|
11/3/2022 3 Comments Als ik kon toveren....Foto's: Dorien Janssens  "Als ik kon toveren..." zegt heksje Lenthel iedere keer als ze zwierig haar stafje beweegt. Ze oefent wat af. Vooral diep in het bos, met soms een paar mensen in de buurt, maar meestal zonder. Ze voelt zich vooral daar helemaal in haar element. "Als ik kon toveren...", zegt Lenthel nog een keer heel ernstig. Ze kijkt even op: "Ik twijfel daarbij altijd tussen een eenhoorn en een glimlach op de gezichten van de mensen. Mijn moeder zegt dat glimlachen hard nodig zijn, dus dat doe ik dan maar als eerste. Mijn opdracht als heks is namelijk vreugde en liefde brengen. Iedere heks heeft een eigen roeping.... En na de glimlach ga ik echt een eenhoorn toveren hoor! Bezems zijn zo doorsnee als wat geworden, zeker sinds Harry Potter." "Als ik kon toveren: Dan toverde ik meer vreugde en liefde" "Ik ben nog maar een kinderheks, dus ik snap nog niet alle grote mensendingen, zoals waarom mensen vaak zo lelijk tegen elkaar doen. Dit maakt mij zo verdrietig." Ze zwaait nog een paar keer met haar toverstaf: Lenthel: "Ga je mee glimlachen toveren? Hier heb ik wel mijn heksenketel voor nodig." Met een enorme glimlach rent ze naar haar ketel en gebaart uitnodigend. "Het belangrijkste in het leven is de vreugde en liefde die je uitstraalt naar de medemens!" Lenthel weet niet hoe wijs ze eigenlijk al is.  Heksje Lenthel heeft duidelijk plezier in wat ze doet. Heel handig giet ze een aantal scheutjes over uit geheimzinnige flesjes in de ketel en roert met haar toverstaf. En mompelt op heimelijke toon, de volgende spreuk:
"Pli pla plats Kli kla giechel klats Bli bla blij Weer een Glimlach erbij" Terwijl ze deze woorden uitspreekt, begint ze zelf van top tot teen te stralen. Ze kijkt op en zegt: "Het voelt zo goed om vreugde bij de mensen te brengen. Ik krijg daar echt een warm hart van. Hier hoef je ook geen heks voor te zijn hoor. Maar veel mensen vergeten hoe je vreugde kunt delen. Mijn moeder zegt altijd: "Alles wat je deelt wordt mooier en groter." Lethel kijkt tevreden hoe de glimlach belletjes haar toverpot uit dwarrelen. Ze kan zelf ook niet meer stoppen met glimlachen... Lethel: "Ik hoop echt dat de mensen lang blijven glimlachen naar elkaar, daar wordt de wereld een stukje mooier van. ""Oh ja", zegt ze ineens: "Nu kan ik mij richten op het toveren van een eenhoorn. Dat lijkt me zo bijzonder. Dan word ik vast de eerste heks met een echte eenhoorn.... Maar hier moet ik eerst nog flink voor oefenen. Wij willen niet dat dit misgaat, want dan krijg je misschien een gevaarlijk eng wezen in plaats van een goedaardig."
