"Opa waarom heb ik een naam?" vraagt het kleinkind van een jaar of zes.
"Als je een naam hebt, kan ik je roepen en dan kun je naar mij toe komen." Het kleinkind denkt even na. Opa gebruikt de korte stilte om verder uitleg te geven. "Als je met een vriendje of een vriendinnetje speelt, is het ook handig als je hem of haar bij de naam kunt noemen."  Het kleinkind knikt bevestigend.

"Maar opa ben ik dan mijn naam?" Opa glimlacht en zegt: "Nee, Je hebt een naam omdat dit handig is, daarom heeft iedereen een eigen naam. Jij bent veel meer dan jouw naam alleen." Het kleinkind denkt even na en zegt dan: "Maar wie ben ik dan? Ik kan ook best veel, zoals fietsen, tekenen, eten zonder morsen en al een beetje schrijven. Ben ik dat dan?" Opa glimlacht: "Dat kun je allemaal en hoort ook bij jou. Net zoals wat je lekker vindt om te eten en met wie je graag speelt. Voor mij ben jij: Vreugde, hoop, geloof, liefde, verwachting, blijdschap, mogelijkheden en nog veel meer." Opa kijkt even naar zijn kleinkind en gaat verder. "Al die dingen samen maken jou tot wie jij bent. Alles wat je graag doet, denkt en zegt, de kleding die je aan hebt." Het kleinkind luistert aandachtig en zegt: "Dat is veel!" Opa knikt: "Je bent alles wat je wilt zijn. Jij kunt kiezen." Het kleinkind staart even voor zich uit...

"Maar ik weet nog niet wat ik allemaal wil. Nu ben ik zes, maar over een paar jaar ben ik ouder en wil ik misschien iets heel anders;" Zegt het kleinkind, terwijl het op schoot klimt. Opa knikt grinnikend: "Dat hoef je nu nog niet te weten, daar kom je vanzelf achter als je ouder wordt." Het kleinkind geeft opa een dikke knuffel.

"Wil je nu een ijsje?" Vraagt opa tenslotte. Het kleinkind lacht en knikt bevestigend. "Kijk zo simpel is het leven, zo makkelijk is kiezen wat je wilt. Jij wilt nu een ijsje." Opa en kleinkind genieten samen van het ijsje...

"Maar opa, jij heet Opa en bent opa." Opa knikt. "Dat is nou zo leuk aan opa zijn! Dat hebben alleen opa's en oma's."

Roodkapje en haar grote vriend de Wolf lopen graag samen door het bos. Niemand weet dat Roodkapje bevriend is met de Wolf en ook de Wolf houdt dat liever zo. Wolf wil namelijk zijn reputatie een beetje hooghouden. Wolf: "Ik wil geen knuffelhond of schoothondje genoemd worden, maar met Roodkapje knuffelen is wel erg fijn. Dit hoeft natuurlijk niemand te weten." Roodkapje durft ook niet over haar vriendschap met de Wolf te praten en al helemaal niet met oma: "Oma vertelt altijd zulke nare verhalen over boze wolven die oma's opeten. Dat snap ik niet, want Wolf lust geen oma's en ook geen kinderen trouwens." Wolf: "Klopt helemaal! Beiden lijken mij niet erg smakelijk. Ehhh... de koekjes van oma lust ik daarentegen wel heel erg graag." Roodkapje: "Toch jammer dat door bijvoorbeeld mijn oma die rare verhalen de wereld inkomen. Dat is slecht voor je reputatie." Wolf haalt zijn schouders op: "Mensen zijn angsthazen."

foto: van Jana van Sanden                                                                               foto: Jana van Sanden

Roodkapje is pas zeven jaar. Zij is erg ondernemend en niet snel bang. Wolf voelt zich bovendien ook erg verantwoordelijk om Roodkapje te beschermen. Wolf: "Je weet immers nooit wat voor enge figuren er bijvoorbeeld in het bos rondlopen. Soms lopen er mannen met geweren rond en die gaan op herten, zwijnen en konijnen schieten. Je hebt zomaar verdwaalde kogels...Gek hoor, maar daar zijn de mensen dan weer niet bang voor. Raar!" Vanwege de verhalen van oma, is bijna iedereen bang voor de wolf. "Maar dat heeft ook zijn voordelen", meldt hij vrolijk.

Roodkapje kent het bos op haar duimpje en het valt haar dan ook meteen op als er iets veranderd is. Roodkapje: "De familie uil heeft bijvoorbeeld net jongen gekregen, net als de eekhoorns. De ouders zijn dus erg druk in de weer om voor hun kroost te zorgen en dat is erg leuk om te zien." Wolf: "Ik hoop dat er binnenkort een wolvin hier in het bos komt wonen. Als ze me leuk vindt kunnen we ook samen welpjes krijgen." Roodkapje lacht en knuffelt Wolf even: "Jouw tijd komt nog."

