ze weer van alles wil zeggen. Hij zucht diep en laat zijn kopje zakken. Hij voelt de druk in al zijn vezels, anders gaat het namelijk over met haar voordat ze aan een nest toekomen... Pff denkt hij, "Zij wil echt een gezin gaan stichten, aan die drang ontkomt niemand.  Ik hoop toch niet dat haar ex Ike weer in beeld is, die ritselde altijd van alles en nog wat, ook goede huisvesting voor gezinnen..., en is mijn Queenie straks ineens zijn oude streken vergeten en gaat ze weer voor hem..." Hij fladdert ineens sneller rond dan ooit tevoren. Dat ziet zij graag, al begrijpt zij die plotselinge intensiteit niet helemaal.

Demeter:
"Schat jij en ik maken het nest perfect!"

Queenie schijnt wakker geschud te zijn. Samen fladderen ze het nest in, en ze lijken verdwenen.

foto's: Cindy Raaijmakers

De  Slechtvalk heeft beet! Met gemak pakt hij in de lucht een vliegende duif, en deze is meteen kansloos. Hier dankt deze roofvogel ook zijn naam aan. Hij slecht een vogel, dat betekent: al vliegend pakt hij zijn prooi uit de lucht. Daarmee is hij een van de weinige vogels die dit kunstje kan klaarspelen. Met zijn vlijmscherpe poten brengt hij dan meteen fatale verwondingen bij de kansloze duif aan. Niet echt een schouwspel voor mensen die al misselijk worden van de verpakte kipfilet in de supermarkt.

Een goed gesprek ging aan de fatale vlucht vooraf, zie foto: Stan de slechtvalk: "Het gevoel om in de lucht te vliegen en dan opeens een duif te zien en te weten dat het jouw maaltijd wordt, is geweldig! Dit kunnen alleen wij slechtvalken." Er klinkt trots in zijn stem door. "Als ik een duif zie en denk deze wordt het, dan is dat ook zo. Vanaf dat moment is de duif kansloos." Stan fladdert met zijn vleugels... "Mijn vleugels fladderen dan niet hoor, die slaan krachtige slagen. Ik ben een roofvogel en geen mus of een ander klein vogeltje." Stan gaat met een paar krachtige vleugelslagen hoog de lucht in. Hij wil zijn gelijk bewijzen, vervolgens blijft Stan even biddend hangen en duikt als een pijl naar benden en land weer naast mij neer. Hij pikt een paar van zijn eigen veertjes recht en deelt quasi onverschillig mee: "Als ik een duif in de lucht spot ben ik weg." Hij straalt een kracht en zelfverzekerdheid uit waar de gemiddelde leidinggevende jaloers op zou zijn.

Stan vertelt verder: "Wij slechtvalken zijn razendsnel. Wij halen horizontaal snelheden van maar liefst 150 km per uur. Zo hard rijden jullie auto's niet eens op de snelweg! Wij hebben gelukkig geen regels in de lucht die ons beperken. Ik zou er ook niet aan moeten denken zeg! Ik ben een vrije roofvogel, dus ik moet wel mijn eigen leven kunnen leiden. Stel je voor dat ik naar de supermarkt zou moeten voor een stukje kipfilet, daar is toch werkelijk niets aan voor mij. Ik wil mijn eigen prooi vangen en deze heerlijk warm opeten!. Het leven moet er net uit zijn, dan zijn bijvoorbeeld duiven echt het allerlekkerst." Stan likt zijn bek af terwijl hij de hele tijd met een schuin oog omhoog kijkt op zoek naar een lekker hapje. "Om even aan te haken bij de actualiteit, wij worden wel de 'Max Verstappen van de vogelwereld' genoemd. Want dalend kan ik zelfs al snelheden maken van 385 km per uur en soms nog iets meer. Ik weet trouwens niet eens of jullie Max deze snelheden haalt."

Stan huppelt een beetje op zijn pootjes heen en weer en tuurt naar de lucht. "Mijn broeders en zusters die in gevangenschap leven krijgen trouwens echt stukjes kipfilet uit de supermarkt heb ik begrepen. Deze in gevangenschap levende slechtvalken krijgen bovendien dezelfde stress- en ziekteverschijnselen als mensen. Misschien is dat iets om over na te denken. Mijn vrijheid is niet te koop. Leven jullie wel in vrijheid, met al die stress en psychische ziektes? Zelfs jullie Max Verstappen heeft een snelheidsbeperking. Jullie leven zit vol met beperkingen!"


