|
4/9/2021 0 Reacties Moeflonlam is kwijt!Er is paniek bij de moeflons op de Hoge Veluwe. Een van de lammetjes is kwijt, en moeder moeflon heeft natuurlijk de hele kudde gemobiliseerd om uit te kijken naar het vermiste diertje. Het lammetje is amper een paar dagen oud en kan echt niet zonder moedermelk. De éénjarige tweeling Bella en Bea staat als eerste paraat om het kleintje te zoeken. Bella: "Dit is onze missie. Wij kennen de grasvlakte als geen ander." Bea: "Precies, eerst turen wij over de vlakte en daarna gaan we achter elk graspolletje kijken!" Moeder kijkt haar dochters aan: "Lieverds, dit is geen avontuur, dit is ernstig! Er is een hulpeloze baby die waarschijnlijk ergens ligt te huilen en graag naar zijn moeder toe wil." De tweeling knikt lichtelijk schuldbewust. Bella en Bea kijken elkaar aan. "Kom we gaan", zegt Bella nadat de zusjes de vlakte hebben afgetuurd. De hele groep komt in beweging. Moeders en hun lammetjes rennen weg. Bella en Bea, zo eigenwijs als ze zijn, gaan de andere kant op. "Wij hebben een missie", zeggen ze in koor." foto's: Paul klein Bij Tussenpozen stoppend en roepend op zoek naar de vermiste baby. Bea: "Weet je trouwens wat ik niet snap?" Haar zus kijkt haar aan en schut haar kop. "Hoe kan een baby nu kwijt raken?", gaat Bea verder... Bella blijft de grasvlakte afturen terwijl zij antwoordt: "Geen idee, ik weet ook niet of wij ooit kwijt zijn geraakt. Het belangrijkste is nu dat de baby weer gevonden wordt voordat een roofdier het vindt." Bea: "Waar ik nu aan moet denken, heb jij tegen mama verteld dat wij op zoek zijn naar de baby?" De zusjes schrikken in lichte paniek en roepen in koor: "Wij zijn ook kwijt". Er valt een stilte. "Mama zal wel boos zijn", vervolgt Bea. "Niet als wij de baby vinden", vult Bella bijdehand aan. "Wij zijn ook kwijt!!!" foto's: Paul Klein "Dit maakt onze missie nog belangrijker!" fluistert Bella op geheimzinnige toon. "Missie vindt baby", zeggen de meisjes in koor terwijl ze wegrennen en even het doel uit het hoofd en het oog verliezen. Op een heuvel blijven ze stilstaan en kijken om zich heen. "Stt...", Ik hoor wat. De Moeflons spitsen de oren terwijl ze de vlakte afturen. "Daar!", zeggen ze tegelijkertijd. De jonge moeflons proberen sneller te rennen dan hun pootjes kunnen dragen. foto: Paul Klein  "Rustig!", roept Bea. "De baby kan bang voor ons zijn." Bella knikt met schaamrood op haar kaken. Dat had zij niet bedacht. Met rustige tred en de hoofdjes omlaag gebogen naderen ze het jong. Dat trillend van angst, kou en honger op de grond ligt. De tweeling geeft het jonge dier kopjes en likjes en duwtjes onder het kontje om het aan te sporen mee te lopen.
Bella en Bea worden als heldinnen binnengehaald, het jong is weer verenigd met zijn moeder! En de moeder van de tweeling moppert: "Toen jullie jong waren raakten jullie zò vaak kwijt, en nu weer!" Meteen erachteraan: "Maar gelukkig dat jullie ons kleintje gevonden hebben." De moeder van het teruggevonden lam kan haar geluk niet op, maar besluit om morgen een goed gesprek met haar jongste te voeren. Bella en Bea wonen op Nationaal Park de Hoge Veluwe
0 Reacties
 Er is onrust in het bos. Veel bewoners zijn de weg kwijt. Niemand neemt de algemene zorg meer op zich...
Zwartkapje hangt de vuile was buiten. Zonder dit door te hebben. Alle dieren uit het bos komen kijken en gaan het verder vertellen. Uiteindelijk komt er een lief konijntje en vertelt aan zwartkapje dat haar was vies is. Echt vies. Zwartkapje schaamt zich enorm en haalt snel de was naar binnen en probeert deze alsnog schoon te wassen. Maar in het hele dierenbos is het allang bekend. Pinokkio loopt wat verdwaald in het bos rond. Hij kan zich niet meer alles van wat er naar buiten kwam herinneren. De spechten fladderen vrolijk om Pinokkio heen. Pinokkio heeft zelf bedacht dat hij een heel braaf jongetje is en hij geloofd in zijn eigen onschuld. Dit vooral door de spechten die iedere keer na een leugen zijn neus weer kort pikken. De spechten denken hier goed aan te doen, Pinokkio heeft immers iets innemends. Zo creëerden de spechten samen met Pinokkio inmiddels een eigen wereld. Klein Duimpje, altijd op zoek naar het goede, had al opgemerkt dat er veel niet klopt in het grote bos. En de kabouters doen maar wat en weten niet goed hoe ze hun eigen taak moeten uitvoeren. De jonge bloemen op het veld bijvoorbeeld worden verwaarloosd, want eerst was zoals vaker veel regen en zonneschijn beloofd. Zo was het mogelijk voor de bloemen om te groeien en te bloeien, maar uiteindelijk kwamen er donderwolken en bleven regen en zon weg. Dit veroorzaakt nog altijd veel verdorring, verdriet en argwaan; eerst in de verdorde bloementuin, later breidde dit schrale gevoel zich uit over het hele bos. Uiteindelijk komt ook Klein Duimpje er achter dat het niet helemaal pluis is in het bos, Klein Duimpje was zwaar teleurgesteld in de kabouters die met van alles bezig waren behalve met hun eigen taak. Klein duimpje: "De bloementuin is onze toekomst. Jullie kabouters hebben veel leed veroorzaakt! Ik wil vooral dat het weer goed komt met de bloementuin en er weer gelachen en gegroeid kan worden. Het is onze taak om voor elkaar te zorgen." De Bosbewoners willen de taken anders in gaan delen, ook al vinden ze dit een hele moeilijke klus. De kabouters deden het werk niet goed, het is beter om voor deze kabouters een andere functie te zoeken. Verse kabouters mogen het werk verder doen, met een nieuwe blik. Het is wel grappig: "Er is namelijk ooit door moeder natuur bedacht dat iedere bewoner maar één taak mag uitvoeren: zo mogen de bewoners die de regels bepalen deze niet gaan uitvoeren of controleren of iemand erdoor gaan straffen. Dan zouden er gekke verhoudingen in het bos ontstaan." Deze generatie kabouters, die een andere functie krijgen, snappen het niet zo goed. Hans en Grietje zijn altijd op zoek naar de juiste weg. Hans en Grietje gaan met veel bosbewoners praten en hopen dat er genoeg personen zijn die ook het juiste pad willen bewandelen en die eveneens aan het belang van de bosbewoners willen denken.
