|
6/26/2022 1 Reactie Boris Wolf verbaast zichfoto's: Stefan Lobbes  Hier een Veluwse wolf, Boris. Geboren en getogen op de Veluwe. Hij tikt mij op de schouders en wil graag eens zijn kant van het verhaal wil vertellen als wolf in Nederland. Boris: "Kom maar mee, ik zal je een kijkje geven in mijn leven, dat doe ik graag. Ik voel me zo onbegrepen en niet-gewaardeerd." Hij kijkt met een schuine kop of zijn boodschap wel aankomt.. "Loop maar mee, Je hoeft niet bang te zijn hoor! Ik lust geen mens hoor, geen wolf eet mensenvlees hoor, want wij vinden jullie gewoon niet lekker ruiken. Laat staan dus dat wij jullie opeten." Hij loopt alvast verder, "Kom nou mee!!!", zegt hij vol ongeduld. "Ik ben een roofdier, dat weten jullie, maar wat ik niet begrijp is dat de mens vergeet dat hij zelf ook een roofdier is. Jullie gaan naar de supermarkt, slager of restaurant om vlees te eten. Wij jagen tenminste nog zelf!" foto's :Stefan Lobbes
Boris loopt op een rustig drafje een heuvel op. hij blijft voor een klein boshuis en een uitkijktoren staan. Daar zitten jullie jagers! Daar komen dan meerdere mensen bij elkaar en worden er vervolgens weleens tien bosdieren afgeschoten en meegenomen." Hij kijkt vol onbegrip alsof hij een uitleg verwacht, maar gaat dan weer verder. "Ik pak af en toe een dier. Ik kies altijd de zwakste van een kudde uit en ik deel mijn maaltijd altijd met mijn mede-wolven! Ik roof niet, ik pak wat ik nodig heb en eet het op. Ik snap jullie mensen echt niet! Julie plegen roofbouw op de aarde en vernietigen onze habitat. Daarnaast gooien jullie voedsel weg terwijl soortgenoten verhongeren. Dat vinden wij wolven niet sociaal, en onbegrijpelijk!. Dit zouden wij wolven nooit doen." Hij kijkt met een zeer indringende blik: "Snappen jullie mensen jezelf eigenlijk nog wel? Zijn jullie wel te vertrouwen?"
1 Reactie
6/19/2022 2 Reacties Stop met oordelenfoto's: Karin Knap-Meijer Iedereen is uniek en maakt zijn eigen ontwikkeling door, daar zijn veel voorbeelden van te bedenken. Ook bij herten is dit het geval: de één kan sneller lopen, de ander kan sneller.... Maar hier zijn wij mensen ons vaak niet van bewust. Op de foto zie je Linde de hinde met haar jong, dat inmiddels een jaar oud is. Linde is een geduldige moeder en geeft haar jong de tijd en ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Linde: "Mijn vriendinnen verklaren me voor gek dat ik mijn kindje, Ednil heet ze, nog steeds laat drinken. Ik word werkelijk doodmoe van al die verwijten." Ze zucht diep en het verdriet over de veroordeling is in haar ogen af te lezen. "Herten kunnen zó veroordelen, echt verschrikkelijk!," vult Linde aan. In de tussentijd probeert haar jong te drinken en ze laat het toe. Ze praat weer verder: "Er wordt van ons hindes van alles verwacht, We hebben steeds meer taken en iedereen heeft een oordeel over hoe je iets doet en wat je doet. Nou ik ben klaar met alle oordelen! Ik zorg graag voor mijn kind, dat is moederliefde.” “Als moeder voel je veel aan, zoals de behoefte van je kind. Toen Ednil nog heel jong was merkte ik al dat ze moeilijk gras kon kauwen. Ik merkte dat Ednil last heeft van haar mond en darmen. Vast een allergie of intolerantie denk ik dan en hoop meteen dat ze er overheen groeit. Ik zie wel een gelijkenis met de mens.” Linde kijkt even liefdevol naar haar kind. Ednil hangt half op haar knieen om te kunnen drinken. Over mensen gesproken: "Ik ben zo bang dat als de mensen erachter komen dat mijn kalf moeite heeft met kauwen en eten, dat ze Ednil zullen afschieten..... Mensen kunnen zo tegenstrijdig zijn: in de winter voeren ze ons helemaal suf en tijdens het jachtseizoen schieten ze ons neer. Mijn hertenbrein snapt hier echt geen sikkepitje van.. Ze schijnen ons ook nog eens op te eten, walgelijk! Geef mij maar