|
4/18/2021 0 Reacties Drie edelherten Drie edelherten uit Hoenderloo Vonden het bos maar zo... zo... Gebroederlijk trokken ze naar de stad Niet te vergelijken met een rustgevend bospad Schielijk in de flow van au de bordeaux
0 Reacties
4/13/2021 0 Reacties PaardenraadTussen de Ginkel, de Mossel en Planken Wambuis lopen verschillende kuddes wilde paarden. Soms dwaalt er een eenling af op zoek naar rust, voedsel of bezinning... foto: Herman van Alfen  Hier is Goethe van de groep afgedwaald. Er viel geen zinnig woord te spreken met zijn kuddegenoten. Meestal kan hij er wel tegen, maar nu dus even niet. Eigenlijk wil Goethe een intelligent gesprek voeren met een ander paard, maar tot nog toe is dat niet gelukt. Hij ziet heel vaak de mensen bij het bewuste bord op de foto staan en dan praten mensen er met elkaar over. Zo jammer dat het paard geen mensentaal spreekt en de mensen geen paardentaal. "Dat zou best een verrijkend gesprek vanuit verschillend perspectief kunnen opleveren", denkt Goethe. Maar goed. Goethe gaat het bord ook maar eens lezen. Hij zucht diep, het gaat over vroeger... "Paarden hebben geen besef van vroeger, die leven in het hier en nu. JAMMER!" Vroeger was er oorlog staat er op het bord. "Nou en...," denkt Goethe. "Ik wil informatie om mijn geest te verrijken, een paar kritische vragen bijvoorbeeld, zoals: 'Hoe weet je dat je bestaat en wat is tijd eigenlijk?' Maar niets van dit alles. Ook geen informatie over waar het lekkerste gras te vinden is. Zinloos dus." "Mensen zijn echt raar!" Goethe staart even voor zich uit... Eureka: Misschien is het bord wel bedoeld om op te eten voor ons paarden... hij likt er voorzichtig aan. BAH! Nee, dit kan nooit de bedoeling zijn." foto: Herman van Alfen  Mensen zijn echt wonderlijk, gaat Goethe verder: "Ze lijken altijd haast te hebben (met wat..?) en zij zien tijd doorbrengen in de natuur als een bijzonder uitje. Ze bewegen te weinig en zijn vaak ziek." Nu wil ik als paard niet al te bijdehand overkomen, maar ik snap het wel. "Kijk naar ons. Wij zijn de hele dag lekker buiten, en wij eten, lopen, rennen of stoeien wat. Wij gaan regelmatig even in de zon staan om te doezelen en tot rust te komen. Als mensen dit ook zouden doen... in plaats van die droevige verhalen te lezen die meestal op dit soort borden staan vermeld of droevige film of boeken kijken en lezen. Dodelijk vermoeiend toch dat soort info? Dat moet een mens allemaal verwerken. Wat heb je er eigenlijk aan?" Het paard Goethe, loopt een stukje verder en gooit het meteen over een andere boeg: "Kijk hoe mooi de natuur is, daar wordt iedereen blij van. Ga daar eens vaker heen. En zou ik nog iets vertellen? Mensen denken dat ze slimmer zijn dan paarden. Wij moeten daar geregeld om lachen. Die arrogantie ook."  Hij zit nu echt op zij praatstoel.. "Om nog even terug te komen op de mens, die maakt het leven vaak veel te complex. Echt hoor, al eeuwen. De essentie van het leven zit 'em in de eenvoud. Goed eten, bewegen, genoeg rusten en plezier hebben met je soortgenoten. Dat geldt voor paarden, mensen en alle dieren hoor! De rest is echt bijzaak." "Over soortgenoten gesproken. Ik ga ze weer eens opzoeken, genoeg gemijmerd! Onthoud mijn goede paardenraad!" Ajuus! Foto's: Herman van Alfen  4/11/2021 0 Reacties De Ooievaars Jip en Janneke
