Blog van de:VeluwseVerhalenverteller |
|
6/22/2021 0 Comments Respect!Foto's: Paul Klein
"Wij willen ons even voorstellen, wij zijn de handige Harries van de toekomst. Timmerman haas, makelaar Boommarter en autoverkoper Vos. Alle drie zijn wij goed opgeleid en vakbekwaam en in het bezit van een VMBO-diploma als basis en daarna zijn wij verder gaan leren. Inmiddels verdienen we een hele dikke boterham." Vos Reynaerde: "Bij wijze van spreken, dan want wij Vossen eten natuurlijk geen boterhammen." Vos gaat erbij zitten en likt zijn pootjes af. "Als verkoper heb ik niets de klagen: de zaken gaan goed, ik heb aanzien. Dieren die vroeger op mij neerkeken, kijken nu met respect naar mij. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en doorgeleerd." Barend de Boommarter komt zijn huisje uit: "Heeft er hier iemand interesse in een prachtig appartement? Ook in het bos is er geregeld een huizentekort. Ik ben blij dat ik kan helpen in een noodsituatie" Barend kijkt nog even goed om zich heen of er geen toekomstige klant is. "Vroeger werd ik altijd voor dom versleten, dat was vanaf de basisschool totdat ik ben gaan werken. Wat is dit werk toch Leuk! Veel leuker dan in de schoolbanken zitten enzo... Laatst kwam een oud-klasgenoot van de basisschool een appartement bij mij kopen; Universiteit afgerond en best een leuke baan heeft ie... Maar wat nog leuker is. Ik verdien meer en ben volgens mij ook nog eens veel gelukkiger met mijn gezin." Handige Hans Haas: "Je moet niet vergelijken Barend, dat slaat nergens op. Ik verdien ook meer dan oud-klasgenoten die dan zogenaamd hoogopgeleid zijn. Dat maakt allemaal niet uit. Wij doen werk wat we leuk vinden en waar we nog goed in zijn. Wij hebben vrouwen die ons echt leuk vinden en niet bij ons zijn vanwege het geld." Haas stopt even en snuffelt in de lucht. Hans Haas vervolgt: "Het enige wat belangrijk is, is dat wij allemaal onze bijdragen leveren aan de maatschappij. We hebben elkaar nodig, het maakt niet uit welke kleur, leeftijd, omvang of wat dan ook we hebben. Wat fijn zou zijn, is dat onze cultuur van werken met de handen meer waardering krijgt of bijvoorbeeld verkoopwerk. Wij zijn net zo hard nodig als een chirurg, schooljuf, treinmachinist, politie-agent of financieel adviseur. Iedereen heeft zijn eigen taak. Respect voor iedereen!"
0 Comments
“ik ben Perla, de IJslander. Wij IJslanders komen oorspronkelijk uit IJsland (gek hè?) en zijn gewend aan ruimte en het wonen in de wilde vrije natuur waar nauwelijks mensen zijn. Hier op de Veluwe is het anders, echt waar! Wij delen hier onze ruimte met de mens. Zo komen wij echt voor mysteries te staan..." Met haar hoofd wijst Perla naar een geparkeerde fiets. "We proberen enkel een verklaring voor onbegrijpelijke zaken te zoeken, wij IJslanders zijn namelijk ontzettend nieuwsgierig en proberen de wereld om ons heen te begrijpen." Perla kijkt even of ze wel wordt begrepen en vervolgt haar uitleg: "Het begrijpen van de wereld om ons heen geeft ons rust en een veilig gevoel. Onze logica is in ieder geval drastisch anders dan dat van de mens. Wij denken anders en hebben andere behoeftes." Perla schud haar witte manen even lekker door elkaar.  foto: Karin Knap-Meijer Björk schraapt zijn hoef over de bosgrond en vertelt vol verwarring verder: "Vervolgens gaan mensen ook op de zachte bospaden lopen en fietsen. Maar een klein gedeelte maakt werkelijk gebruik van de stenen paden. Wij IJslanders snappen het echt niet. Misschien dat de paarden die hier al van generatie op generatie wonen het beter begrijpen, het kan natuurlijk ook simpelweg een cultuurverschil zijn. Op IJsland hebben we deze stenen niet in onze natuurgebieden. Wij vinden de mens hier op de Veluwe een mysterieus wezen." Björk kijkt er vragend bij, alsof hij een uitleg verwacht. Perla staat naast een fiets en wil haar verbazing uiten. Om de aandacht te trekken schaaft ze haar hoef over de grond. "Dat mensen op deze gekke dingen kunnen zitten die jullie fietsen noemen?" Ze grinnikt hinnikend... "Waarom gaan mensen überhaupt