|
12/30/2022 1 Comment Eindejaar reflectiefoto: Otto Jelsma  Het einde van het jaar nodigt uit voor reflectie. Hier is Evert het zwijn. "Voor ons zwijnen is het een heel goed jaar geweest, Wij kregen veel jongen en die groeien allemaal op tot ronde en gezonde zwijnen." Met trots kijkt Evert naar zijn rotte, die het levende bewijs zijn...
Evert: "Maar niet voor alle levende wezens is 2022 een goed jaar geweest. De Eikenbomen hebben het zwaar, vooral hier op de Veluwe. Dit probleem is al jarenlang aan de gang. De bodem zou te zuur zijn. Wij zwijnen maken ons hier echt grote zorgen over. Wij eten namelijk graag de eikels. Vooral in de herfst en winter, dan vallen natuurlijk de eikels van de bomen. Een zieke eik geeft minder eikels en ook nog eens vieze. Dus als het slecht gaat met de eik... raakt het ons ook. Trouwens de meeste bosbewoners eten eikels, denk aan de herten en muisjes" Evert zucht even diep om vervolgens verder te gaan met zijn verhaal: "De waterkwaliteit is afgenomen net als de zuivere lucht of zuurstof. Zelfs hier op de Veluwe is het soms minder. Wij zwijnen kunnen wel tegen een stootje, maar gezond is het niet." "Iets wat wij Zwijnen trouwens echt niet begrijpen is dat de mensen zoveel troep achterlaten in de natuur. Ruim het op! Wij wroeten veel met onze snuit en eten alles wat lekker ruikt, dus soms ook plastic en daar krijgen we ontzettende buikpijn van." "Als laatste noem ik nog even de Wolf waar iedereen zo`n ophef over maakt. Om eerlijk te zijn is het onze vriend ook niet, maar soms laat hij wel eens een lekker hapje voor ons liggen waar wij anders nooit van konden genieten zoals een vos of een ree. Dat is wel weer fijn. Er worden jaarlijks ook veel bosbewoners aangereden door auto's, om maar over de jager te zwijgen. Die schiet ons per bosjes om." Ik ben positief over 2023 hoor, de ergste jacht is wel weer achter de rug, dat was in 2021. En ik blijf vertrouwen in de wijsheid van mensen die toch ook willen genieten van de natuur en al wat leeft. Dat willen dieren ook! "Ik observeer graag en kraak ook graag mijn Zwijnenverstand: Misschien is mijn eindconclusie dat wij het zo goed doen, ondanks alles. Wij zijn een sterk soort."
1 Comment
12/27/2022 2 Comments De KerstreeFoto: Otto Jelsma  Mensen vieren Kerst, reeën vieren het feest van licht en warmte. Dit doen zij ook in de koudste en donkerste tijd van het jaar, Reeën hebben immers geen kacheltje of dikke winterjas...