"Mmm.. Heerlijk vers en nog warm!"

foto: Cindy Raaijmakers

Foto: Karin Knap-Meijer

De zwijntjes Knor, Kner en Knar zijn rustig aan het rondsnuffelen als ze opeens een camera bespeuren. "Dit is van een mens," zegt Knor meteen, die zich dan ook meteen erg slim waant. Kner en Knar knikken bevestigend. "Maar van welk soort mens?" vult Kner vragend aan. Er valt even een stilte, ze denken alle drie na. Knar: "Ik denk een mens zonder wielen." Vragend kijkt hij naar zijn vrienden, hopend dat ze het een goede opmerking vinden. "Hoezo zonder wielen?," vraagt Knor, die de logica niet volledig snapt. Voordat Knar antwoord kan geven, zegt Kner: "Natuurlijk! Goed denkwerk!" Knar glimt van trots, maar legt zijn gedachtesprong toch even aan Knor uit: "Mensen met Wielen komen vaak enkel aan de rand van het bos, mensen zonder wielen komen ook op de bospaden die dwars door de bossen heen gaan." Knor knikt. Hij is diep onder de indruk van de gedachtegang van zijn vriend.

Kner: "De grote vraag is, hoe kunnen we de eigenaar van deze camera vinden?" De drie zwijntjes zuchten tegelijkertijd. Knor: "We kunnen de volgende keer als er weer mensen foto's komen maken kijken wie er geen camera bij zich heeft en deze dan gewoon geven." Kner: "Mensen vinden ons eng als we naar ze toelopen, dat lijkt me dus geen goed plan. Het zijn erg angstige wezens! Het is respectvol als we daar rekening mee houden." Knar vult aan: "Zodra wij naar ze kijken en een stapje naar ze toe doen zijn ze al weg. Echt angsthazen. Ik ben blij dat ik een stoer zwijn ben en niet zo in angst hoef te leven." Knor vult dit meteen mooi aan: "Ik snap sowieso niet dat al die mensen op hun buik gaan liggen of op hun knieën zitten en foto's van ons gaan maken. En dit ook nog eens terwijl ze met hun neus op heerlijke wormpjes en andere zaden zitten. Ze kunnen toch ook gaan wroeten!" Knar antwoordt heel vernuftig: "Ik denk dat ze op die intense manier naar ons kijken en hopen iets van ons te kunnen leren. Zij zijn nog niet zo ver in hun ontwikkeling lijkt mij. Zeg eens eerlijk: wij zijn niet zo bang als de mensen aangelegd en wij snappen bovendien al eeuwen dat de lekkerste hapjes op de grond liggen. Ik denk dat ze ons als voorbeeld ervaren."

Kner: "In dat geval wordt het wel heel ingewikkeld om deze camera bij de eigenaar terug te brengen." Knor: "Het is wel heel lief van ons dat wij de mensen willen helpen, maar is het wel onze taak?" Er valt een kleine stilte. Knar: "Het intelligentieniveau van de mens gecombineerd met hun angsten maken het ook wel moeilijk om op een fatsoenlijk manier met ze te communiceren. Ik persoonlijk ben nog nooit een mens tegengekomen die begrijpelijk knort." Zijn vrienden knikken bevestigend.

"Ik heb honger, laten we weer gaan wroeten, zegt Knor," die moe wordt van de simplistische mens. "Als zij zich blijven ontwikkelen na hun onderzoek hier op de Veluwe, dan wordt het misschien nog mogelijk elkaar te leren begrijpen," vult Knar aan. De drie zwijnen laten de camera voor wat-ie is en gaan weer lekker snuffelen en wroeten.

foto: Karin Knap-Meijer

foto: Hilda Blanke

Als de schapen met lammeren na de eerste zoogperiode weer de heide opgaan is iedereen blij. De schapendrijver was even werkloos, omdat tijdens de baar- en zoogperiode er niet over de weide wordt gewandeld. Nu mag de hond weer! Hij is dolgelukkig. En weer super alert als schapendrijver. Vol trots laat hij aan een ieder zien dat hij zijn taak niet verleerd is. De schapen zijn opgewonden, omdat ze het liefst met hun herder over de heide trekken, vooral om de meest sappige grassprietjes tussen de heide vandaan te knabbelen... na een rust periode van het aflammeren mogen ze weer!

Dit blije tweetal op de foto hoort bij de schaapskooi van de Zuid-Ginkel in Ede waar herder Henk de zorg draagt voor zijn Edese Heideschapen. Hond en schaap moeten weer even aan elkaar wennen. Het schaap was even vergeten dat de hond er is en dat je als schaap ook nog eens moet luisteren.  De schapendrijver is zo blij dat hij weer aan het werk mag. Zo erg, dat hij zich ontzettend uitslooft om alle wollen dames en heren in het gareel te houden. Dat geeft hem voldoening! De schapen en de hond willen de heide op. En herder Henk is blij dat hij weer kan struinen met zijn kudde en zijn trouwe viervoeter. Uiteindelijk is iedereen op de heide het meest in zijn element, dit is toch de natuurlijke habitat voor herder, schapen en zijn lieve trouwe viervoetige metgezel.

