|
4/27/2023 1 Comment Niets is wat het lijkt,,,foto: Paul klein  Als je met een snelle blik naar deze stoeiende runderen kijkt, dan roept dat waarschijnlijk vraagtekens op. Wat een gewaarwording... Wat zie ik nu eigenlijk?
Zijn er twee dieren te zien met ieder één oog aan deze zijde? Of is het één wezen met twee ogen? In het laatste geval wordt er vast gedacht aan een mythisch dier met een kwinkslag vanuit de Griekse Goden en half- Goden, Ongeacht de waarneming die jij hebt, het geeft weer hoeveel invloed de persoonlijke perceptie heeft. Zo is met alles wat we gadeslaan: we bekijken het vanuit ons eigen referentiekader. Op zich niet erg.. Maar het je bewust zijn van deze perceptie is altijd handig. Bij een tweede blik zullen de meeste kijkers twee stoeiende of vechtende runderen zien: In deze omstandigheid zie je Connor en Sean, twee jonge Galloway runderen in strijd met elkaar. Sean, de kleinste (rechts) heeft in ieder geval de grootste mond: "Ik ga winnen en duw je zo het water in". Kop tegen kop. Met zijn stem en lichaamstaal maakt Sean veel indruk... ook op zijn maatje Connor, die duidelijk groter en sterker is. Connor weet niet goed hoe hij moet omgaan met deze houding van die kleine Sean. Na een kort moment van wikken en wegen zegt Connor ineens: "Hou op kleintje, ik ben groter en sterker." Dit had hij beter niet kunnen zeggen... Sean begint te briezen en wel op een zeer geïrriteerde toon: "Wij gaan onze krachten meten en de sterkste wint! Wie het laatst in het water belandt heeft gewonnen." Sean wacht niet op goedkeuring van zijn dwingende voorstel, integendeel. Hij begint meteen als een dolle te duwen. Connor zucht diep en heeft eigenlijk geen zin in deze krachtmeting, maar hij zal er toch aan moeten geloven. Connor: "Kom maar op met je kop," en hij duwt Sean een paar meter richting het water. Sean begint te schelden en te stampen. Hij doet vervolgens een stap achteruit en beukt tegen de kop van Connor, Zijn grote vriend staat even te tollen op zijn benen, de kleine Sean maakt van de gelegenheid gebruik en loopt om zijn vriend heen. Connor draait mee.... Sean lacht gemeen: "Kijk nu sta jij aan de waterkant, straks heb jij nog natte poten." Connor kijkt achter zich en went zijn kop naar het water. Op dat moment beukt Sean met een aanloopje tegen de kont van Connor aan. Om in evenwicht te blijven doet de grote sterke Connor een paar stappen naar voren... Jawel Connor heeft als eerste natte poten! Een beetje beduusd kijkt Connor naar het water en vervolgens naar zijn poten. Sean rent als een dolle een overwinningsrondje en vertelt aan iedereen dat hij van zijn grote vriend gewonnen heeft. Een paar jonge runderen die op een afstand het tafereel hebben gadegeslagen, kijken elkaar zwijgend en veelzeggend aan. De één doet een stap opzij, de ander trapt net een vlieg weg en weer een ander draait zich toevallig om... net op het moment dat Sean in de buurt is en een enorme uitglijder maakt, zo het water in.... Proestend en snotterend komt hij weer boven en kijkt vol ongeloof en verbazing om zich heen. Connor graast weer als vanouds: "Wat een druktemaker zeg, om niks dus!" Sean ziet ook dat anders. Alweer een kwestie van perceptie!
