|
8/5/2022 3 Reacties Discriminatiefoto: Karin Knap-Meijer
Witje steekt zijn snoet in de lucht en ruikt aandachtig. Zijn oren gaan, van achter naar voren. Hij kijkt om zich heen. De kudde graast vredig, net als zijn moeder. Hij draaft naar haar toe en zegt: "Mam er komt onweer, we moeten schuilen." Moeder kijkt hem ernstig aan. "Weet je het zeker?", vraagt ze voor de zekerheid. Witje knikt. Moeders loopt naar een aantal kuddegenoten en legt uit dat ze moeten schuilen, omdat er storm komt.
Een deel gaat met Witje en zijn moeder schuilen, de rest verklaart hem voor een Albino-gek, en graast rustig door. Als Witje, moeders en een aantal Hooglanders van de kudde de schuilplaats hebben bereikt, komt de donderslag uit heldere hemel en barst er een gigantische onweersbui los. Als de storm voorbij is, hebben de niet-schuilers doodsangsten doorstaan en een enorme spijt dat ze Witje niet geloofden. De moeder van Witje eist de aandacht op van de groep en zegt: "Ik hoop dat jullie de kwaliteiten van mijn zoon inzien en hem gewoon als één van ons behandelen! Er komt misschien nog een moment dat hij de hele kudde redt! Wij hebben allemaal onze eigen bijdragen en wij zijn allemaal een onderdeel van deze kudde. We horen elkaar te helpen en niet buiten te sluiten." Vanaf dat moment wordt Witje veel minder buitengesloten, ook al letten de Hooglanders nog steeds erg op het uiterlijk.
3 Reacties
7/17/2022 0 Reacties Krijg de kriebelsfoto: Paul Klein  "Hey halloooo. Ik ben Vladermarr, een vliegend hert. Ik ben voor mijn soort ontzettend groot, wel een centimeter of acht. Ik ben namelijk een keversoort en wel van het grootste soort van Europa."
Vladermarr probeert zich te krabben met zijn achterpootje, maar het lukt niet. "Aaarg....", een kreet van frustratie. Ik kan mezelf niet krabben! "Weten jullie wat nu het allermoeilijkst is van het kever-zijn en helemaal van vliegend hert? Ons harde schild werkt echt als een beperking op ons emotionele leven. Echt! Wij kunnen niet alles lichamelijk voelen en uiten en daar heb ik nu juist zo'n behoefte aan." Bij een kever is, zoal iedereen wel weet, het eigenlijk niet mogelijk om de emoties in het gelaat te lezen, maar bij Vladermarr, zit de frustratie zo diep dat je kunt zweren het wel waar te nemen. Vlardermarr drinkt even wat sap uit de boom voor hij verder gaat, want het zit hem allemaal heel hoog. "Waarschijnlijk snappen jullie er niets van want jullie hebben geen hard schild, maar een heerlijke zachte buitenkant." Vlardermarr slikt even: "Het allerergst vind ik dat ik mijn vrouwtje eigenlijk niet voel als wij vrijen. Dat kennen mensen toch niet? Zij heeft ook zo'n hard schid!" Zuchtend tenslotte voordat hij met hoge snelheid wegvliegt: "ik wil zo graag mijn vrouwtje voelen en verwennen, maar dat is zo moeilijk!" 7/4/2022 0 Reacties Boommarter: wil erkenning?!foto: Paul Klein  Jij wilt toch jezelf zijn! Iedereen heeft wel eens het gevoel niet begrepen te worden en niet gewaardeerd te worden. Als dit niet begrepen worden met je diepste zijn te maken heeft, dan is dit heel pijnlijk. Dan heb je het gevoel dat je jezelf niet mag zijn. Als dit een keertje gebeurt is dit niet erg. Maar als dit structureel het geval is, dan is het heel frustrerend en moet je stevig in je schoenen staan om jezelf te blijven. Dit gevoel wordt voornamelijk gevoed door wat anderen van jou vinden. Marters kunnen hierover meepraten. Ik wil ook mezelf zijn! "Mijn naam is Martine en ik wil toch iets vertellen wat mij ten diepste raakt. Ik voel mij gediscrimineerd, buitengesloten en zo kan ik nog wel even doorgaan.... Het lijkt wel of iedereen in het bos zichzelf mag zijn, behalve