|
3/2/2022 3 Reacties De geesten van Planken-Wambuis De geesten van .Planken-Wambuis zijn bij de meeste mensen in de vergetelheid geraakt. En dat is zonde, Bij storm en regen razen deze nu nog onbekende geesten altijd over de vlakte met ééntje op zijn trouwe zwarte paard. Het gerucht gaat dat, als de weersomstandigheden rustig zijn, de geesten in de Put wonen, vlak naast de Planken-Wambuisweg. Het oude volksverhaal beweert dat bij storm en regen je beter uit de buurt kunt blijven van deze Put. Bij angst en ongeloof komen de geesten achter je aan, net als een boerenknecht honderden jaren geleden is overkomen. Een stoere en zelfverzekerde boerenknecht, werd in een donkere stormachtige nacht naar een dorp verderop gestuurd om de vroedvrouw te halen. De boerin, de vrouw van de boer, lag in het kraambed en ze had hulp nodig. "Wees voorzichtig," zei de boer nog tegen zijn geliefde knecht. "En heb eerbied voor de geesten van Planken-Wambuis." De stoere knecht wuifde het advies met een handgebaar weg, sprong op het zwarte paard en draafde weg. Zijn woorden "Tot zo" werden als enige door de stormachtige wind meegenomen. Met het zwarte paard galoppeert de knecht de paden af, op weg naar de vroedvrouw. In de buurt van Planken-Wambuis wordt het zwarte paard wat moe en mindert vaart. De jonge stoere knecht, die de verhalen van de geesten van Planken-Wambuis kende, voelde zich sterk en overmoedig. "Geesten van Planken-Wambuis, kom me maar halen. Ik ben niet bang voor jullie!" Er gebeurt niets, de wind lijkt zelfs even stil te vallen. De jonge boerenknecht voelt zich in zijn nuchterheid gesterkt en hij herhaalt met krachtige stem nog 2 keer: "Geesten van Planken-Wambuis kom me maar halen. Ik ben niet bang voor jullie!" Eerst lijkt de wind stil te vallen, maar dan komt er plotsklaps een heftige storm opzetten. Vanuit het donkere niets zijn opeens ogen zichtbaar. Het paard reageert zenuwachtig. Voordat de knecht kan reageren stormen weerwolven uit de duisternis recht op het zwarte paard en de knecht af. Het paard steigert angstig en zet het op een lopen. Vanuit zijn ooghoeken ziet de boerenknecht dat er nog meer weerwolven en ook uilen uit de put komen en de achtervolging inzetten...  De weerwolven zijn snel en onvermoeibaar, in tegenstelling tot het zwarte paard en de boerenknecht. De knecht heeft spijt dat hij de geesten van Planken-Wambuis uitgedaagd heeft. Het paard rent alsof zijn leven ervan af hangt. Maar het sterke paard wordt moe, net als de knecht. De weerwolven worden niet moe, die denderen maar door. De hoeven van het paard gaan steeds langzamer en het gehijg van het dier wordt steeds luider... De weerwolven leiden het paard en de knecht, die als verlamd zijn, door hun ogen, naar de Put, om daarin te verdwijnen. Niemand heeft ze ooit nog terug gezien. De boerin baarde een prachtige, gezonde dochter en als het stormt en regent:in het mooie gebied bij Ede daag de geesten van Planken-Wambuis niet uit!