De hoofdrol in deze tijd van het jaar heeft de Kerstree; dit is een mensentraditie, overgenomen door de reeën. De Kerstree weet precies wat haar soortgenoten nodig hebben: warmte en licht! De reeën zijn juist in de maand na Kerst heel hecht met elkaar. De verbondenheid in deze periode is voor deze dieren het grootst. Bij mensen houdt dat zo ongeveer na de Kerst helemaal op... De legende van de Kerstree is al heel oud. Op de Veluwe kent elke ree het verhaal. Ook dit jaar liggen de reeën dicht tegen elkaar aan te bibberen in hun kuiltjes, een paar jonge reeën samen met hun moeders en tantes. "Slaap maar zacht lieverds, misschien komt de Kerstree vannacht wel?" De jonge reeën vallen uiteindelijk in slaap en dromen van de Kerstree, vooral dat zij licht en warmte komt brengen. Daar hebben de reeën in het donkere bos midden op de Veluwe veel behoefte aan, vooral daar waar geen kacheltjes en winterjassen zijn en de koude wind ze de rillingen op hun vacht bezorgt.. Wie is die Kerstree toch en wat doet ze nu eigenlijk? Het is een oude wijze moeder-ree die haarfijn aanvoelt wat haar mede-reeën nodig hebben. Dat sowieso.... Sommige reeën zeggen dat ze gestuurd wordt door de engelen en iets Goddelijks heeft. Weer anderen zeggen dat ze in de buurt woont en gewoon een warm hart heeft. Ze ziet er namelijk uit als een gewone ree. Maar met haar liefdevolle hart verspreidt ze zoveel liefde, warmte en licht, dat verschillende sprongen (groepen) reeën er een maand lang van kunnen genieten en overleven. Juist de maand na kerst hebben de reeën daar behoefte aan, Bij mensen is die behoefte ook in die periode het grootst...! De sprongen zijn dan groot en hecht vanwege de gebrekkige hoeveelheid aan voedsel en aan warmte. Hier boven op foto: de (enige echte) Kerstree aan het begin van de avondschemering... Ze zal veel liefde, warmte en licht brengen bij de reeën, zodat ook deze dieren goed de hele winter doorkomen. Willen wij mensen ook niet zoiets na de Kerst? 12/22/2022 0 Comments Excuseshoofdpijn`foto: Otto Jelsma 
De vos staat bekend als een verlegen of schuw dier. En het is een dier dat graag op een afstand observeert... Als je in het bos loopt en je hebt het gevoel dat je aangekeken wordt, dan is de kans groot dat een vos op een veilige afstand aan het kijken is. Reinaert is zo’n vos die mensen graag bekijkt en observeert. Reinaert: "Met mijn formaat en kleur val ik niet zo snel op. Mijn oren en zicht zijn superieur. Hiermee doe ik mijn best om de mens te begrijpen. Wat een complex wezen is dat zeg!" Hij krabt even achter zijn oor en likt zijn pootje... "Met mijn vossenlogica heb ik de conclusie getrokken dat In het bos veel mensen verdrietig en ontevreden zijn. Wij vossen voelen en weten dat gewoon. Mensen kunnen natuurlijk gekwetst en ontevreden zijn, maar dat duurt soms zo lang. Bij ons heel kort. Wij leven namelijk in het hier en nu en blijven niet in het verdriet of in de ontevredenheid hangen. Wij proberen meteen het gevoel dat wij hebben op te lossen. Wat als dit niet lukt? Dan accepteren wij het leven zoals het is. Wij vinden het nogal paradoxaal om in een vervelend gevoel te blijven hangen, daar wordt dat gevoel immers groter van en krijg je hoofdpijn." Reinaert kijkt in het rond en wijst met zijn snuit". Zie daar nu eens dat mens met die bruine jas en zijn bedroefde hoofdpijn. Hij is 'op zoek'... Dat is een term die mensen graag gebruiken. Daar steken zij zoveel tijd in… En waar ze naar op zoek zijn is meestal vaag... Wij vossen zijn ook wel eens op zoek...naar voedsel meestal . Lekker concreet, daar houden wij van. De mens zoekt vaak.. maar wat, dat weten ze zelf vaak niet eens. Wij zijn echt verbaasd dat de mens met deze houding bovenaan de voedselketen staat. Echt belachelijk, en waar." Reinaert kijkt nu toch even met een gefronst voorhoofd en vervolgt over iets dat hem sinds kort wèl dwarszit. “Als wij vossen sorry zeggen, is het altijd goed. Wij aanvaarden dit altijd, echt waar! Wij willen en moeten tenslotte verder met elkaar. Wij zijn ook maar vossen met onze eigen streken.... Maar de mens maakt zelfs van excuses een probleem... om hoofdpijn van de krijgen." 