op die gekke dingen zitten, wat is het doel?" Ze wacht niet op antwoord, maar praat door: “Na een stukje fietsen zetten of gooien mensen de tweewielers ergens neer en gaan verder lopen." Perla schudt uit verwarring nogmaals met haar manen. "Vanuit onze paardenblik kun je beter meteen gaan lopen, of een lekker stukje rennen. Dat er soms mensen in het bos rennen snappen we heel erg goed, wij vinden dat ook heel fijn om te doen. Dat stuk van de mens snappen we wél! "Dat mensen rennen, dan snappen wij IJslanders heel goed" Foto's: Karin Knap-Meijer Björk verteld: "Wij paarden zijn kuddedieren dus rennen we eigenlijk altijd samen. Het kuddegedrag van de mens is ons nog niet volledig duidelijk. Ze rennen graag in groepjes, maar soms zie je er ook ééntje alleen en die maakt best een gelukkige indruk." Perla: "Nu we toch even alles op tafel leggen. Die paaltjes, zomaar opeens op de meest gekke plekken en altijd naast een stenen pad, die gebruiken wij om lekker aan te krabben. Maar wat doen mensen: die gaan erbij stil staan en kijken vaak vol bewondering naar die paal en wijzen vervolgens allerlei richtingen op." Björk krabt zich even lekker aan een paal. "Waarom staan er overal van die gekke paaltjes met plaatjes? Mensen gebruiken die niet om te krabben...” Björk zucht: "Ik ga een lekker stukje rennen, het is genoeg." Perla kijkt nog even vol verbazing naar de door mensen ingerichte wereld en gaat samen met haar zus grazen. Perla: "Gezellig met mijn zus! Maar toch wil ik even melden dat wij IJslanders de wereld echt anders zouden inrichten. Duidelijker." foto: Karin Knap-Meijer  6/16/2021 0 Comments Wie kijkt naar wie? Foto: Anette Witvliet
Zwijn Geert: "Het is ons bos, wij zijn hier de baas." Een hele rotte zwijnen kijkt naar een stel fietsers. Knor zegt op geruststellende toon: "Die mensen op wielen komen meestal niet echt het bos in en blijven altijd op het pad en zijn niet gevaarlijk." Geert: "En toch heb ik een hekel aan ze, het is ons bos." Mien, één van de slimmere zwijnen: "Kijk even naar de feiten knorrepot," terwijl ze Geert heel streng aan kijkt... "Feiten?" vraagt Geert. Mien knikt bevestigend. Mien: "Kunnen wij zeggen dat het ons bos is? Er leven zoveel dieren hier, en zolang die mensen op het pad blijven en zich aan de regels houden, hebben wij er eigenlijk geen last van." De rotte zwijnen knikken bijna gelijk, vanwege de wijze woorden van Mien. De fietsers zetten van schrik een stap achteruit, als reactie op het synchroon knikken. In de tussentijd kijkt de zwijnengroep naar de nieuwsgierige mensen. Mien: "Kijk eens goed, de mensen blijven op het pad, zij kijken enkel vol bewondering naar ons." Mien houd even haar adem in en gaat op geheimzinnige toon verder: "Om eerlijk te zijn, die mensen wil ik ook wel eens beter bekijken. Willen jullie niet iets mèèr van ze weten? Het zijn echt rare wezens. Mensen fietsen of lopen rondjes door het bos zonder naar voedsel te zoeken. Mensen bewonderen planten , dieren en bloemen en heerlijke insecten zonder ze op te eten. Ik vraag me al heel lang af wat die mensen nu eigenlijk wel eten!" Een aantal zwijnen kijken echt vol bewondering naar Mien. Arnaud: "Hoe komt het dat jij altijd zoveel vragen in jouw hoofd hebt? Jij bent echt slim." Mien glundert van de opmerking. Zij wil ook graag als slim zwijn door het leven gaan. Mien: "Die mensen doen niets, ze kijken alleen maar naar ons. Dat komt trouwens niet echt intelligent over. Ik heb een voorstel: Als we nu allemaal eens goed opletten of er niet stiekem eentje iets eet, en wat er dan gegeten wordt." De rotte zwijnen kikken bevestigend, bijna weer synchroon. Een aantal mensen maakt een angstig geluidje en verdwijnt. De rotte zwijnen blijven de mensen aanstaren in de hoop iets van het eetgedrag te kunnen waarnemen. Een oudere vrouw pakt iets uit haar tas en neemt een hap. Spontaan begint een aantal zwijnen te knorren en zij doen een aantal stappen dichterbij. De mensen schrikken zich lam en gaan er als een haas vandoor. De oude vrouw laat van schrik haar eten vallen. De rotte zwijnen rennen op het voedsel af. Mien is zwaar teleurgesteld: "Eten mensen appels? Is dat alles wat ze eten?" De groep gaat het bos weer in om lekker te wroeten. Mien blijft achter, alleen. Zij moet het eerst even verwerken. 