Blog van de:VeluwseVerhalenverteller |
|
3/25/2024 2 评论 Een Ree is klein en dapperfoto: Anouschka Lageweg-Oosterveer In de dierenwereld zijn verschillende familievormen, "Ook wel roedel, rotte of sprong genoemd." Deze samenlevingsvormen zijn allemaal bedoeld om zo goed mogelijk voor de opgroeiende jongen te zorgen.  Op magische wijze heeft Moeder Natuur ervoor gezorgd dat elk diersoort een gezinsvorm heeft ontwikkeld, waarbij de jongen op de meest ideale manier kunnen opgroeien..
Reeën, niet te vergelijken met Edelherten, hebben zo hun eigen manier van leven. Reeën zijn zo groot als een herdershond en hebben een eigen karakter en een geheel eigen kijk op het leven. Victor, een grote ree: "Wij reeën leven altijd solitair. Dit betekent dat we graag alleen leven. Maar dan wel binnen ons eigen territorium. Die grote Edelherten, waar wij onszelf niet graag mee vergelijken, zijn bange poeperds. Die grote herten leven bijna altijd bij elkaar. Wij reeën zijn sterk genoeg om alleen te leven." Intussen loopt Victor al knabbelend verder. "Wij zijn knabbelaars, we grazen niet maar eten graag bessen en knagen graag aan boomstronken." Hij kijkt op en praat al smakkend weer verder: "Wij reebokken willen ons eigen territorium niet delen met andere mannetjes. Vrouwtjes zijn wel altijd welkom. Reegeiten zijn altijd goed gezelschap! Gelukkig blijven onze dames ook graag in een bepaald gebied. Dat vinden wij natuurlijk niet erg. Wij gluren graag op een sfstand naar de dames. Hij kijkt er een beetje stiekem bij. Victor: "Om met elkaar te communiceren blaffen wij reeën naar elkaar. Ik blaf graag naar leuke meisjes. Behalve in de paartijd, dan produceren we een soort klagelijke kreten. Hier zijn wij mannen trots op."
2 评论
2/24/2024 1 评论 Vlinders houden van zwammenFoto: Anouschka Lageweg-Oosterveer  Vlinders zijn er in de lente en de zomer, dat weet iedereen. De meer winterse variant is minder bekend. Dat zijn namelijk de echte zwamvlinders. Ze kletsen wat af met elkaar!
Tijdens de winter is er genoeg rust en gelegenheid om even bij te kletsen met familie en vrienden. Alle avonturen die in lente én zomer zijn beleefd worden met elkaar gedeeld en ook geregeld een beetje aangedikt. Maar dat vindt niemand erg. Een goed verhaal kan elke vlinder wel waarderen. Op een koude, druilerige dag ergens diep in een dennebos op de Veluwe, woont een groepje zwamvlinders bij elkaar. Als je goed luistert en je oor er vlakbij houdt, dan kun je de vlindertjes zachtjes horen fluisteren en hoor je gegiechel. Mensen met een zuiver hart kunnen ook werkelijk meeluisteren met wat er echt gezegd wordt. Fladder, onze jonge vlinder, heeft veel te vertellen over haar avonturen in de zomer: "Ik bleef bijna met mijn pootjes in een honingpot steken. Gelukkig viel de pot om door een aangevlogen bal en kon ik wegvliegen." Opa vlinder vertelt: "Ik heb afgelopen zomer urenlang op dezelfde bloem gezeten en heerlijk meegewiegd in de wind. Net een schommelbloem!", eindigt hij zijn verhaal grinnikend. Fladder reageert meteen met een grote gaap:: "Dat is toch saai opa?!" Opa glimlacht liefdevol naar zijn kleindochter: "Niet als je opa bent, Wacht maar tot jij ouder bent." Richard de jongvolwassen bink die deze lente voor het eerst zijn eigen gezin mag stichten, denkt er heel anders over en zucht diep: "Wat kunnen jullie toch zwammen zeg. Ben ik nu de enige die zich afvraagt hoe lang wij nog aan deze den vastzitten voordat we weer kunnen fladderen? Ik ben wel een beetje klaar met jullie verhalen" Zijn moeder kijkt hem boos aan: "Je hebt gewoon last van de lentekriebels. Laat ons toch genieten." Richard kijkt boos weg en voelt zich niet begrepen: "Het is inderdaad tijd dat ik mijn vleugels ga spreiden. Het leven is te kort om niet te genieten." Iedereen is er stil van. Opa zegt uiteindelijk: "We moeten inderdaad zoveel mogelijk van het leven genieten. Dit wordt ook van ons vlinders verwacht. Zeker van de dagvlinders onder ons. Wij vlinders staan symbool voor: transformatie. Wij passen ons altijd aan en kunnen een nieuwe vorm aannemen als dit nodig is. Hiermee zijn wij unieke wezens. Daarnaast schijnt onze ziel onsterfelijk te zijn." De jongste vlinder Fladder: "Wow, dan zijn wij echt heel bijzonder!" Er valt nu een langere stilte. In de verte klinkt gezang die langzaam richting het dennebos komt. Alle zwamvlinders luisteren in stilte. (De officiële naam van de zwamvlinders is: Dennenschelpzwam) 2/23/2024 3 评论 Het mysterie in de schemeringFoto: Anouschka Lageweg-Oosterveer  Een van de grootste kansen om in de natuur wild tegen te komen, is door in de schemering het bos in te gaan. Als je geluk hebt, tref je één of meerdere herten aan.