3 Reacties
2/21/2022 2 Reacties Grote - midden en kleine mollen Onze Nederlandse mollen-populatie kan grofweg in drie groepen opgedeeld worden. De grote, midden- en kleine mollen. Het formaat van het diertje heeft veel invloed op zijn positie in de mollen-maatschappij. De grote mollen, slechts 10% van de hele populatie heeft de meeste invloed, macht, bezit en de beste leefomstandigheden. Alles aan deze mollen, behalve het formaat van hun hart, is kleiner en kouder dan dat van de kleinere soortgenoten,; zelf beseffen ze dit vaak niet eens. De grote mollen voelen zich verheven boven de andere en nemen vaak beslissingen die zeer gunstig voor de eigen groep zijn, maar niet altijd voor hun soortgenoten met een ander formaat. Het ergste is dat het grootste gedeelte van de midden en de kleine mollen eigenlijk zwijgzaam toekijkt en gedwee doen wat van ze gevraagd wordt door de heersende klasse.  De midden-mollen groep was tot slechts enkele jaren geleden de grootste groep in de mollen-maatschappij. Op dit moment bestaat deze groep slechts uit 30% van de hele mollen-populatie. Hoe dat precies komt, dat weten de mollen nog niet zo goed. Vaak komt het besef pas na een aantal jaar. Deze families leven in redelijke omstandigheden en kunnen goed voor zichzelf en hun gezinnen zorgen en hebben meestal een goede opleiding gevolgd. De midden-mollen voelen het niet als eerste als er drastische veranderingen in de mollen-maatschappij plaatsvinden.... Wellicht is dit wel een eigenschap van alle mollen! Pas als de maatschappelijke veranderingen en leefomstandigheden vergevorderd zijn merken ze dit, ze leven niet voor niets veelal onder de grond, buiten het zicht van elkaar, zeker de kleinere. Die vinden elkaar meestal niet, leven solo. Klagen wel in kleine kring, dat weer wel. De grote-mollen hebben wel de macht, maar denken mogelijk niet altijd in het belang van alle mollen. Waarom hebben de grote-mollen eigenlijk de macht? Maar als er toch vragen over hun rol in de mollen-maatschappij gaan borrelen, dan komt er onrust bij de meeste mollen. Enkelingen komen in opstand en gaan kritische vragen stellen.... Dit zet nog meer mollen aan het denken. Want mollen zijn eigenlijk hele slimme wezentjes. En zien ze langzamerhand dat de kleine mollen erg veel last hebben van de slechte leefomstandigheden.  Last, but not least.... hebben we het nog even over de kleine-mollen, dit is ongeveer 60% van de mollen-bevolking. Ze hebben het zwaar en kunnen vaak niet genoeg voedsel vinden om zichzelf en hun mollen-gezin te onderhouden. De laatste paar jaren is deze groep uitgegroeid tot de grootste groep van de hele mollen-populatie.
Deze mollen hebben vaak stress en negatieve gedachtes, ook zeker naar de grote mollen toe. De grote mollen zijn volgens de kleine nogal eens de oorzaak van al hun ellende. Tevens hebben deze families enkel ongezond voedsel tot hun beschikking. Daar komt nog bovenop dat ze minder goed de weg naar de juiste mollen-hulp weten te vinden. Deze groep mollen is de laatste decennia enorm gegroeid. Eerst behoorde slechts een klein percentage tot deze groep. Maar doordat de leefomgeving en de machtsverhoudingen tussen de mollen zo veranderd zijn, komen er steeds meer kleine mollen die in erbarmelijke omstandigheden leven. Is de zwijgende, ondergrondse meerderheid de werkelijke reden dat de grote mollen steeds meer macht en betere leefomstandigheden voor zichzelf kunnen creëren? Of hebben de grote mollen een grotere trukendoos? 2/17/2022 3 Reacties Partners in crimefoto: Paul Klein  Hier het meest roemruchte duo van de `Veluwe: Bert en Ernie. Zo heten ze echt!. De precieze lokatie geef ik niet vrij, om dit duo te beschermen. Want ondanks, of misschien juist dankzij, hun opvallende acties zijn ze erg populair.