Roodkapje en wolf lopen verder: "Wolf, weet je waar ik me een beetje zorgen over maak?" Wolf schut zijn kop en kijkt Roodkapje vragend aan. "Er waren vanochtend drie mannen in het bos en die hebben een paar dozen in het verlaten huisje achtergelaten. Misschien zijn zij er nog."
Van een afstand kijken wolf en Roodkapje naar het verlaten houten huisje. Het is stil, enkel de dierlijke bosbewoners zijn te horen. De twee lopen voorzichtig stapje voor pootje. Wolf is waaks en Roodkapje voelt de spanning in haar buik. Roodkapje is vastberaden: "Ik wil weten wat die mannen hebben neergezet. Hier zit een luchtje aan, Wolf!" Voorzichtig komen ze dichterbij. Het is duidelijk, de drie mannen met de paardenwagen zijn verdwenen. Roodkapje loopt behoedzaam naar de deur. Met kloppend hart in haar keel, probeert ze de deur te openen: "Raar Wolf, dat de deur niet eens op slot zit."

foto: Jana van Sanden                                                                                    foto: Jana van Sanden

Roodkapje loopt behoedzaam naar binnen. Wolf blijft waaks om zich heen kijken en houdt buiten de wacht. Roodkapje opent voorzichtig een doos en maakt voor de zekerheid een sprongetje achteruit. Er gebeurt niets. Roodkapje buigt voorover en kijkt over de rand van de doos. "Sieraden?" roept ze vol verbazing. Ze opent nu ook de ander dozen. "Nog meer sieraden!" "Wolf het zijn gewoon sieraden." Roodkapje gaat op het bankje zitten en stopt een aantal sieraden in haar mandje. "Wolf, ik neem wat sieraden mee om aan oma te laten zien." Wolf maakt een zacht grommend geluid en kijkt even om de hoek. Roodkapje doet snel  de dozen weer dicht en gaat naar buiten. Wolf en Roodkapje rennen snel weg. Als ze achter een heuveltje zijn, stoppen ze even om uit te hijgen. Op dat moment horen ze in de verte paard-en-wagen. Wolf spitst zijn oren. "Ze komen deze kant op Wolf," fluistert Roodkapje. Wolf knikt begrijpend.

Roodkapje gaat op haar buik liggen en kijkt richting het huisje. Ze ziet een bekend paard, het paard van de boswachter. "De zoon van de boswachter, die herken ik, en wie zijn de andere twee? Wolf snuift de geur op. Roodkapje: "Je ruikt iets Wolf ik zie het aan je." Opeens draaien de ander twee zich om richting Roodkapje en de wolf.. Roodkapje duikt weg. "Ik weet nu ook wie de anderen zijn, Wolf. De zoon van de burgemeester en de zoon van de dorpsagent."
Vanachter de heuvel horen ze de jongens het huisje in gaan. "Nu moeten we snel wegwezen Wolf." Terwijl Roodkapje dit zegt, staat ze meteen op en rent een stuk verder het bos in. Na vijf  minuten rennen, wandelen ze rustig verder. "We gaan samen naar oma, Wolf, en vertellen haar het hele verhaal. Ik weet zeker dat zelfs oma van jou gaat houden."

Roodkapje en Wolf komen aan bij oma's huis. Oma is net aan het gamen. Zij probeert stiekem een hogere score dan Roodkapje te krijgen. Bij het zien van Roodkapje en haar vierpotige vriend, stopt oma meteen. Lichtelijk verward over wat ze waarneemt, poetst oma snel haar brilletje en zet het gehaast weer op. Met grote ogen kijkt ze recht in de ogen van Wolf... "Wie heb jij meegenomen Roodkapje?" Vraagt oma verschrikt terwijl ze haar schommelstoel wat naar achteren schuift. Roodkapje en Wolf vertellen het hele verhaal aan oma, zelfs dat ze al heel lang bevriend zijn. Roodkapje: "Wolf beschermt mij  altijd." Wolf wil een goede indruk maken en voegt er nog even aan toe: "Ik lust trouwens geen oma's, maar ik ben wel dol op uw koekjes." Oma zucht, terwijl ze Wolf nog eens diep in de ogen kijkt; "Kom hier Wolf." Oma knuffelt Wolf intens en geeft hem een paar koekjes.

Oma weet nog niet goed wat ze met het sieradenverhaal aan moet. Voor de zekerheid belt ze de pastoor. "Die heeft zeker geen zoon die erbij betrokken is." De pastoor komt meteen aanzetten en krijgt het hele verhaal te horen. Bij het bestuderen van de sieraden valt hem wat op; "Deze armband herken ik, die is van de vrouw van de bakker. Ze heeft hem altijd om als ze in de winkel staat. Vandaag vertelde ze mij dat deze uit haar huis gestolen is. Oma, Roodkapje en Wolf worden er stil van. Pastoor: "Wat erg dat deze jongens ons hebben bestolen, iedereen vertrouwde ze." Samen zorgen ze ervoor dat de dieven gepakt worden. De bakker en de pastoor zorgen er ten slotte voor dat de sieraden worden teruggegeven aan de rechtmatige eigenaren.

Het verhaal over Wolf, als grote beschermer, gaat als een lopend vuurtje door het dorp. Uiteindelijk is niemand meer bang voor Wolf, zelfs oma niet. Roodkapje en Wolf wandelen samen nog veel in het bos en beleven nog veel meer avonturen. Oma geeft voortaan extra koekjes mee voor Wolf.

Alle gebruikte foto's van Roodkapje en de Wolf zijn gemaakt door: Jana van Sanden

de 5 vennetjes rond het Wekeromse zand



Hieronder afbeeldingen gemaakt op het Wekeromse zand.