3 Comments
11/1/2022 0 Comments Mag de wolf zichzelf blijven?Foto's: Marc Lussenburg De wolf is in opspraak sinds zijn vrij recente wederkomst in Nederland. Er zijn felle voor- en tegenstanders. Mensen die het bekijken vanuit de natuur, veiligheid, hun schapen, de wetenschappelijke benadering, maar natuurlijk ook de echt Nederlandse mening: ik heb eigenlijk geen mening. Dan hebben we nog het feit dat de Wolf een Europa-breed beschermd dier is. Als deze per toeval in jouw park belandt (in dit geval het Nationaal Park de Hoge Veluwe) dan kun je er niet zo veel mee. Alleen toezien hoe de Wolf mee helpt om voornamelijk de kuddes Herten en Moeflons kleiner te maken om het wolvengezin van inmiddels vijf exemplaren te voeden. In de ogen van de Wolf is Het Park een wandelend buffet.... Er lopen immers genoeg lekkere hapjes rond die geen kant op kunnen vanwege de omheining. De wilde dieren op het park voelen zich al decennialang veilig, behalve in het jachtseizoen. De Wolf die boven aan de voedselketen staat voelt zich er als een vis in het water. Er is geen gebrek aan voedsel, nooit geweest voor de Wolven, alleen de mensen zijn een fenomeen apart. De eerste paar fotografen bijvoorbeeld werden nog met redelijke angst gadegeslagen door de nieuwkomers op het park. Maar inmiddels is het zo gewoon geworden, dat die mensen er constant staan en foto's maken. Zelfs op gevaarlijke afstand, dat wil zeggen binnen de comfortzone van de Wolf (in medialand zou het haast een gevalletje #MeToo zijn). Inmiddels profileert de media de Wolf als een probleem en zijn verschillende organisaties met elkaar in gesprek èn in strijd. Er wordt al een oplossing geopperd om rubberen paintballkogels te gaan gebruiken om het dier mensen-angst bij te brengen om zichzelf te zijn en om de natuurlijke afstand tot de mens te bewaren... Een wolf is geen hond, maar een wild dier en moeten we ook niet proberen tam te maken, want het zal nooit een schoothondje worden. Daarvoor verschilt de wolf te veel van de (schoot)hondjes, die getraind kunnen worden en als deel van een huiselijk gezin (de roedel) wordt gezien. Een wolf is een wild dier met zijn eigen roedel, laten we dat respecteren. De grote vraag is natuurlijk: wie heeft de Wolf uiteindelijk tot een probleem gemaakt? Wie kan de Wolf ont-problematiseren? De Mens! Mede door onwetendheid over de Wolf. Laten we met zijn allen wat meer respect en begrip hebben voor de ruimte die een wild dier nodig heeft. Decennialang werd er angst voor de Wolf ingeboezemd met Roodkapje-achtige verhalen. De mens bleef vrijwillig op afstand. Is er 2022 weer een Roodkapje-verhaal nodig om de (eeuwenlang ingeprente) wolvenangst bij de mens opnieuw in te boezemen? Als het aan de Wolf ligt: "Mag ik gewoon mezelf zijn en lekker anoniem mijn eigen leven leiden, waar ik mij ook bevind? Als je een foto van mij wil maken doe het op grote afstand en het liefst zonder dat ik het door heb." foto's Marc Lussenburg
10/31/2022 0 Comments Koningswegen op de Veluwe De Veluwe kent een flink aantal koningswegen. Zoals de bekende brede Lanen bij Paleis het Loo in Apeldoorn. Vanuit het paleis lopen grote brede lanen naar alle kanten. De grote gele weg (op het plaatje hiernaast) van kasteel Doorwerth naar Paleis het Loo loopt dwars over nationaal park De Hoge Veluwe heen. De oude Adel vond het geriefelijk om op grote rechte wegen te reizen en liet deze Koningswegen aanleggen. De koningswegen Soms dwars door een berg of een beek heen. Het landschap werd aangepast aan de wensen van de adel. Natuurlijk verschilden de wensen geregeld. Deze aangepaste lanen worden koningswegen genoemd. Op de Veluwe zijn verschillende koningswegen of resten hiervan aanwezig, zoals bij de Carolinaberg te Rheden.. Hiernaast een schematische kaart waarop in verschillende gekleurde lijnen koningswegen aangegeven worden. Deze variatie in kleur en weergave betekent dat er verschillende type koningswegen hebben bestaan. Brede wegen van het ene paleis naar het andere of naar een stad, wegen waar paard en wagen overheen konden. Dit hoefde niet de snelste route te zijn. Een totaal ander type koningsweg zijn de dunnere jachtwegen. Deze zijn gemaakt voor snelheid. Op deze laatste kon niet gereden worden met paard en wagen, maar wel met een jachtgezelschap met paard en ruiter. In veel andere Europese landen hebben vorsten verschillende type koningswegen aangelegd. Vooral om het eigen reizen makkelijker en comfortabeler te maken. De status die dit opleverde speelde hierbij waarschijnlijk ook een rol. Deze informatie is geïnspireerd en gebaseerd op de master scriptie van: Peter Bijster. Bijster heeft onderzoek gedaan naar koningswegen. Aan de hand van onderzoek geeft hij verklaringen en uitleg over de verschillende koniningswegen met achtergrond informatie,