ik.. Een vos mag jagen, net als de eekhoorn en de roofvogel. Ik ben ook een roofdier en jaag om mijn buik te vullen. Hierin verschil ik niet van andere roofdieren." Martine is duidelijk boos en heeft dit omgezet in strijdlust. "Ik wil rechtvaardigheid", gaat Martine met felle stem verder. "Het ergste is het oordeel van de anderen, het wordt niet altijd uitgesproken, maar ik voel het wel. Ik vraag mij al lange tijd af, waarom zit ik in de positie om veroordeeld te worden? Ik kraak mijn marterbrein erover, maar ik weet het echt niet." Met een vragende blik kijkt hij op en haalt diep adem om hierover verder te gaan.. "De meeste mensen en dieren weten niet wat een marter doet en wat ons nut is. Nou ik zal het kort vertellen: Een marter is net als andere roofdieren, we jagen en eten graag andere dieren, die net iets kleiner zijn dan ons. We pakken net als onze collega's roofdieren altijd de zwakkere. Dus we doen precies hetzelfde!" Er valt een korte stilte en Martine slikt een brok weg. "Omdat onze neven, de steenmartermannetjes in bronstijd, de autokabels doorknabbelen vanwege de visolie, hebben alle marters een slechte naam. Tegenwoordig doen steenmarters dat gelukkig bijna niet meer, de mensen hebben de auto's ook aangepast. Van bunzingen en fretten hoor ik niet zoveel negatieve geluiden. Waarom bij ons Marters wel? "In de oude mythe van Cantabrië wordt zelf vermeld dat er een wezen uit ons ontstaat, om de honderd jaar en die geneest alles! Dan hebben we toch eigenlijk iets heel positiefs te brengen in de wereld, als marter. Wij denken dat dit genezende wezen weer uit ons geboren wordt op het moment dat het autokabel probleem is opgelost. Mijn vrienden en ik hopen hier snel op: Voor de wereld en ons imago." "Waarom wordt er dan zo negatief over ons gedaan? Ik ben mezelf, een marter en daar ben ik trots op."  De beste pootafdruk!
Je laat de beste pootafdruk op aarde achter: door jezelf te zijn. Doen wat bij jou hoort. Als anderen jou niet begrijpen ligt dat niet aan jou! `Dat is het advies wat Martine de Marter! "Ik strijd heel mijn leven al voor begrip en waardering, gewoon omdat ik ben wie ik ben. Als ik mezelf zou veranderen in een vos of een eekhoorn, dan krijg ik dit wel, maar dan ben ik mezelf niet meer. dan ben ik mezelf kwijt en dat is het niet waard Raak vooral jezelf niet kwijt! 7/3/2022 2 Reacties Het heilige hertfoto: Cindy Raaijmakers  "Het heilige hert, staat hier te dromen. Van hindes en wat nog meer zal komen." Er zijn veel verhalen, liederen en psalmen waarin herten een belangrijke rol spelen. Een hert heeft uitstekend ontwikkelde zintuigen, zijn gevoelig en, als het er op aankomt, strijdlustig. Eigenschappen die veel mensen aanspreken en inspireren. Herten stonden op een voetstuk. Zo ook hier Engelbert, het heilige hert..... "Ik ben het heilige hert, althans zo noemen de mensen mij. Mijn vrienden noemen mij gewoon Engelbert intimi noemen mij Bert, wat uiteraard niet mijn voorkeur heeft." Hij houdt zijn kop even recht in de lucht en terwijl de avondzon neerstrijkt over zijn gewei, lijkt het inderdaad alsof er een kruis boven zijn hoofd verschijnt. Herten worden betiteld. als zeer sensitief Als er iets mis is in het bos, dan hebben de Edelherten dit door en komen ze in actie. Engelbert: "Waarom mensen ons rijpere Edelherten trouwens heilige herten noemen, heeft te maken met het feit dat wij de mensen al meerdere malen hebben gered. Er zijn veel voorbeelden te geven, maar het voorbeeld dat ik het leukst vind is die van de jonge mensenkinderen die wij veilig hebben thuisgebracht. Later heeft één van deze mensenkinderen ons weer geholpen" Engelbert kijkt vol