|
11/3/2022 3 Comments Als ik kon toveren....Foto's: Dorien Janssens  "Als ik kon toveren..." zegt heksje Lenthel iedere keer als ze zwierig haar stafje beweegt. Ze oefent wat af. Vooral diep in het bos, met soms een paar mensen in de buurt, maar meestal zonder. Ze voelt zich vooral daar helemaal in haar element. "Als ik kon toveren...", zegt Lenthel nog een keer heel ernstig. Ze kijkt even op: "Ik twijfel daarbij altijd tussen een eenhoorn en een glimlach op de gezichten van de mensen. Mijn moeder zegt dat glimlachen hard nodig zijn, dus dat doe ik dan maar als eerste. Mijn opdracht als heks is namelijk vreugde en liefde brengen. Iedere heks heeft een eigen roeping.... En na de glimlach ga ik echt een eenhoorn toveren hoor! Bezems zijn zo doorsnee als wat geworden, zeker sinds Harry Potter." "Als ik kon toveren: Dan toverde ik meer vreugde en liefde" "Ik ben nog maar een kinderheks, dus ik snap nog niet alle grote mensendingen, zoals waarom mensen vaak zo lelijk tegen elkaar doen. Dit maakt mij zo verdrietig." Ze zwaait nog een paar keer met haar toverstaf: Lenthel: "Ga je mee glimlachen toveren? Hier heb ik wel mijn heksenketel voor nodig." Met een enorme glimlach rent ze naar haar ketel en gebaart uitnodigend. "Het belangrijkste in het leven is de vreugde en liefde die je uitstraalt naar de medemens!" Lenthel weet niet hoe wijs ze eigenlijk al is.  Heksje Lenthel heeft duidelijk plezier in wat ze doet. Heel handig giet ze een aantal scheutjes over uit geheimzinnige flesjes in de ketel en roert met haar toverstaf. En mompelt op heimelijke toon, de volgende spreuk:
"Pli pla plats Kli kla giechel klats Bli bla blij Weer een Glimlach erbij" Terwijl ze deze woorden uitspreekt, begint ze zelf van top tot teen te stralen. Ze kijkt op en zegt: "Het voelt zo goed om vreugde bij de mensen te brengen. Ik krijg daar echt een warm hart van. Hier hoef je ook geen heks voor te zijn hoor. Maar veel mensen vergeten hoe je vreugde kunt delen. Mijn moeder zegt altijd: "Alles wat je deelt wordt mooier en groter." Lethel kijkt tevreden hoe de glimlach belletjes haar toverpot uit dwarrelen. Ze kan zelf ook niet meer stoppen met glimlachen... Lethel: "Ik hoop echt dat de mensen lang blijven glimlachen naar elkaar, daar wordt de wereld een stukje mooier van. ""Oh ja", zegt ze ineens: "Nu kan ik mij richten op het toveren van een eenhoorn. Dat lijkt me zo bijzonder. Dan word ik vast de eerste heks met een echte eenhoorn.... Maar hier moet ik eerst nog flink voor oefenen. Wij willen niet dat dit misgaat, want dan krijg je misschien een gevaarlijk eng wezen in plaats van een goedaardig."
3 Comments
11/1/2022 0 Comments Mag de wolf zichzelf blijven?Foto's: Marc Lussenburg De wolf is in opspraak sinds zijn vrij recente wederkomst in Nederland. Er zijn felle voor- en tegenstanders. Mensen die het bekijken vanuit de natuur, veiligheid, hun schapen, de wetenschappelijke benadering, maar natuurlijk ook de echt Nederlandse mening: ik heb eigenlijk geen mening. Dan hebben we nog het feit dat de Wolf een Europa-breed beschermd dier is. Als deze per toeval in jouw park belandt (in dit geval het Nationaal Park de Hoge Veluwe) dan kun je er niet zo veel mee. Alleen toezien hoe de Wolf mee helpt om voornamelijk de kuddes Herten en Moeflons kleiner te maken om het wolvengezin van inmiddels vijf exemplaren te voeden. In de ogen van de Wolf is Het Park een wandelend buffet.... Er lopen immers genoeg lekkere hapjes rond die geen kant op kunnen vanwege de omheining. De wilde dieren op het park voelen zich al decennialang veilig, behalve in het jachtseizoen. De Wolf die boven aan de voedselketen staat voelt zich er als een vis in het water. Er is geen gebrek aan voedsel, nooit geweest voor de Wolven, alleen de mensen zijn een fenomeen apart. De eerste paar fotografen bijvoorbeeld werden nog met redelijke angst gadegeslagen door de nieuwkomers op het park. Maar inmiddels is het zo gewoon geworden, dat die mensen er constant staan en foto's maken. Zelfs op gevaarlijke afstand, dat wil zeggen binnen de comfortzone van de Wolf (in medialand zou het haast een gevalletje #MeToo zijn). Inmiddels profileert de media de Wolf als een probleem en zijn verschillende organisaties met elkaar in gesprek èn in strijd. Er wordt al een oplossing geopperd om rubberen paintballkogels te gaan gebruiken om het dier mensen-angst bij te brengen om zichzelf te zijn en om de natuurlijke afstand tot de mens te bewaren... Een wolf is geen hond, maar een wild dier en moeten we ook niet proberen tam te maken, want het zal nooit een schoothondje worden. Daarvoor verschilt de wolf te veel van de (schoot)hondjes, die getraind kunnen worden en als deel van een huiselijk gezin (de roedel) wordt gezien. Een wolf is een wild dier met zijn eigen roedel, laten we dat respecteren. De grote vraag is natuurlijk: wie heeft de Wolf uiteindelijk tot een probleem gemaakt? Wie kan de Wolf ont-problematiseren? De Mens! Mede door onwetendheid over de Wolf. Laten we met zijn allen wat meer respect en begrip hebben voor de ruimte die een wild dier nodig heeft. Decennialang werd er angst voor de Wolf ingeboezemd met Roodkapje-achtige verhalen. De mens bleef vrijwillig op afstand. Is er 2022 weer een Roodkapje-verhaal nodig om de (eeuwenlang ingeprente) wolvenangst bij de mens opnieuw in te boezemen? Als het aan de Wolf ligt: "Mag ik gewoon mezelf zijn en lekker anoniem mijn eigen leven leiden, waar ik mij ook bevind? Als je een foto van mij wil maken doe het op grote afstand en het liefst zonder dat ik het door heb." foto's Marc Lussenburg
|
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
April 2023
Categories |
RSS-feed