foto's: Karin Knap-Meijer Blokkades, daar hebben de mensen het steeds over. Hooglanders weten niet eens wat een blokkade is. "Wij runderen lopen gewoon overal rustig langs, of we gaan ergens rustig liggen herkauwen, of filosoferen over het leven.....zie ons dan nog maar eens weg te krijgen en waarom zouden we? Het is voor ons heel gewoon om ergens te gaan liggen of staan, zolang er niemand anders staat Als het kan, dan kan het. Zo simpel is het leven. Gelukkig botsen mensen ook niet zo snel tegen ons aan." “Oliver Tumbull, is mijn naam trouwens, ik sta hier met mijn Hooglanders-clan." Oliver kijkt even om zich heen en wijst met zijn neus een paar clanleden aan. "Wij zijn Hooglanders, wij zijn gewend om in ruig en ruim landschap te wonen, daarbij gunnen wij elkaar de rust op een (bij toeval) uitgekozen rustplek. Als een van ons ergens gaat liggen of staat te dromen, dan laten we onze kameraad met rust, dit hoort bij ons Hooglanders. Deze gewoonte zit erg diep in ons. Van generatie op generatie dragen wij het belang van rust-gunnen over op onze jonkies. Deze rust, tolerantie zouden mensen het noemen, is wel een kenmerkend iets voor Hooglanders. Wij Schotten van de Tumbull-clan wonen inmiddels op de Veluwe, Migratie of deportatie heet zoiets. Voor de duidelijkheid, niet onze keuze. Het is hier op de Veluwe prachtig hoor, maar wij blijven toch Schotten met onze eigen gebruiken. Ons gevoel van rust en rotsvast staan of liggen, dat blijft." Oliver zucht diep... "Hier begint meteen het probleem… Hier heb je fiets- en wandelpaden en heel veel mensen.. Dat is in de Schotse Hooglanden heel anders.… Schotse Hooglanden versus Veluwe: een wereld van verschil! Wij kijken trouwens wel graag naar alle mensen die langkomen, het gedrag is zo leuk om te observeren." “Mensen denken dat wij ze niet begrijpen, maar dat doen we echt wel. We zijn veel slimmer dan de meeste denken.... Wij zijn hier in een afgebakend leefgebied. ONS gebied! Velen van ons zijn hier geboren en we passen ons echt wel aan hoor, op onze Hooglander manier…. Maar de kijk op het dagelijks bestaan en gedrag kan zo verschillen." Oliver kijkt naar de mensen die niet weten hoe ze moeten omgaan met een paar heerlijk doezelende en herkauwende clanleden. Hij zucht: "Kijk nu zelf, ze zien enkel blokkades en geen oplossingen. Echte Laaglanders! Mensen vinden zichzelf zo slim, maar zijn niet in staat om te bedenken dat ze om ons heen kunnen? Het menselijk denken is hier de grootste beperking Zelfs dit realiseren de mensen zich niet." "Deze in blokkade denkende Laaglanders, lijken blind te zijn, ze denken zeer beperkt, vinden wij Schotten. De enige blokkades die er volgens ons Hooglanders zijn,: zijn die in je hoofd! Als er een maatje voor ons ligt, dan lopen wij er gewoon omheen. Zo simpel is het. Wij snappen niet waarom mensen dit niet (kunnen) toepassen op de Veluwe. Dus wij Hooglanders hebben de conclusie getrokken, namelijk:... Dat de Laaglanders vol met blokkades zitten omdat ze obstakels zien en geen oplossingen." "Om hoofdpijn van te krijgen, zoals onze jongste clanleden het zeggen."  Foto: Karin knap-Meijer
10/29/2022 1 Comment De bosnimfen van het Kroondomeinfoto's: Otto Jelsma Op verschillende plekken op de Veluwe wonen bosnimfen. Veel mensen hebben er wel van gehoord, en een enkeling heeft er wel eens een gezien. Het gros van de mensheid heeft ze nog nooit gezien en twijfelt aan hun bestaan. Overdag houden deze vriendelijke, verlegen nimfen zich schuil, maar in de schemering van de dageraad en in het avondrood komen zij uit de vele beschutte plekken tevoorschijn.