trots voordat hij verder vertelt: "Jaren geleden was er een groep mensen in het bos en wij keken vanaf een veilige afstand toe. Er was een groepje kleine mensenkinderen bij. Je gelooft het niet, maar de volwassenen zijn weggegaan zonder hun eigen jongen mee te nemen. Eerst hadden de mensenjongen niets in de gaten, maar na verloop van tijd misten zijn toch hun ouders. Ze waren overstuur, bang en wisten geen enkele uitweg. Onze hindes hadden natuurlijk meteen medelijden en liepen rustig naar ze toe." Hij krabt even met zijn hoef en gaat meteen weer door. "Wij Edelherten met onze grote geweien kunnen best angstaanjagend zijn voor jongen van een ander soort. Dit troosten is dus echt iets wat door de Hindes beter overkomt. De hindes wisten de jongen gelukkig enigszins gerust te stellen. De mensenjongen liepen achter ons Hindes en Edelherten aan, en we brachten ze weer terug naar de mensenwereld. Daar was inmiddels paniek uitgebroken. Toen we zagen dat de mensenjongen door de mensen allerhartelijkst werden ontvangen, zijn we weer het bos ingegaan...Toen wisten we nog niet dat één van die mensenkinderen Anouk was."  Het heilig hert, er zijn veel afbeeldingen van gemaakt... Nog even een totaal ander voorbeeld. Een oude man wandelde in het bos, opeens viel hij op de grond en bleef stil liggen. Engelbert: "We hebben even gesnuffeld, maar deze mensenman leefden nog wel. Mijn vrienden en ik hebben toen de aandacht van de mensen weten te trekken en ze naar de liggende man gebracht. Mensen vinden ons zo bijzonder, ze volgen ons altijd of kijken op een afstand toe. In dit geval was het erg handig voor de betrokken mensen." Engelbert kijkt even of zijn verhaal begrepen wordt en schraapt zijn keel. "Zo kan ik nog veel meer voorbeelden geven van ons Edelherten die mensen hebben geholpen en gered. Maar dat wordt saai en ik wil zo weer grazen. Nog even over Anouk, dat was één van de kinderen die wij gered hebben. Anouk is nog vaak in het bos geweest en de Hindes waren altijd erg blij haar te zien en lieten zich zelfs strelen door haar. Een paar jaar gelden hadden we een lange en strenge winter, we hadden het allemaal koud en hadden honger. Anouk heeft ons toen terug gered door een aantal keer voer te brengen. Zo zijn wij toch de winter doorgekomen. De term heilig die wij krijgen opgespeld gaat ons iets te ver, wij worden liever boshelden ofzo genoemd. Maar de kijk van ons Edelherten op het leven is natuurlijk anders dan dat van de mens. Maar wie goed doet, goed ontmoet, snappen we volgens mij allemaal."
6/26/2022 1 Reactie Boris Wolf verbaast zichfoto's: Stefan Lobbes  Hier een Veluwse wolf, Boris. Geboren en getogen op de Veluwe. Hij tikt mij op de schouders en wil graag eens zijn kant van het verhaal wil vertellen als wolf in Nederland. Boris: "Kom maar mee, ik zal je een kijkje geven in mijn leven, dat doe ik graag. Ik voel me zo onbegrepen en niet-gewaardeerd." Hij kijkt met een schuine kop of zijn boodschap wel aankomt.. "Loop maar mee, Je hoeft niet bang te zijn hoor! Ik lust geen mens hoor, geen wolf eet mensenvlees hoor, want wij vinden jullie gewoon niet lekker ruiken. Laat staan dus dat wij jullie opeten." Hij loopt alvast verder, "Kom nou mee!!!", zegt hij vol ongeduld. "Ik ben een roofdier, dat weten jullie, maar wat ik niet begrijp is dat de mens vergeet dat hij zelf ook een roofdier is. Jullie gaan naar de supermarkt, slager of restaurant om vlees te eten. Wij jagen tenminste nog zelf!" foto's :Stefan Lobbes