Zoals ooit een wijze herder heeft gezegd: "Als iedereen nu doet waar hij voor gemaakt is, dan is de wereld gelukkig!"

foto: Paul klein

Mag ik even jouw aandacht? Ik ben het enige vliegende hert van de Veluwe. Mijn naam is Victor. Het zal snel duidelijk worden waarom deze naam zo uitstekend bij me past, Victor zoals jullie weten betekent overwinning...

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Hier zien jullie  mijn onderscheidingen van de koning gekregen. Tijdens de lintjesregen 2021.

Zoals gebruikelijk was natuurlijk 66% van de personen die onderscheidingen heeft gekregen man. Ik als mannelijk edelhert krijg natuurlijk ook een lintje. Het enige vliegende hert. Dit geeft mij de broodnodige bekendheid en dat zorgt met name voor de koninklijke onderscheiding. Nu vragen mensen zich wel eens af, wat ik er eigenlijk allemaal voor gedaan heb, voor de toekenning van mijn lintje. Eerlijk antwoord? Heel weinig! Ik zal het eens uitleggen: het is een kwestie van reputatie blijkbaar. het gaat niet zozeer hoeveel je werkelijk doet, Ik ben nu eenmaal een expert in het hooghouden van mijn reputatie. En dat werkt dus echt!. Kijk de prachtige hindes eens. Die werken en doen veel binnen het hertenrijk en helpen waar het maar kan. De lieverds.  Echt hoor, maar zij zijn minder bedreven om hun reputatie hoog te houden. Ze blazen niet zo hoog van de toren dat ze zich zo uitsloven voor anderen. Pro deo nog wel, ja ècht!. Om eerlijk te zijn, als ze dit wel zouden doen, raken wij mannen daar ook niet altijd van onder de indruk. Liefdevol en zorgzaam werken met herten is natuurlijk niet te vergelijken met een commissariaat van de Stichting Burlers Op Hun Retour, waarbij het echt op netwerken aan komt en het niet om de gewone dieren gaat. Maar voor een deel om onze eigen reputatie. Met het laatste heb je veel sneller een lintje te pakken blijkbaar! Ik zorg er natuurlijk ook voor dat werkelijk iedereen weet dat ik betrokken ben bij ons dierenrijk enzo. Meestal vragen mensen niet door op de inhoudelijkheid van mijn vliegkunsten...en toch ben ik door het nodige aantal herten voorgedragen en ook nog eens gedecoreerd!

Die hele lintjesregen is natuurlijk ook een culturele erfenis van het old-boys network, ontstaan tijdens het burlen ooit. Wij mannen halen hier gewoon heel veel voldoening uit Dat hebben wij nodig, die bevestiging. Waarom er dan zo weinig hindes een onderscheiding hebben gekregen, dat is een kwestie van cultuur. Hindes staan voor natuur. Wij mannen staan symbool voor cultuur, dat wordt meer gewaardeerd bij ons. Zo is het al honderden jaren... Willen we hier verandering in brengen? Wij mannen niet echt, althans de meesten, maar we voelen ons gedwongen om het wel te doen.

ik ga kijken of ik nog indruk op de andere herten en de hindes kan maken. Mijn vliegende hertensprong imponeert sowieso. Jullie hebben mijn onderscheidingen nu wel gezien. Ik doe ze weer af, voor nu.

Het vliegend hert Victor woont op Nationaal Park De Hoge Veluwe

foto: Paul Klein

De grote bonte specht is de meest voorkomende specht in Nederland. Deze specht roffelt het liefst de hele dag door. Dat zit in de aard, de ziel, de kern. Het diertje kan niet anders.

Hier zie je Senn, hij tokkelt naar hartelust. In eerste instantie is hij op zoek naar insecten. Senn: "Na een beetje roffelen op een boom, komen de insecten naar buiten en die zijn zo lekker. Zelf zijn zij zich dat gelukkig niet zo bewust!. Dat levert ons spechten al snel een heerlijk maaltje op!"
Het is een zonnige middag en Senn lijkt niet van zijn plek te willen. "Zal ik jullie een geheimpje vertellen?", gaat Senn verder als hij zijn snaveltje leeg heeft gegeten. "Wij spechten zijn eigenlijk verslaafd! Als wij eenmaal beginnen met trommelen kunnen we bijna niet meer ophouden. Wij vinden het zo fijn om te doen." Senn pikt nog een paar insecten weg die hij op de boombast ziet kruipen. En dan ineens: "Wij lokken ook de vrouwtjes door te roffelen, dat vinden wij erg sexy. Roffelen is eigenlijk de essentie en het doel van ons bestaan."