Op het Veluwse Kroondomein leeft een aantal nimfen. Zij wonen er al honderden jaren en misschien zelfs langer, zelfs zolang als bos bestaat. Nimfen hebben namelijk het eeuwig leven en zijn gebonden en gehecht aan een bepaalde plek. Deze bosnimfen hebben als taak in de behoefte van de natuur te voorzien. In hun vrije tijd bij het ontwaken, of na een lange dag gaan ze zingen en dansen tussen de bomen, op het veld of in de vennetjes, omringt door mistige slierten, om maar zo onherkenbaar mogelijk te zijn. Van nature zijn nimfen nogal terughoudend naar mensen toe. Bosnimf Hedwig: "Wij nimfen hebben dezelfde hartslag als de natuur waarin we leven. Als het slecht gaat met de Flora en Fauna van het Kroondomein waar wij dus leven, dan gaat het ook slecht met ons hart en onze ziel. Wij zijn met ons hele wezen verbonden aan deze plek. " Het Kroondomein is het grootste aaneengesloten landgoed van Nederland en de bosnimfen gedijen er goed, alhoewel Hedwig wel wat veranderingen heeft gemerkt de afgelopen decennia: "Het is onze taak om aan de wensen van de natuur om ons heen te voldoen, zodat de balans bewaart blijft en het Kroondomein op een natuurlijke manier kan blijven floreren. Ieder van ons doet dat op haar manier, de een zorgt voor bomen, de ander voor het water, weer anderen voor de dieren en ook voor de lucht zorgen wij goed. Wij zien vooral dat het drukker is geworden in de bossen, dat de lucht minder zuurstof bevat de laatste jaren, en dat er steeds meer paden worden gemaakt en de bezoekers die hier komen lijken zelf steeds meer geluid te maken. Wij nimfen houden enorm van de geluiden van de natuur. Mensen noemen dit geloof ik het geluid van de stilte. Deze uitdrukking snappen wij niet, de mooiste concerten spelen zich heel vanzelfsprekend af in het Domein, dag en nacht, klinken de prachtigste melodieën. Ga maar eens stilstaan en luisteren, sluit je ogen, èn raak in verrukking..." Een paar speels giechelende nimfen zwieren langs ons heen, terwijl ze een soort stofje lijken uit te strooien tussen de bomen... Hedwig: "Om nog even terug te komen op onze harmonie met de natuur hier op het Kroondomein. Wij geven de aarde en alle Flora en Fauna energie zodat ze goed kunnen leven en als we zien dat het goed gaat krijgen we genoeg energie terug om ons werk goed te blijven doen. Als ons werk niet genoeg oplevert voor de natuur en deze de balans niet kan herstellen, dan raken ook wij uit balans en is het een neerwaarts spiraal op het Domein. Dan worden wij allen in ons bestaan bedreigd, mens, natuur èn nimf." 10/27/2022 0 Comments Word nooit het haasje!Foto: Karin Knap-Meijer  Woeste Willy was een echte haas met hele lange poten. Bij leven al een legende: De snelste van allemaal. Een gemiddelde haas kan wel 72 Km per uur rennen, en Woeste Willy is, volgens eigen zeggen, nog veel sneller, Al zegt hij helaas nooit precies hoeveel.