blaadjes. ik lust geen hert of welk ander dier dan ook, en ik word niet graag opgegeten." Haar jong drinkt gretig. Linde vertelt graag nog iets wat haar dwarszit: "Mijn andere angst is dat herten Ednil zullen gaan verstoten, omdat ze anders is vanwege haar spijsvertering. Dit verstoten is natuurlijk het ergste dat een hert kan overkomen. Alleen kan ze niet overleven, wij zijn kuddedieren en hebben elkaar nodig. Linde zucht verdrietig… “Om een volle buik te krijgen moet ze veel drinken," legt ze uit, terwijl ze trots naar haar dochter kijkt. "Wat een mooie meid is het toch hè?." ze kauwt even op een blaadje. "Dit is pure moederliefde, om mijn eigen kindje te steunen in haar ontwikkeling. Herten zijn niet allemaal hetzelfde hoor. Wij zijn ieder unieke wezens. Ieder hert heeft haar of zijn eigen ontwikkeling en dat is prima. Het oordeel van anderen, je vrienden, dat is nog het ergste!" foto: Karin Knap-meijer  6/11/2022 0 Reacties Het geheim van de Heidebloemplasfoto's: Herman van Alfen De Heidebloemplas, een verborgen parel, een weelde om te zien. Maar wat veel mensen niet weten is: dat er een groot geheim hangt rond deze mysterieuze ven Er zijn veel geruchten en verhalen over wat er nu precies is en wie er nu eigenlijk precies wonen... Als je op een van de bankjes gaat zitten langs dit water, dan voel je dat er een bijzondere magische sfeer hangt. Het verhaal gaat dat er enkel voor zuivere zielen, na lange absolute stilte, elfjes verschijnen. Deze Heidebloemplaselfjes zijn heel speels en ze schijnen hier al sinds mensenheugenis te wonen. De elfjes zijn de hele dag in de weer met spelen en elfenklusjes. Elfje Lis: "Wij schommelen graag op blaadjes en takjes. Als je een blad ziet bewegen en voor de rest is het windstil en rustig, dàn is er geheid een elfje aan het spelen. De mensen hebben ons niet door, de herten gelukkig wel, dan worden we niet opgegeten en kunnen we samen dollen." Lis fliert sierlijk naar een hertje dat op een steenworp afstand gretig op een paar blaadjes staat te knabbelen, en na een korte begroeting komt ze weer terug. "Mensen leven in een andere dimensie," ratelt Lis door: "Ze denken dat ze alles weten en zien, maar de werkelijke schoonheid van het bestaan gaat compleet aan de meesten voorbij. Het gros is blind, en zijn ver van hun gevoel vandaan. Veel houden zich bezig met zaken die er niet toe doen in het leven." Lis kijkt rond over het ven en kijkt vervolgens met een indringende maar vriendelijke blik, en zegt vervolgens: "Wij spelen veel en willen dat iedereen het goed heeft. Zowel de planten en dieren àls onze eigen elfjesstam. Dat noemen wij interdependentie, dit wil zeggen dat we elkaar allemaal nodig hebben. Samen leven in harmonie." Lis kijkt even of deze boodschap goed wordt begrepen en fladdert even een rondje om een paar geurige waterlelies heen. "Even mijn vrienden begroeten," zegt ze als ze terug is. "Wij elfen denken dus dat mensen dit harmonieuze niet meer begrijpen. Alhoewel er in de loop van de tijd wel veel verandering heeft plaatsgevonden..." Lis zucht weemoedig. foto's: Herman van Alfen "Bijvoorbeeld voor 1850 waren de mensen heel anders dan dat ze nu zijn. Hoe meer machines de mens lijkt te hebben, hoe verder ze van zichzelf af dreigen te raken. Vroeger werden we nog wel gezien door de mens, maar nu is het een zeldzaamheid als dit überhaupt gebeurt. Het absolute menselijke dieptepunt was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wat waren de mensen vervelend zeg! Iedereen had angst of haat. Sommigen zelfs beide en de machines die ze gebruikten waren vernietigend! En waarom?" Ze blijft even stil in de lucht hangen alsof ze antwoord verwacht. "Wij elfjes waren toen heel verdrietig! Wìj helpen elkaar en vechten niet" De treurnis straalt van haar af, het raakt Lis duidelijk.