Jip en Janneke kennen elkaar al jaren en maken hun derde nestje samen. Ze gaan ieder jaar weer naar dezelfde paal toe. Janneke wilde dit jaar wel ergens anders heen, maar Jip had daar echt geen zin in. Het stel heeft flink ruzie gemaakt en wat afgevlogen om een goede alternatieve plek te vinden. Uiteindelijk zonder succes: òf de plek voldeed niet aan de woonwensen van Janneke, òf de broedplek was al bezet. Jip werd er compleet chagrijnig van: "Volgend jaar zoek ik een ander vrouwtje Janneke, dit werkt echt op mijn zenuwen!" Janneke steekt haar kop in de lucht: "Je doet maar, uiteindelijk vind je mij toch het meest aantrekkelijk. Dat is al jaren zo. Dit jaar had Joep ook interesse in mij, weet je nog!" Jip zwijgt en gaat maar snel nestmateriaal zoeken om de broedplek te verstevigen. Hij brengt het nodige naar het nest. Janneke is in een bazige bui: "Ga eens een visje voor me vangen, dan kijk ik verder naar ons nest." Jip gaat weer weg, naar de sloot. Terwijl hij met zijn pootjes in de sloot loopt, moppert Jip wat in zichzelf: "Zou een ander vrouwtje nu beter zijn en zou ik daar nu werkelijk gelukkiger van worden?" Jip heeft geen tijd om hier lang over na te denken. Hij vangt snel een visje en brengt deze braaf naar de hongerige Janneke toe. Janneke is heel dankbaar en toont haar ooievaarsliefde aan Jip. Jip is zijn gedachtes over andere vrouwtjes acuut vergeten en voert met veel plezier meteen nog een paar opdrachten uit. Jip en Janneke broeden ergens op de Veluwe Foto's: Evertjan Hamer Foto's: Evertjan Hamer
4/9/2021 1 Reactie Moeflonlam is kwijt!Er is paniek bij de moeflons op de Hoge Veluwe. Een van de lammetjes is kwijt, en moeder moeflon heeft natuurlijk de hele kudde gemobiliseerd om uit te kijken naar het vermiste diertje. Het lammetje is amper een paar dagen oud en kan echt niet zonder moedermelk. De éénjarige tweeling Bella en Bea staat als eerste paraat om het kleintje te zoeken. Bella: "Dit is onze missie. Wij kennen de grasvlakte als geen ander." Bea: "Precies, eerst turen wij over de vlakte en daarna gaan we achter elk graspolletje kijken!" Moeder kijkt haar dochters aan: "Lieverds, dit is geen avontuur, dit is ernstig! Er is een hulpeloze baby die waarschijnlijk ergens ligt te huilen en graag naar zijn moeder toe wil." De tweeling knikt lichtelijk schuldbewust. Bella en Bea kijken elkaar aan. "Kom we gaan", zegt Bella nadat de zusjes de vlakte hebben afgetuurd. De hele groep komt in beweging. Moeders en hun lammetjes rennen weg. Bella en Bea, zo eigenwijs als ze zijn, gaan de andere kant op. "Wij hebben een missie", zeggen ze in koor." foto's: Paul klein Bij Tussenpozen stoppend en roepend op zoek naar de vermiste baby. Bea: "Weet je trouwens wat ik niet snap?" Haar zus kijkt haar aan en schut haar kop. "Hoe kan een baby nu kwijt raken?", gaat Bea verder... Bella blijft de grasvlakte afturen terwijl zij antwoordt: "Geen idee, ik weet ook niet of wij ooit kwijt zijn geraakt. Het belangrijkste is nu dat de baby weer gevonden wordt voordat een roofdier het vindt." Bea: "Waar ik nu aan moet denken, heb jij tegen mama verteld dat wij op zoek zijn naar de baby?" De zusjes schrikken in lichte paniek en roepen in koor: "Wij zijn ook kwijt". Er valt een stilte. "Mama zal wel boos zijn", vervolgt Bea. "Niet als wij de baby vinden", vult Bella bijdehand aan. "Wij zijn ook kwijt!!!" foto's: Paul Klein "Dit maakt onze missie nog belangrijker!" fluistert Bella op geheimzinnige toon. "Missie vindt baby", zeggen de meisjes in koor terwijl ze wegrennen en even het doel uit het hoofd en het oog verliezen. Op een heuvel blijven ze stilstaan en kijken om zich heen. "Stt...", Ik hoor wat. De Moeflons spitsen de oren terwijl ze de vlakte afturen. "Daar!", zeggen ze tegelijkertijd. De jonge moeflons proberen sneller te rennen dan hun pootjes kunnen dragen. foto: Paul Klein  "Rustig!", roept Bea. "De baby kan bang voor ons zijn." Bella knikt met schaamrood op haar kaken. Dat had zij niet bedacht. Met rustige tred en de hoofdjes omlaag gebogen naderen ze het jong. Dat trillend van angst, kou en honger op de grond ligt. De tweeling geeft het jonge dier kopjes en likjes en duwtjes onder het kontje om het aan te sporen mee te lopen.