"Jullie hebben vast van mij gehoord, dat kan bijna niet anders: Ik ben wereldberoemd in de hazenwereld en ver daarbuiten. Hoe ik trouwens aan die naam kom? Daar zijn de meningen over verdeeld. Eén ding is zeker: tijdens mijn leven op aarde was ik de snelste van allemaal en enorm populair. Niet in het minst bij de dames. Hier heb ik natuurlijk van genoten en dat heeft veel snelle nakomelingen opgeleverd." "Maar wat echt belangrijk in het leven is: naastenliefde," aldus de Woeste Haas. "Om maar meteen met de deur in huis te vallen: In onze Hazenwereld kan dat een kwestie van leven of dood betekenen. Hier komt ook de volgende uitdrukking vandaan: "Het haasje zijn." "Een uiting van Naastenliefde is bij ons Hazen vaak het afleiden van een jager. Dat doe je gewoon, zodat de zwakkere of langzamere soortgenoot er als een haas vandoor kan gaan. En behulpzame snelheidsduivels als ik, moeten dan rennen voor hun leven... om niet het haasje te zijn. Zo ging het ook op die mistige zondagse herfstochtend... Ik wilde mijn lieve zusje redden....Ik werd het haasje..." "Wij hazen en vooral de snellere van ons worden wel eens overmoedig en denken dat ze nog sneller zijn dan in werkelijkheid het geval is. Bij ons is tempo en snelheid alles. Maar in de overmoed-stand zijn wij nog weleens het haasje. Dan is de jager toch sneller dan dat wij denken." Vanuit de Hazenhemel wil ik, Woeste Willy, toch advies geven: "Zorg dat je nooit het haasje wordt." "Word niet overmoedig, maar behoud je naastenliefde!" 10/23/2022 0 Comments Woningnood ook bij kaboutersfoto: Paul Klein Kabouter Spillebeen heeft de naam om bovenop zijn huis heen en weer te wiebelen. Dit is natuurlijk zoals de meeste verhalen over kabouters een misvatting. Op dit moment hebben de kabouters net als de mensen woningnood! Niet omdat er meer kabouters zijn, maar omdat er minder bewoonbare paddenstoelen zijn. Dit voorjaar waren er zeer weinig paddenstoelen en giftige zijn natuurlijk onbewoonbaar. Daarnaast blijft de vliegenzwam het ideaal voor de gemiddelde kabouter. Gelukkig gaan de mensen nu zelfs het aantal vliegenzwammen in de gaten houden. Het precieze aantal is echter nog een raadsel. Kabouter Wouter (378 jaar jong) vertelt er graag over: "Wij kabouters hebben op dit moment echt een groot probleem. Er zijn niet genoeg paddenstoelen om ons allemaal te huisvesten. Eerlijk gezegd kunnen wij het zelf ook niet zo goed geloven! NIET GENOEG PADDENSTOELEN? Wouter de kabouter krabt even aan zijn lange baard. "Van generatie op generatie zijn wij gewend dat onze woonruimte door Moeder Natuur wordt verzorgd. Moeder Aarde zorgt voor ons en wij kabouters zorgen graag voor haar. Dit liefdevol zorgen zit in ons kabouterbloed, het is ook onze levensmissie: de zorg voor Moeder Natuur! Dat weet iedereen. Waar de fabeltjes vandaan komen dat wij de afwas zouden doen voor mensen, is onbetwistbaar onzin. De mensenspullen zijn toch veel te groot voor ons. Sowieso kunnen de mensen nog wel een cursusje opruimen gebruiken... daar zijn wij kabouters dan wel weer druk mee. Achtergelaten troep in het bos opruimen. Wij kabouters zijn om meerdere redenen niet zo dol op mensen, daarom verstoppen wij ons ook meestal." Wouter kijkt even om zich heen of hij een stuk mensentroep kan aanwijzen, maar ziet zo snel niet iets... "Maar even terug naar de kern van mijn verhaal," gaat kabouter Wouter weer verder: "Moeder Aarde verandert, daar kunnen we niet omheen. Hier op de Veluwe wordt het steeds zuurder bijvoorbeeld. Wij zien het aan alle andere bosbewoners en de natuur. Moeder Aarde heeft wel vaker veranderingen doorgemaakt, dat is op zich niet zo erg: Zolang zij zich maar kan blijft herstellen en alle levende wezens zich op tijd aan de veranderingen kunnen aanpassen om te overleven." Wouter kijkt nu heel bedroefd en praat verder: "Wat veel mensen niet weten is dat onze kinderen gemiddeld zo'n 275 (mens-)jaren* bij ons wonen voordat ze volwassen zijn en op zichzelf kunnen wonen. Deze lange tijd om tot wasdom te komen maakt ons kabouters erg kwetsbaar. Ik maak me ernstig zorgen of wij kabouters het redden om ons op tijd aan te passen aan alle veranderingen in de natuur." * Dit volgens kabouter kenner Rien Poortvliet foto: Paul Klein  |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
October 2022
Categories |
RSS Feed