Grietje: "Laten we kijken naar dieren die in ieder geval een warm hart hebben en in het belang van andere dieren denken. Ik denk niet dat we in diersoorten moeten denken maar in personen. Er valt een stilte.. "Vrouw Holle wil altijd dat het goed met ons gaat", zegt Hans uiteindelijk. Grietje: "Het Zwijn dat altijd mediteert, ziet er wat ruw uit, maar denkt wel altijd in het belang van ons allen." Hans knikt: "Sowieso geen verwende prinsessen die ons bosbewoners niet snappen." De oplossing blijkt niet zo simpel...maar met Hans en Grietje die altijd voor de juiste weg/richting kiezen gaan de ideeën tenminste de goede richting op! De Bosbewoners zijn er nog niet uit, maar willen in ieder geval personen die in het belang van het mede-bosbewoner denken. 4/5/2021 0 Reacties EendenstrekenAlle eendjes zwemmen in het water, is een bekend kinderliedje. Eendjes buiten het water laten echter veel meer van hun ware aard zien. Sinds eind vorige eeuw wonen in parken, waar ook oude bomen staan, de uit Oost-Azië afkomstige mandarijneend. Doorgaans is deze ontsnapt uit privé collecties. Bij deze vreemde eend in de bijt, is vooral het mannetje herkenbaar door een kleurrijk verenkleed. foto: Cindy Raaijmakers  Op landgoed Staverden woont het mandarijneenden-stel Jinping en Wuhan. Normaal gesproken leven ze in harmonie, maar ze kunnen ook ruzie maken en dat laten ze blijken ook. Wuhan is zwanger en wil binnenkort haar eieren leggen. De eenden moeten dus eigenlijk een nest maken. Dit doen ze meestal in een boomholte. Jinping is echter vooral bezig met mooi poseren voor de bezoekers en in de schijnwerpers staan. Zoals hier op de foto. Zijn trots straalt ervan af. Jinping: "Schat kijk eens hoe mooi ik ben en hoe interessant de mensen mij vinden." Wuhan heel chagrijnig: "De enige reden waarom jij zo'n mooi verenkleed hebt, is dat je een vijand van ons nest kunt weglokken... Oh ja nest!!!" De ontstemdheid wordt per uitgesproken woord duidelijker. "Wij zouden een nest maken weet je nog? Ik kan ieder moment mijn eieren leggen. Uiterlijkheden zijn nu niet op zijn plaats. Denk aan onze kinderen. Het is jouw taak om hier je verantwoordelijkheid in te nemen." foto: Cindy Raaijmakers  JinPing is zwaar beledigd, hij waant zich namelijk oppermachtig en alleenheerser. Het krenkt hem diep als zijn vrouw hem zo op zijn nummer zet. Hij keert zijn vrouw de rug toe en denkt: "Ik ben zo goed in de baas spelen en alles naar mijn hand te zetten." Jinping realiseert zich op een gegeven moment dat hij hier niet echt mee weg gaat komen.... "Schat ik zie dat je boos bent. Maak je niet zo druk." whan trappelt met haar voetjes. "Maak je niet zo druk?" kwaakt Wuhan vol opgekropte emotie. "Je gedraagt je echt als een egoïst! Het is jouw taak om samen met mij een nest te bouwen." Jinping steekt arrogant zijn kop in de lucht. "Wuhan je hebt mij nodig!", was Jinping zijn overbekende en voorspelbare reactie. Daar kreeg hij snel spijt van... Oorverdovend gekwaak van zijn partner vulde de hele omtrek. Wuhan bewijst dat één eend het verschil kan maken. Iedereen kijkt! Dit keer niet naar Jinping, maar naar Wuhan, die in opstand komt: "Opzouten nietsnut!" Jinping druipt af, met veel spijt. "Waarom moet ik dingen ook altijd zo op de spits drijven en de baas willen spelen?" vraagt hij zich hardop af.... Hij gaat stiekem een nest maken. Jinping werkt hard en laat zien dat hij niet alleen aan zichzelf denkt maar aan het belang van zijn vrouw en de kinderen. Als het nest af is, gaat hij schoorvoetend terug. "Schat het spijt me. Ik heb een nest voor ons gemaakt waar je je eieren kunt leggen." Wuhan kijkt naar haar man en vergeeft hem alles. Of dit verstandig is moet nog blijken, maar voor nu is het voldoende!  foto: Cindy Raaijmakers
foto's: Herman van Alfen De edelherten hebben onlangs hun geweien afgeworpen. De knobbels van de nieuwe zijn al zichtbaar op de koppen. Zonder gewei gaan de machtsspelletjes van de met testosteron gevulde edelhertmannen echter gewoon door, al krijgt het spel een andere fysieke invulling. Vechten met de poten, staand op de achterbenen. Een houding die mèt gewei niet eens mogelijk is. Hier op de foto's zijn Lambert en Karel aan het vechten. Het doel is niet elkaar te bezeren, maar te testen wie het sterkste is. Karel en Lambert kunnen er wat van: beide herten willen graag de baas spelen. De omringende mannen staan op de uitkijk, keurig om de vechtersbaasjes heen. Er zou eventueel gevaar kunnen dreigen, je weet maar nooit. "Kom op mannen," zegt uiteindelijk Abram; het oudste en meest wijze hert uit de groep. Die het gevecht na een poosje zat is. "Maar ik ben net aan het winnen," zegt Lambert opgewonden. "Had je gedacht," zegt Karel, terwijl hij hem een flinke klap verkoopt. Foto's: Herman van Alfen Abram zucht diep: "Kom eens hier allemaal, ik ga jullie een verhaal vertellen over het doel van mannen in de wereld van ons herten." Lambert en Karel geven elkaar een laatste stoot, maar gaan dan toch nieuwsgierig naar Abram. Ook zij luisteren met regelmaat ademloos naar de geheimen van het leven die hij zo goed kan onthullen. "Oke, Abram we zijn er allemaal: Vertel!," zegt de jongste van het stel opgewonden van nieuwsgierigheid.  