Blog van de:VeluwseVerhalenverteller |
|
1/10/2022 2 Comments De wolven en de raven samen?Foto's: Sjaak van Doorn De wolf en de raaf zijn een goed team, dat wisten onze voorouders al. Zie hier op de foto's de wolf omringd door meerdere raven. De vogels zijn niet bang, en wachten geduldig tot het hun beurt is om te eten. Raven zijn namelijk slimme dieren die van structuur en regelmaat houden. Geregeld is er een vaste zwerm raven die bij dezelfde roedel wolven blijft. Ze helpen elkaar, de raven waarschuwen de wolven voor gevaar en kunnen voorvliegen naar verzwakte dieren. Er zijn verhalen bekend dat er zelfs vriendschappen ontstaan tussen de raven en de wolven. Het volgende verhaal is misschien wel de basis voor deze lang gekoesterde vriendschappen. Een jonge wolvin was te ver afgedwaald van haar roedel en helemaal verdwaald. Zij liep alleen door het bos, en onhandig probeerde ze een prooi te vangen om iets te eten te hebben,. Maar dat lukte niet echt. Zacht jankend zit ze om zich heen te kijken, Dan komt er een groepje raven aangevlogen en gaan vlakbij haar op de grond zitten. De jonge wolf schrikt ervan en is eigenlijk een beetje bang, maar zij probeert het niet te laten merken. "Schrik niet zegt een van de raven. We hoorden je janken en komen even kijken. Verderop is een verzwakt dier, dat kun je vangen, wij helpen je wel." De wolf kijkt wantrouwend naar de raven en vraagt: "Waarom willen jullie mij helpen?" Haar maag knort, ze kan dit niet onderdrukken, ze heeft echt honger. De raaf antwoordt: "Jij kunt nooit je prooi hellemaal opeten, wij eten graag de resten op. Kom volg ons," zegt de raaf, terwijl ze weg vliegen. De wolf rent achter de raven aan en ziet een oud hert lopen. Zij rent en de raven jagen het hert richting de wolf. Snel heeft ze beet en al snel geniet zij van de heerlijke hertenbout. De raven wachten geduldig tot de wolf klaar is. "Zo kunnen wij elkaar helpen," zegt een van de raven weer. De wolf knikt en geniet van zijn maaltijd. Met volle buik loopt de wolvin weg om een dutje te gaan doen. Als zij wakker wordt zitten dezelfde raven boven haar hoofd in een boom. "Ik ga weer jagen gaan jullie mee?," zegt de wolvin. Zo lukt het de wolvin en de raven om elkaar te helpen en ze worden zelfs vrienden. De wolvin vertelt hoe zij haar familie is kwijt geraakt. De raven hebben medelijden en gaan haar helpen zoeken. Na verloop van tijd hebben ze de roedel van de wolvin gevonden. Dolgelukkig rent ze naar haar familie toe. Die zijn diep onder de indruk. Als pup was zij verdwaald en, als jonge wolvin die-zelfstandig-kan-jagen, komt zij terug. De wolvin vertelt alles over haar angsten van afgelopen periode de honger en de hulp van de raven. Vanaf dat moment is een hechte vriendschap ontstaan tussen wolven en raven. foto's: Sjaak van Doorn
2 Comments
1/9/2022 2 Comments Wat is geluk?foto: Silvia Klein  "Ik zal me eerst even netjes voorstellen. Ik ben Lambertus, een Edelhert. Het Edel-gedeelte uit mijn soortnaam doet vermoeden dat ik me beter voel en erg statusgevoelig ben, maar dat is niet zo. Alle herten en dieren op de Veluwe hebben nut, echt alle.. Een zwijn, vos en een konijn om er maar een paar te noemen zijn net zo belangrijk. Wij vinden het ook fijn om elkaar te respecteren, te helpen. Sommige mensen geven ons status vanwege ons uiterlijk, dat slaat werkelijk nergens op. Dit brengt mij tot het volgende onderwerp: Wat is de essentie van het leven? Om maar even met een serieus onderwerp binnen. te vallen."