"Tegenwoordig lijkt het alweer de verkeerde kant op te gaan. Mensen gaan weer meer richting angst , haat en onbegrip.” Lis kijkt vragend ze heeft behoefte aan uitleg, maar wacht hier niet op…“Wij elfen zien een zuivere ziel als een puur iemand die er gewoon is en niet bezig is met materie of allerlei egocentrische gedachten en problemen of de hele dag op zijn of haar mobiel zit. Wij elfen denken in oplossingen en collectiviteit. Een zuivere ziel zien wij als iemand die in het hier en nu leeft. Wij merken gelukkig nog wel dat vooral kinderen en bosbewoners hier erg goed in zijn. En waar is de rest mee bezig?” p.s: Door het geluid van de luxe-camera kreeg de fotograaf de elfjes net niet op de foto. Wie heeft ze nog meer gezien? 6/10/2022 0 Reacties Allemaal Imago!foto: Paul Klein  “Ik zal mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Reinaert: Reinaert de Vos, Ik ben een roofdier, kijk maar naar mijn gebit, en gemaakt om te doden… en datgene met smaak op te eten.” “Ik lust alles en jaag het liefst alleen, dan kan ik namelijk ook alles alleen opeten. Ik ben erg goed in: het aan mezelf denken. Dit karakter beschadigt het beeld van ons vossen niet. Het imago van mijn soort is top: Wij hebben namelijk een hoog schattigheidsgehalte.” Met een triomfantelijke blik kijkt hij quasi nonchalant de verte in. “Mensen worden blij van ons. Hier maken we graag gebruik van, als het ons uitkomt uiteraard. Wij vossen passen ons makkelijk aan nieuwe kansen en situaties aan. Als de mens ons bijvoorbeeld voedsel geeft eten wij dat graag. Zo hoeven wij niet te jagen, wij zijn namelijk ook best wel lui.” Met zijn voet schrapend en met een schuine kop ziet Reinaert er inderdaad erg schattig uit. Foto's: Paul Klein De vos gaapt en laat nogmaals zijn prachtige carnivore tanden zien, om vervolgens op geheimzinnige fluistertoon verder te vertellen. “Zo heb ik gisteren nog bij boer Harms, niet ver hier vandaan: een kip gegeten. Het is zo leuk om die kippen rond te zien te vliegen, echt lachen, dat is de sport van het jagen.” Hij laat zich per ongeluk een scherp en vals lachje ontschieten, en zegt: “Toen ik één kip op had, heb ik puur voor de lust nog twee kippen doodgebeten.” Reinaert kijkt even rond met zijn scherpe ogen, of er niet iemand meeluistert, en gaat op noch zachtere toon verder: “Wat ook een bonus is, dat de mensen meteen de wolf verdenken!” Hij kijkt nu vol troten kan het niet laten. “Dat noemen wij vossen dus een ‘vossenstreek. Zo blijven wij schattig en krijgen nergens de schuld van. Maar sssst…..” Reinaert gaat nu op een bijna luidruchtige en hooghartige toon verder. “De wolf heeft namelijk echt een probleem. Dat is allemaal begonnen met het opeten van de oma van Roodkapje. Stomme actie van de wolf, als je het mij vraagt.” Hij kijkt met een blik die om bevestiging vraagt en gaat weer verder. “Mensen zijn niet graag een prooi, ze eten prooi! Zolang je geen mensen eet, of dieren die van de mensen zijn, zit je veilig.” Reinaert kucht even. “Wij hebben vossewijsheid, wij weten precies hoe we de wereld naar onze hand kunnen zetten. Daarom doet onze soort het ook zo goed. Wij vossen eten dus geen mensen of dieren van de mensen, enkel als we een ander de schuld kunnen geven. Wij zijn schattig, al eten we het hele bos leeg.” Zonder schaamte kijkt hij even rond of er prooi rondloopt. Reinaert ziet niets, dus gaat verder met zijn verhaal... foto: Paul Klein  “Wij vossen houden