Bella en Bea worden als heldinnen binnengehaald, het jong is weer verenigd met zijn moeder! En de moeder van de tweeling moppert: "Toen jullie jong waren raakten jullie zò vaak kwijt, en nu weer!" Meteen erachteraan: "Maar gelukkig dat jullie ons kleintje gevonden hebben." De moeder van het teruggevonden lam kan haar geluk niet op, maar besluit om morgen een goed gesprek met haar jongste te voeren. Bella en Bea wonen op Nationaal Park de Hoge Veluwe  Er is onrust in het bos. Veel bewoners zijn de weg kwijt. Niemand neemt de algemene zorg meer op zich...
Zwartkapje hangt de vuile was buiten. Zonder dit door te hebben. Alle dieren uit het bos komen kijken en gaan het verder vertellen. Uiteindelijk komt er een lief konijntje en vertelt aan zwartkapje dat haar was vies is. Echt vies. Zwartkapje schaamt zich enorm en haalt snel de was naar binnen en probeert deze alsnog schoon te wassen. Maar in het hele dierenbos is het allang bekend. Pinokkio loopt wat verdwaald in het bos rond. Hij kan zich niet meer alles van wat er naar buiten kwam herinneren. De spechten fladderen vrolijk om Pinokkio heen. Pinokkio heeft zelf bedacht dat hij een heel braaf jongetje is en hij geloofd in zijn eigen onschuld. Dit vooral door de spechten die iedere keer na een leugen zijn neus weer kort pikken. De spechten denken hier goed aan te doen, Pinokkio heeft immers iets innemends. Zo creëerden de spechten samen met Pinokkio inmiddels een eigen wereld. Klein Duimpje, altijd op zoek naar het goede, had al opgemerkt dat er veel niet klopt in het grote bos. En de kabouters doen maar wat en weten niet goed hoe ze hun eigen taak moeten uitvoeren. De jonge bloemen op het veld bijvoorbeeld worden verwaarloosd, want eerst was zoals vaker veel regen en zonneschijn beloofd. Zo was het mogelijk voor de bloemen om te groeien en te bloeien, maar uiteindelijk kwamen er donderwolken en bleven regen en zon weg. Dit veroorzaakt nog altijd veel verdorring, verdriet en argwaan; eerst in de verdorde bloementuin, later breidde dit schrale gevoel zich uit over het hele bos. Uiteindelijk komt ook Klein Duimpje er achter dat het niet helemaal pluis is in het bos, Klein Duimpje was zwaar teleurgesteld in de kabouters die met van alles bezig waren behalve met hun eigen taak. Klein duimpje: "De bloementuin is onze toekomst. Jullie kabouters hebben veel leed veroorzaakt! Ik wil vooral dat het weer goed komt met de bloementuin en er weer gelachen en gegroeid kan worden. Het is onze taak om voor elkaar te zorgen." De Bosbewoners willen de taken anders in gaan delen, ook al vinden ze dit een hele moeilijke klus. De kabouters deden het werk niet goed, het is beter om voor deze kabouters een andere functie te zoeken. Verse kabouters mogen het werk verder doen, met een nieuwe blik. Het is wel grappig: "Er is namelijk ooit door moeder natuur bedacht dat iedere bewoner maar één taak mag uitvoeren: zo mogen de bewoners die de regels bepalen deze niet gaan uitvoeren of controleren of iemand erdoor gaan straffen. Dan zouden er gekke verhoudingen in het bos ontstaan." Deze generatie kabouters, die een andere functie krijgen, snappen het niet zo goed. Hans en Grietje zijn altijd op zoek naar de juiste weg. Hans en Grietje gaan met veel bosbewoners praten en hopen dat er genoeg personen zijn die ook het juiste pad willen bewandelen en die eveneens aan het belang van de bosbewoners willen denken.
