Afwijkend gedrag ...

Mama wolf ziet dat het laat is en roept haar jongen op om naar het nest te komen. Als laatste pakt ze de levenslustige Mowgli: “Kom schat, het is tijd om te slapen. Mama zal jou en je broertjes en zusjes nog een verhaal vertellen”. Als moeder wolf en haar welpjes lekker tegen elkaar aanliggen begint moeder wolf...

​pastel techniek van : Ineke Pluim-Perquin

 "Lang lang geleden was er een Oerwolf, die Drum heette. Hij woonde, samen met zijn roedel, hier niet ver vandaan. Hij had een vriendelijk hart en ontzettende stamppoten, vandaar zijn naam." De welpjes grinniken bij de gedachtegang. "Maar dan kun je toch niet goed jagen?”, stelt Mowgli half vragend. Moeder wolf knikt vriendelijk en gaat door met het verhaal.  "Drum kon het goed met iedereen vinden, zelfs met de mensen!" OHHH.... de welpjes kijken verschrikt op. "Dat kan niet zegt de kleinste, mensen zijn gevaarlijk..." Het duurt even voordat de jonkies weer rustig zijn. "Ssst... luister maar naar het verhaal. Drum is een bekende wolf binnen onze geschiedenis. Drum is een legende om wie hij was." Alle ogen zijn vol verwachting op moeders gericht, "Drum kon zich vanwege zijn stampvoeten niet goed verborgen houden, daar werd hij mee geplaagd. Maar …hij wist zijn stampvoeten juist als een kracht in te zetten. Bij het jagen, kon hij juist de dieren opjagen. Voor de mensen echter kon hij zich slecht verborgen houden... Nu lieve kinderen de meeste mensen zijn geen monsters, maar dieren met een afwijkend gedrag. Wij wolven snappen nu meer van dit diersoort dankzij de legende van Drum." Met gespitste oren luisteren ze allemaal. Ook vader wolf is bij de roedel komen liggen.
 
"Drum was een bijzondere wolf met stampvoeten en een groot hart, hij snuffelde ook graag aan bloemen." Alle wenkbrauwen gaan omhoog van verbazing. "Wolven zijn niet geïnteresseerd in bloemen mam, melde de oudste betweterig." Moeders geeft een knipoog, kijkt even naar papawolf en gaat verder. "Onze Drum was dol op bloemen, dit maakt zijn reukzin gevoeliger voor andere geuren. En op een mooie zondagmiddag zat Drum met zijn neus in de bloemen en komt er een mensen-meisje aanlopen met een mooie rode cape, Roodkapje. “Halo wolf, mooie bloemen he! Het meisje wacht niet op antwoord en gaat gewoon bloemen plukken. Wolf is doodsbang van dat enthousiasme, maar laat het niet blijken en snuffelt door." De bekjes van de welpen vallen open van verbazing...
"Ik ga naar oma vertelt Roodkapje," terwijl ze niet echt een reactie verwachte van de wolf. "Zij is ziek en ik moet koekjes brengen. En oma is ook dol op bloemen, dus neem ik een mooie bos voor haar mee. Ik wist trouwens niet dat wolven ook dol op bloemen waren, ratelt Roodkapje door. Drum kijkt naar het meisje en durft  met zijn wiebelende stamppoten een paar stappen dichterbij te komen, en snuffelt aan haar cape en hand. Roodkapje glimlacht en aait Drum over zijn kop en rug.”

Vader wolf gaat er zelfs even bij zitten. Ma wolf vervolgt: "Drum zakt eerst door zijn poten naar beneden van angst, en merkt als snel dat het meisje een goed hart heeft en dat hij niet bang hoeft te zijn. Deze ontmoeting, heeft Drum doen veranderen. Roodkapje vind Drum erg lief en zacht ze lopen samen het bos in. Opeens staat Roodkapje stil en kijkt om zich heen. Drum die het wel gezellig vindt, kijkt Roodkapje aan. Zij begint te huilen. Drum likt haar tranen droog. ‘Ik weet niet meer waar oma woont, zegt ze snikkend. Ze woont in een klein huis bij een vennetje, midden in het bos en er zijn altijd veel vogels.’ Drum knikt, hij denkt het te weten en samen lopen ze richting het huis van Oma. Drum vindt dat Roodkapje lekker ruikt. ‘Zo ruikt een mens dus, denkt hij vol verbazing."

Moederwolf kijkt rond of het verhaal niet te spannend wordt, en gaat verder. "Bijna bij het huis van Oma aangekomen, gaat roodkapje rennen en Drum rent vrolijk mee. Roodkapje is echt een leuk mens denkt hij hardop in zichzelf. Totdat hij een andere geur opvangt. Drum staat direct stil en snuffelt nogmaals. Roodkapje blijft doorrennen richting het huis van oma. Dag Roodkapje, zegt een norse mannenstem opeens. Dit klinkt niet goed, denkt Drum en verschuilt zich snel achter een struik. Moet hij nu roodkapje gaan redden van deze slechte man? Want dat hij slecht is ruikt Drum meteen. Roodkapje wordt het huis ingestuurd door de norse man, die bovendien een geweer heeft. Drum hoort de oma van Roodkapje. Hij hoort een paar schoten. ‘Dit ruikt niet goed’. Hij ziet de jager met het geweer naar buiten komen, Drum rent zo snel als hij kan weg. Op dat moment bonst zijn hart harder dan zijn poten ooit gedaan hebben. Drum kan het gelukkig navertellen aan zijn roedel."
​
Moeder kijkt nu streng naar haar welpen. "Dus, aan mensen moet je goed ruiken of ze goed of slecht zijn. Wij wolven kunnen dat! Mensen met een rode cape zijn meestal wel oke,  mensen met een geweer zijn meestal gevaarlijk. En nu gaan we slapen lieverds!"

---