trouwens wel van de Wolf, we eten graag de overgebleven restjes op van zijn jacht. Wolven zijn heel sociaal en vriendelijk, ze delen het voedsel graag. Maar het imago ervan is zo slecht, terwijl de enige mens die de wolf ooit opat de oma van Roodkapje is .. of zouden de mensen dit misschien verzonnen hebben? Mmmm…. daar ga ik eens over nadenken. Wij vossen houden ons daar niet mee bezig, volgens ons zijn mensen te vies om op te eten en ze stinken echt heel erg.” Het kleine roofdier trekt een vies gezicht, haalt zijn schouders op en gaat verder: “Angst voor onze vriend de wolf hebben wij in ieder geval niet. Echt een imagokwestie, daar moet de wolf eens aan werken.”
Er valt een korte stilte en dan gaat Reinaert weer verder. “Als laatste opmerking: Volgens ons roofdieren zijn de mensen de meest gevaarlijke roofdieren. Ze hebben echt een slecht imago in het bos. Is dat raar?” Reinaert loopt weer verder, zijn vossenneus achterna. foto:Paul Klein  Sinds mensen het zich kunnen herinneren komen in Hoenderloo kraanvogels langs. Deze statige vogels met lange nek en hoge poten, zijn dan op doortocht. Ze broeden in Scandinavië en overwinteren in Italië. Ze rusten tijdens hun reis even uit in het rustige Veluwse dorp. Kraanvogels staan bekend als zeer vredelievend, behulpzaam en rustig. Als de groep Kraanvogels weer hun seizoens-pitstop aan de rand van het dorp maken, is iedereen blij. Het zijn de aankondigers van zowel de lente als de winter. ... Zo ook een paar honderd jaar geleden... Kraanvogel Akira is net geland in Hoenderloo: "Wij houden van vaste plekken, en niet van reizen, maar in het warme Zuiden koken onze eieren voordat ze uitkomen. En in het koude Noorden overleven we de winter niet. Wij moeten dus wel heen en weer reizen, anders sterven we uit." De Kraanvogel kijkt even om zich heen naar zijn soortgenoten, pikt wat aan het lange gras, en vertelt verder. "Deze plek hier, Hoenderloo zoals de mensen het noemen, is prettig. Want hier is het lekker rustig. Wij houden eigenlijk niet van mensen. Wij houden van rust, net als sommigen van jullie soort dat doen." Niels is een verlegen, stille en vriendelijke Hoenderloose jongen. Hij groeide op in Hoenderloo zonder echte vrienden. Het liefst bracht hij zijn vrije tijd door in de natuur, alleen met zichzelf. Hij maakte ondanks zijn zelfverkozen afzondering geen ongelukkige indruk. Vaak kwam hij al dromend de dag door, soms met een taakje van zijn moeder. In het bos: sprokkelde Niels hout en plukte paddestoelen, en hij was zeer vriendelijk tegen alle dieren die hij ontmoette. Al meerdere malen had hij jagers belemmerd om wild neer te schieten. Dit deed de jongen door veel geluid te maken, waardoor de dieren schokken en wegvluchtten. De jagers vonden Niels maar een vervelende en rare vogel. Zijn favoriete dier was trouwens de Kraanvogel. Op een mooie zonnige zondag had Niels al uren in de lucht staan turen voordat Akira met zijn hele gezelschap aan de rand van Hoenderloo neerstreek "Mam, ze zijn er," gilde hij vol enthousiasme, op zijn benen heen en weer dansend. Hij rende daarna de tuin uit om zijn "eigen Kraanvogel" te zoeken. Vorig jaar zomer had Niels een jonge kraanvogel geholpen door een pijl uit zijn borst te trekken en deze vogel vervolgens een aantal dagen liefdevol te verzorgen.. Deze vogel was net op tijd weer genezen om mee te reizen met zijn troep kraanvogels. Niels verheugde zich al maanden om deze vogel weer