Blog van de Veluwse verhalenverteller |
sage, legende, sprookjes, verhalen, Veluwe
1/20/2024 2 Comments Ver weg wordt dichtbijfoto: Otto Jelsma Ver weg en dichtbij, niets is wat het lijkt!
Grove dennen ergens op de Veluwe. De voorste den... staat op de voorgrond. Maar, trekt deze ook de meeste aandacht? De in mist verhulde den op de achtergrond lijkt meer de belangstelling te trekken. Zo is dat vaker het geval in de natuur, en waar eigenlijk niet?. Dit heeft natuurlijk alles te maken met wie er kijkt en vanuit welk perspectief. Een Bosmuis bijvoorbeeld heeft een hele andere kijk op de natuur dan de grotere, bosbewoners zoals Edelherten, om maar even twee uitersten te noemen. Vanuit muizenperspectief zijn ogenschijnlijk kleine onbenulligheden vaak groot en uiterst belangrijk. Onze Bosmuis kan het piepfijntjes uitleggen: "Wij Bosmuizen hebben een eigen kijk op ruimte. Wij zijn natuurlijk muis-klein en vinden een kilometer lopen al erg ver vanwege onze kleine pootjes. De den op de voorgrond van de foto is voor ons al ver weg. De den die in de mist verscholen staat, is voor ons te afgelegen. Deze boom is voor ons muizen te ver weg om naar toe te trippelen. Nu heb ik begrepen dat mensen fysiek alle afstanden wel kunnen afleggen, maar veel blokkades kunnen ervaren en niet verder komen. Jammer toch?" Uit het niets komt er een Edelhert aanlopen. Hij snuffelt even aan de Bosmuis en vraagt vervolgens: "Wat ben je allemaal aan het vertellen, kleine vriend?" De Bosmuis geniet van deze vraag en strekt zijn lijf zo hoog mogelijk uit. Niet dat dat laatste het Edelhert opvalt, maar dat heeft de Bosmuis dus niet door. "Ik heb het over afstanden, ver weg en dichtbij. Iets wat voor jou dichtbij is, kan voor mij ver weg zijn. Omdat jij veel groter bent met die hele lange benen." Lodewijk luistert en kijkt naar de den verderop en wijst met zijn kop en zegt: "Iets verderop staat een den in de mist. Daar kan ik heerlijk onder liggen en mijn maaltijd en het leven herkauwen. Niemand heeft het door als je daar ligt. Het is mijn favoriete plek. Mensen kunnen overal komen en gaan, maar kijken slecht en vooral beperkt door hun eigen bubbel, dat noemen ze referentiekader." De kleine Bosmuis kijkt lichtelijk jaloers naar zijn grote vriend. Maar dan. "Ga je mee Bosmuis?", vraagt het Edelhert als hij het kopje van de Muis ziet. Hij wacht niet op het antwoord en houdt zijn kop omlaag.. "Ga maar tussen mijn oren zitten. Dan kun je je perspectief vergroten. Wij dieren hebben daarvoor enkel de natuur nodig, Wij hebben niet zo'n last van een mentale beperking. Wij zoeken elkaar gewoon op en verbreden elkaars perspectieven, daarbij kunnen we ook nog eens veel relativeren. Dat hebben wij niet van mensen geleerd, toch Bosmuisje?" Het Bosmuisje gaat blij mee met zijn grote kameraad. "Wow! Wat een uitzicht," weet de bosmuis nog stamelend te uiten voordat hij in opperste verwondering zijn expeditie ondergaat. Het Edelhert is blij met zijn gezelschap en verheugd zich op de open gesprekken die komen gaan. Een diepgaand gesprek met een muis heeft hij nog nooit gehad, maar met deze bosmuis gaat het zeker lukken. Samen lopen de nieuwe vrienden vol verwachting (een stuk) verder naar de in mist verscholen den..Ver weg wordt dichtbij. verhalen vanuit het hart over de Veluwe
2 Comments
Pieter Holland
1/20/2024 13:40:57
Leuk, ja dieren zoeken elkaar wel op he
Reply
1/21/2024 11:10:55
Mooi verhaal Jacqueline,
Reply
Leave a Reply. |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
September 2023
Categories |
Veluwseverhalenverteller Jacqueline Postma ...brengt de Veluwe tot leven...