Alle Herten staan bij Abram. "ik ben oud en ik denk ook wel redelijk wijs. Ik zal jullie iets vertellen. Wij denken altijd dat we indruk maken op elkaar en op de vrouwtjes door te vechten en stoer te doen. Maar ik zal jullie vertellen wat ik van mijn laatste en liefste Hinde heb geleerd. Wij vechten met elkaar om indruk op elkaar te maken... Onze Hindes raken hiervan niet onder de indruk." Er wordt wat verbaasd gezucht en gekeken. "Wat ze wel indrukwekkend vinden is ons gewei... Dus voorlopig kunnen wij de aandacht van de prachtige Hindes wel vergeten! En als wij over een paar maanden gaan Burlen met onze inmiddels grote geweien, dan kost dat vechten ons alle energie die we hebben. Deze tijd is juist bedoeld om ons vol te eten. Zodat we in de paartijd genoeg reserves hebben." foto: Herman van Alfen "Maar waarom willen we dan constant met elkaar vechten?" vraagt de jongste weer, die nu niets meer van het leven denkt te snappen. "Wij vinden het toch fijn om te vechten!" Alle herten zijn benieuwd naar het antwoord en zijn stiekem ook erg blij dat de jongste de vraag stelt. Dit scheelt weer in eergevoel bij de oudere mannen, wat o zo gevoelig ligt bij de herten.
Abram zucht even: "Dat is onze drang jongeman, wij doen dat graag van nature. Maar onthoud goed dat het geen indruk maakt op de dames en ontzettend veel energie kost. Deze energie hebben wij eigenlijk niet. Nu is de tijd om veel te eten van het malse gras en reserves aan te leggen. Aan het einde van de Bronstijd zijn we allemaal uitgeput. Hoe minder energie we nu verspillen met al dat gedoe, hoe meer er straks over is voor de belangrijkste periode van het jaar. De Bronstijd, de periode om zoveel mogelijk hindes zwanger te maken. Voordat we dit kunnen doen gaan we Burlen en met onze grote geweien tegen elkaar aanslaan." Er valt een stilte, Lambert doorbreekt deze na enkele minuten: "Dus al ik het goed begrijp verspillen we nu ons energie aan zinloos vechten?," vraagt hij wat onzeker. Abram knikt bevestigend en kijkt nog even het kringetje rond. Abram vervolgt: "Het is heel simpel mannen: bewaar je vechtlust en testosteron voor tijdens de bronst." "Kom we gaan grazen, nu moeten we ons rond eten!" De herten gaan grazen en stoppen (althans nu) met vechten. Ze zijn stil en denken nog lang over de wijze woorden na. Deze Edelherten wonen op Nationaal Park De Hoge Veluwe 3/27/2021 0 Reacties Van ware Liefde naar tranendalDe Lekkende Berg bij Nunspeet is niet zomaar gaan lekken. Zoals iedereen weet leeft de natuur. Deze moeilijk te vinden berg is daar een goed voorbeeld van. Eenmaal gevonden weet eenieder dat het er bij die plekken echt ademt en leeft. De natuur reageert hier zoals overal op wat mensen doen en vooral niet doen. De natuur voelt alles aan. Zo bewees zij dat begin negentiende eeuw in de buurt van Nunspeet. De Berg is gaan lekken nadat er een groot drama plaatsvond. De meeste mensen uit Nunspeet en omgeving weten niet meer precies van de hoed en de rand... de Lekkende Berg is een huilende berg. Dit lekken is een uiting van diep geworteld leed. Het begon allemaal rond 1780 aan de noordkant van de Veluwe. Twee vriendinnen: Maria (Johanna Hanselaar), dochter van de Baron, en Els (Peters) dochter van de huishoudster van de Baron. De beide meisjes liepen altijd hand in hand en giechelend. Eerst op het prachtige landgoed en later ook in het dorp. Zij leerden lezen, schrijven en rekenen, wat in die tijd heel bijzonder was voor meisjes. Daarnaast kregen zij ook les in filosofie en poëzie. De Baron had Els uitgezocht als speel- en gezelschapsmeisje voor zijn geliefde dochter Maria. Dat bleek een groot succes. Vanaf het eerste moment hadden de meiden een klik. Zij groeiden op tot lieve, mooie, slimme en geliefde jonge vrouwen. Het hele toenmalige dorpje kende dit levenslustige, vrolijke duo. Het leken net zusjes, ze hadden geregeld dezelfde kleren aan. De meiden werden ouder en dwaalden steeds verder af richting het bos. Voorzien van een mand met lekkers, boeken om te lezen, schriften om te tekenen en ze kwamen er ook om poëzie te schrijven. Dit alles vond plaats onderaan een berg... de Berg. De meiden in de puberleeftijd schreven de prachtigste gedichten... voor elkaar. Veelal liefdesgedichten. De gedichten werden steeds intenser en heftiger, een reflectie van oprechte gevoelens. De Liefde werd besproken, geleefd, gedeeld, een dit alles op het diepste zielenniveau. Zij wisten het