Grietje: "Laten we kijken naar dieren die in ieder geval een warm hart hebben en in het belang van andere dieren denken. Ik denk niet dat we in diersoorten moeten denken maar in personen. Er valt een stilte.. "Vrouw Holle wil altijd dat het goed met ons gaat", zegt Hans uiteindelijk. Grietje: "Het Zwijn dat altijd mediteert, ziet er wat ruw uit, maar denkt wel altijd in het belang van ons allen." Hans knikt: "Sowieso geen verwende prinsessen die ons bosbewoners niet snappen." De oplossing blijkt niet zo simpel...maar met Hans en Grietje die altijd voor de juiste weg/richting kiezen gaan de ideeën tenminste de goede richting op! De Bosbewoners zijn er nog niet uit, maar willen in ieder geval personen die in het belang van het mede-bosbewoner denken. 4/5/2021 0 Reacties EendenstrekenAlle eendjes zwemmen in het water, is een bekend kinderliedje. Eendjes buiten het water laten echter veel meer van hun ware aard zien. Sinds eind vorige eeuw wonen in parken, waar ook oude bomen staan, de uit Oost-Azië afkomstige mandarijneend. Doorgaans is deze ontsnapt uit privé collecties. Bij deze vreemde eend in de bijt, is vooral het mannetje herkenbaar door een kleurrijk verenkleed. foto: Cindy Raaijmakers  Op landgoed Staverden woont het mandarijneenden-stel Jinping en Wuhan. Normaal gesproken leven ze in harmonie, maar ze kunnen ook ruzie maken en dat laten ze blijken ook. Wuhan is zwanger en wil binnenkort haar eieren leggen. De eenden moeten dus eigenlijk een nest maken. Dit doen ze meestal in een boomholte. Jinping is echter vooral bezig met mooi poseren voor de bezoekers en in de schijnwerpers staan. Zoals hier op de foto. Zijn trots straalt ervan af. Jinping: "Schat kijk eens hoe mooi ik ben en hoe interessant de mensen mij vinden." Wuhan heel chagrijnig: "De enige reden waarom jij zo'n mooi verenkleed hebt, is dat je een vijand van ons nest kunt weglokken... Oh ja nest!!!" De ontstemdheid wordt per uitgesproken woord duidelijker. "Wij zouden een nest maken weet je nog? Ik kan ieder moment mijn eieren leggen. Uiterlijkheden zijn nu niet op zijn plaats. Denk aan onze kinderen. Het is jouw taak om hier je verantwoordelijkheid in te nemen." foto: Cindy Raaijmakers  JinPing is zwaar beledigd, hij waant zich namelijk oppermachtig en alleenheerser. Het krenkt hem diep als zijn vrouw hem zo op zijn nummer zet. Hij keert zijn vrouw de rug toe en denkt: "Ik ben zo goed in de baas spelen en alles naar mijn hand te zetten." Jinping realiseert zich op een gegeven moment dat hij hier niet echt mee weg gaat komen.... "Schat ik zie dat je boos bent. Maak je niet zo druk." whan trappelt met haar voetjes. "Maak je niet zo druk?" kwaakt Wuhan vol opgekropte emotie. "Je gedraagt je echt als een egoïst! Het is jouw taak om samen met mij een nest te bouwen." Jinping steekt arrogant zijn kop in de lucht. "Wuhan je hebt mij nodig!", was Jinping zijn overbekende en voorspelbare reactie. Daar kreeg hij snel spijt van... Oorverdovend gekwaak van zijn partner vulde de hele omtrek. Wuhan bewijst dat één eend het verschil kan maken. Iedereen kijkt! Dit keer niet naar Jinping, maar naar Wuhan, die in opstand komt: "Opzouten nietsnut!" Jinping druipt af, met veel