Bert (officieel Bertus) en Ernie (officieel Ernst) zijn enorm berucht vanwege hun gave om mensen de stuipen op het lijf te jagen. Vanaf een veilige en beschutte plek gluren ze naar de mensen, en wachten het meest geschikte moment af om toe te slaan. Zoals nu ook. Achter een paar struiken zitten namelijk fotografen. Bert tegen Ernie: "Ik denk niet dat ze ons zien hoor!" Ernie snuffelt even in de lucht: "Ze ruiken in ieder geval niet zo lekker. Maar... Als jij nu een paar stappen vooruit zet, dan let iedereen op jou en niemand op mij. Vervolgens neem ik een sprintje naar de mensen toe. Ze zullen zich lam schrikken!" Beide dieren moeten grinniken bij de gedachte alleen. al. Bert zet statig en rustig een paar stappen naar voren en kijkt richting de mensen. "Nu!," zegt hij tegen Ernie, die met een vaart dreigend naar de mensen toerent. De mensen schikken enorm, sommigen rennen zelfs weg of verstijven. Als Ernie vlakbij de fotografen is, heft hij zijn kop, kijkt in het rond en loopt volledig voldaan weer terug het bos in. De mensen kijken hem lichtelijk ontdaan na. Samen met Bert hebben ze dikke pret en praten nog lang na over de angst die ze bij de mensen hebben gezien. 1/10/2022 2 Reacties De wolven en de raven samen?Foto's: Sjaak van Doorn De wolf en de raaf zijn een goed team, dat wisten onze voorouders al. Zie hier op de foto's de wolf omringd door meerdere raven. De vogels zijn niet bang, en wachten geduldig tot het hun beurt is om te eten. Raven zijn namelijk slimme dieren die van structuur en regelmaat houden. Geregeld is er een vaste zwerm raven die bij dezelfde roedel wolven blijft. Ze helpen elkaar, de raven waarschuwen de wolven voor gevaar en kunnen voorvliegen naar verzwakte dieren. Er zijn verhalen bekend dat er zelfs vriendschappen ontstaan tussen de raven en de wolven. Het volgende verhaal is misschien wel de basis voor deze lang gekoesterde vriendschappen. Een jonge wolvin was te ver afgedwaald van haar roedel en helemaal verdwaald. Zij liep alleen door het bos, en onhandig probeerde ze een prooi te vangen om iets te eten te hebben,. Maar dat lukte niet echt. Zacht jankend zit ze om zich heen te kijken, Dan komt er een groepje raven aangevlogen en gaan vlakbij haar op de grond zitten. De jonge wolf schrikt ervan en is eigenlijk een beetje bang, maar zij probeert het niet te laten merken. "Schrik niet zegt een van de raven. We hoorden je janken en komen even kijken. Verderop is een verzwakt dier, dat kun je vangen, wij helpen je wel." De wolf kijkt wantrouwend naar de raven en vraagt: "Waarom willen jullie mij helpen?" Haar maag knort, ze kan dit niet onderdrukken, ze heeft echt honger. De raaf antwoordt: "Jij kunt nooit je prooi hellemaal opeten, wij eten graag de resten op. Kom volg ons," zegt de raaf, terwijl ze weg vliegen. De wolf rent achter de raven aan en ziet een oud hert lopen. Zij rent en de raven jagen het hert richting de wolf. Snel heeft ze beet en al snel geniet zij van de heerlijke hertenbout. De raven wachten geduldig tot de wolf klaar is. "Zo kunnen wij elkaar helpen," zegt een van de raven weer. De wolf knikt en geniet van zijn maaltijd. Met volle buik loopt de wolvin weg om een dutje te gaan doen. Als zij wakker wordt zitten dezelfde raven boven haar hoofd in een boom. "Ik ga weer jagen gaan jullie mee?," zegt de wolvin. Zo lukt het de wolvin en de raven om elkaar te helpen en ze worden zelfs vrienden. De wolvin vertelt hoe zij haar familie is kwijt geraakt. De raven hebben medelijden en gaan haar helpen zoeken. Na verloop van tijd hebben ze de roedel van de wolvin gevonden. Dolgelukkig rent ze naar haar familie toe. Die zijn diep onder de indruk. Als pup was zij verdwaald en, als jonge wolvin die-zelfstandig-kan-jagen, komt zij terug. De wolvin vertelt alles over haar angsten van afgelopen periode de honger en de hulp van de raven. Vanaf dat moment is een hechte vriendschap ontstaan tussen wolven en raven. foto's: Sjaak van Doorn 1/9/2022 2 Reacties Wat is geluk?foto: Silvia Klein  "Ik zal me eerst even netjes voorstellen. Ik ben Lambertus, een Edelhert. Het Edel-gedeelte uit mijn soortnaam doet vermoeden dat ik me beter voel en erg statusgevoelig ben, maar dat is niet zo. Alle herten en dieren op de Veluwe hebben nut, echt alle.. Een zwijn, vos en een konijn om er maar een paar te noemen zijn net zo belangrijk. Wij vinden het ook fijn om elkaar te respecteren, te helpen. Sommige mensen geven ons status vanwege ons uiterlijk, dat slaat werkelijk nergens op. Dit brengt mij tot het volgende onderwerp: Wat is de essentie van het leven? Om maar even met een serieus onderwerp binnen. te vallen."
