Herder Aart heeft op dit moment topdrukte. Het is namelijk kraamtijd in de schaapskooi. Er zijn op het tijdstip van schrijven (24 februari 2021) 177 lammeren geboren en er komen nog meer schapenbaby's bij. Schapen zijn echte kuddedieren.. Schapen houden van andere schapen, ze zijn graag samen. Een ooi (dames schaap) bevalt het liefst in de kudde. De schapen die net zijn bevallen worden met het lam apart gezet in een kraamhok, om samen tot rust te komen. Tijdens dit rustmoment leert het lam wie de eigen mama is en de moeder haar eigen lam herkennen.

Aart werkt tijdens deze drukke periode samen met zijn hele gezin keihard. De ooien en de lammetjes hebben extra verzorging nodig. Zelfs zijn kleinkinderen komen (omdat het vakantie is) een dagje opa helpen en genieten van alle lammetjes en dartelen net zo vrolijk mee.

Als de lammetjes oud genoeg zijn kunnen moeder en kind weer bij de groep. De lammetjes spelen vrolijk met elkaar. Als ze moe zijn of dorst hebben, dan weten ze hun eigen mama-schaap weer terug te vinden..

Foto's: Andrea Sonderen

Om zijn standpunt nog duidelijker te maken ploft Merel neer op de sneeuw. "Dit dus," Merel kijkt naar de andere dieren. Het zwijntje kan gelukkig een nieuwe lachbui onderdrukken. Het jonge Edelhert vraagt voorzichtig: "De sneeuw?" Merel kijkt naar het jonge dier en zegt: "Dit! Dit witte spul kraakt en de planten, de bessen en de wormen zijn verdwenen."

Op dat moment komt Sint Hubertus rustig knerpend aanlopen en vraagt: "Vinden jullie de sneeuw ook zo leuk?", terwijl hij de jonge dieren vragend aankijkt. Niet op antwoord wachtend, begint Hubertus te vertellen. "Deze witte deken noemen we sneeuw. Over een paar dagen wordt het weer warmer en dan smelt de sneeuw vanzelf. Alle planten zijn dan gewoon weer zichtbaar. Snel daarna zal het lente worden met prachtige bloemen en komen de blaadjes weer aan de bomen."

"Dus de wereld gaat niet stuk?" Vraagt Merel toch nog even voor de zekerheid.
Hubertus kijkt met lichte verbijstering naar Merel, maar antwoord wel rustig: "Nee hoor dit is, iets heel natuurlijks."

Goudhaantje vliegt als eerste weg, snel gevolgd door de andere vogels. Het zwijntje en het jonge edelhert lopen op een drafje weg. Hubertus kijkt de jonge dieren nog lang na...


Foto: Andrea Sonderen

                                                                  De pinguïns gezellig bij elkaar en de warme kachel. Foto: Burgers Zoo Arnhem

Oma Pinguïn heeft het koud

Oma pinguïn is sinds kort weduwe. Haar partner is namelijk een paar maanden geleden overleden. Oma uit haar gemis als een echte pinguïn, met het geluid (het zgn 'extaselied') dat lijkt op een balkende ezel. Zij heeft afgelopen tijd dan ook veel gebalkt vanwege het gemis van haar partner.

Vanwege de kou was oma erg stil.. Ze uitte haar verdriet dus niet meer. Zij en de andere alleenstaanden van haar soort werden naar binnengehaald door de begeleiding. Eenmaal bij de kachel lijkt oma opeens jaren jonger. Genietend van de behaaglijke warmte praat ze gezellig met alle jonkies en de andere vrijgezellen. Niet alleen haar lijf, ook haar hart lijkt op te warmen.

Pinguïn Nelson heeft altijd al een oogje op Oma gehad, hij gluurt al langere tijd vanachter een paar pinguïns naar haar. Dan ineens, in de behaaglijke ruimte, verzamelt hij al zijn pinguïnmoed bij elkaar en grijpt hij zijn kans; hij schuifelt langzaamaan steeds dichter bij oma. Zij waggelt naar het zwarte plateau en hupt erop en hij, Nelson, waggelt haar snel achteraan. Want oma is erg populair bij de vrijgezelle heren. Hij hupt naast haar op het zwarte plateau. Dat oma hem niet meteen boos wegstuurt zegt al veel. Nelson begint voorzichtig aan een pinguïndans (dat is zich buigen en strekken). Alsof dit nog niet genoeg is begint hij ook een pinguïnlied te zingen, speciaal voor oma. Tot ieders verbazing en die van haarzelf lijkt oma erg gecharmeerd van Nelson te zijn. De hele kolonie kijkt naar het schouwspel van de twee pinguïns op leeftijd.

Alle pinguïns weten wat dit te betekenen heeft.
Oma en Nelson worden een nieuw stelletje, dat elkaar aankomende nachten lekker warm kunnen houden, ook als zij straks weer naar buiten moeten.                                        

Hieronder een groot deel van de pinguïns kolonie van Burgers Zoo uit Arnhem, constant wordt gekeken wat het fijnst is voor de dieren.. Foto: Burgers Zoo Arnhem. Dank aan Burgers Zoo Arnhem voor informatie en foto's van de pinguïn kolonie.

