Van ware Liefde naar tranendal

De Lekkende Berg bij Nunspeet is niet zomaar gaan lekken. Zoals iedereen weet leeft de natuur. Deze moeilijk te vinden berg is daar een goed voorbeeld van. Eenmaal gevonden weet eenieder dat het er bij die plekken echt ademt en leeft.

De natuur reageert hier zoals overal op wat mensen doen en vooral niet doen. De natuur voelt alles aan. Zo bewees zij dat begin negentiende eeuw in de buurt van Nunspeet.

De Berg is gaan lekken nadat er een groot drama plaatsvond. De meeste mensen uit Nunspeet en omgeving weten niet meer precies van de hoed en de rand... de Lekkende Berg is een huilende berg. Dit lekken is een uiting van diep geworteld leed.

Het begon allemaal rond 1780 aan de noordkant van de Veluwe. Twee vriendinnen: Maria (Johanna Hanselaar), dochter van de Baron, en Els (Peters) dochter van de huishoudster van de Baron. De beide meisjes liepen altijd hand in hand en giechelend. Eerst op het prachtige landgoed en later ook in het dorp. Zij leerden lezen, schrijven en rekenen, wat in die tijd heel bijzonder was voor meisjes. Daarnaast kregen zij ook les in filosofie en poëzie.

De Baron had Els uitgezocht als speel- en gezelschapsmeisje voor zijn geliefde dochter Maria. Dat bleek een groot succes. Vanaf het eerste moment hadden de meiden een klik. Zij groeiden op tot lieve, mooie, slimme en geliefde jonge vrouwen. Het hele toenmalige dorpje kende dit levenslustige, vrolijke duo. Het leken net zusjes, ze hadden geregeld dezelfde kleren aan.

De meiden werden ouder en dwaalden steeds verder af richting het bos. Voorzien van een mand met lekkers, boeken om te lezen, schriften om te tekenen en ze kwamen er ook om poëzie te schrijven. Dit alles vond plaats onderaan een berg... de Berg.

De meiden in de puberleeftijd schreven de prachtigste gedichten... voor elkaar. Veelal liefdesgedichten. De gedichten werden steeds intenser en heftiger, een reflectie van oprechte gevoelens. De Liefde werd besproken, geleefd, gedeeld, een dit alles op het diepste zielenniveau.
Zij wisten het allang... de wereld niet.
Zij deelden een verbintenis, een verlangen, passie...
maar alles meestal gesmoord in een groots geheim.

Aan de voet van de bewuste berg, in het huidige Willemsbos,  heeft dit alles zich afgespeeld. De berg voelde, genoot mee. Tot dat ene moment. Sindsdien huilt de berg....

Een bediende van de Baron, een jongeman nog, trof de vriendinnen bijna naakt aan in het bos. Lachend, vrijend, spelend. Hij rende naar de Baron en vertelde wat hij had gezien. De eens zo geliefde Els was ineens niet meer welkom op het landgoed. En binnen een week was er door de man van aanzien een huwelijk gearrangeerd voor dochter Maria Johanna Hanselaar, en zij moest in 1803 trouwen met ene Baron Rudolf Sanberg van Essenburg .

Van de vrolijke, giechelende meiden was niets meer over.
Maria sprak en lachte nauwelijks meer en schreef elke dag voor de rest van haar leven poëzie geïnspireerd op haar geliefde Els. Nooit heeft Maria nog iets van Els vernomen, niet eens in geschreven woord/gedicht, laat staan in levende lijve.
Jaren later hoorde Maria in het dorp dat Els vlak na het omgangsverbod in alle eenzaamheid is gestorven aan de voet van hun berg. Waarschijnlijk aan een gebroken hart. Sindsdien huilt de berg.

Nadat Maria dit verschrikkelijke nieuws te horen kreeg. Is ze tot haar dood bijna dagelijks naar de huilende berg gegaan... Om samen het gemis te voelen en te huilen. In haar gedichten was later te lezen dat dit haar troost gaf.

De lekkende Berg, lekt al sinds de Nunspeter het zich kan herinneren. Verschillende mythes doen de ronde over dit onverklaarbare mysterie. Hierboven staat het verhaal van Maria en Els.