De weduwnaar van Ede, een Wolf

Wolf: ‘Ik ben de Wolf van Ede, weduwnaar sinds 6 maart 2021. Ik werd weduwnaar op de dag dat de liefde van mijn leven, de Wolvin van Ede, werd doodgereden. De liefde en de haat die ik ervaren heb toen ik weduwnaar werd, brengen mij ertoe mijn gevoel te delen met jou.'

'In 2019 ontmoette ik de Wolvin voor het eerst, en wel in haar aimabele roedel op de noordelijke Veluwe. Ik ben van Duitse komaf en vond mijn prinses in Holland. Niets menselijk is mij vreemd hoor! Toen was zij no te jong. Ik ben doorgegaan. Ik ben nog een paar keer langs geweest bij de roedel, dat was leuk, gewoon gezellig. In de zomer van 2020 kwam ik langs, en was ze weg! Ze was net een jaar oud en had de roedel verlaten. Haar broertje was aangereden, de sfeer was zo slecht dat zij er alleen vandoor was gegaan. Ik vond haar uiteindelijk najaar 2020, ik was alleen, zij was alleen. Zij had er een eigen leven opgebouwd, daar op de zuidelijke Veluwe. Wij waren voor elkaar geschapen, dat was toen helemaal duidelijk! Ze viel mij weer op toen ze dichtbij Bennekom liep, ook Veluwe, Zij keek helderder uit haar ogen dan eerder, bewoog leniger en richtte zich ook meteen op mij. Ik kwam haar ook weer op het juiste moment tegen. Ik zwierf al langer door Holland en Duitsland, zij wilde graag een eigen roedel beginnen. Bij vorige ontmoetingen was ze nog te jong en had zij niet echt de aandrang of aanleiding met mij mee te gaan, ze was nog niet uitgekeken op de roedel waar ze onderdeel van uitmaakte. Dit veranderde op slag toen wij elkaar weer ontmoetten! We togen meteen de eerste nacht na onze hernieuwde kennismaking naar haar verblijfplaats aan de zuidkant van de Veluwe om ons leven op te bouwen. Dat ging  uitstekend zo samen.’

‘De Ginkelse Heide werd onze plek, zij was daar al kind aan huis sinds de zomer van dat jaar. Vlakbij hekken en drukke rijks- en provinciale wegen, dus daar waar nauwelijks mensen te vinden waren. Wij leefden daar in de luwte van alles. Andere wolven hadden het moeilijker. Aan de noordkant van de Veluwe overleed dus haar broertje in het voorjaar van 2020 toen hij bij Epe overstak. Ook voelden (en voelen nog..!) de meeste wolven daar de druk van de media, er zijn bijvoorbeeld veel permanente camera’s in de buurt. Fotografen liggen dagelijks op de loer, en noem maar op.'

'Elders worden soortgenoten trouwens al langer beticht van massaslachtingen onder schapen, ook in Holland. Bij het mooie stadje Culemborg bijvoorbeeld, of in Noord-Brabant; en de Friezen willen zelfs hekken om hun provincie plaatsen om zo hun schapen en ander vee tegen ons te beschermen. Terwijl het normaliter zulke hartelijke mensen zijn!
Als het al wolven of andere nazaten in de vorm van honden zijn geweest die de slachtingen aanrichtten, dan moeten zij hondsdol zijn geweest. Dat kan niet anders. Wij wolven zijn in roedels  opgevoed, en zijn zeer sociaal. Geen mens hoeft bang te zijn voor een gezonde wolf.'

---

'Als het al wolven of andere nazaten in de vorm van honden zijn geweest die de slachtingen aanrichtten, dan moeten zij hondsdol zijn geweest. Dat kan niet anders. Wij wolven zijn in roedels  opgevoed, en zijn zeer sociaal. Geen mens hoeft bang te zijn voor een gezonde wolf.'

---

'Geen mens hoeft bang te zijn voor een gezonde wolf.'

Jagen dat moeten wij natuurlijk, niemand komt ons voeren zoals de honden bij jullie thuis of bij wolven in gevangenschap. Maar wat wij wolven in de natuur doen is jagen, zoals een goede jager dat ook doet. En dat werd ons weer geleerd door onze ouders, van generatie op generatie. Geen gram teveel werd overwonnen op veekuddes. Wel eten wij graag dieren die verzwakt zijn. Daardoor wordt de natuurlijke populatie ervan sterker!. Ons kun je gerust de Oostervaarderplassen aanbieden, de Kennemerduinen of Montferland. Herten, zwijnen of reeën hebben een beter leven met ons erbij. Er is enorm geschoten de afgelopen jaren op herten bijvoorbeeld bij de Oostvaarderplassen, en dat was dan niet nodig geweest…’ 
 
‘Trouwens wij wolven kijken echt wel uit om een moeder zwijn zelfs maar te benaderen bijvoorbeeld, nee dat kunnen wij niet maken. Sterker nog, ik durf niet eens naar een  moeder zwijn met jonge zwijntjes te kijken. Heb jij ooit meegemaakt dat jij te dichtbij een zwijn met jongen kwam? Dat is echt angstaanjagend hé?!’ 

‘Even terug naar mijzelf en mijn liefde. Wij leefden in rust en vrede bij de Ginkelse Heide. Echt. Tot die 6e maart. Mijn vrouw was al een tijdje zwanger die dag. En zij had ook al kuilen gegraven voor de komst van onze allereerste welpen. Even stoppen, dit is zwaar. We hadden de februari-kou getrotseerd, gevolgd door zomerse temperaturen. De lente hing echt in de lucht. Het wachten was begonnen op de komst van ons gezinsleven. Wij zagen er naar uit, waren actief, energiek. 
 
En we hadden natuurlijk weleens wat mensen in de buurt van onze kuilen gezien. Maar die eerste zaterdag werden wij echt gestoord in ons doen en laten. Ik rook onraad bij de jacht op een zwak hert doordat gezinnen met jonge, drukke  kinderen langsliepen. Mijn Wolvin schrok van een aantal fietsers die van het gangbare pad afweken. Zij rende weg, in een dolle wanhopige bui. Ja waarheen, waarvoor precies? Ik heb haar niet meer teruggezien. Mijn reuk is wel dermate goed dat ik weet dat zij het niet overleefd heeft, die botsing met een auto.’

---

‘Dit is verschrikkelijk, ik ben alles kwijt waar ik mijn leven op instelde: samen met de Wolvin van Ede meerdere gezinnen stichten, de jongen opvoeden en hen  weer zien vertrekken; enige welpen per jaar die vervolgens hun eigen roedel creëren. Wij zagen er samen zo naar uit. Pfff ik kan me niet goed concentreren op mijn gedachten. Maar Echt. Nederland is niet te klein voor wolven als ik, Nederland houdt zich klein. Dat merkte ik ook weer in de reacties op Haar overlijden. Op social media, poeh. Velen waren blij dat er weer een wolf dood was, anderen treurden echt mee. Beide kampen tollen nog dagelijks door mijn hoofd!’ 
 
‘Ik hoop dat wij ècht verder kunnen met elkaar, wolven en mensen. Ik weet trouwens ook dat er nog nooit kinderen of volwassenen door wolven gedood zijn, andersom daar wil ik het daar niet over hebben... want ik wil verder met elkaar! 

Ik ben inmiddels als u dit leest weer op Veluwe-Noord beland. Hopelijk krijg ik hier wat lucht en ontmoet ik op termijn weer een geschikte wolvin. Ik verlang wel altijd naar leven om mij heen.’ 
 

---