gezond-en-wel te zien.. Uren kon Niels wegdromen over een ontmoeting met de Kraanvogel. De verzorging had hij als een enorme intense verbondenheid ervaren, waar hij nog vaak over wegdroomde.... Niels gedachten dwaalden af, de legende meldt dat Kraanvogels geluk brengen. Nou mij brengt het zeker geluk dacht Niels, liggend in zijn achtertuin... " Niels, eten!" Niels werd abrupt uit zijn droomtoestand gehaald... Jammer dacht Niels: "Ik dacht echt even dat de Kraanvogels er waren, ik meende ze zelfs te horen.." In het najaar komen ze weer terug, samen hun jongen. Nu moet ik het nog even van mijn dagdromen hebben." Hieronder het geluid van de kraanvogels 6/5/2022 2 Reacties Wat is wijsheid?foto: Paul Klein  Wat is wijsheid? Een uil wordt meestal geassocieerd met wijsheid, en waarom? De oorsprong is terug te vinden tot de oude Grieken. De Godin van de wijsheid Pallas Athene benoemde de uil tot de vogel van de wijsheid. en de uil werd de vaste begeleider van Pallas. Juist deze vogel vertelde haar volgens de mythes: ongeziene waarheden.
Hiernaast: de Bosuil. De wijste vogel van de Veluwe als we uitgaan van de Grieks mythologie. Deze uil denkt na over wat wijs is voor de natuur, haar eigen habitat. Wat heeft de natuur op de Veluwe nodig zoadat de aanwezige dieren er goed in kunnen (blijven) leven? De uil ziet veel... De Bosuil, Hedwig is onze woordvoerder. "Wij zijn een (in Europa in ieder geval) beschermde diersoort, en dat is fijn, maar niet al onze vijanden schijnen dit te weten. En dat wij uilen om te overleven ook een bijpassende woonomgeving nodig hebben, daar wordt ook niet altijd aan gedacht. Inmiddels zijn er veel nestkasten voor ons aangebracht.. Maar een gezond bos en lekker veel muizen is ook nodig voor ons om te kunnen blijven bestaan." Ze gaat even op haar tak verzitten hoog in de boom en praat weer rustig en bedachtzaam verder. "Wat ons stoort zijn vaak de mensen, die maken veel herrie en verstoren gewoon onze rust en ze kappen nog steeds (wereldwijd) veel goed bos; wij hebben behoefte aan holen in bomen ook buiten het bos zoals in knotbomen. Doodzonde al dat gekap. Voor alle vogels! In de tweede plaats krijgen wij van de mensen een nestkast, dat is al sinds jaar en dag. Dat leek zo mooi, wij bosuilen hoefden niet meer op de grond te broeden bijvoorbeeld. Vooral onderzoekers waren blij dat ze ons goed konden bestuderen in deze kastjes. Dat was dan prima: win-win! Maar nu blijkt dat er ook nadelen aan kleven: Voor mijzelf en veel familieden en vrienden, er worden nestkasten leeggeroofd.....door marters. Die roven onze kasten leeg, eten graag onze jongen en eieren op en pikken vervolgens onze nesten in. Wie beschermd ons nu? Onze grote broer en vijand, de Ransuil is er nog maar weinig, iets wat wij niet erg vinden. Soms verjagen wij die zelfs. Marters zijn tuig." Hedwig gaapt en laat blijken niet verder te willen praten. "Maar," zegt zij tenslotte: "De marter is dus echt een probleem voor ons geworden in de nestkasten. Op de Veluwe sowieso!" . Er blijkt elders al onderzoek naar gedaan te zijn. Marters (boom- én steen-) komen vanaf het dak van de nestkast het kastje in. En de oplossing is bedacht? Heel eenvoudig, mocht het zich in jouw omgeving voordoen. Snij bijvoorbeeld een glad stukje, zoals een soort kapje uit een emmer en plak dat in en boven het invlieggat van een kastje... Deze oplossing kwam van de Twentse Stichting Hofvogels. Anderen zullen weer