"Mensen zijn altijd zo gehaast en bezig met status, materie, carrière, en met altijd maar meer willen, beter willen zijn. Maar de essentie van het dagelijkse leven zit naar mijn stelligste overtuiging in het simpelweg 'zijn wie je bent'. En als je enkel bezig bent met het verleden of met de toekomst, dan leef je nu niet echt." "Kijk op de foto, ik steek mijn tong uit om simpelweg te genieten van het moment, om gewoon letterlijk de miezer op te vangen. Het Goddelijke gevoel als het water zo op je tong valt. Probeer het ook eens! Zo zijn er veel kleine alledaagse dingen waarin het geluk verscholen ligt, wees je ervan bewust en ervaar het. Dat is de essentie van het leven." "Volgens ons bosbewoners is de essentie van het leven: Echt leven! Naast zelf geluk ervaren is dat ook lief zijn voor elkaar en genieten in het hier en nu, zonder met status en andere ogenschijnlijk belangrijke zaken bezig te zijn." "Mensen, heb het lef jezelf te zijn en durf in het hier en nu te leven: Laat de regendruppels op je tong vallen. Dat is geluk! Wij doen dat van nature."  Het Pluizenmeer bij Heerde spreekt al heel lang tot de verbeelding, want er zijn verschillende mythes over bekend. Eén ervan is die van de legendarische Pluizenvrouw. Zij wordt zo genoemd omdat zij samen met haar man zo licht als een pluisje is en tussen de pluizige grasstengels van het mysterieuze meer wonen. Het echtpaar woont er al honderden jaren, nogal op zichzelf, samen hun kinderen en kleinkinderen. Vroeger toen de mensen nog rustiger leefden, had het stel weleens contact met een schaapsherder of een boer. Met meer eigenlijk niet. En als één van de familieleden-Pluis weggewaaid was, werden ze geregeld teruggebracht door een mens, de laatste decennia zijn daar geen berichtgevingen meer van bekend. Hoe komt een Pluisenaar nu terug als die is wegwaait? Konijnen, hazen en herten blijken zijn vaak bereid om een kleine Pluizer terug te brengen als er één ver van huis is weggewaaid door de wind of door een storm. De Pluizenaren vangen samen vis en oogsten de wol van de schapen en eten van alles wat de omgeving te bieden heeft. Van het pluizengras maken ze piepkleine huizen. In de winter wordt er vooral wol gespind en gebreid en leven ze van de aangelegde voorraden. Als het weer het toelaat wordt er ook in de winter naar voedsel gezocht. Op een winterse dag, lang, lang geleden, was er een enorm harde storm die maar zelden plaats vindt. De Pluizenaren zaten veilig in hun huisje. totdat plotsklaps de deur open gerukt werd. De Pluizenvrouw die net twee vissen vast had, werd overvallen door de wind en weggezwierd, het huis uit. Zij ging hoog de lucht in, stuivend, steeds verder en verder niemand weet waarheen....Zo ver dat de Pluizenvrouw haar omgeving niet meer herkende.. De Pluizenman kon zich nog net vastgrijpen aan een kast en zag zijn lieve vrouw meegenomen worden door de nietsontzeggende wind, het ergste dus wat een Pluizenaar maar kan overkomen. De wind werd rustiger en al dwarrelend kwam de Pluizenvrouw beneden. Verdwaasd en nog een beetje duizelig keek ze om zich heen, met nog steeds de twee vissen in haar hand. Uit de struiken kwam toen een hongerige vos naar haar toe. "Geef mij de vissen, anders eet ik je op," commandeerde de vos de Pluizenvrouw. De vrouw gaf haar vissen en met een paar happen verorberde de vos deze. "Ik heb nog meer honger," meldde de vos terwijl hij zijn bek aflikte. "Ik heb niets meer," zei de Pluizenvrouw met rustige stem. "Dan roep ik de reuzen," blufte de vos. "Doe maar," zei de Pluizenvrouw die de vos niet geloofd.e. De Vos riep ineens en al snel trilde de vloer.. Er kwamen drie reuzen aangelopen en vroegen de vos wat er aan de