"Mensen zijn altijd zo gehaast en bezig met status, materie, carrière, en met altijd maar meer willen, beter willen zijn. Maar de essentie van het dagelijkse leven zit naar mijn stelligste overtuiging in het simpelweg 'zijn wie je bent'. En als je enkel bezig bent met het verleden of met de toekomst, dan leef je nu niet echt." "Kijk op de foto, ik steek mijn tong uit om simpelweg te genieten van het moment, om gewoon letterlijk de miezer op te vangen. Het Goddelijke gevoel als het water zo op je tong valt. Probeer het ook eens! Zo zijn er veel kleine alledaagse dingen waarin het geluk verscholen ligt, wees je ervan bewust en ervaar het. Dat is de essentie van het leven." "Volgens ons bosbewoners is de essentie van het leven: Echt leven! Naast zelf geluk ervaren is dat ook lief zijn voor elkaar en genieten in het hier en nu, zonder met status en andere ogenschijnlijk belangrijke zaken bezig te zijn." "Mensen, heb het lef jezelf te zijn en durf in het hier en nu te leven: Laat de regendruppels op je tong vallen. Dat is geluk! Wij doen dat van nature."  Het Pluizenmeer bij Heerde spreekt al heel lang tot de verbeelding, want er zijn verschillende mythes over bekend. Eén ervan is die van de legendarische Pluizenvrouw. Zij wordt zo genoemd omdat zij samen met haar man zo licht als een pluisje is en tussen de pluizige grasstengels van het mysterieuze meer wonen. Het echtpaar woont er al honderden jaren, nogal op zichzelf, samen hun kinderen en kleinkinderen. Vroeger toen de mensen nog rustiger leefden, had het stel weleens contact met een schaapsherder of een boer. Met meer eigenlijk niet. En als één van de familieleden-Pluis weggewaaid was, werden ze geregeld teruggebracht door een mens, de laatste decennia zijn daar geen berichtgevingen meer van bekend. Hoe komt een Pluisenaar nu terug als die is wegwaait? Konijnen, hazen en herten blijken zijn vaak bereid om een kleine Pluizer terug te brengen als er één ver van huis is weggewaaid door de wind of door een storm. De Pluizenaren vangen samen vis en oogsten de wol van de schapen en eten van alles wat de omgeving te bieden heeft. Van het pluizengras maken ze piepkleine huizen. In de winter wordt er vooral wol gespind en gebreid en leven ze van de aangelegde voorraden. Als het weer het toelaat wordt er ook in de winter naar voedsel gezocht. Op een winterse dag, lang, lang geleden, was er een enorm harde storm die maar zelden plaats vindt. De Pluizenaren zaten veilig in hun huisje. totdat plotsklaps de deur open gerukt werd. De Pluizenvrouw die net twee vissen vast had, werd overvallen door de wind en weggezwierd, het huis uit. Zij ging hoog de lucht in, stuivend, steeds verder en verder niemand weet waarheen....Zo ver dat de Pluizenvrouw haar omgeving niet meer herkende.. De Pluizenman kon zich nog net vastgrijpen aan een kast en zag zijn lieve vrouw meegenomen worden door de nietsontzeggende wind, het ergste dus wat een Pluizenaar maar kan overkomen. De wind werd rustiger en al dwarrelend kwam de Pluizenvrouw beneden. Verdwaasd en nog een beetje duizelig keek ze om zich heen, met nog steeds de twee vissen in haar hand. Uit de struiken kwam toen een hongerige vos naar haar toe. "Geef mij de vissen, anders eet ik je op," commandeerde de vos de Pluizenvrouw. De vrouw gaf haar vissen en met een paar happen verorberde de vos deze. "Ik heb nog meer honger," meldde de vos terwijl hij zijn bek aflikte. "Ik heb niets meer," zei de Pluizenvrouw met rustige stem. "Dan roep ik de reuzen," blufte de vos. "Doe maar," zei de Pluizenvrouw die de vos niet geloofd.e. De Vos riep ineens en al snel trilde de vloer.. Er kwamen drie reuzen aangelopen en vroegen