12/20/2022 1 Comment Afwijkend gedrag ...Mama wolf ziet dat het laat is en roept haar jongen op om naar het nest te komen. Als laatste pakt ze de levenslustige Mowgli: “Kom schat, het is tijd om te slapen. Mama zal jou en je broertjes en zusjes nog een verhaal vertellen”. Als moeder wolf en haar welpjes lekker tegen elkaar aanliggen begint moeder wolf... pastel techniek van : Ineke Pluim-Perquin  "Lang lang geleden was er een Oerwolf, die Drum heette. Hij woonde, samen met zijn roedel, hier niet ver vandaan. Hij had een vriendelijk hart en ontzettende stamppoten, vandaar zijn naam." De welpjes grinniken bij de gedachtegang. "Maar dan kun je toch niet goed jagen?”, stelt Mowgli half vragend. Moeder wolf knikt vriendelijk en gaat door met het verhaal. "Drum kon het goed met iedereen vinden, zelfs met de mensen!" OHHH.... de welpjes kijken verschrikt op. "Dat kan niet zegt de kleinste, mensen zijn gevaarlijk..." Het duurt even voordat de jonkies weer rustig zijn. "Ssst... luister maar naar het verhaal. Drum is een bekende wolf binnen onze geschiedenis. Drum is een legende om wie hij was." Alle ogen zijn vol verwachting op moeders gericht, "Drum kon zich vanwege zijn stampvoeten niet goed verborgen houden, daar werd hij mee geplaagd. Maar …hij wist zijn stampvoeten juist als een kracht in te zetten. Bij het jagen, kon hij juist de dieren opjagen. Voor de mensen echter kon hij zich slecht verborgen houden... Nu lieve kinderen de meeste mensen zijn geen monsters, maar dieren met een afwijkend gedrag. Wij wolven snappen nu meer van dit diersoort dankzij de legende van Drum." Met gespitste oren luisteren ze allemaal. Ook vader wolf is bij de roedel komen liggen.
"Drum was een bijzondere wolf met stampvoeten en een groot hart, hij snuffelde ook graag aan bloemen." Alle wenkbrauwen gaan omhoog van verbazing. "Wolven zijn niet geïnteresseerd in bloemen mam, melde de oudste betweterig." Moeders geeft een knipoog, kijkt even naar papawolf en gaat verder. "Onze Drum was dol op bloemen, dit maakt zijn reukzin gevoeliger voor andere geuren. En op een mooie zondagmiddag zat Drum met zijn neus in de bloemen en komt er een mensen-meisje aanlopen met een mooie rode cape, Roodkapje. “Halo wolf, mooie bloemen he! Het meisje wacht niet op antwoord en gaat gewoon bloemen plukken. Wolf is doodsbang van dat enthousiasme, maar laat het niet blijken en snuffelt door." De bekjes van de welpen vallen open van verbazing... "Ik ga naar oma vertelt Roodkapje," terwijl ze niet echt een reactie verwachte van de wolf. "Zij is ziek en ik moet koekjes brengen. En oma is ook dol op bloemen, dus neem ik een mooie bos voor haar mee. Ik wist trouwens niet dat wolven ook dol op bloemen waren, ratelt Roodkapje door. Drum kijkt naar het meisje en durft met zijn wiebelende stamppoten een paar stappen dichterbij te komen, en snuffelt aan haar cape en hand. Roodkapje glimlacht en aait Drum over zijn kop en rug.” Vader wolf gaat er zelfs even bij zitten. Ma wolf vervolgt: "Drum zakt eerst door zijn poten naar beneden van angst, en merkt als snel dat het meisje een goed hart heeft en dat hij niet bang hoeft te zijn. Deze ontmoeting, heeft Drum doen veranderen. Roodkapje vind Drum erg lief en zacht ze lopen samen het bos in. Opeens staat Roodkapje stil en kijkt om zich heen. Drum die het wel gezellig vindt, kijkt Roodkapje aan. Zij begint te huilen. Drum likt haar tranen droog. ‘Ik weet niet meer waar oma woont, zegt ze snikkend. Ze woont in een klein huis bij een vennetje, midden in het bos en er zijn altijd veel vogels.’ Drum knikt, hij denkt het te weten en samen lopen ze richting het huis van Oma. Drum vindt dat Roodkapje lekker ruikt. ‘Zo ruikt een mens dus, denkt hij vol verbazing." Moederwolf kijkt rond of het verhaal niet te spannend wordt, en gaat verder. "Bijna bij het huis van Oma aangekomen, gaat roodkapje rennen en Drum rent vrolijk mee. Roodkapje is echt een leuk mens denkt hij hardop in zichzelf. Totdat hij een andere geur opvangt. Drum staat direct stil en snuffelt nogmaals. Roodkapje blijft doorrennen richting het huis van oma. Dag Roodkapje, zegt een norse mannenstem opeens. Dit klinkt niet goed, denkt Drum en verschuilt zich snel achter een struik. Moet hij nu roodkapje gaan redden van deze slechte man? Want dat hij slecht is ruikt Drum meteen. Roodkapje wordt het huis ingestuurd door de norse man, die bovendien een geweer heeft. Drum hoort de oma van Roodkapje. Hij hoort een paar schoten. ‘Dit ruikt niet goed’. Hij ziet de jager met het geweer naar buiten komen, Drum rent zo snel als hij kan weg. Op dat moment bonst zijn hart harder dan zijn poten ooit gedaan hebben. Drum kan het gelukkig navertellen aan zijn roedel." Moeder kijkt nu streng naar haar welpen. "Dus, aan mensen moet je goed ruiken of ze goed of slecht zijn. Wij wolven kunnen dat! Mensen met een rode cape zijn meestal wel oke, mensen met een geweer zijn meestal gevaarlijk. En nu gaan we slapen lieverds!" 12/18/2022 4 Comments Koeien snappen er niets van...foto: Otto Jelsma  Bij het ontwaken van de dag staan twee bedachtzame dames in een mistig weiland ergens aan de rand van het Veluwse bos. Kiki en Keet, zo heten zij, zijn lekker aan het grazen, terwijl de dagen inmiddels net zo kort als koud zijn... Kate: "Wij staan het liefst het hele jaar buiten, lekker fris. Het is nu negen graden onder nul, maar dat maakt ons niet uit hoor!" Kiki knikt bevestigend en vult meteen aan: "Dat noemen de mensen opwarming van de aarde! Beide koeienmeisjes grinniken even... Dan gaat Kiki verder: "Wij koeien hebben een onopgesmukte kijk op de wereld en op het leven om ons heen. Wij zijn tenslotte koeien." Kate neemt meteen het woord over, zodra haar vriendin even een plukje gras naar binnen werkt: "Dat wil niet zeggen dat wij dom zijn, wij weten alleen wel dat veel mensen zichzelf enorm slim vinden. Nou wij hebben daar onze ernstige twijfels over." Ze zucht diep.... "Wij hebben boerenverstand, zo noemen mensen dat als je niet heel lang op school hebt gezeten. Maar wij snappen meer van de wereld om ons heen, dan de meeste mensen...." foto: Otto Jelsma  De koeien genieten van de natuur en van elkaars gezelschap. Kate: "Wij staan misschien wat dichter bij de natuur dan de mensen, en wij hebben zeker wel door dat een dagelijkse hoeveelheid natuur echt nodig is om volledig jezelf te zijn." Kiki knikt bevestigend. "Wij denken dat mensen dit simpelweg vergeten zijn. Dan horen we mensen over ont-stressen en allemaal ingewikkelde cursussen en boeken om dichter bij zichzelf te komen, maar het is heel simpel: Natuur! Mensen zijn ook dieren en hebben dus ook natuur nodig."
Kate stopt met grazen en meldt: "Dat de aarde verandert, is ook zo’n dingetje. Sinds Moeder Aarde er is, verandert zij constant, eeuw in eeuw uit, uur in uur uit: “Kijk naar continenten, vulkanen, aardkorsten, water, temperatuurschommelingen en noem maar op. Constant verandering, en aanpassen. Een ander woord daarvoor is acclimatiseren, en daar zit het woord klimaat al in.“ Beide koeien knikken. Kiki meldt nog als laatste: "Wij passen ons aan, aan het ritme van de natuur. Mijn moeder zei altijd: ‘Overleven is het vermogen om je aan te passen aan nieuwe omstandigheden’. Zo moeilijk is het dus niet! Mensen hebben moeite zich aan te passen en wij vinden dat wel een beetje dom.” |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
April 2023
Categories |
RSS-feed