hand is. "Ik heb een maaltje voor jullie meegenomen," meldde de vos, terwijl hij naar de Pluizenvrouw wijst. De reuzen buigen voorover en zeggen: "Dat is weinig, maar we lusten dit kleine hapje vast wel." Één van de reuzen tilt de Pluizenvrouw op en ze kijken nieuwsgierig naar het toekomstige maaltje. "Dag reuzen wat fijn dat vos me naar jullie heeft gebracht. Ik wou jullie uitdagen met een krachtwedstrijd om te kijken wie het sterkst is," zegt de Pluizenvrouw vol zelfvertrouwen. De Reuzen kijken verbaasd, eerst naar de Pluizenvrouw en daarna naar elkaar. "Komt het uit als we zaterdag onze krachtwedstrijd houden? "Ja," zeggen de reuzen verbijsterd." De vos staat op een afstandje te kijken en weet niet goed wat hij ervan moet denken. "Oke, zet me nu maar neer, dan kan vos me thuisbrengen en zaterdag weer ophalen. Even een hele duidelijk afspraak reuzen: degene die wint mag de ander(en) opeten!" Grinnkend en jaknikkend wordt de Pluizenvrouw op de rug van de vos gezet. Vos brengt de Pluizenvrouw thuis. "Ben je gek geworden vraagt de vos? Dit win je nooit!" De Pluizenvrouw zwijgt en bedankt de vos vriendelijk voor het thuisbrengen. De Pluizenvrouw vertelde alles aan haar familie. `'Je gaat zaterdag echt niet!" zegt de Pluizenman. Met een beheerste stem zegt de vrouw: "Vergeet niet: reuzen zijn dom en wij zijn slim." Die zaterdag stond de Pluizenvrouw klaar met een tas met een ganzenei en een beker yoghurt. Stilzwijgend brengt de vos de vrouw naar de Reuzen. "Goedemorgen heren, wat fijn dat we een krachtmeting kunnen doen," begint de Pluizenvrouw. "We gaan drie opdrachten doen. De eerste opdracht is vocht uit een steen slaan," De reuzen pakken om beurten een steen en slaan deze aan gruzelementen. Maar er komt geen vocht uit. De Pluizenvrouw doet of ze een steen zoekt, maar pakt stiekem een ganzenei uit haar tas slaat het kapot. Het vocht stroomt er uit, tot verbazing van de reuzen en de vos. De reuzen beginnen te rillen en zenuwachtig te worden. "De tweede opdracht is een boom uit de grond trekken," meldt de Pluizenvrouw. De reuzen beginnen meteen alle bomen in de omgeving uit de grond te rukken. Ze laten er ééntje staan, de grootste en dikste. De pluizenvrouw loopt erheen en kijkt naar de boom en vervolgens naar de zon en de maan. "Als ik deze eruit haal gooi, ik hem tegen de zon en de maan aan en zullen deze uit de lucht verdwijnen. Zal ik het doen?" De reuzen kijken ook naar de zon en de maan en zeggen in koor: "Nee, niet doen alsjeblieft!" Met een benauwde stem. "Oke," zegt de pluizenvrouw: "Enkel om jullie een pleziertje te doen. Dan gaan we naar de volgende opdracht, de laatste. Dat is merg uit de rotsen slaan." Het gezelschap loopt naar de rotsen en de reuzen gaan achtereenvolgens op de rotsen beuken tot hun handen zeer doen en bloeden. Hijgend en kreunend staan ze te kijken naar de Pluizenvrouw. Door het rammen op de rotsen is er een scheur ontstaan. De Pluizenvrouw stopt snel de beker Yoghurt hierin en geeft een harde stoot op de beker. Het vocht spat in het rond en de reuzen deinzen angstig achteruit. Het is duidelijk wie, wie mag opeten! "Hoe kun jij nu van ons winnen?" vraagt één van de reuzen aan de Pluizenvrouw. Ze lacht vriendelijk en zegt: "Beoordeel nooit iemand op zijn of haar uiterlijk!" De reuzen en de vos zijn duidelijk onder de indruk en bang. "Vos jij brengt mij thuis?!" Commandeert de Pluizenvrouw. "Ik heb nog veel reuzenpaté, reuzenbout en een vossenstoofpotje in huis," meldt ze laconiek. En meteen er achteraan:, terwijl ze streng naar de reuzen kijkt: "Ik kom een andere keer wel om jullie op te eten!" |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Maart 2024
Categories |
RSS-feed