spijt. "Waarom moet ik dingen ook altijd zo op de spits drijven en de baas willen spelen?" vraagt hij zich hardop af.... Hij gaat stiekem een nest maken. Jinping werkt hard en laat zien dat hij niet alleen aan zichzelf denkt maar aan het belang van zijn vrouw en de kinderen. Als het nest af is, gaat hij schoorvoetend terug. "Schat het spijt me. Ik heb een nest voor ons gemaakt waar je je eieren kunt leggen." Wuhan kijkt naar haar man en vergeeft hem alles. Of dit verstandig is moet nog blijken, maar voor nu is het voldoende!  foto: Cindy Raaijmakers
foto's: Herman van Alfen De edelherten hebben onlangs hun geweien afgeworpen. De knobbels van de nieuwe zijn al zichtbaar op de koppen. Zonder gewei gaan de machtsspelletjes van de met testosteron gevulde edelhertmannen echter gewoon door, al krijgt het spel een andere fysieke invulling. Vechten met de poten, staand op de achterbenen. Een houding die mèt gewei niet eens mogelijk is. Hier op de foto's zijn Lambert en Karel aan het vechten. Het doel is niet elkaar te bezeren, maar te testen wie het sterkste is. Karel en Lambert kunnen er wat van: beide herten willen graag de baas spelen. De omringende mannen staan op de uitkijk, keurig om de vechtersbaasjes heen. Er zou eventueel gevaar kunnen dreigen, je weet maar nooit. "Kom op mannen," zegt uiteindelijk Abram; het oudste en meest wijze hert uit de groep. Die het gevecht na een poosje zat is. "Maar ik ben net aan het winnen," zegt Lambert opgewonden. "Had je gedacht," zegt Karel, terwijl hij hem een flinke klap verkoopt. Foto's: Herman van Alfen Abram zucht diep: "Kom eens hier allemaal, ik ga jullie een verhaal vertellen over het doel van mannen in de wereld van ons herten." Lambert en Karel geven elkaar een laatste stoot, maar gaan dan toch nieuwsgierig naar Abram. Ook zij luisteren met regelmaat ademloos naar de geheimen van het leven die hij zo goed kan onthullen. "Oke, Abram we zijn er allemaal: Vertel!," zegt de jongste van het stel opgewonden van nieuwsgierigheid.  Alle Herten staan bij Abram. "ik ben oud en ik denk ook wel redelijk wijs. Ik zal jullie iets vertellen. Wij denken altijd dat we indruk maken op elkaar en op de vrouwtjes door te vechten en stoer te doen. Maar ik zal jullie vertellen wat ik van mijn laatste en liefste Hinde heb geleerd. Wij vechten met elkaar om indruk op elkaar te maken... Onze Hindes raken hiervan niet onder de indruk." Er wordt wat verbaasd gezucht en gekeken. "Wat ze wel indrukwekkend vinden is ons gewei... Dus voorlopig kunnen wij de aandacht van de prachtige Hindes wel vergeten! En als wij over een paar maanden gaan Burlen met onze inmiddels grote geweien, dan kost dat vechten ons alle energie die we hebben. Deze tijd is juist bedoeld om ons vol te eten. Zodat we in de paartijd genoeg reserves hebben." foto: Herman van Alfen "Maar waarom willen we dan constant met elkaar vechten?" vraagt de jongste weer, die nu niets meer van het leven denkt te snappen. "Wij vinden het toch fijn om te vechten!" Alle herten zijn benieuwd naar het antwoord en zijn stiekem ook erg blij dat de jongste de vraag stelt. Dit scheelt weer in eergevoel bij de oudere mannen, wat o zo gevoelig ligt bij de herten.