allang... de wereld niet. Zij deelden een verbintenis, een verlangen, passie... maar alles meestal gesmoord in een groots geheim. Aan de voet van de bewuste berg, in het huidige Willemsbos, heeft dit alles zich afgespeeld. De berg voelde, genoot mee. Tot dat ene moment. Sindsdien huilt de berg.... Een bediende van de Baron, een jongeman nog, trof de vriendinnen bijna naakt aan in het bos. Lachend, vrijend, spelend. Hij rende naar de Baron en vertelde wat hij had gezien. De eens zo geliefde Els was ineens niet meer welkom op het landgoed. En binnen een week was er door de man van aanzien een huwelijk gearrangeerd voor dochter Maria Johanna Hanselaar, en zij moest in 1803 trouwen met ene Baron Rudolf Sanberg van Essenburg . Van de vrolijke, giechelende meiden was niets meer over. Maria sprak en lachte nauwelijks meer en schreef elke dag voor de rest van haar leven poëzie geïnspireerd op haar geliefde Els. Nooit heeft Maria nog iets van Els vernomen, niet eens in geschreven woord/gedicht, laat staan in levende lijve. Jaren later hoorde Maria in het dorp dat Els vlak na het omgangsverbod in alle eenzaamheid is gestorven aan de voet van hun berg. Waarschijnlijk aan een gebroken hart. Sindsdien huilt de berg. Nadat Maria dit verschrikkelijke nieuws te horen kreeg. Is ze tot haar dood bijna dagelijks naar de huilende berg gegaan... Om samen het gemis te voelen en te huilen. In haar gedichten was later te lezen dat dit haar troost gaf.  De lekkende Berg, lekt al sinds de Nunspeter het zich kan herinneren. Verschillende mythes doen de ronde over dit onverklaarbare mysterie. Hierboven staat het verhaal van Maria en Els. 3/25/2021 0 Reacties Hubertus toont zijn gevoelige kantfoto's: Paul Klein Ons gewei met een doel! Wij Edelherten staan bekend om onze imposante geweien, maar dit gewei dragen wij niet het hele jaar door. Tijdens de paartijd aan het begin van de herfst, willen wij met ons gewei ontzag inboezemen; Bij andere mannetjes, maar zeker ook bij de Hindes. Dit doen wij graag. Vol trots dragen wij onze kroon op het hoofd. Als wij strijden om de gunst van de mooie Hindes, kunnen wij het gewei indien nodig als wapen gebruiken. Wij mannetjes laten dan aan elkaar zien wie het sterkste is en het meeste potentie heeft. Hoe ouder wij zijn, hoe meer vertakkingen/wijsheden ons gewei heeft. Hoe groter de troon des te meer gewicht in de paar-strijd. Het gewicht van een gewei varieert tussen de vier kilo, bij de jonkies en tien kilo bij de senioren. Dat is best veel Ons Vacht Daarnaast helpt moedernatuur ons, om er zo aantrekkelijk mogelijk uit te zien voor de dames op het moment dat het belangrijk is. In de paartijd is onze vacht echt op zijn mooist, prachtig roodbruin. Als de winter nadert wordt onze vacht langzaam grijsbruin., dat is een betere schutkleur voor als de bomen kaal zijn en de velden grijzig. Zelf hebben wij een voorkeur voor ons glanzende zomervacht. Wij denken onze Hindes ook. Zal ik een geheimpje vertellen? Eigenlijk ben ik zoals bijna ieder mannetje, heel verlegen en durf ik niet zo goed met de Hindes te praten. En ... weet ik nooit zo goed wat ik tegen ze moet zeggen. Tegen de mannen vechten is veel makkelijker. De liefde bedrijven gaat ook heel natuurlijk, maar een goed gesprek, emotionele verbinding krijgen.... Dat is echt een uitdaging. Gelukkig ben ik hier niet de enige kluns in. Veel Edelherten zijn onhandig als het neerkomt op het begrijpen van het vrouwenhart. Hindes zijn ook zo mooi, elegant en bijzonder, ik bewonder ze enorm. Wij Edelherten zijn van mening dat onze meisjes de mooiste zijn van alle diersoorten, wij mannen boffen echt. Door de jaren heen leer ik de dames wel een beetje beter begrijpen. De jongere dames hebben bijvoorbeeld een andere benadering nodig dan de senioren. Ondanks dat zullen ze voor mij altijd iets mysterieus blijven houden. Fysiek en gevoel gaan hand in hand! Het gewei is voor ons erg belangrijk, dat is wel duidelijk, maar het gevoel wat deze troon ons geeft valt niet te onderschatten. Hieronder wil ik toch met trots laten zien dat mijn fysieke mannelijkheid weer terug aan het groeien is, mijn gewei dus!. Gelukkig gaat dit vanzelf. Het gewei hoort echt bij mij en ik mis mijn troon, als deze er niet is. Alsof ik dan niet compleet ben. Mijn eigenwaarde stijgt gelijkwaardig met de groei van mijn gewei. Als je goed kijkt zie je ook aan onze lichaamshouding dat deze zelfverzekerder wordt als het gewei groeit. Veel mensen denken dat het puur door het gewicht komt. Wij Edelherten weten wel beter. Bij ons Edelherten heb je namelijk meer aanzien als je gewei groter is. Dat is onze cultuur en natuur. Het beroemde Edelhert Hubertus woont in Nationaal Park De Hoge Veluwe foto's Paul Klein
