foto: Paul Klein

foto: Paul Klein

Moeder Reegeit heeft twee kalfjes. De meeste Reegeiten krijgen twee jongen, en het is een uitzondering als er slechts een of maar liefst drie worden geboren. Warda: "Mam, ik zie door het bos de bomen niet meer." Haar zus Zahra knikt: "Ik zie door het grasveld de sprieten niet meer." Moeder grinnikt: "Jullie zijn echt heel schattig! De juiste uitspraak is door de bomen het bos niet meer zien. De grassprieten-uitdrukking is er creatief bedacht. Beide jonkies gebruiken uitdrukkingen net iets anders dan dat het hoort. Maar dat hoort bij het opgroeien.... Warda: "Waarom mag ik het dan niet op mijn manier zeggen?" Zahra vult meteen aan: "Wat was er dan verkeerd aan mijn grassprieten-opmerking?

Moeder Ree: "Wij Reeën hebben bepaalde afspraken met elkaar gemaakt over hoe wij onze hertentaal gebruiken. 
Door de bomen het bos niet meer zien is een gebruikelijke uitdrukking. Net als muggenzifter in plaats van moerensifter, wat jullie ook geregeld gebruiken." Dit keer is het Zahra die als eerste van zich laat horen: Pfff... Maar mam je begrijpt ons toch gewoon, waarom zo ingewikkeld en oh zo precies doen?". Moeder Reegeit geeft haar een liefdevol duwtje: "Het is de bedoeling dat straks onze hele sprong (groep) elkaar begrijpt! Hiervoor is het nodig dat we allemaal dezelfde taal spreken. Wij Reeën maken verschillende afspraken over taal en gedrag, zodat we elkaar goed begrijpen en goed met elkaar om kunnen gaan." Beide jongen luisteren aandachtig naar hun moeder... "De uitspraken die jullie doen zijn verhapselingen, of heet het nu verhaspelingen?" Moeder denkt even na...
Warda: "Is dit laatste ook een verhaspeling? Moeder grinnikt: "Ik denk het wel ja..."

Moeders: "Wij hebben één taal die alle Reeën over heel de wereld spreken, dat vinden wij fijn. We houden van verbinding en begrip. Mensen kunnen moeilijk doen over een andere uitspraak van een woord en al helemaal over verschillende talen. Volgens mij ontbreekt hier de basis bij mensen... Ze hebben dure computers nodig om iets van elkaars taal te begrijpen. Het elkaar simpelweg willen begrijpen, lijkt als maar moeilijker te worden voor de mens!"

foto: Otto Jelsma

Ik vind het als Vos erg dat mensen zulke eenzijdige gedachten en plannen hebben met Wolven. Schandalig! Zeker gezien het feit dat mensen Wolven niet met rust kunnen laten voor foto's ofzo. Laat ze met rust, daar houden Wolven òòk van."
​
​"Als we in het bos gaan stemmen om te mogen schieten op opdringerige mensen, dan is iedereen voor!" En hij gaat weer vrolijk richting zijn moer, zijn vossen-vrouwtje.

Foto: Anouschka Lageweg -Oosterveer

"Ik ben Noa, een eenling. Dit ben ik vanwege mijn eenhoorn, denk ik. En mijn unieke eigenschap draag ik met trots met mij mee. Veel roedelgenoten vinden mij een beetje eng of bedreigend. Puur gebaseerd op wat ze aan de buitenkant zien. Maar dit heeft niets met mijn persoonlijkheid te maken. Ik ben gewoon mezelf en wil dat ook blijven! Mijn roedelgenoten doen doordat ik er niet als hun uitzie, soms heel raar tegen mij. Puur omdat dit niet bij het doorsnee denkbeeld over uiterlijk past. En daar heb ik best wel last van!"

"Vreemde herten vragen ook vaak aan mij of ik een jongen of een meisje ben. Zouden de vragers zelf door hebben dat deze vraag een enorme reflectie is van hun eigen overtuiging? Een afspiegeling van een norm hoe een hert, een man, vrouw of jongere eruit moet zien. Gelukkig voedt mijn moeder mij anders op. Ik vind zo`n vraag trouwens echt een hoofdpijn vraag, die zeker niet veroorzaakt wordt door mijn prachtige eenhoorn." 

"Toen ik jonger was had ik er veel last van. Maar ik weet zelf dat ik van binnen niet anders ben dan de rest... Of misschien ook juist wel, door deze ervaring... Doordat ik er anders uit zie, denken mensen dat ik anders ben. Ik zie dat ook bij andere herten die niet een doorsnee-uiterlijk hebben, zoals een witte vlek of een totaal andere kleur. Nog nooit ben ik een andere eenhoorn tegengekomen, wat mij ook wel een heel bijzonder gevoel geeft... Maar even terugkomend op het anders zijn: Ik merk bij herten met een afwijkend uiterlijk, dat ze vaak meer begripvol zijn naar elkaar en anderen toe. Minder snel een oordeel over anderen hebben. Ik vraag me wel eens af of je een uitzonderlijk uiterlijk moet hebben om deze eigenschap te hebben."

