Het eenzame witte fietsje...

"Ik wil me even voorstellen. Ik ben een witte fiets, om specifieker te zijn, een witte kinderfiets. Zoals alle kinderen ben ik erg gehecht aan mijn mama. Hier op de foto sta ik naast mijn mama. Dat ben ik dus. Ik woon op het Nationaal Park De Hoge Veluwe, een prima plek om te wonen. Regelmatig ga ik samen met een mensen-kindje het park over. Heerlijk, door het bos, over de hei en de zandvlakte. Geweldig om dit plezier samen met een kindje van vlees en bloed te delen."

"Elke avond word ik eigenlijk als vanzelfsprekend weer bij mijn mama teruggezet. Dit voelt goed en veilig. Dit is net zo vanzelfsprekend als dat de zwijntjes voor hun biggen zorgen en  herten voor hun kalveren. Zo hebben wij fietsen ook onze eigen fietsroedel, dat vinden wij fijn. Na en dag fijn fietsen op het park, is het heerlijk om met de hele familie weer bij elkaar te staan. Natuurlijk sta ik het liefst naast mijn eigen mama."

---

"En hier sta ik dan. Na een geweldige fietstocht op het park word ik zomaar ergens willekeurig neergezet. Zonder mijn mama! Ik moet eerlijk zeggen: dit voelt behoorlijk eenzaam. "Als witte fiets heb ik ook gewoon gevoel. Hier sta ik moederziel alleen, stiekem een fietstraantje weg te pinken."

"In de wijde omtrek is geen mama-fiets te bekennen. "Ik ben een roedel-fiets. Dat is nu eenmaal mijn aard. Daar krijgen wij fietsen weer energie van en dan kunnen we ons weer opladen voor de volgende dag. Vol nieuwe avonturen."

Gelukkig kwam fietsenboswachter Achmed langs en die zag me eenzaam staan. Met de lange kar werd ik door hem teruggebracht naar mijn eigen fiets-mama en kon ik rustig gaan slapen. "Maar wat een nare ervaring was dit voor mij, een gevoelig kinderfietsje."

---