de vos wat er aan de hand is. "Ik heb een maaltje voor jullie meegenomen," meldde de vos, terwijl hij naar de Pluizenvrouw wijst. De reuzen buigen voorover en zeggen: "Dat is weinig, maar we lusten dit kleine hapje vast wel." Één van de reuzen tilt de Pluizenvrouw op en ze kijken nieuwsgierig naar het toekomstige maaltje. "Dag reuzen wat fijn dat vos me naar jullie heeft gebracht. Ik wou jullie uitdagen met een krachtwedstrijd om te kijken wie het sterkst is," zegt de Pluizenvrouw vol zelfvertrouwen. De Reuzen kijken verbaasd, eerst naar de Pluizenvrouw en daarna naar elkaar. "Komt het uit als we zaterdag onze krachtwedstrijd houden? "Ja," zeggen de reuzen verbijsterd." De vos staat op een afstandje te kijken en weet niet goed wat hij ervan moet denken. "Oke, zet me nu maar neer, dan kan vos me thuisbrengen en zaterdag weer ophalen. Even een hele duidelijk afspraak reuzen: degene die wint mag de ander(en) opeten!" Grinnkend en jaknikkend wordt de Pluizenvrouw op de rug van de vos gezet. Vos brengt de Pluizenvrouw thuis. "Ben je gek geworden vraagt de vos? Dit win je nooit!" De Pluizenvrouw zwijgt en bedankt de vos vriendelijk voor het thuisbrengen. De Pluizenvrouw vertelde alles aan haar familie. `'Je gaat zaterdag echt niet!" zegt de Pluizenman. Met een beheerste stem zegt de vrouw: "Vergeet niet: reuzen zijn dom en wij zijn slim." Die zaterdag stond de Pluizenvrouw klaar met een tas met een ganzenei en een beker yoghurt. Stilzwijgend brengt de vos de vrouw naar de Reuzen. "Goedemorgen heren, wat fijn dat we een krachtmeting kunnen doen," begint de Pluizenvrouw. "We gaan drie opdrachten doen. De eerste opdracht is vocht uit een steen slaan," De reuzen pakken om beurten een steen en slaan deze aan gruzelementen. Maar er komt geen vocht uit. De Pluizenvrouw doet of ze een steen zoekt, maar pakt stiekem een ganzenei uit haar tas slaat het kapot. Het vocht stroomt er uit, tot verbazing van de reuzen en de vos. De reuzen beginnen te rillen en zenuwachtig te worden. "De tweede opdracht is een boom uit de grond trekken," meldt de Pluizenvrouw. De reuzen beginnen meteen alle bomen in de omgeving uit de grond te rukken. Ze laten er ééntje staan, de grootste en dikste. De pluizenvrouw loopt erheen en kijkt naar de boom en vervolgens naar de zon en de maan. "Als ik deze eruit haal gooi, ik hem tegen de zon en de maan aan en zullen deze uit de lucht verdwijnen. Zal ik het doen?" De reuzen kijken ook naar de zon en de maan en zeggen in koor: "Nee, niet doen alsjeblieft!" Met een benauwde stem. "Oke," zegt de pluizenvrouw: "Enkel om jullie een pleziertje te doen. Dan gaan we naar de volgende opdracht, de laatste. Dat is merg uit de rotsen slaan." Het gezelschap loopt naar de rotsen en de reuzen gaan achtereenvolgens op de rotsen beuken tot hun handen zeer doen en bloeden. Hijgend en kreunend staan ze te kijken naar de Pluizenvrouw. Door het rammen op de rotsen is er een scheur ontstaan. De Pluizenvrouw stopt snel de beker Yoghurt hierin en geeft een harde stoot op de beker. Het vocht spat in het rond en de reuzen deinzen angstig achteruit. Het is duidelijk wie, wie mag opeten! "Hoe kun jij nu van ons winnen?" vraagt één van de reuzen aan de Pluizenvrouw. Ze lacht vriendelijk en zegt: "Beoordeel nooit iemand op zijn of haar uiterlijk!" De reuzen en de vos zijn duidelijk onder de indruk en bang. "Vos jij brengt mij thuis?!" Commandeert de Pluizenvrouw. "Ik heb nog veel reuzenpaté, reuzenbout en een vossenstoofpotje in huis," meldt ze laconiek. En meteen er achteraan:, terwijl ze streng naar de reuzen kijkt: "Ik kom een andere keer wel om jullie op te eten!" 12/17/2021 2 Reacties Het leven is