Voordat Bram verder kan praten..."Op dat weiland woont de troep van zwanenhals," meldt opa koeltjes. "Wij hebben een stilzwijgende afspraak met die zwanen dat we elkaars territorium respecteren. Dus jullie mogen er niet heen vliegen", zegt opa terwijl hij de zwanen indringend aankijkt.

De zwanen zijn teleurgesteld en gaan weg bij opa. Ze willen echter nog wel horen wat Bram te zeggen heeft. Hij vertelt al lopend: "Ik weet zeker dat ik het goed gezien heb. Daar stond echt de driekoppige zwaan." De zwanen lopen opgewonden met Bram mee en willen elk detail horen van wat hij gezien heeft. "Het liefs zou ik met z'n allen willen kijken en er even heen vliegen," zegt Raph die nu volledig overtuigd is van het verhaal van zijn broertje. Sophie pikt Ralph venijnig in zijn hals: "Dat mag niet, je weet wat opa heeft gezegd!"
                                                       Foto's Gert Gelmers fotografie

Sophie heeft nauwelijks gepikt of er klinkt een enorme plons, gespartel en hard geroep. De zwanen denken geen moment na en vliegen omhoog op weg naar de plons en de noodkreet. Eenmaal in de lucht zien ze meteen dat er bij de sloot van de troep zwanenhalsen iets aan de hand is. Aan de rand van de sloot staat een mensenjongen en hij doet zijn best om er een mensenkind levend uit te trekken. Verschillende zwanen proberen te helpen; met hun snavels trekken ze aan de jas en broek van het meisje dat bewusteloos lijkt te zijn.
Met de woorden van het verbod van opa in het achterhoofd gaan ze lager vliegen. De zwanen hebben enkel aandacht voor de kinderen en vooral voor het meisje dat inmiddels bewegingsloos aan de de oever ligt. Het jongetje wat erbij is probeert haar te laten ademen door op haar borst te duwen... De zwanen kijken toe en pikken met hun snavels aan de kleding.
                                                                         foto's: Gert Gelmers Fotografie

De jonge zwanen van de troep zwanenzangers landen ook vlakbij de jonge kinderen. De andere, normaal gesproken rivaliserende,  zwanen knikken groetend. Iedereen voelt aan dat het belang van het mensenkind nu even voorop staat.

Opeens komt vanaf de overkant uit een soort van mist nog een zwaan aangevlogen, of zijn het er drie? Dat kan niemand echt goed zien. De koppen van één zwaan of misschien van drie zwanen buigen over het jonge meisje heen en blazen om beurten de eigen adem in de neusgaten van het meisje.

Iedereen houdt zijn adem in en wacht gespannen af. Het meisje begint te hoesten en komt overeind, spuugt water uit en lijkt in orde.

De zwanenzang troep zingt een vrolijk zwanenlied. De zwanenhals troep danst sierlijk met hun mooie halzen. Waar de driekoppige zwaan is of de drie zwanen gebleven zijn? Geen idee, weet jij het?

"Ik wil me even voorstellen. Ik ben een witte fiets, om specifieker te zijn, een witte kinderfiets. Zoals alle kinderen ben ik erg gehecht aan mijn mama. Hier op de foto sta ik naast mijn mama. Dat ben ik dus. Ik woon op het Nationaal Park De Hoge Veluwe, een prima plek om te wonen. Regelmatig ga ik samen met een mensen-kindje het park over. Heerlijk, door het bos, over de hei en de zandvlakte. Geweldig om dit plezier samen met een kindje van vlees en bloed te delen."

"Elke avond word ik eigenlijk als vanzelfsprekend weer bij mijn mama teruggezet. Dit voelt goed en veilig. Dit is net zo vanzelfsprekend als dat de zwijntjes voor hun biggen zorgen en  herten voor hun kalveren. Zo hebben wij fietsen ook onze eigen fietsroedel, dat vinden wij fijn. Na en dag fijn fietsen op het park, is het heerlijk om met de hele familie weer bij elkaar te staan. Natuurlijk sta ik het liefst naast mijn eigen mama."

"En hier sta ik dan. Na een geweldige fietstocht op het park word ik zomaar ergens willekeurig neergezet. Zonder mijn mama! Ik moet eerlijk zeggen: dit voelt behoorlijk eenzaam. "Als witte fiets heb ik ook gewoon gevoel. Hier sta ik moederziel alleen, stiekem een fietstraantje weg te pinken."

"In de wijde omtrek is geen mama-fiets te bekennen. "Ik ben een roedel-fiets. Dat is nu eenmaal mijn aard. Daar krijgen wij fietsen weer energie van en dan kunnen we ons weer opladen voor de volgende dag. Vol nieuwe avonturen."

Gelukkig kwam fietsenboswachter Achmed langs en die zag me eenzaam staan. Met de lange kar werd ik door hem teruggebracht naar mijn eigen fiets-mama en kon ik rustig gaan slapen. "Maar wat een nare ervaring was dit voor mij, een gevoelig kinderfietsje."