Sol: "Als damhert is het tegenwoordig veel veiliger om samen op te trekken, dat komt door de wolf. Sinds een paar jaar weer in ons land. Wij hadden tot voor zijn komst decennialang geen vijand, behalve de mens. natuurlijk De mens lust ons rauw, Van grote afstand worden we neergeschoten. Hier merken wij vaak niets van, totdat we het schot horen, dan zijn wij vaak kansloos. De wolf heeft een andere aanpak. We worden opgejaagd en moeten vervolgens rennen voor ons leven..." De hindes van het damhert leven na de paartijd met hun jongen in kleine groepjes, en de mannetjes in vrijgezellengroepjes. Sol: "Ik ben nogal op mijn vrijheid gesteld en geniet ervan in mijn eentje het bos te verkennen. Ssst... niet verder vertellen. Ik ben er stiekem even tussenuit geglipt. Kijk eens hoe mooi het licht door de ontwakende natuur straalt. Ik ben blij dat ik een damhert ben en niet een wolf of een mens. Wij leven dag en nacht in het bos en we eten gewoon blaadjes en takjes. Gelukkig hoeven wij niet te jagen. Het doden van wie dan ook lijkt mij zo erg. Dat past echt niet bij onze vredelievende aard. Wij leven graag in harmonie en vrede met alle bosbewoners. Soms praat ik wel eens met een jonge (nog speelse) wolf en stel hem dan voor om ook eens gras te eten of blaadjes. De wolf meldt dan meteen dat die dat echt niet lust. Sterker nog: hij probeert het niet eens!. Dat snappen wij op zich nog wel, want de wolf is geen vegetariër. En wij kunnen ons tegen de wolf nog wel wapenen door in groepjes te blijven.. De mens is, voor ons herten, juist een compleet raadsel. De mens kijkt graag naar ons, je wordt er soms verlegen van als hert. Maar diezelfde mens eet ons graag op, én lust ook blaadjes en andere groenten. De mens is én blijft voor ons dan ook het grote mysterie.!" 1/20/2024 2 评论 Ver weg wordt dichtbijfoto: Otto Jelsma  Ver weg en dichtbij, niets is wat het lijkt!
Grove dennen ergens op de Veluwe. De voorste den... staat op de voorgrond. Maar, trekt deze ook de meeste aandacht? De in mist verhulde den op de achtergrond lijkt meer de belangstelling te trekken. Zo is dat vaker het geval in de natuur, en waar eigenlijk niet?. Dit heeft natuurlijk alles te maken met wie er kijkt en vanuit welk perspectief. Een Bosmuis bijvoorbeeld heeft een hele andere kijk op de natuur dan de grotere, bosbewoners zoals Edelherten, om maar even twee uitersten te noemen. Vanuit muizenperspectief zijn ogenschijnlijk kleine onbenulligheden vaak groot en uiterst belangrijk. Onze Bosmuis kan het piepfijntjes uitleggen: "Wij Bosmuizen hebben een eigen kijk op ruimte. Wij zijn natuurlijk muis-klein en vinden een kilometer lopen al erg ver vanwege onze kleine pootjes. De den op de voorgrond van de foto is voor ons al ver weg. De den die in de mist verscholen staat, is voor ons te afgelegen. Deze boom is voor ons muizen te ver weg om naar toe te trippelen. Nu heb ik begrepen dat mensen fysiek alle afstanden wel kunnen afleggen, maar veel blokkades kunnen ervaren en niet verder komen. Jammer toch?" Uit het niets komt er een Edelhert aanlopen. Hij snuffelt even aan de Bosmuis en vraagt vervolgens: "Wat ben je allemaal aan het vertellen, kleine vriend?" De Bosmuis geniet van deze vraag en strekt zijn lijf zo hoog mogelijk uit. Niet dat dat laatste het Edelhert opvalt, maar dat heeft de Bosmuis dus niet door. "Ik heb het over afstanden, ver weg en dichtbij. Iets wat voor jou dichtbij is, kan voor mij ver weg zijn. Omdat jij veel groter bent met die hele lange benen." Lodewijk luistert en kijkt naar de den verderop en wijst met zijn kop en zegt: "Iets verderop staat een den in de mist. Daar kan ik heerlijk onder liggen en mijn maaltijd en het leven herkauwen. Niemand heeft het door als je daar ligt. Het is mijn favoriete plek. Mensen kunnen overal komen en gaan, maar kijken slecht en vooral