foto: Herman van Alfen

"Om maar meteen met de boom in huis te vallen, ik ben er maar even achter gaan staan. Ik ben namelijk erg onzeker, met name over mijn uiterlijk, en eigenlijk over alles in het leven. Jerome is mijn naam. Mijn vrienden noemen mij Jerome Boom. Mensen doen alsof wij reeën allemaal hetzelfde zijn, maar we hebben ieder een eigen persoonlijkheid en een wel heel verschillend uiterlijk. Waar mensen reeën zien, onderscheiden wij familieleden, vrienden en bekenden. Wij zijn ieder uniek, zowel van karakter als van uiterlijk."

Jerome kijkt of niemand kan mee luisteren en gaat vervolgens verder op intieme toon: "Ieder van ons heeft zijn eigen unieke vachtkleur. Ik ben iets donkerder dan de meeste soortgenoten, ik val dus op binnen de groep en dat vind ik niet prettig. Daarnaast zijn mijn benen ook bovengemiddeld lang. Ik ben dus een zogenaamd buitenbeentje... als bosbewoner is dat niet plezant, dat kan ik je vertellen."

"Omdat ik mij schaam voor mijn lichaam, schuil ik dus vaak achter een boom, vandaar de naam Jerome Boom. Gelukkig staan er veel bomen in het bos en mijn buitenbeentjes zijn niet op de foto te zien. Over gelijkenissen gesproken: mensen hebben ook niet allemaal dezelfde kleur en lengte. Wij reeën hebben het daar weleens over. Wij zien duidelijk verschil. Wat wij makkelijk waar te nemen vinden, is dat mensen vooral veel verschillende kleuren hebben, soms zelfs kakelbont geverfd zijn. Wij reeën kunnen ons hier niets bij voorstellen. Wij willen het liefst allemaal op elkaar lijken en juist niet opvallen. Dàt geeft verbondenheid. Bij mensen lijkt het net omgekeerd, dus alsof ze alleemaal heel verschillend willen zijn en enorm willen opvallen."
 
Wij reeën vragen ons af waarom mensen zoveel moeite doen om er verschillend uit te zien, het lijkt of de mensen totaal geen verbondenheid voelen. Wij zouden hier enorm onzeker van worden, maar mensen blijkbaar niet. Of zijn ze juist zo verschillend omdat ze zo onzeker zijn en daardoor op moeten vallen, uniek mòeten zijn?"

Foto: Cindy Raaijmakers

Vanwege hun schutkleuren zijn deze Hindes bijna niet waar te nemen. Aan de koppies van de dieren valt nog wel af te lezen dat ze verbaasd zijn en dat ze zich misschien zelfs betrapt voelen. Kwestie van een goed geweten denk je dan...
​
Liese de leidhinde: "Dit is een groep Hindes. Ze hebben net één van hun vriendinnen uitgelachen en uitgescholden, omdat ze een andere mening heeft en nogal dun is." Nu staan ze samen op een veilige afstand te kijken. Als groep voelen ze zich heel sterk. Zij vervolgt een beetje emotioneel nu: "Deze jonge Hindes moeten echter nog wel wat gedragsregels leren." Liese slaakt een diepe zucht en gaat verder: "Ik weet ook niet wat hier in het grote bos gaande is de laatste tijd. De herten lijken zich steeds brutaler te gaan gedragen, of misschien zelfs wel respectloser. Dat gedrag lijkt wel gebruikelijker tegenwoordig hè... Zowel naar elkaar, als naar mij....pfff.." Als Leidhinde heeft Liese de belangrijke taak om iedereen op zijn of haar gedrag aan te spreken. "Maar tussen jou en mij gezegd:  'Ik ben er de laatste tijd enorm druk mee en het lijkt steeds erger te worden'....."

Liese kijkt met haar struise blik naar de groep Hindes. "Kijk ze voelen zich heel stoer, alsof ze een overwinning hebben behaald. Ze snappen niet dat hun houding vol minachting is tegenover hun vriendin. Ik vind het allerergst nog, dat ze niet eens het besef hebben dat het getoonde gedrag echt niet kàn. Bovendien kunnen de dames daarbij ook nog eens zóveel zwammen om hun absurde attitude recht te breien en zich oh zo volslagen dapper te voelen. Hier word ik als verantwoordelijke Hinde simpelweg verdrietig van. Daarnaast valt er nog veel te leren voor deze Hindes over wat vriendschap nu echt betekent."
​
Liese: "Wij zijn, net zoals alle Hertachtigen vluchtdieren, dat zou ik dus ook liever anders zien. Wij hebben elkaar gewoon nodig, we zijn roedeldieren. Wij herten horen elkaar te steunen en niet af te kraken. Door dit gedrag, wat ik ook bij mensen zie hoor, maken wij ons als groep zwak. Als er onenigheid binnen onze groep heerst, zijn we een makkelijke prooi voor bijvoorbeeld de wolf, de lynx die eraan komt in ons land, en de menselijke jager. Het besef dat we samen meer kunnen bereiken, is nog ver te zoeken op dit moment. Ik hoop dat mensen dat eerder onder de knie hebben!"

foto: Paul Klein

​                                                                                                      foto: Paul Klein

foto: Karin Knap-Meijer