Boris loopt op een rustig drafje een heuvel op. hij blijft voor een klein boshuis en een uitkijktoren staan. Daar zitten jullie jagers! Daar komen dan meerdere mensen bij elkaar en worden er vervolgens weleens tien bosdieren afgeschoten en meegenomen." Hij kijkt vol onbegrip alsof hij een uitleg verwacht, maar gaat dan weer verder. "Ik pak af en toe een dier. Ik kies altijd de zwakste van een kudde uit en ik deel mijn maaltijd altijd met mijn mede-wolven! Ik roof niet, ik pak wat ik nodig heb en eet het op. Ik snap jullie mensen echt niet! Julie plegen roofbouw op de aarde en vernietigen onze habitat. Daarnaast gooien jullie voedsel weg terwijl soortgenoten verhongeren. Dat vinden wij wolven niet sociaal, en onbegrijpelijk!. Dit zouden wij wolven nooit doen." Hij kijkt met een zeer indringende blik: "Snappen jullie mensen jezelf eigenlijk nog wel? Zijn jullie wel te vertrouwen?" 6/19/2022 2 Reacties Stop met oordelenfoto's: Karin Knap-Meijer Iedereen is uniek en maakt zijn eigen ontwikkeling door, daar zijn veel voorbeelden van te bedenken. Ook bij herten is dit het geval: de één kan sneller lopen, de ander kan sneller.... Maar hier zijn wij mensen ons vaak niet van bewust. Op de foto zie je Linde de hinde met haar jong, dat inmiddels een jaar oud is. Linde is een geduldige moeder en geeft haar jong de tijd en ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Linde: "Mijn vriendinnen verklaren me voor gek dat ik mijn kindje, Ednil heet ze, nog steeds laat drinken. Ik word werkelijk doodmoe van al die verwijten." Ze zucht diep en het verdriet over de veroordeling is in haar ogen af te lezen. "Herten kunnen zó veroordelen, echt verschrikkelijk!," vult Linde aan. In de tussentijd probeert haar jong te drinken en ze laat het toe. Ze praat weer verder: "Er wordt van ons hindes van alles verwacht, We hebben steeds meer taken en iedereen heeft een oordeel over hoe je iets doet en wat je doet. Nou ik ben klaar met alle oordelen! Ik zorg graag voor mijn kind, dat is moederliefde.” “Als moeder voel je veel aan, zoals de behoefte van je kind. Toen Ednil nog heel jong was merkte ik al dat ze moeilijk gras kon kauwen. Ik merkte dat Ednil last heeft van haar mond en darmen. Vast een allergie of intolerantie denk ik dan en hoop meteen dat ze er overheen groeit. Ik zie wel een gelijkenis met de mens.” Linde kijkt even liefdevol naar haar kind. Ednil hangt half op haar knieen om te kunnen drinken. Over mensen gesproken: "Ik ben zo bang dat als de mensen erachter komen dat mijn kalf moeite heeft met kauwen en eten, dat ze Ednil zullen afschieten..... Mensen kunnen zo tegenstrijdig zijn: in de winter voeren ze ons helemaal suf en tijdens het jachtseizoen schieten ze ons neer. Mijn hertenbrein snapt hier echt geen sikkepitje van.. Ze schijnen ons ook nog eens op te eten, walgelijk! Geef mij maar blaadjes. ik lust geen hert of welk ander dier dan ook, en ik word niet graag opgegeten." Haar jong drinkt gretig. Linde vertelt graag nog iets wat haar dwarszit: "Mijn andere angst is dat herten Ednil zullen gaan verstoten, omdat ze anders is vanwege haar spijsvertering. Dit verstoten is natuurlijk het ergste dat een hert kan overkomen. Alleen kan ze niet overleven, wij zijn kuddedieren en hebben elkaar nodig. Linde zucht verdrietig… “Om een volle buik te krijgen moet ze veel drinken," legt ze uit, terwijl ze trots naar haar dochter kijkt. "Wat een mooie meid is het toch hè?." ze kauwt even op een blaadje. "Dit is pure moederliefde, om mijn eigen kindje te steunen in haar ontwikkeling. Herten zijn niet allemaal hetzelfde hoor. Wij zijn ieder unieke wezens. Ieder hert heeft haar of zijn eigen ontwikkeling en dat is prima. Het oordeel van anderen, je vrienden, dat is nog het ergste!" foto: Karin Knap-meijer  6/11/2022 0 Reacties Het geheim van de Heidebloemplasfoto's: Herman van Alfen De Heidebloemplas, een verborgen parel, een weelde om te zien. Maar wat veel mensen niet weten is: dat er een groot geheim hangt rond deze mysterieuze ven Er zijn veel geruchten en verhalen over wat er nu precies is en wie er nu eigenlijk precies wonen... Als je op een van de bankjes gaat zitten langs dit water, dan voel je dat er een bijzondere magische sfeer hangt. Het verhaal gaat dat er enkel voor zuivere zielen, na lange absolute stilte, elfjes verschijnen. Deze Heidebloemplaselfjes zijn heel speels en ze schijnen hier al sinds mensenheugenis te wonen. De elfjes zijn de hele dag in de weer met spelen en elfenklusjes. Elfje Lis: "Wij schommelen graag op blaadjes en takjes. Als je een blad ziet bewegen en voor de rest is het windstil en rustig, dàn is er geheid een elfje aan het spelen. De mensen hebben ons niet door, de herten gelukkig wel, dan worden we niet opgegeten en kunnen we samen dollen." Lis fliert sierlijk naar een hertje dat op een steenworp afstand gretig op een paar blaadjes staat te knabbelen, en na een korte begroeting komt ze weer terug. "Mensen leven in een andere dimensie," ratelt Lis door: "Ze denken dat ze alles weten en zien, maar de werkelijke schoonheid van het bestaan gaat compleet aan de meesten voorbij. Het gros is blind, en zijn ver van hun gevoel vandaan. Veel houden zich bezig met zaken die er niet toe doen in het leven." Lis kijkt rond over het ven en kijkt vervolgens met een indringende maar vriendelijke blik, en zegt vervolgens: "Wij spelen veel en willen dat iedereen het goed heeft. Zowel de planten en dieren àls onze eigen elfjesstam. Dat noemen wij interdependentie, dit wil zeggen dat we elkaar allemaal nodig hebben. Samen leven in harmonie." Lis kijkt even of deze boodschap goed wordt begrepen en fladdert even een rondje om een paar geurige waterlelies heen. "Even mijn vrienden begroeten," zegt ze als ze terug is. "Wij elfen denken dus dat mensen dit harmonieuze niet meer begrijpen. Alhoewel er in de loop van de tijd wel veel verandering heeft plaatsgevonden..." Lis zucht weemoedig. foto's: Herman van Alfen "Bijvoorbeeld voor 1850 waren de mensen heel anders dan dat ze nu zijn. Hoe meer machines de mens lijkt te hebben, hoe verder ze van zichzelf af dreigen te raken. Vroeger werden we nog wel gezien door de mens, maar nu is het een zeldzaamheid als dit überhaupt gebeurt. Het absolute menselijke dieptepunt was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wat waren de mensen vervelend zeg! Iedereen had angst of haat. Sommigen zelfs beide en de machines die ze gebruikten waren vernietigend! En waarom?" Ze blijft even stil in de lucht hangen alsof ze antwoord verwacht. "Wij elfjes waren toen heel verdrietig! Wìj helpen elkaar en vechten niet" De treurnis straalt van haar af, het raakt Lis duidelijk.
"Tegenwoordig lijkt het alweer de verkeerde kant op te gaan. Mensen gaan weer meer richting angst , haat en onbegrip.” Lis kijkt vragend ze heeft behoefte aan uitleg, maar wacht hier niet op…“Wij elfen zien een zuivere ziel als een puur iemand die er gewoon is en niet bezig is met materie of allerlei egocentrische gedachten en problemen of de hele dag op zijn of haar mobiel zit. Wij elfen denken in oplossingen en collectiviteit. Een zuivere ziel zien wij als iemand die in het hier en nu leeft. Wij merken gelukkig nog wel dat vooral kinderen en bosbewoners hier erg goed in zijn. En waar is de rest mee bezig?” p.s: Door het geluid van de luxe-camera kreeg de fotograaf de elfjes net niet op de foto. Wie heeft ze nog meer gezien? |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Juli 2022
Categories |
RSS-feed