1 Comment
4/26/2023 1 Comment Ouderliefde!Foto: Paul Klein  De bonte Vliegenvanger is hard aan het werk om de jonkies te voeden. Victor de vliegenvanger: "Mijn vrouw en ik hebben wel zes eieren gekregen dit jaar, en er zijn er wel vijf uitgekomen. We hebben dus een groot gezin om te voeden. Constant aan- en afvliegen met voedsel. Een echte uitputtingsslag, maar door onze ouderliefde doen we alles." Ondertussen houdt hij goed in de gaten of er niet toevallig een insect langs vliegt. Zoals zijn soortnaam al doet vermoeden, vliegende insecten zijn hun grootste voedselbron. Victor snatert verder: "Wij hebben zo'n zestien dagen nodig om onze jongen groot te brengen, daarna kunnen ze hun eigen vleugels strekken en de wijde wereld in vliegen. Dan hebben wij onze taak als ouders goed volbracht." Victor vliegt weg en vangt behendig een vlinder-achtig dier en brengt het naar het nestkastje. Hij wipt naar binnen en gaat ook weer snel naar buiten. Lichtelijk gestrest komt Victor nog even terug: "Wij hebben echt een enorm drukke tijd, zo'n zestien dagen lang. Daarna hebben wij een paar weken de tijd nodig om weer op gewicht te komen en bij te komen van onze zware ouderlijke taak. Maar we doen het met liefde hoor, het zijn tenslotte onze kinderen." Weg is hij weer om het volgende insect aan zijn snavel te prikken en dit als een goede vader naar zijn kroost te brengen: Victor: "Mijn vrouw en ik hebben het er weleens over dat vooral zoogdieren zò lang voor hun kroost moeten zorgen. Wat een uitputtende bezigheid. Dan heb ik het nog niet eens over de mensen, die zijn wel zo'n twintig jaar bezig hun kinderen groot te brengen. Wij zouden dat niet overleven, Wij Vliegenvangers blijven meestal maar één broedperiode bij elkaar, heel soms langer. Maar zeker geen twintig jaar zoals bij veel mensen het geval is." "Wat ik zelf ontdekt heb, is nadat de kinderen uitgevlogen zijn, dat mensen dan een andere partner kiezen. En dan pas zijn ze weer vrolijk na jaren van opvoeding. Dat valt mij dan weer op hè als mensen hier wandelen. Ik doe weleens navraag bij vrolijke mensen vanaf de 50 jaar, en het klopt steeds..! Wat mij opvalt is dat hazen, runderen en paarden er ook weer hun eigen gewoontes op nahouden. Dat zijn mijn bevindingen rond de Heidebloemplas waar ik al een paar jaar verblijf." Valt jullie mensen dit soort eigenaardigheden ook op? Dat van de dieren en van de vrolijke mensen? Ik ben erg benieuwd of dat in het hele land ook zo is, in de stad, het bos en op het platteland! Klopt dat inzicht ook wat jou, lezer, betreft? 4/23/2023 2 Comments De gunfactor!foto: Karin Knap-Meijer  Wie kijkt er naar wie?
Als je in het bos loopt en je begluurd voelt, dan is dat vaak ook zo. De dieren in het bos houden ons namelijk goed in de gaten en zijn geoefend in het onzichtbaar lijken. Dat is niet verwonderlijk, want het gaat om hun lijfsbehoud: is de menselijke bezoeker een bedreiging of niet? De dieren maken een vlugge inschatting om vervolgens onverstoord door te gaan met wat ze aan het doen waren, of door toch het zekere voor het onzekere te kiezen en te vluchten..... Die keuze maakt ook Nick de Eekhoorn dagelijks: "Eigenlijk ben ik aan het kijken of er nog noten voor mij klaar liggen. Misschien als ik lief lach voor de camera, dat deze fotografe weer nootjes voor me heeft. De liefde gaat bij Eekhoorns eveneens door de maag." . Mick gaat verder: "Wij Eekhoorns zijn slimme rovers en jagers en met name noteneters. En veel van ons zijn ook liever lui dan moe... als noten aangeboden worden, dan eten we ze graag op. Tuurlijk. Wij denken dat sommige mensen ons als een soort aardige Godheid zien, anders zouden ze ons nooit zo verwennen. Wij observeren de mensen graag en vragen ons af waarom ze dit doen? Een aantal van mijn maten beweert dat wij de meest populaire bosbewoner zijn..." "Gek hoor, wij vreten de jonkies op van vogels, hun eieren, ook de jongen van boommarters bijvoorbeeld. Wij zijn echt grote roofdieren in de bomen, daar waar wolven en lynxen niet komen dus." Nick werpt een zelfverzekerde blik de wereld in, voordat hij zijn verhaal vervolgt. "Een vos is meer de equivalent van ons op het land, zeg maar. Ja, door te lachen en schattig te zijn, hebben wij eekhoorns die enorme gunfactor verkregen, zeker de laatste jaren. Vooral sinds de komst van bungalowparken zijn wij zeer geliefd geworden." Zachtjes, lief fluisterend voordat Nick zich snel uit de voeten maakt: "Het imago wil ook wat hè?" |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
April 2023
Categories |
RSS-feed