           "Roffelen is sexy en de kern van ons bestaan"
"Ik heb trouwens weer een vrouwtjeshart weten te veroveren. Mijn liefde voor dit broedseizoen is Suzan. Mijn geroffel was werkelijk betoverend voor haar! Zij was meteen verkocht. Ik maak hier op de foto ons liefdesnest. Een rond gat  aan de buitenkant en in de boom gewoon een kuiltje." Senn begint weer naar hartelust te roffelen. Dit klinkt in de oren van deze vogels nog mooier dan het beste werk van Mozart of Bach.
           foto: Karin Knap-Meijer

Senn zit hier op een berk. Veel bonte spechten zijn dol op de berk, omdat het een zachte boomsoort is. Dat is prettiger om een gat in te boren. De Bonte specht kan wel  wel 12:000 keer per dag net zijn kop tegen een boom aan rammen, ehhh roffelen.

Senn: "Mensen denken vaak dat ik hoofdpijn heb , maar dat heb ik nooit. Mijn kopje is gebouwd om te roffelen met een ingebouwde schokdemper en wat extra vocht bij mijn hersenen. Moeder natuur heeft mij mooi geschapen."
Het mannetje wipt even naar een nabijgelegen tak en kijkt blij naar boven. "Hebben jullie het mooie gat hier gezien?? Voor de liefde en met liefde gemaakt. Ik ga een stukje vliegen. Mijn vrouwtje neemt het over." Weg vliegt
Hij. Zou hij nu meteen naar een andere
boom gaan om daar tegenaan te tikken?                                     foto: Karin Knap-Meijer

"Hi ik ben Suzan. Ik ga de binnenkant van ons nest even goed uithollen, zodat ik straks mijn eitjes erin kan leggen." Het zaagsel vliegt het nest uit. "Hebben jullie mijn Senn horen roffelen? Wat een sexy geluid he? Ik herken zijn getik uit duizenden, het klinkt zo warm en onderscheidend. Ik smelt er voor weg."

                      "Eitjes gewoon op de bodem"

Het vrouwtje moet verder, maar zegt toch nog even: "Ik werk hard door want morgen of overmorgen ga ik al mijn eitjes leggen. Dan moet het nest klaar zijn, dat snapt iedereen." Al tokkelend en wroetend gaat het vrouwtje verder aan het werk en ze steekt af en toe haar kop naar buiten om een hele berg zaagsel naar buiten te gooien. "Zal ik jullie een geheimpje vertellen? Wij bonte spechten leggen onze eieren gewoon op de bodem van ons nest. We maken geen zachte ondergrond. Dat is niet nodig. Wij houden van onze  nestboom en willen deze graag voelen zonder kriebelige blaadjes of takken. Bovendien is ons nest in de boom super veilig."

"Als de jonkies straks geboren worden gaan we allebei lekker tegen de boom aan zitten tokkelen om daar de meest heerlijke insecten achter een boombast vandaan te halen. Wij bonte spechten hebben allemaal ons eigen territorium, waarbinnen we voedsel verzamelen. Zo houden we het onderling gezellig." Er vliegt weer een berg zaagsel het nestgat uit. "Onze kinderen leren snel ons eigen geroffel herkennen en terugvinden.... Ik ga weer fijn roffelen!"

  Foto: Karin Knap-Meijer

Hier zie je Amadeus, de wolf die al enige tijd op de Veluwe woont en inmiddels weduwnaar is. Zijn zwangere en opgejutte vrouw was aangereden door een auto bij Ede (maart 2021). Sindsdien is hij op zoek naar rust, weg van de mensen. De ene groep mensen achtervolgd hem uit oprechte interesse, de andere groep wil hem dood hebben omdat hij een potentieel gevaar zou zijn voor mens en dier. Sowieso lusten wolven geen mensen, echt niet! Zelfs bij honger of in oorlogstijd niet...Amadeus: "Nee zeg, gedver!"

Hier staat Amadeus, fier op het Wekeromse zand medio april 2021, oog in oog met een fotograaf die op zoek was naar moeflons.
Amadeus: "Moeflons hoef je niet te zoeken hier, ze zijn overal, ik kies enkel de zwakke uit. Wat ik niet eet wordt door andere aaseters opgegeten." Deze fotograaf is niet gevaarlijk, dat ruikt Amadeus meteen. Maar wat Amadeus niet beseft, is wat het gevolg kan zijn van het publiceren van zijn foto's en het bekend maken van zijn rustplek.