Abram zucht even: "Dat is onze drang jongeman, wij doen dat graag van nature. Maar onthoud goed dat het geen indruk maakt op de dames en ontzettend veel energie kost. Deze energie hebben wij eigenlijk niet. Nu is de tijd om veel te eten van het malse gras en reserves aan te leggen. Aan het einde van de Bronstijd zijn we allemaal uitgeput. Hoe minder energie we nu verspillen met al dat gedoe, hoe meer er straks over is voor de belangrijkste periode van het jaar. De Bronstijd, de periode om zoveel mogelijk hindes zwanger te maken. Voordat we dit kunnen doen gaan we Burlen en met onze grote geweien tegen elkaar aanslaan." Er valt een stilte, Lambert doorbreekt deze na enkele minuten: "Dus al ik het goed begrijp verspillen we nu ons energie aan zinloos vechten?," vraagt hij wat onzeker. Abram knikt bevestigend en kijkt nog even het kringetje rond. Abram vervolgt: "Het is heel simpel mannen: bewaar je vechtlust en testosteron voor tijdens de bronst." "Kom we gaan grazen, nu moeten we ons rond eten!" De herten gaan grazen en stoppen (althans nu) met vechten. Ze zijn stil en denken nog lang over de wijze woorden na. Deze Edelherten wonen op Nationaal Park De Hoge Veluwe 3/27/2021 1 Reactie Van ware Liefde naar tranendalDe Lekkende Berg bij Nunspeet is niet zomaar gaan lekken. Zoals iedereen weet leeft de natuur. Deze moeilijk te vinden berg is daar een goed voorbeeld van. Eenmaal gevonden weet eenieder dat het er bij die plekken echt ademt en leeft. De natuur reageert hier zoals overal op wat mensen doen en vooral niet doen. De natuur voelt alles aan. Zo bewees zij dat begin negentiende eeuw in de buurt van Nunspeet. De Berg is gaan lekken nadat er een groot drama plaatsvond. De meeste mensen uit Nunspeet en omgeving weten niet meer precies van de hoed en de rand... de Lekkende Berg is een huilende berg. Dit lekken is een uiting van diep geworteld leed. Het begon allemaal rond 1780 aan de noordkant van de Veluwe. Twee vriendinnen: Maria (Johanna Hanselaar), dochter van de Baron, en Els (Peters) dochter van de huishoudster van de Baron. De beide meisjes liepen altijd hand in hand en giechelend. Eerst op het prachtige landgoed en later ook in het dorp. Zij leerden lezen, schrijven en rekenen, wat in die tijd heel bijzonder was voor meisjes. Daarnaast kregen zij ook les in filosofie en poëzie. De Baron had Els uitgezocht als speel- en gezelschapsmeisje voor zijn geliefde dochter Maria. Dat bleek een groot succes. Vanaf het eerste moment hadden de meiden een klik. Zij groeiden op tot lieve, mooie, slimme en geliefde jonge vrouwen. Het hele toenmalige dorpje kende dit levenslustige, vrolijke duo. Het leken net zusjes, ze hadden geregeld dezelfde kleren aan. De meiden werden ouder en dwaalden steeds verder af richting het bos. Voorzien van een mand met lekkers, boeken om te lezen, schriften om te tekenen en ze kwamen er ook om poëzie te schrijven. Dit alles vond plaats onderaan een berg... de Berg. De meiden in de puberleeftijd schreven de prachtigste gedichten... voor elkaar. Veelal liefdesgedichten. De gedichten werden steeds intenser en heftiger, een reflectie van oprechte gevoelens. De Liefde werd besproken, geleefd, gedeeld, een dit alles op het diepste zielenniveau. Zij wisten het allang... de wereld niet. Zij deelden een verbintenis, een verlangen, passie... maar alles meestal gesmoord in een groots geheim. Aan de voet van de bewuste berg, in het huidige Willemsbos, heeft dit alles zich afgespeeld. De berg voelde, genoot mee. Tot dat ene moment. Sindsdien huilt