verrukkelijk! foto: Karin Knap-Meijer  Hier op de foto zie je een echte vogeltjestaart. Maar dat is voor vogeltjes erg verwarrend. Vogeltjestaart? Voor wie zijn deze bedoeld? En zitten er vogeltjes in een vogeltjestaart? Zo ja, welke vogeltjes? Of is het de bedoeling dat vogeltjes deze opeten? Maar welke vogeltjes mogen deze taart dan opeten? Fred de boomklever wordt er onzeker van, en hongerig natuurlijk: "Mussen zijn geen mezen en een boomklever is zeker geen boomkruiper. Voor wie is deze taart nu bedoeld? Het is immers heel onbeleefd om de taart van een ander op te eten! Daar begint het al mee. De boomklever strekt zich flink uit om te kijken of hij iets over het hoofd heeft gezien. Fred kan zich nauwelijks beheersen om zijn snavel erin te steken. "Zou ik deze enorme taart in mijn ééntje op kunnen eten? Als er een paar andere volgens bijkomen, gooit Fred het op een andere boeg. "Mensen snappen niet dat wij vogels echt niet op één hoop gegooid kunnen worden. 'Vogeltjes taart' is zo onduidelijk! Wij boomklevers zijn namelijk heel precies. Wij weten bijvoorbeeld altijd de lekkerste insecten tussen het boomschors te vinden. Taart eten we eigenlijk zelden, maar zeg eens eerlijk, deze ziet er werkelijk verrukkelijk uit. We gaan deze eerlijk delen toch zeker.” "Natuurlijk is mijn meisje nog verrukkelijker, maar daar kan werkelijk niets tegenop. Ik voel mij een bofferd dat ik haar mijn meisje mag noemen. Misschien moet ik haar even ophalen, dat zal ze leuk vinden. Of zal ik eerst een hapje proeven, straks ziet de taart er lekkerder uit dan dat hij is." Fred wipt even ongeduldig om de vogeltjestaart heen. Wat zal hij doen? Plots heel vastbesloten: "Ik ga mijn meisje eerst ophalen, dan kan ze heerlijk van de taart genieten.”  De Boomklever is nauwelijks gevlogen of de oude eekhoorn komt aangewipt. "Mmm... dat zier er echt lekker uit, even proeven." De Eekhoorn smikkelt naar hartelust. "Zoiets lekkers heb ik in lange tijd niet gegeten. Hoe zouden ze dit noemen?" De Eekhoorn kiest snuffelend en proevend het lekkerste stukje uit. Wat hij stiekem toch niet lust, laat hij weer uit zijn bekje vallen. "Ik vraag me af wat dit houtje dat op de taart staat te betekenen heeft. Pff dat lust toch niemand! De rest, een echte heerlijkheid, ga ik echt met niemand delen”, zo meldt de Eekhoorn smakkend en knoeiend. "Dit is mijn geheim. Want hoe minder het weten, hoe meer ìk ervan kan opeten." Tevreden knabbelt hij nog een stukje verder aan de taart. "Mijn buikje zit vol, Dit is wel zwaardere kost dan nootjes. Wat zou er allemaal inzitten? Nou ja, als ik er maar geen buikpijn van krijg." Traagjes wipt de Eekhoorn weg van de overgebleven taart met een iets te volle buik. Net op tijd, want de boomklevers komen weer terug... “Die kunnen zo arrogant zijn." foto: Karin Knap-Meijer. foto: Karin knap-meijer  Boomklever Fred kijkt op een afstandje toe hoe zijn liefje geniet. "Kijk, dat is ze! Is ze niet prachtig? Ze is de mooiste en beste van het hele bos, echt waar!"
Zijn vriendin Lieselot: "Schat, deze taart is voor alle vogels, anders hadden ze er wel een extra bordje bij geplaatst, maar je ziet het... niet iedereen kan zo goed lezen als wij. De oude eekhoorn die hier vlakbij woont kan überhaupt niet lezen, die komt geheid. Lieselot: “Schat ik weet niet hoe ze dit hebben gemaakt, maar het is werkelijk verrukkelijk! Dit lust ik wel elke dag." Boomklever Fred kijkt hoe zijn meisje geniet! Dan volgt na afloop zijn taakje: "Fred Jij mag de overgebleven voorraad meenemen naar het nest." De tortelboomklevers vliegen snel weg... |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Januari 2022
Categories |
RSS-feed