3/21/2021 0 Reacties Het lenteconcertHet is lente, 21 maart 2021. Er zijn al verschillende jonge zwijnen (frislingen) geboren. Frislingen leven vaak in een groep met de eigen moeder en tantes die ook jongen hebben. De jongen uit een eerder jaar blijven nog even bij de rotte (een groep zwijnen) om verder opgevoed te worden. Zo zijn er ook genoeg speelkameraadjes voor het jonggeboren spul. Samen stoeien, genieten, ontdekken en ongemerkt leren.  Een groot gedeelte van de dag dartelen de frislingen onbezorgd rond. Tikkertje is een favoriet spel. Smak is een bazige big en hapt graag naar zijn leeftijdsgenoten. Zelfs zo erg dat ze hem gaan vermijden en liever met andere spelen. Moeder zwijn heeft hem hier al herhaaldelijk op aangesproken. Smak gaat zo op in het spel dat hij de wijze raad van moeder opeens is vergeten... HAP!!! "Au....Mam, Smak doet het weer!" roept zijn broertje Brom geïrriteerd. foto: Cindy Raaijmakers foto: Cindy Raaijmakers  Moeder ligt languit in de modder, met één oog open. Afschrikwekkend streng klinkt opeens: "Hierkomen julllie!" Beide jongen gaan braaf naar moeders toe. Moeder zwijn blijft rustig liggen... Maar het standje volgt: "Smak, dit is jouw laatste waarschuwing. De volgende keer bijt ik je terug. Dit meen ik. Leer van je fouten! Als je zo doorgaat, word je een eenzaam zwijn. Dat wil je niet! Je moet de zwijnenmanieren echt leren." "Brom, probeer zelf eens een oplossing te verzinnen om met Smak om te gaan. Als je later groot bent, moet je dat ook doen bij zulk gedrag." Beide biggen kijken heel schuldbewust... Moeders gaat verder: "Krabbelen jullie eens op mijn rug." Smak springt meteen op zijn moeder en kriebelt druk met zijn snuit. Brom: "Smak, mag je wel op mam staan?" Smak hoort niets. Hij is druk bezig met zijn taak, en moeders is alweer ingedoezeld. Wel vijf hele zwijnenminuten kriebelen ze moeders. foto: Cindy Raaijmakers  "Zullen we kijken wie het hardst kan knorren?" Vraagt Smak uiteindelijk aan zijn broertje. Brom wil wel meedoen; zijn moeder heeft hem niet voor niets Brom genoemd. Hij werd tenslotte brommend geboren. Beide frislingen knorren om het hardst en genieten van de klank en de trilling. Het klinkt werkelijk als muziek in de zwijnenoortjes. Ze zijn al lang vergeten dat het een wedstrijdje was, zo leuk is het om te doen. Zus Snoetje komt aangesnuffeld. "Mag ik meedoen jongens, samen knorren, leuk!" Moeder geniet in stilte van haar kroost en van het prachtige knorconcert dat de biggen geven. Ze weet nu: Met deze lichting zwijntjes komt het ook goed!
3/19/2021 2 Reacties De zwangere Wolvin van Ede'Wij waren zò intens gelukkig’, Wolvin (2019-2021) ... Door de ogen van haar ziel ... Wolvin: ‘Ik hoop zo dat mijn man, de Wolf van Ede, weer gelukkig wordt na het fatale ongeluk begin maart 2021 toen ik tegen een rijdende auto opliep. Ik verleed ter plekke. Ik was op de toppen van mijn kunnen en net zwanger van acht welpen. Wij waren zò intens gelukkig. Weg leven. Verschrikkelijk.’  ‘Ik kwam ter wereld tussen Epe en Heerde, Veluwe-Noord. Mijn ouders waren van Duitse komaf, en ik was onderdeel van de eerste wolvenroedel in Nederlands sinds ongeveer 200 jaar. En wel met vijf welpen! En mijn start hier was over het algemeen fijn in dit land, zeker in combinatie met mooi weer, mooie natuur en ruimte voor het gezin. Hier verbleef ik vanaf mijn geboorte in mei 2019 tot juni 2020 nadat mijn broertje bij Epe door een auto was aangereden. Ik moest daar gewoon weg, hoe jong ik ook was.’  ‘Het was dus te zwaar voor mij bij Epe/Heerde, na dat ongeluk. De lol was er af voor mij op de noordelijke Veluwe. Ik ben weggegaan en ging op zoek naar een rustige plek voor een eigen roedel met een leuke man. Maar waar vind je zoiets tegenwoordig? Ik genoot van de rust bij Ede, waar ik terecht kwam na een aantal omzwervingen. Ik voelde mij er meteen thuis. Maanden vermaakte ik mij daar in mijn eentje. Ik deed dus ook alles zelf, hè: jagen, struinen, slapen, alles. Ik voelde mij een echte powervrouw.’  ‘Op een gegeven moment maakte ik een ommetje vanuit de Ginkelse Heide naar de omgeving van Bennekom. Het was half december 2020. En wie ontmoette ik daar? Ja, de wolf die ik nog kende van mijn tijd bij Heerde en Epe. Daar liet hij zich regelmatig zien bij onze roedel. Ik was toen nog erg jong, hij was al volwassen. Hij haalde het nieuws een keer toen hij een schaap opat bij Vaassen. Hypocriet hoor dit bericht. Want hij had honger onderweg van Duitsland naar de Veluwe. En er waren geen verzwakte grotere dieren in de buurt... Hypocriet? Ja, want mensen hier te lande houden miljoenen dieren in gevangenschap voor de slacht. Dieren in hokken met nauwelijks leefruimte. Dieren met bijnamen als 'plofkip, Én er zijn nog vele andere dieren die op vergelijkbare wijze in de ' bio'-industrie moeten leven. Wolven komen er in de media zo bekaaid vanaf.' Maar ik ben positief hoor. Wolf en ik dus. Wij waren elkaar zeker een jaar uit het oog verloren. Maar we herkenden elkaars geur meteen en renden op elkaar af. En het was raak. Hij is echt een wolf van stand. Hij ging meteen met mij mee naar mijn woonplek. En hij was als alle wolven monogaam (zij weten echt wel dat onze reukzin ontzettend goed is .. hihi).  