beperkt door hun eigen bubbel, dat noemen ze referentiekader." De kleine Bosmuis kijkt lichtelijk jaloers naar zijn grote vriend. Maar dan. "Ga je mee Bosmuis?", vraagt het Edelhert als hij het kopje van de Muis ziet. Hij wacht niet op het antwoord en houdt zijn kop omlaag.. "Ga maar tussen mijn oren zitten. Dan kun je je perspectief vergroten. Wij dieren hebben daarvoor enkel de natuur nodig, Wij hebben niet zo'n last van een mentale beperking. Wij zoeken elkaar gewoon op en verbreden elkaars perspectieven, daarbij kunnen we ook nog eens veel relativeren. Dat hebben wij niet van mensen geleerd, toch Bosmuisje?" Het Bosmuisje gaat blij mee met zijn grote kameraad. "Wow! Wat een uitzicht," weet de bosmuis nog stamelend te uiten voordat hij in opperste verwondering zijn expeditie ondergaat. Het Edelhert is blij met zijn gezelschap en verheugd zich op de open gesprekken die komen gaan. Een diepgaand gesprek met een muis heeft hij nog nooit gehad, maar met deze bosmuis gaat het zeker lukken. Samen lopen de nieuwe vrienden vol verwachting (een stuk) verder naar de in mist verscholen den..Ver weg wordt dichtbij. 12/16/2023 1 评论 De Pestvogel heeft de pest aan stempels!foto: Paul Klein  "Pjotr is mijn naam. Ik ben een Pestvogel. Ik woon normaal gesproken in het Noorden van Rusland, en heerlijk rustig is het daar, maar nu is het er eventjes te koud. Wij pestvogels kunnen goed tegen de kou, echter we hebben wel onze ondergrens hoor. Als onze vleugeltjes enkel nog kunnen bibberen van de kou in plaats van vliegen, dan is voor ons de lol er snel vanaf. en vliegen we graag naar het zuiden richting een iets warmer klimaat. Met name Nederland is dan precies koud genoeg."
"Ik ben een lefgozer tussen vaak zeer verlegen maatjes en sta graag in de schijnwerpers. Waar ik mij nu bevind. Edoch mijn Nederlandse naam vind ik eigenlijk best wel een belediging. Pestvogel!? Welke pestkop heeft dit bedacht? Het ergste is dat iedereen het schijnbaar een goed idee vond en me zo is gaan noemen. Wij zitten nu met de gebakken peren. Nog even voor de volledigheid: Wij zijn angstige diertjes en pesten oprecht niemand. We hebben ook nooit de ziekte, 'De Pest,' overgebracht, al zouden we het willen, dat kunnen wij schuchtere vogeltjes niet eens." Pjotr zucht even diep, voordat hij weer verder tjilpt: "Wij hebben hier in dit warme- landje een naam meegekregen waarmee we ons niet kunnen identificeren, En wij weten ook dat we niet de enigen zijn. Natuurlijk is dat een schrale troost, maar toch! Zo is de Komondor (een hond) ook niet echt gecharmeerd van zijn naam. De naam spookdier (zo heet dus in jullie land dat harige, hoogpolige wezen, google maar eens voor een plaatje ervan) doet vermoeden dat het om een angstaanjagend wezen gaat, toch? Juist dat valt echt buitengewoon mee als je ze beter leert kennen. Om nog één dwarsstraat te noemen: het vingerdier en de neusaap voelen zich veel meer dan de lichaamsdelen waarnaar ze zijn vernoemend." "De frustratie over deze duidingsnamen heeft te maken met een gevoel van onbehagen, namelijk doordat je een bepaald etiket of een naam opgeplakt krijgt, waardoor je niet volledig jezelf kunt zijn. Dat geldt voor een ieder die ook maar iets van een stempel opgeplakt heeft gekregen! Deze problemen hebben wij in Rusland ook hoor, en niet alleen daar dus; niet dat het een geruststelling is dat het een universeel gegeven is".... Eén ding is volgens ons Pestvogels wel heel duidelijk: De mens trapt (on)bedoeld op veel zere tenen. 9/3/2023 1 评论 Heb ik de grootste?foto: Paul Klein  "Kijk, het is bij ons heel simpel: Hoe meer gewei, hoe meer indruk wij edelherten maken. Ik ben Huub en maak graag indruk op mijn maatjes en op de vrouwtjes." Hij heeft hiertoe wat extra stukken (donker) gewei uit de natuur gehaald zoals je ziet.. "Heb ik nu de grootste?"