                  "Wolftoerisme"
Amadeus: "Ik snap de mensen niet, het enige wat ik wil is met rust gelaten worden. Vraag ik dan te veel? Ik val de mensen toch ook niet lastig. Wel blijf ik altijd waaks, want als wolf alleen ben ik best kwetsbaar."
                                    Foto's: Gerbrand Mulder

Amadeus slikt even en vervolgt zijn verhaal: "Wij zijn echt hele gevoelige dieren hoor. En ik ben daarbij nog steeds in de rouw vanwege het gemis van mijn vrouw. Maar wij wolven blijven niet bij de pakken neerzitten. Ik hoop snel weer een nieuw vrouwtje tegen te komen," vertelt hij, terwijl de omgeving door hem wordt afgespeurd voor gevaar en prooi. "Wat jullie mensen trouwens niet weten is dat wij haarfijn aanvoelen welke mensen wel en niet oké zijn." Maar genoeg gedeeld: "Ik duik de luwte weer in en hoop van harte dat de wolftoeristen wegblijven. Ik kom toch ook niet bij mensen in hun tuin of buurt rondsnuffelen."
Op een drafje verdwijnt Amadeus.... op zoek naar rust en een vrouwtje en af en toe een prooi. Waar hij zich nu bevindt, is vanaf nu (eind april) een geheim!

Hier zie je Eise, de ijsvogel. Eise woont samen met zijn vrouw Shasa op de Veluwe. Het stel heeft een nest met eitjes die nog moeten uitkomen. Eise: "Het water is hier lekker schoon en over het algemeen is het hier rustig, daar houden wij ijsvogels van. Wisten jullie dat wij erg verlegen zijn en wij ons het liefst ergens tussen het riet of de struiken verstoppen?" Eise staart weer verder over het water. "Wij ijsvogels zijn dol op visjes, daarom wonen we ook aan de rand van een meertje waar goede vis in zwemt.

Mijn vrouw zit momenteel op de eitjes. Het is nu etenstijd voor mij, Na de lunch is het mijn taak om de eitjes warm te houden Dat doe ik graag hoor! Dikwijls doe ik dan meteen even een dutje, maar dat weet mijn vrouw niet....sssttt...

foto: Karin Knap-Meijer                                                                  

"Hi, Ik ben Shasa. Ik rammel van de honger en ga snel even wat visjes vangen. Ik heb net eitjes gelegd en er zomaar even twee uur op zitten broeden. Wat een taken zeg... Ik geniet nu even lekker van het zonnetje en kijk.... ik heb snel mijn eerste visje te pakken. Ik ben daar veel behendiger in dan Eise, maar niet tegen mijn man zeggen hoor! Dit is mijn geheimpje! Mmm... lekker visje!"

"Zal ik jullie wat vertellen? Als de eitjes uitkomen dan wordt het echt hard werken hoor. Onze jongen hebben de hele dag door honger! We vliegen dan af en aan met visjes. Bovendien als alle vier de jongen uit zijn gekomen, eten ze wel 200 visjes op een dag!

Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, nu zitten we om beurten rustig te broeden. Gewoonlijk val ik erbij in slaap, maar dat weet mijn man niet. SStt...      foto: Karin Knap -Meijer

Weetje om te weten.                                                                foto's: Karin Knap-Meijer

Waar de naam ijsvogel vandaan komt is een mysterie. Natuurlijk zijner verschillende verklaringen voor. De ijsvogel is vooral zichtbaar als er ijs ligt, daar kan deze vogel namelijk totaal niet tegen. Dan zit de ijzerkleurige vogel volop in het zicht boven een wak, om zo toch nog een visje te kunnen vangen. Vroeger dachten mensen dat de ijsvogel juist van de koude en de winter houdt.
Een andere verklaring is dat de naam ijsvogel van het Hoogduitse woord ijzer afkomstig is. Dit zou dan verwijzen naar de blauw-ijzige (ijzer) kleur van zijn kleurenpracht. Tijdens een koude winter sterft vaak een groot gedeelte van de populatie, ze vriezen letterlijk dood. IJsvogels houden namelijk van een een gemiddelde temperatuur.

Weten jullie trouwens dat je vrouwtjes ijsvogels herkent aan een oranje stuk op de snavel. De veren zijn hoegenaamd hetzelfde bij ijsvogels en dat is best uniek voor een vogel.