Ook voor hem was het rustig voor wolven zonder publiciteitsminnende mensen in de buurt. Ongekend voor wolven op de Noord-Veluwe bijvoorbeeld. Ik vermoed dat alleen de zeer sympathieke wolvenvriend Frank, de boswachter, mij, en later ook mijn Wolf, in de gaten hield.’ ‘Wat de boswachter van Natuurmonumenten, gezien heeft op camera? Tsja…ik hoop niet alles.. Wolven houden van intimiteit hoor, van elkaars warmte en genegenheid. Verbaasd jou dat?! Van meet af aan vrijden wij graag, jaagden wij soms samen, sliepen wij samen, wij hadden levenslust. Wij leidden die korte tijd die ons gegund was een mooi leven. Zonder obstakels. En wat ook leuk was, soms zagen wij, hoe koud het soms ook was, mensen met diezelfde levenslust in de buurt. Ook zij hadden diezelfde gretigheid en liefde voor elkaar. Dat was mij eigenlijk nooit opgevallen die mensen. Sinds ik mijn partner Wolf tegenkwam wel!’  Wat wij ook voor leuks meemaakten, wij waren altijd wel op onze hoede. Ook bij de momenten waarbij wij de levenslust van anderen konden zien en horen. Die onrust in ons, soms meer, soms minder, die bleef altijd wel aanwezig. Wolven in vrijheid zijn altijd waakzaam. Ze worden daarom misschien maar hooguit tien jaar oud. In gevangenschap worden zij vijf jaar ouder. Mij verbaasd dat niet. Maar dat terzijde. Sowieso zijn wij als natuurwezens door onze sterkte reukzin erg oplettend, dag en nacht, en ons gehoor mag er ook zijn. Kortom wij voelen onraad als geen ander. Op 300 meter afstand minimaal. Dat is natuurlijk niet alleen een nadeel, onze natuur heeft ook zijn voordelen. Dit komt de jacht op de verzwakte zwijnen, herten en reeën enorm ten goede.’ ... Geef wilde dieren rust en ruimte ... ‘Het kon niet lang duren of wij zouden zelf een roedel gaan vormen. Dat was meteen duidelijk. De natuur gaat zijn eigen gang. En na een aantal weken was het al zover. Ik raakte zwanger en merkte dat aan alles. Meer trek in eten vooral. En ik had meer behoefte aan rust. Ook stuurde ik Wolf er vaker op uit om alleen te gaan jagen. Ik tikte dan met mijn kop tegen hem aan en hij ging. Zoals de meeste mannen niet uit zichzelf bedenken wat een vrouw nodig heeft, dat had hij ook. Maar daar moet je ze mee helpen! Maar, eerlijk is eerlijk: hij was er altijd voor mij, dag en nacht.’  ‘Ineens was het winter in februari 2021, en was het ongekend koud voor een jonge Hollander als ik. Ik was niks gewend hè. Ondanks dat was het een fijne tijd met sneeuw en al. En rustig ook. Mensen bleven uit ons bosgedeelte weg toen het 15 graden vroor. Maar een week na de ergste kou, leek het wel zomer. Die warmte was heel aangenaam, vertrouwd, en ik kon mij goed voorbereiden op de komst van onze welpen. Het aantal mensen in de buurt van onze stek nam wel weer toe, ondanks dat het rustgebied waarin wij leefden verboden terrein is. Grenzeloos irritant.’  'Na die koude periode was het nog goed te doen voor een zwangere wolf in de buurt van Ede. Tot die bewuste zaterdagmorgen van 6 maart 2021. Er reden nogal wat fietsers door de omgeving die ochtend; dat kon ik nog wel hebben. Totdat er een fietser snoeihard en stralend van geluk heel precies over de randen van mijn kuilen heenreed. Trots was hij daarover, ik zag het. Die kuilen had ik net klaar gemaakt voor de komst van onze eerste welpen. Ik was op amper twee meter afstand van de fietser, wat hij niet wist denk ik. Ik schrok mij echt te pletter, rende weg met een traumatische run naar ik weet niet eens meer waarheen. De afloop is bekend voor velen, het ging meteen viraal op internet.’ ‘Ik hoop dat mijn man volgens onze traditie weer een nieuwe partner vindt na mijn dood, ik gun hem alles. Hij was zo goed voor mij. Ik gaf mij aan hem, hij gaf zich aan mij. En ik wilde graag de moeder van zijn kinderen zijn; ik had acht embryo’s in mijn buik toen ik werd aangereden. Verschrikkelijk dus dit ongeluk.’  ‘Het is zo gelopen helaas. Ik wil ook dat alle wolven in Nederland in het vervolg in rust kunnen leven, vrijen, spelen en jagen. Meer ruimte is dus nodig voor de natuur. En ik droom ervan dat mensen in hun opinie onderscheid gaan maken tussen gezonde wolven enerzijds en hondsdolle wolven anderzijds. Gelukkig zijn de meeste wolven gevaccineerd tegen hondsdolheid, maar nog niet allemaal. Hondsdolle wolven (en honden) willen zich echt rücksichtsloos vergrijpen aan schapen en dergelijke, hun remmingen zijn weg. Ik hoop dus ook dat mensen anders gaan reageren op gezonde wolven. Mijn dood als zwangere wolvin-met-een-verhaal is dan niet voor niets geweest.’