de berg.... Een bediende van de Baron, een jongeman nog, trof de vriendinnen bijna naakt aan in het bos. Lachend, vrijend, spelend. Hij rende naar de Baron en vertelde wat hij had gezien. De eens zo geliefde Els was ineens niet meer welkom op het landgoed. En binnen een week was er door de man van aanzien een huwelijk gearrangeerd voor dochter Maria Johanna Hanselaar, en zij moest in 1803 trouwen met ene Baron Rudolf Sanberg van Essenburg . Van de vrolijke, giechelende meiden was niets meer over. Maria sprak en lachte nauwelijks meer en schreef elke dag voor de rest van haar leven poëzie geïnspireerd op haar geliefde Els. Nooit heeft Maria nog iets van Els vernomen, niet eens in geschreven woord/gedicht, laat staan in levende lijve. Jaren later hoorde Maria in het dorp dat Els vlak na het omgangsverbod in alle eenzaamheid is gestorven aan de voet van hun berg. Waarschijnlijk aan een gebroken hart. Sindsdien huilt de berg. Nadat Maria dit verschrikkelijke nieuws te horen kreeg. Is ze tot haar dood bijna dagelijks naar de huilende berg gegaan... Om samen het gemis te voelen en te huilen. In haar gedichten was later te lezen dat dit haar troost gaf.  De lekkende Berg, lekt al sinds de Nunspeter het zich kan herinneren. Verschillende mythes doen de ronde over dit onverklaarbare mysterie. Hierboven staat het verhaal van Maria en Els. 3/25/2021 0 Reacties Hubertus toont zijn gevoelige kantfoto's: Paul Klein Ons gewei met een doel! Wij Edelherten staan bekend om onze imposante geweien, maar dit gewei dragen wij niet het hele jaar door. Tijdens de paartijd aan het begin van de herfst, willen wij met ons gewei ontzag inboezemen; Bij andere mannetjes, maar zeker ook bij de Hindes. Dit doen wij graag. Vol trots dragen wij onze kroon op het hoofd. Als wij strijden om de gunst van de mooie Hindes, kunnen wij het gewei indien nodig als wapen gebruiken. Wij mannetjes laten dan aan elkaar zien wie het sterkste is en het meeste potentie heeft. Hoe ouder wij zijn, hoe meer vertakkingen/wijsheden ons gewei heeft. Hoe groter de troon des te meer gewicht in de paar-strijd. Het gewicht van een gewei varieert tussen de vier kilo, bij de jonkies en tien kilo bij de senioren. Dat is best veel Ons Vacht Daarnaast helpt moedernatuur ons, om er zo aantrekkelijk mogelijk uit te zien voor de dames op het moment dat het belangrijk is. In de paartijd is onze vacht echt op zijn mooist, prachtig roodbruin. Als de winter nadert wordt onze vacht langzaam grijsbruin., dat is een betere schutkleur voor als de bomen kaal zijn en de velden grijzig. Zelf hebben wij een voorkeur voor ons glanzende zomervacht. Wij denken onze Hindes ook. Zal ik een geheimpje vertellen? Eigenlijk ben ik zoals bijna ieder mannetje, heel verlegen en durf ik niet zo goed met de Hindes te praten. En ... weet ik nooit zo goed wat ik tegen ze moet zeggen. Tegen de mannen vechten is veel makkelijker. De liefde bedrijven gaat ook heel natuurlijk, maar een goed gesprek, emotionele verbinding krijgen.... Dat is echt een uitdaging. Gelukkig ben ik hier niet de enige kluns in. Veel Edelherten zijn onhandig als het neerkomt op het begrijpen van het vrouwenhart. Hindes zijn ook zo mooi, elegant en bijzonder, ik bewonder ze enorm. Wij Edelherten zijn van mening dat onze meisjes de mooiste zijn van alle diersoorten, wij mannen boffen echt. Door de jaren heen leer ik de dames wel een beetje beter begrijpen. De jongere dames hebben bijvoorbeeld een andere benadering nodig dan de senioren. Ondanks dat zullen ze voor mij altijd iets