andere gladde zaken aanbrengen op de nestkast om bosuilen te beschermen. De marters zijn goedleers, zo blijkt, want ze komen niet meer terug na een uitglijpartij..ze bedenken zich echt wel om weer een nestkast in te willen!! Hedwig veert weer helemaal op van deze uitvindingen: "Fijn he, dat dit ons weer verder helpt! Voldaan strekt ze haar vleugels en vliegt weg... " Even muizen zoeken.... " 3/2/2022 3 Reacties De geesten van Planken-Wambuis De geesten van .Planken-Wambuis zijn bij de meeste mensen in de vergetelheid geraakt. En dat is zonde, Bij storm en regen razen deze nu nog onbekende geesten altijd over de vlakte met ééntje op zijn trouwe zwarte paard. Het gerucht gaat dat, als de weersomstandigheden rustig zijn, de geesten in de Put wonen, vlak naast de Planken-Wambuisweg. Het oude volksverhaal beweert dat bij storm en regen je beter uit de buurt kunt blijven van deze Put. Bij angst en ongeloof komen de geesten achter je aan, net als een boerenknecht honderden jaren geleden is overkomen. Een stoere en zelfverzekerde boerenknecht, werd in een donkere stormachtige nacht naar een dorp verderop gestuurd om de vroedvrouw te halen. De boerin, de vrouw van de boer, lag in het kraambed en ze had hulp nodig. "Wees voorzichtig," zei de boer nog tegen zijn geliefde knecht. "En heb eerbied voor de geesten van Planken-Wambuis." De stoere knecht wuifde het advies met een handgebaar weg, sprong op het zwarte paard en draafde weg. Zijn woorden "Tot zo" werden als enige door de stormachtige wind meegenomen. Met het zwarte paard galoppeert de knecht de paden af, op weg naar de vroedvrouw. In de buurt van Planken-Wambuis wordt het zwarte paard wat moe en mindert vaart. De jonge stoere knecht, die de verhalen van de geesten van Planken-Wambuis kende, voelde zich sterk en overmoedig. "Geesten van Planken-Wambuis, kom me maar halen. Ik ben niet bang voor jullie!" Er gebeurt niets, de wind lijkt zelfs even stil te vallen. De jonge boerenknecht voelt zich in zijn nuchterheid gesterkt en hij herhaalt met krachtige stem nog 2 keer: "Geesten van Planken-Wambuis kom me maar halen. Ik ben niet bang voor jullie!" Eerst lijkt de wind stil te vallen, maar dan komt er plotsklaps een heftige storm opzetten. Vanuit het donkere niets zijn opeens ogen zichtbaar. Het paard reageert zenuwachtig. Voordat de knecht kan reageren stormen weerwolven uit de duisternis recht op het zwarte paard en de knecht af. Het paard steigert angstig en zet het op een lopen. Vanuit zijn ooghoeken ziet de boerenknecht dat er nog meer weerwolven en ook uilen uit de put komen en de achtervolging inzetten...  De weerwolven zijn snel en onvermoeibaar, in tegenstelling tot het zwarte paard en de boerenknecht. De knecht heeft spijt dat hij de geesten van Planken-Wambuis uitgedaagd heeft. Het paard rent alsof zijn leven ervan af hangt. Maar het sterke paard wordt moe, net als de knecht. De weerwolven worden niet moe, die denderen maar door. De hoeven van het paard gaan steeds langzamer en het gehijg van het dier wordt steeds luider... De weerwolven leiden het paard en de knecht, die als verlamd zijn, door hun ogen, naar de Put, om daarin te verdwijnen. Niemand heeft ze ooit nog terug gezien. De boerin baarde een prachtige, gezonde dochter en als het stormt en regent:in het mooie gebied bij Ede daag de geesten van Planken-Wambuis niet uit! |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Juni 2022
Categories |
RSS-feed