6/14/2021 2 Comments Kikker concert en levensdoel Overal klinkt het geluid van kwakende kikkers, op de ene plek nog luider dan op de andere! Gezamenlijk geeft dit een enorm pompeus kikkerconcert. Het doel van dit kwaken is dat de grote kikkervrouwtjes naar boven komen, zodat een mannetjeskikker zich eraan kan vastklampen en hij pas loslaat als alle eitjes gelegd zijn en door hem bevrucht. Karel is een jonge kikker: "Ik voel me zo onzeker tussen al die oudere kikkers. Hun gekwaak klinkt veel voller en luider dan die van ons, jonkies. En de mooie grote vrouwtjes voelen zich meer aangetrokken tot de rijpere kikkers. foto: Karin Knap-Meijer  Karel kwaakt na dit gezegd hebbende toch ineens naar hartelust en kijkt om zich heen of er een kikkervrouwtje überhaupt interesse in hem toont. "Weten jullie dat dit de meest stressvolle tijd van het kikkerbestaan is? Wij mannen moeten nu scoren. Hiervoor zijn we op aarde... om nu te zorgen voor nageslacht." De oude mannetjes zeggen: "Erop of eronder!" "Daarmee wordt bedoeld: òf je springt op een vrouwtje en laat haar niet meer los òf je duikt diep weg omdat je, je dood schaamt. Kikkertrots of niet dus?!." Karel kijkt om zich heen en kwaakt nog een paar keer luid. Hij ziet een vrouwtje en klampt zich er zielsgelukkig aan vast. "Doel bereikt!" foto: Karin Knap-Meijer Nog een weetje: Alle kikkervrouwtjes zijn veel groter dan de mannetjes, omdat ze anders het vastklampende mannetje niet overleven. Hieronder het kikkerconcert! 6/13/2021 0 Comments Ontzettend teleurgesteld! foto: Herman van Alfen
"Ons demissionaire kabinet maakt er een zootje van... Zeg nou zelf", zegt Maria de Moeflon: "Allemaal lopen ze door elkaar heen en ze zeggen maar wat. De Veluwse moeflons hierboven hebben meer verbondenheid en respect voor elkaar dan de Haagse club zo lijkt het." Maria klaagt bovendien dat er geen touw meer aan vast te knopen is wat de politici nu in het landsbelang doen. Zij ziet ze op een kluitje, zonder zich aan de anderhalve meter te houden, overleggen en in achterkamertjes, en er wordt erg goed voor de eigen positie gezorgd. Wat ziet Maria de moeflon de laatste dagen vooral? Maria is de draad nog niet helemaal kwijt en somt op, een voor haar doen bozige toon een flinke lijst op.
Moeflon Maria zucht: "Het gaat er raar aan toe in het Haagsche." Dat valt zelfs nog op de Veluwe op. Maria schuifelt met haar hoefjes. "Op de Veluwe houden wij dat verre van ons." Maria en haar roedel houden zich al een poosje onafgebroken bezig met wat er voor de toekomst echt van belang is zoals: snelheidsbeperkingen, duurzaam boeren, oprecht afstand houden en noem maar op gericht op een mooie toekomst voor iedereen. Moeflons, andere bosbewoners en de mens. Daar gaat alle energie naar uit op de Veluwe! Maria: "Ik ben ontzettend teleurgesteld in de politiek en de omgangsvormen die ze hebben laten zien in Den Haag. Politici kunnen nog een hoop leren, enkeling uitgezonderd. Ik hoop oprecht dat deze vlek van wangedrag nooit de Veluwe bereikt. Wij Moeflons grazen rustig de hele dag en als we een probleem hebben, dan lossen dat meteen respectvol op." "Ik ga verder grazen, het gras roept!" 6/12/2021 2 Comments Wat is FamilieHier staat kleine Winnie tussen haar familie. Ze kijkt goed en neemt met enige trots waar: "Papa is het grootst en vast ook het sterkst." Ze verschuift haar blik van haar vader naar oom Lubas. Winnie voelt zich veilig! Met een gerust hart gaat ze iets dichter bij mama staan. "Waarom voelt het zo goed bij mama en papa en oom Lubas?" Vraagt Winnie zich af... Ze denkt goed na en weet het antwoord niet, ze voelt wel een warm en veilig gevoel in haar buik. Ze kijkt iedereen nog eens goed aan. "Hoe zou ik me zonder mijn familie voelen vraagt Winnie zich opeens af," ze voelt meteen verdriet opkomen en een brok in haar keel. foto's: Chandrika van der Meulen   Eerst maar even bij mama drinken. "Mama is het allerbelangrijkst!" zegt Winnie hardop nadat ze haar buikje vol heeft. Papa kijkt op, hij heeft het gehoord. "Dat is zo Winnie, je moeder heb je nodig om te overleven, zij kan je melk geven en zorgt heel erg goed voor jou. Ik heb veel bewondering voor je lieve mooie moeder. Ik hoop dat je later veel op je moeder lijkt." Winnie kijkt trots, en peinst even: "Maar ik ben Winnie, geen mama. Ik moet toch vooral op mezelf lijken. Jij bent mijn papa en mama is gewoon mama.. ik ben uniek. Van jullie allebei heb ik wat mee gekregen." Oom Lubas mengt zich in het gesprek: Lieve Winnie, één ding weet ik zeker, de hersenen heb je van je moeder gekregen en niet van je vader." Winnie moet lachen en gaat rondjes om haar familie heen rennen. Papa geeft een enorme duw aan Lubas: "Moest deze opmerking nu echt gemaakt worden?" Lubas grinnikt. Moeders kijkt naar de mannen en zegt: "Als jullie nu samen met Winnie een stukje gaan rennen, dan is ze straks lekker moe en slaapt ze goed." De Wisentmannen doen wat van ze gevraagd wordt en met veel plezier rennen ze heen en weer. Moeder Wisent gaat alvast liggen: "Ik moet ze ook altijd duidelijke opdrachten geven", en ze kijkt met veel plezier naar haar rennende familie. "Ik ben wel blij dat we de taken van de opvoeding een beetje kunnen delen. Dat maakt het ouderschap een stuk draaglijker." Moeders is nog niet uitgepraat of Winnie komt hijgend naar moeders toe en valt snel bij haar in slaap. De mannen zijn ook doodmoe van het buitenspelen. De familie Wisent is snel in een diepe slaap verzonden. Winnie: "Wij Wisenten hebben het zwaar gehad in Europa. Eigenlijk zijn wij de Europese Bizons, de grootste landzoogdieren hier. Aan ons de taak om nog meer kinderen voort te brengen, zodat wij niet uitsterven. Waar wij wonen? Op een natuurgebied vlakbij Harskamp. Heerlijk!" Truste! foto's Chandrika van der Meulen
6/5/2021 2 Comments Veerkracht van dier en mensfoto: Gebrand Mulder Een dik jaar afstand Een dik jaar mondkapjes Lock-down Dicht en dan weer een beetje open Niet meer naar werk en school Opgehokt met gezin, partner of eenzaam, alleen Het gewone leven gaat door Deze hele corona-situatie vraagt veel van ons. Steeds weer aanpassen, flexibel zijn en nieuwe oplossingen zoeken voor opdoemende verrassingen. Veel is anders en veel mensen hebben het gevoel zich in te moeten houden. Voor een korte periode is dit al erg stressvol , laat staan voor meer dan een jaar. Wij zijn afgelopen periode ontzettend op de proef gesteld, ofwel getest op ons aanpassingsvermogen, ook wel veerkracht genoemd. Veerkracht is een belangrijke eigenschap in ons ecosysteem. Door de tijd heen hebben de soorten die zich aangepast hebben aan het veranderende ecosysteem het overleefd. Soorten zoals de Dinosaurus en de Mammoet hadden dit vermogen niet. Op dit moment hebben vele diersoorten zoals de ijsbeer, maar ook een ander toonbeeld van kracht, de eikenboom het zwaar. Edelherten, zoals op de foto te zien, en wilde zwijnen profiteerden echter van de lock-down. Minder mensen en, tijdens de avondklok, minder verkeer. Als natuurlijk gevolg hiervan namen de zogenaamde wilde dieren meer ruimte in, die er opeens bleek te zijn. Het deed ze goed, de rust en de ruimte. Laten wij hopen dat die ruimte er blijf; de wolf heeft gelukkig meer ruimte gekregen zeker in Gelderland. Voor alle wilde dieren geldt dat zij gewoon met rust moeten worden gelaten.  foto: Gerbrand Mulder
Wij mensen hebben maandenlang met minder ruimte genoegen moeten nemen. Langzamerhand krijgen we onze vertrouwde ruimte weer terug en wordt er van de wilde dieren verwacht dat zij zich ook meer terugtrekken en niet tegen onze auto's aanlopen. De wilde dieren moeten weer extra oppassen voor de mens. Dit hele proces wordt ook wel veerkracht genoemd. Degene die hier goed in zijn, snel kunnen schakelen, zich snel kunnen aanpassen, komen het beste uit deze covid periode. |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Maart 2024
Categories |
RSS-feed