mysterieus blijven houden. Fysiek en gevoel gaan hand in hand! Het gewei is voor ons erg belangrijk, dat is wel duidelijk, maar het gevoel wat deze troon ons geeft valt niet te onderschatten. Hieronder wil ik toch met trots laten zien dat mijn fysieke mannelijkheid weer terug aan het groeien is, mijn gewei dus!. Gelukkig gaat dit vanzelf. Het gewei hoort echt bij mij en ik mis mijn troon, als deze er niet is. Alsof ik dan niet compleet ben. Mijn eigenwaarde stijgt gelijkwaardig met de groei van mijn gewei. Als je goed kijkt zie je ook aan onze lichaamshouding dat deze zelfverzekerder wordt als het gewei groeit. Veel mensen denken dat het puur door het gewicht komt. Wij Edelherten weten wel beter. Bij ons Edelherten heb je namelijk meer aanzien als je gewei groter is. Dat is onze cultuur en natuur. Het beroemde Edelhert Hubertus woont in Nationaal Park De Hoge Veluwe foto's Paul Klein
3/21/2021 0 Reacties Het lenteconcertHet is lente, 21 maart 2021. Er zijn al verschillende jonge zwijnen (frislingen) geboren. Frislingen leven vaak in een groep met de eigen moeder en tantes die ook jongen hebben. De jongen uit een eerder jaar blijven nog even bij de rotte (een groep zwijnen) om verder opgevoed te worden. Zo zijn er ook genoeg speelkameraadjes voor het jonggeboren spul. Samen stoeien, genieten, ontdekken en ongemerkt leren.  Een groot gedeelte van de dag dartelen de frislingen onbezorgd rond. Tikkertje is een favoriet spel. Smak is een bazige big en hapt graag naar zijn leeftijdsgenoten. Zelfs zo erg dat ze hem gaan vermijden en liever met andere spelen. Moeder zwijn heeft hem hier al herhaaldelijk op aangesproken. Smak gaat zo op in het spel dat hij de wijze raad van moeder opeens is vergeten... HAP!!! "Au....Mam, Smak doet het weer!" roept zijn broertje Brom geïrriteerd. foto: Cindy Raaijmakers foto: Cindy Raaijmakers  Moeder ligt languit in de modder, met één oog open. Afschrikwekkend streng klinkt opeens: "Hierkomen julllie!" Beide jongen gaan braaf naar moeders toe. Moeder zwijn blijft rustig liggen... Maar het standje volgt: "Smak, dit is jouw laatste waarschuwing. De volgende keer bijt ik je terug. Dit meen ik. Leer van je fouten! Als je zo doorgaat, word je een eenzaam zwijn. Dat wil je niet! Je moet de zwijnenmanieren echt leren." "Brom, probeer zelf eens een oplossing te verzinnen om met Smak om te gaan. Als je later groot bent, moet je dat ook doen bij zulk gedrag." Beide biggen kijken heel schuldbewust... Moeders gaat verder: "Krabbelen jullie eens op mijn rug." Smak springt meteen op zijn moeder en kriebelt druk met zijn snuit. Brom: "Smak, mag je wel op mam staan?" Smak hoort niets. Hij is druk bezig met zijn taak, en moeders is alweer ingedoezeld. Wel vijf hele zwijnenminuten kriebelen ze moeders. foto: Cindy Raaijmakers  "Zullen we kijken wie het hardst kan knorren?" Vraagt Smak uiteindelijk aan zijn broertje. Brom wil wel meedoen; zijn moeder heeft hem niet voor niets Brom genoemd. Hij werd tenslotte brommend geboren. Beide frislingen knorren om het hardst en genieten van de klank en de trilling. Het klinkt werkelijk als muziek in de zwijnenoortjes. Ze zijn al lang vergeten dat het een wedstrijdje was, zo leuk is het om te doen. Zus Snoetje komt aangesnuffeld. "Mag ik meedoen jongens, samen knorren, leuk!" Moeder geniet in stilte van haar kroost en van het prachtige knorconcert dat de biggen geven. Ze weet nu: Met deze lichting zwijntjes komt het ook goed!
|
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Maart 2021
Categories |
RSS-feed