Noa is content met haar scherpzinnigheid. Zou haar dit minder eenling maken? 
 

Foto: Otto Jelsma

"Bonjour, je m’appelle Loup. Ik ben hier naartoe gekomen voor de liefde. Ma chérie is het waard. Voor haar loop ik naar het einde van de wereld als het nodig is. Bij ons wolven gaat de liefde in ons lijf, onze ziel en ons systeem zitten. Onherroepelijk, onvoorwaardelijk! Als we eenmaal van iemand houden, dan gaat het ook ècht nooit meer over. Liefde blijft altijd. Mijn hart is nu van haar: Mon amour, dat is goed. Als er eenmaal liefde is kan dit ook niet meer verdwijnen. Ik kom uit Frankrijk, en verkaste via de Ardennen naar de Veluwe, Mijn afkomst is volgens mij niet moeilijk te raden. We wonen nu op de Elspeetse heide. Mijn lief heeft me Nederlands geleerd. Zij wil onze welpjes, als ze komen, ook Nederlands opvoeden. Het gaat mij bij onze kinderen niet om de taal of de cultuur. Het gaat om de liefde die ze van ons krijgen."

"We zijn net even bij een kudde wezen kijken." Loup schudt wijzend zijn kop naar rechts. "Schapen zijn zo leuk om naar te kijken. Meestal kijken we alleen maar hoor. Schaap TV, noemen mijn vrouw en ik het wel eens gekscherend. Er lopen nu twee grote en wel een beetje afschrikwekkende honden bij die kudde. En die houden niet van wolven, ze hebben ons weggejaagd. Ach, wij jagen ook graag... Zo is het leven, dan gaan we gewoon weg. Natuurlijk lusten we ook graag schaap, dat weet iedereen. Maar we hebben niet altijd honger." Loup steekt zijn neus in de lucht: "Die geur alleen al. Heerlijk! De beste parfum ter wereld die er bestaat: Schapengeur!" Hij geeft tersluiks een knipoog. "Het is hier op de Veluwe overigens heerlijk toeven: er is genoeg vers voedsel en de meeste mensen houden gelukkig afstand. Gelukkig maar, voor iedereen. Wij zijn overigens niet zo sociaal. Wij houden eigenlijk niet van mensen, ze zijn niet zo interessant: Als prooi zijn mensen dat niet, überhaupt niet. En Ik denk ook omdat wij er bekaaid zijn afgekomen in het contact met mensen. De afkeer zit inmiddels diep in onze genen, het op onze hoede zijn voor de mens ook. Over geur gesproken, nog even, mensen stinken!... Zelfs nog meer met die mensen-parfums op. Ja dat vinden wij echt. Geef mij maar schaap!"

​"Nou ik ga weer hoor. Het is koud. Ik ga lekker tegen mijn vrouw aankruipen, als het van haar mag! Alleen al door tegen elkaar aan te liggen voelen wij wolven de liefde voor elkaar stromen. Een soort onzichtbare energie. Dit heerlijke gevoel gun ik alle dieren!"

foto's: Paul klein

In de bossen, heide en velden van de Veluwe is het onrustig. Er heerst angst voor de jagers hier...

"De jacht op ons loopt de laatste tijd een beetje de spuigaten uit. Er wordt teveel gejaagd en we voelen ons ook echt 'opgejaagd'. We weten eigenlijk niet meer waar we het moeten zoeken. Waar zijn wij nog veilig?

Is het verstandiger om met zijn allen te migreren naar een plek ver weg waar minder gejaagd wordt? Wij weten het eigenlijk niet meer zo goed. Eerst waren we echt met honderden herten hier op de Veluwe, en nu nog maar met een handje vol en dan heb ik het niet eens over de andere bosbewoners." meldt Henriëtte. "Ik observeer nogal graag en veel aangelegenheden vallen mij op. Ik verbaas me ook waarom de rest van mijn roedel niets opvalt, maar ach.... daar gaat het nu niet over. Wij bosbewoners lopen gevaar! De enige oplossing is er, als wij ons verenigen! DE VERENIGDE BOSBEWONERS. De nieuwe jager, de wolf, die er overigens uitziet als een gewone huishond, maar om een of andere reden van niemand brokjes krijgt (beter zeggen mensen... Wij denken daar natuurlijk anders over) , die jaagt nogal veel op ons. Verder niemand."

Foto's: Paul Klein

"Ik Henriëtte, de Reegeit, ga zo een speech houden voor mijn soortgenoten en veel andere bosbewoners. Wij moeten iets doen om ons te kunnen wapenen tegen de jager(s), de wolf.
Vanuit de herten gezien, ziet zij voornamelijk twee hoofdoplossingen hiervoor:

1. Wij verzamelen ons en blijven bij elkaar en steunen ons tegen het driegende gevaar;
2. Zorgen dat onze vriend de boswachter net als ons de wolf gaat voeren. Er zullen vast ook wolvenbrokken bestaan."