 Knorrie: "Oooh, wat zie ik daar? Ik verslik me bijna in een verrukkelijke stuk boomwortel... hmm...hmm.. Help, dit gaat niet goed. Mien!! Je bent ernstig ziek geworden!" Mien hoort niets die zit rustig te mediteren, iets dat ze wel vaker doet. "Maar Mien!," gaat Knorrie nu met een lichte irritatie in haar stem verder. "Ik zie echt dat je twee rondjes op je vacht hebt zitten. Je lijkt wel een dobbelsteen! Cijfer twee. Misschien lijdt je aan de ernstige dobbelsteenziekte" "Knorrie, ik trap er niet meer in, je houdt me constant voor de gek! Ik heb trouwens nog nooit van de dobbelsteenziekte gehoord. Weet je trouwens dat het foto: michel Knap zeer onbeleefd is om met je mond vol te praten en te smakken. Ik zit hier gewoon te mediteren. Kun je me alsjeblieft met rust laten?" "Knorrie: Waarom mediteer je eigenlijk? Je bent volgens mij het enige zwijn dat mediteert. Mien: "Dat heet beschaving Knorrie. Mensen doen het ook." Knorrie: "Mijn moeder beweert dat er geen grotere monsters zijn dan mensen. Ze eten ons op en maken onze natuur kapot." Mien: "Dat is perceptie, pure perceptie! Ik probeer het beste van beide werelden te verenigen. mediteren, een modderbad nemen en praten met een lege mond. Dat doe ik graag! Maar dat we op moeten passen voor mensen, dat ben ik met je moeder eens. Onbetrouwbare types." foto: Michel Knap  "Waarom ben jij altijd van de zogenaamde beschaving Mien? mijn moeder heeft me nooit geleerd om tijdens het eten niet te praten."
Mien zucht diep: "Mijn moeder wel, daarom irriteer ik me er waarschijnlijk ziek aan en krijg ik er zelfs vlekken van!" Knorrie slikt de laatste hap boomwortel door, met een afgeknepen stemmetje zegt ze uiteindelijk: "Denk je... denk je echt?" Er valt een korte stilte. "Doordat ik anders ben opgevoed dan jij. Met andere waarden en normen, dat jij nu ziek wordt van mij?" Mien heeft genoeg van al het zwijnengedrag en denkt even na en zegt: "Ja," doodkalm, zonder op of om te kijken." Knorrie druipt bedroeft af... Mien blijft met een schuldgevoel achter en kan niet meer mediteren. Mien mopperend tegen zichzelf: "Waarom doe ik toch zo bits? Dat is niet beschaafd van mij" Op weg naar het modderbad, om de zogenaamde dobbelsteen ziekte van haar vacht te wassen komt Mien Knorrie tegen. "Sorry knor,"zegt Mien met duidelijk spijt in haar stem. Knorrie glimlacht vriendelijk en zegt bijna blij: "Kijk ik heb ook de dobbelsteenziekte," ze laat met lichte trots de twee stippen op haar vacht zien. Mien schikt ervan. Knorrie ratelt vrolijk verder: "Ik ben waarschijnlijk beschaafder dan je in eerste instantie denkt, anders had ik deze ziekte niet." Beide zwijnen nemen lachend en knorrend een heerlijk zwijnenbad. Knorrie en Mien wonen in Kroondomein Het Loo 3/11/2021 2 Reacties De weduwnaar van Ede, een Wolf Wolf: ‘Ik ben de Wolf van Ede, weduwnaar sinds 6 maart 2021. Ik werd weduwnaar op de dag dat de liefde van mijn leven, de Wolvin van Ede, werd doodgereden. De liefde en de haat die ik ervaren heb toen ik weduwnaar werd, brengen mij ertoe mijn gevoel te delen met jou.' 'In 2019 ontmoette ik de Wolvin voor het eerst, en wel in haar aimabele roedel op de noordelijke Veluwe. Ik ben van Duitse komaf en vond mijn prinses in Holland. Niets menselijk is mij vreemd hoor! Toen was zij no te jong. Ik ben doorgegaan. Ik ben nog een paar keer langs geweest bij de roedel, dat was leuk, gewoon gezellig. In de zomer van 2020 kwam ik langs, en was ze weg! Ze was net een jaar oud en had de roedel verlaten. Haar broertje was aangereden, de sfeer was zo slecht dat zij er alleen vandoor was gegaan. Ik vond haar uiteindelijk najaar 2020, ik was alleen, zij was alleen. Zij had er een eigen leven opgebouwd, daar op de zuidelijke Veluwe. Wij waren voor elkaar geschapen, dat was toen helemaal duidelijk! Ze viel mij weer op toen ze dichtbij Bennekom liep, ook Veluwe, Zij keek helderder uit haar ogen dan eerder, bewoog leniger en richtte zich ook meteen op mij. Ik kwam haar ook weer op het juiste moment tegen. Ik zwierf al langer door Holland en Duitsland, zij wilde graag een eigen roedel beginnen. Bij vorige ontmoetingen was ze nog te jong en had zij niet echt de aandrang of aanleiding met mij mee te gaan, ze was nog niet uitgekeken op de roedel waar ze onderdeel van uitmaakte. Dit veranderde op slag toen wij elkaar weer ontmoetten! We togen meteen de eerste nacht na onze hernieuwde kennismaking naar haar verblijfplaats aan de zuidkant van de Veluwe om ons leven op te bouwen. Dat ging uitstekend zo samen.’ ‘De Ginkelse Heide werd onze plek, zij was daar al kind aan huis sinds de zomer van dat jaar. Vlakbij hekken en drukke rijks- en provinciale wegen, dus daar waar nauwelijks mensen te vinden waren. Wij leefden daar in de luwte van alles. Andere wolven hadden het moeilijker. Aan de noordkant van de Veluwe overleed dus haar broertje in het voorjaar van 2020 toen hij bij Epe overstak. Ook voelden (en voelen nog..!) de meeste wolven daar de druk van de media, er zijn bijvoorbeeld veel permanente camera’s in de buurt. Fotografen liggen dagelijks op de loer, en noem maar op.' 'Elders worden soortgenoten trouwens al langer beticht van massaslachtingen onder schapen, ook in Holland. Bij het mooie stadje Culemborg bijvoorbeeld, of in Noord-Brabant; en de Friezen willen zelfs hekken om hun provincie plaatsen om zo hun schapen en ander vee tegen ons te beschermen. Terwijl het normaliter zulke hartelijke mensen zijn! Als het al wolven of andere nazaten in de vorm van honden zijn geweest die de slachtingen aanrichtten, dan moeten zij hondsdol zijn geweest. Dat kan niet anders. Wij wolven zijn in roedels opgevoed, en zijn zeer sociaal. Geen mens hoeft bang te zijn voor een gezonde wolf.'  'Als het al wolven of andere nazaten in de vorm van honden zijn geweest die de slachtingen aanrichtten, dan moeten zij hondsdol zijn geweest. Dat kan niet anders. Wij wolven zijn in roedels opgevoed, en zijn zeer sociaal. Geen mens hoeft bang te zijn voor een gezonde wolf.' 'Geen mens hoeft bang te zijn voor een gezonde wolf.'  Jagen dat moeten wij natuurlijk, niemand komt ons voeren zoals de honden bij jullie thuis of bij wolven in gevangenschap. Maar wat wij wolven in de natuur doen is jagen, zoals een goede jager dat ook doet. En dat werd ons weer geleerd door onze ouders, van generatie op generatie. Geen gram teveel werd overwonnen op veekuddes. Wel eten wij graag dieren die verzwakt zijn. Daardoor wordt de natuurlijke populatie ervan sterker!. Ons kun je gerust de Oostervaarderplassen aanbieden, de Kennemerduinen of Montferland. Herten, zwijnen of reeën hebben een beter leven met ons erbij. Er is enorm geschoten de afgelopen jaren op herten bijvoorbeeld bij de Oostvaarderplassen, en dat was dan niet nodig geweest…’ ‘Trouwens wij wolven kijken echt wel uit om een moeder zwijn zelfs maar te benaderen bijvoorbeeld, nee dat kunnen wij niet maken. Sterker nog, ik durf niet eens naar een moeder zwijn met jonge zwijntjes te kijken. Heb jij ooit meegemaakt dat jij te dichtbij een zwijn met jongen kwam? Dat is echt angstaanjagend hé?!’ ‘Even terug naar mijzelf en mijn liefde. Wij leefden in rust en vrede bij de Ginkelse Heide. Echt. Tot die 6e maart. Mijn vrouw was al een tijdje zwanger die dag. En zij had ook al kuilen gegraven voor de komst van onze allereerste welpen. Even stoppen, dit is zwaar. We hadden de februari-kou getrotseerd, gevolgd door zomerse temperaturen. De lente hing echt in de lucht. Het wachten was begonnen op de komst van ons gezinsleven. Wij zagen er naar uit, waren actief, energiek. En we hadden natuurlijk weleens wat mensen in de buurt van onze kuilen gezien. Maar die eerste zaterdag werden wij echt gestoord in ons doen en laten. Ik rook onraad bij de jacht op een zwak hert doordat gezinnen met jonge, drukke kinderen langsliepen. Mijn Wolvin schrok van een aantal fietsers die van het gangbare pad afweken. Zij rende weg, in een dolle wanhopige bui. Ja waarheen, waarvoor precies? Ik heb haar niet meer teruggezien. Mijn reuk is wel dermate goed dat ik weet dat zij het niet overleefd heeft, die botsing met een auto.’   ‘Dit is verschrikkelijk, ik ben alles kwijt waar ik mijn leven op instelde: samen met de Wolvin van Ede meerdere gezinnen stichten, de jongen opvoeden en hen weer zien vertrekken; enige welpen per jaar die vervolgens hun eigen roedel creëren. Wij zagen er samen zo naar uit. Pfff ik kan me niet goed concentreren op mijn gedachten. Maar Echt. Nederland is niet te klein voor wolven als ik, Nederland houdt zich klein. Dat merkte ik ook weer in de reacties op Haar overlijden. Op social media, poeh. Velen waren blij dat er weer een wolf dood was, anderen treurden echt mee. Beide kampen tollen nog dagelijks door mijn hoofd!’
‘Ik hoop dat wij ècht verder kunnen met elkaar, wolven en mensen. Ik weet trouwens ook dat er nog nooit kinderen of volwassenen door wolven gedood zijn, andersom daar wil ik het daar niet over hebben... want ik wil verder met elkaar! Ik ben inmiddels als u dit leest weer op Veluwe-Noord beland. Hopelijk krijg ik hier wat lucht en ontmoet ik op termijn weer een geschikte wolvin. Ik verlang wel altijd naar leven om mij heen.’ |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Maart 2021
Categories |
RSS-feed