Discriminatie

foto: Karin Knap-Meijer

Ergens op de Veluwe loopt een heel bijzonder kalf. Hij is anders dan alle andere: een witte Schotse Hooglander. De mensen vinden hem prachtig, maar zijn kuddegenoten hebben daar een hele andere mening over. "Hij is anders en daar houden we niet van", wordt er gezegd. 

Zie hier Witje, daar hebben we het over. Trots stapt hij door het hoge gras. "Mijn mama is de allerliefste, ze snapt mij en waardeert mij zoals ik ben." Met zijn kop wijst hij naar de kudde die verderop staat te grazen. "De rest van mijn familie kijkt daar anders tegenaan, enkel en alleen omdat ik wit ben en zij bruin. Ik vind toevallig wit ook veel mooier. Mijn mama zegt dat ik juist bijzonder ben door mijn kleur. Er komen zelden witte Hooglanders voor."

Met een schuin oog kijkt hij even of zijn moeder nog binnen oogbereik staat te grazen. "Mijn mama zegt dat ik veel meer aanvoel en veel gevoeliger ben, door mijn witte  kleur. Vanwege mijn uiterlijk word ik ook wel Albino genoemd. 

Witje zucht diep. "Ik voel heel sterk dat ik word buitengesloten, discriminatie noemen jullie dat. Als ik 's avonds lekker tegen mama aan lig om te gaan slapen of rustig in het gras lig, dan droom ik over een kudde witte Hooglanders, dan ben ik lekker net als de rest."

Witje steekt zijn snoet in de lucht en ruikt aandachtig. Zijn oren gaan, van achter naar voren. Hij kijkt om zich heen. De kudde graast vredig, net als zijn moeder. Hij draaft naar haar toe en zegt: "Mam er komt onweer, we moeten schuilen." Moeder kijkt hem ernstig aan. "Weet je het zeker?", vraagt ze voor de zekerheid. Witje knikt. Moeders loopt naar een aantal kuddegenoten en legt uit dat ze moeten schuilen, omdat er storm komt.

Een deel gaat met Witje en zijn moeder schuilen, de rest verklaart hem voor een Albino-gek, en graast rustig door. Als Witje, moeders en een aantal Hooglanders van de kudde de schuilplaats hebben bereikt, komt de donderslag uit heldere hemel en barst er een gigantische onweersbui los. 

Als de storm voorbij is, hebben de niet-schuilers doodsangsten doorstaan en een enorme spijt dat ze Witje niet geloofden. De moeder van Witje eist de aandacht op van de groep en zegt: "Ik hoop dat jullie de kwaliteiten van mijn zoon inzien en hem gewoon als één van ons behandelen! Er komt misschien nog een moment dat hij de hele kudde redt! Wij hebben allemaal onze eigen bijdragen en wij zijn allemaal een onderdeel van deze kudde. We horen elkaar te helpen en niet buiten te sluiten."

Vanaf dat moment wordt Witje veel minder buitengesloten, ook al letten de Hooglanders nog steeds erg op het uiterlijk.
​