Met een zenuwachtige stem vervolgt ze: "De bosbewoner die dé oplossing weet te vinden om ons te beschermen tegen de  wolf, wordt de uitverkorene...de opvolger van Sint Hubertus! Velen willen dat zijn. Het geeft status, en bij ons is status erg geliefd."

"Persoonlijk heb ik nooit zo goed begrepen waarom status zo leuk is. Iedereen kijkt naar je en als jij de uitverkorene bent, wordt er ook nog eens van je verwacht dat je altijd met een goede oplossing komt."

Henriette houdt de speech en aan het einde gaan alle herten blaffen. Dat doen herten vaak, de toon geeft uitdrukking aan de emotie.
Dit is nu een uiting van bewondering! De stilgevallen Hinde kijkt in het rond en is verbaasd... 

Henriette wordt vanwege de bovengenoemde, beste oplossingen voor de veiligheid van de Herten en de andere bosbewoners unaniem verkozen tot de uitverkorene. De verenigde bosbewoners hebben er in alle openheid voor gekozen dat Henriette weer de hoognodige rust en balans kan brengen op de Veluwe. Hiermee kan zij constant het beste kiezen voor de groep. De wolf die op een afstand mee luistert, heeft wel oren naar de wolvenbrokjes.

​Iedereen tevreden!

Hopelijk horen wij nog veel goede oplossingen van Henriëtte misschien heeft ze ook wel goede tips voor de mensen.

Foto's: Karin Knap-Meijer

"Heerlijk hier tussen de hoge bloemetjes. Ze ruiken zò lekker. Een maatje van mij moet er de hele tijd van niezen, maar daar heb ik gelukkig geen last van. Ik geniet van de geur en het ziet er ook nog eens beeldschoon uit. Malcolm is mijn naam trouwens, ik ben een Hooglander zoals je ziet."
Zoekend tuurt hij over het veld. "Weet je, mijn moeder is haar boek-kwijt, ze heeft het er de hele tijd over, en dat ze daar juist zoveel van houdt." Malcolm neemt een hapje van de plantjes en ziet opeens de Reegeit lopen. "Ree-tje heb jij een boek gezien? Mijn moeder is haar boek-kwijt." Het Ree-tje grinnikt. "Welk boek is ze kwijt, kan je moeder lezen dan?" Vragend kijkt het Ree-tje naar Malcolm. Malcolm op zijn beurt weet niet goed hoe hij moet reageren. Roerloos blijft hij even staan. Is ze nu oprecht geïnteresseerd en bereid te helpen of maakt ze ons beide belachelijk? Ree-tjes zijn toch een ander slag.

Langzaam lopen de dieren naar elkaar toe. "Wat ruikt het lekker hé?" vraagt Malcolm, terwijl hij naar het naderende Hert kijkt. Wat is ze mooi, denkt hij stilletjes in zichzelf. Veel ranker gebouwd dan ons Schotse Hooglanders. Maar wij zijn weer veel stevig en robuster. Op een meter afstand van elkaar blijven beide dieren stilstaan, elkaar onderzoekend aankijkend.
Het Ree-tje doorbreekt de stilte. "Weet je hoe deze plantjes, met het verrukkelijke aroma heten?" Nee, schut Malcolm zich schamend omdat hij het niet weet. "Deze bloemen heten Boekweit, meldt ze uit de hoogte, met haar kopje triomfantelijk in de lucht. "Boekweit," herhaalt ze nog een keer, de Hooglander aankijkend en zonder op een serieuze reactie te wachten. "Boekweit lijkt op Boek-kwijt. Weet je zeker dat je moeder het niet over deze plantjes heeft gehad??
Malcolm laat zijn kop hangen... "Weet je zeker dat je moeder Überhaupt kan lezen? Bij ons Reeën staan jullie namelijk bekend als ongeletterd, dus dat jullie niet kunnen lezen." Malcolm voelt zich ineens heel klein, veel kleiner dan de Ree met de grote mond. "Dat is een vooroordeel. Wij hebben verschillende Hooglanders die kunnen lezen in onze kudde, mijn moeder kan dat ook!" Malcolm heeft opeens buikpijn en wil gewoon naar zijn moeder toe. "Nou, ik ga weer hoor doei!"
Binnen een paar hupsen is het Ree-tje verdwenen. Malcolm kan even niet meer van de Boekweit genieten en sjokt terug naar zijn moeder. "Mammmm...roept Malcolm van een afstandje. Zijn moeder kijkt vrolijk op en reageert: "Malcolm fijn dat we de Boekweit hebben gevonden hé!" Als Malcolm bij zijn moeder is aangekomen, gaat hij dicht tegen haar aan staan. "Mam zijn alle Ree-tjes onaardig en pesterig?" "Nee natuurlijk niet!" zegt zijn moeder. "Dat denken is een vooroordeel naar een hele groep, dat is niet aardig, Elke Ree en elke Hooglander is anders." Malcolm knikt en is allang vergeten dat het boek kwijt was.