Huub gaat er even netjes voor staan, zodat er een foto van hem gemaakt kan worden. "Ik zal het uitleggen," zo gaat hij verder, "Rond de septembertijd gaan wij Burlen, een soort loeiend geluid maken. En dat doen wij om andere mannetjes en hopelijk ook de vrouwtjes te imponeren." Huub strekt zijn nek nog wat verder omhoog.. "Wij geweidragers blijven echte mannen en willen graag zoveel mogelijk vrouwtjes imponeren en beduidend beter zijn dan de andere mannetjes. Dit doen we eigenlijk enkel eind augustus en de maand september: De Bronstijd! De tijd voor echte mannelijkheid. Alhoewel er altijd wel een paar mannelijke-herten zijn die hier totaal niet mee bezig zijn, die zijn niet geïnteresseerd in de vrouwtjes. Nou prima!" Huub kijkt om zich heen. "Ik dacht even een maatje te horen... Om indruk te maken doen wij mannelijke edelherten eigenlijk twee dingen: Burlen, en met ons gewei pronken en vechten." "Deze periode wordt ook wel de hertenbronst genoemd. De periode dat wij zoveel mogelijk dames in onze roedel (groep) willen hebben die we mogen paren. Dat vinden we allemaal erg fijn. Zo eerlijk zijn wij herten ook wel weer. Het hoort bij onze natuur. Sterker nog, wij denken dat het bij alle dieren hoort om te paren." Huub luistert nogmaals aandachtig... "Luister, dat is Karel, hij kan heel goed Burlen en heeft ook een groot gewei. Ik ben bang dat hij veel damesharten weet te winnen." Een blik van verslagenheid en teleurstelling valt duidelijk van zijn hertenkop af te lezen. "Ik heb zo graag de grootste!" volgt Huub met een timide stem. Hoe de paartijd precies bij de mens werkt, weten wij herten niet zo goed. Wij vinden de mens een erg moeilijk diersoort om te begrijpen. Hebben mensen bijvoorbeeld ook een Bronstijd? 8/12/2023 4 评论 Verhaspeling of Verhapselingfoto: Paul Klein  Moeder Reegeit heeft twee kalfjes. De meeste Reegeiten krijgen twee jongen, en het is een uitzondering als er slechts een of maar liefst drie worden geboren. Warda: "Mam, ik zie door het bos de bomen niet meer." Haar zus Zahra knikt: "Ik zie door het grasveld de sprieten niet meer." Moeder grinnikt: "Jullie zijn echt heel schattig! De juiste uitspraak is door de bomen het bos niet meer zien. De grassprieten-uitdrukking is er creatief bedacht. Beide jonkies gebruiken uitdrukkingen net iets anders dan dat het hoort. Maar dat hoort bij het opgroeien.... Warda: "Waarom mag ik het dan niet op mijn manier zeggen?" Zahra vult meteen aan: "Wat was er dan verkeerd aan mijn grassprieten-opmerking?
Moeder Ree: "Wij Reeën hebben bepaalde afspraken met elkaar gemaakt over hoe wij onze hertentaal gebruiken. Door de bomen het bos niet meer zien is een gebruikelijke uitdrukking. Net als muggenzifter in plaats van moerensifter, wat jullie ook geregeld gebruiken." Dit keer is het Zahra die als eerste van zich laat horen: Pfff... Maar mam je begrijpt ons toch gewoon, waarom zo ingewikkeld en oh zo precies doen?". Moeder Reegeit geeft haar een liefdevol duwtje: "Het is de bedoeling dat straks onze hele sprong (groep) elkaar begrijpt! Hiervoor is het nodig dat we allemaal dezelfde taal spreken. Wij Reeën maken verschillende afspraken over taal en gedrag, zodat we elkaar goed begrijpen en goed met elkaar om kunnen gaan." Beide jongen luisteren aandachtig naar hun moeder... "De uitspraken die jullie doen zijn verhapselingen, of heet het nu verhaspelingen?" Moeder denkt even na... Warda: "Is dit laatste ook een verhaspeling? Moeder grinnikt: "Ik denk het wel ja..." Moeders: "Wij hebben één taal die alle Reeën over heel de wereld spreken, dat vinden wij fijn. We houden van verbinding en begrip. Mensen kunnen moeilijk doen over een andere uitspraak van een woord en al helemaal over verschillende talen. Volgens mij ontbreekt hier de basis bij mensen... Ze hebben dure computers nodig om iets van elkaars taal te begrijpen. Het elkaar simpelweg willen begrijpen, lijkt als maar moeilijker te worden voor de mens!" |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Maart 2024
Categories |
RSS-feed