foto: Paul klein

In oude sages komt de vleermuis er slecht vanaf. Dit komt voornamelijk door de vampiervleermuis, die overigens enkel in Midden- en Zuid-Amerika voorkomt, dus niet in Europa! Maar verschillende verhalenvertellers hebben zich behoorlijk uitgeleefd op de Dracula-vleermuis en er angstaanjagende verhalen bij bedacht... Maar kloppen deze angstaanjagende verhalen nu werkelijk voor onze Nederlandse vleermuis?

De vleermuis is voor veel mensen onbekend en onbemind. Het is een zeer klein zoogdier, dat een enorme hoeveelheid muggen opeet, althans de vleeseters onder de soort. Wie een hekel heeft aan muggen zou bijna wel een fan van de vleermuis moeten zijn. Dit soort hebben wij in ons land: de insecteneters, goed voor ongeveer vier maanden per jaar muggen vangen, evenals motjes en kevertjes. Er zijn in andere landen ook vegetarische vleermuizen en die eten voornamelijk nectar en fruit.

Vliegen: 
Het vliegen kan het dier doordat de vleermuis een gevleugelde huid heeft tussen voor- en achterpoten. De vleermuis kan deze huid uitstrekken. Zijn plek ten opzichte van de rest van de wereld weet de vleermuis door kleine geluidjes uit te stoten; door de manier waarop het geluid terugkaatst, bepaalt het dier vliegensvlug zijn locatie en de vliegroute. 

Katja de vleermuis:
Hier op de foto is een sterk vermagerd jonge vleermuis te zien, Katja!  Katja: "Mijn moeder ging net te vroeg weg. Ik was nog niet klaar met het drinken van moedermelk en kende nog te weinig vleermuisgewoontes, toen mijn moeder al vond dat ik oud genoeg was om mijn eigen vleugels uit te slaan. Maar ik kon het nog niet, was nog niet zover toen. Ik zat tegen een boom aan te beven van angst, de hele dag door." Het diertje werd gevonden door een oplettend gezin ergens op de Veluwe. Het gezin heeft het diertje aangemeld bij www.vleermuis.net. In no time werd het diertje opgehaald door een vrijwilliger, die het verzwakte dier om de paar uur bijgevoerd en verzorgd heeft. 

Katje: "Wat was het fijn en warm in de doos bij die mijnheer en wat gaf hij me heerlijk voedsel. Ik voel me nu echt een stuk beter." Na deze oppepbeurt is de jonge vleermuis weer terug in de tuin geplaatst waar deze eerder verzwakt werd gevonden. Katja: "Ik weet dat ik hier gevonden ben, maar ik weet niet meer hoe ik hier gekomen ben. Weten jullie dat het leven van een vleermuis best angstaanjagend is? We vliegen met hoge snelheden door de lucht, rakelings langs elkaar heen en we willen allemaal mugjes vangen, vaak nog dezelfde ook..!. Hoeveel bijna-botsingen we wel niet gehad hebben is echt niet normaal meer. Ik heb persoonlijk een rustig karakter en schrik altijd enorm van bijna vliegongelukken. Ik heb al eens vliegregels of afstandsregels voorgesteld, maar mijn maatjes vonden mij toen een Wappie. Alhoewel ik niet precies weet wat dit is, was me wel duidelijk dat ze het geen goed idee vonden."

Of deze oer-Hollandse vleermuis het met al zijn intelligentie en extra verzorging gered heeft....? Dat is niet helemaal bekend. Wel dat na verloop van tijd deze vleermuis plotseling was verdwenen van de plek van terugzetting en er plots ook veel minder muggen in de tuin bij het gezin vlogen.....

Nut:
Niemand haalt zoals een vleermuis normaal gesproken gedurende vier maanden per jaar ongeveer 3000 muggen per nacht uit de lucht, net als de nodige motjes en springende en vliegende kevertjes. Dit is best knap van de vleermuis! Dat is best wel wat zorg waard, toch? Of niet soms? Met dank aan de lieve vrijwilliger van: www.vleermuis.net

                                                     foto: Cindy Raaijmakers

"Vluchten kan nog, we zijn nog niet te laat," meldt Martha de leidhinde. De moeders met kinderen verzamelen zich. "Wij zijn gedwongen te vluchten. Opeens zijn we niet meer veilig hier op de Veluwe. Wij moeten ons thuis verlaten. Mensen kunnen zo wreed zijn. We worden binnenkort allemaal afgeschoten, als we niet snel vluchten!! De natuur wordt gezien als een stuk Cultuur, wat door menselijk handelen gecultiveerd zou moeten worden?" Er is een hoop onrust bij de dieren. ze willen niet weg van hun vertrouwde plek.

Faunabeheereenheid Gelderland (FBE), gaat namelijk duizenden: edelherten, damherten en zwijnen neerschieten. Volgens experts van faunabeheer Gelderland zijn er nu  meer "wilde dieren" dan de natuur aankan. "Gaan we ver op reis?" vraagt één van de jongere dieren. Haar moeder knuffelt haar geruststellend.
Martha de leidhinde: "De mensen snappen vaak niet dat ze de natuur zijn gang kunnen laten gaan. Waarom wil de mens overal invloed op hebben? Wij dieren kunnen makkelijk dingen loslaten en vaak komt het dan goed. Op dit moment moeten we wel in actie komen, simpelweg om onszelf en onze kinderen te redden en een betere toekomst te geven. Wij zijn gekwetst, voelen ons echt verjaagd en gaan op zoek naar een veilig leefgebied." Een nieuwsgierig zwijntje komt aanlopen en mengt zich in het gesprek: "Ook de Wolf is niet echt welkom op de Veluwe. Nu ben ik zelf niet zo dol op de wolf, omdat ze graag zwijnenkinderen eten. Maar... Als wij dieren mogen kiezen, dan liever een wolf dan een groep jagers. Wij raken zo gestrest van jagers."

Alle dieren hebben hun eigen verzamelplek om uiteindelijk weg te trekken. Richting het Oosten. Martha: "Wij merken vanzelf wel hoe ver we moeten gaan om rust en veiligheid te vinden. Misschien wel tot in Polen of Rusland. Ik verwacht wel dat de dieren daar net iets andere gebruiken en omgangsnormen hebben. Zelfs het gras en de blaadjes zullen daar anders smaken, maar dat is een kwestie van wennen, als wij maar veilig zijn."

"Kom dames en kinders we gaan op avontuur op zoek naar rust en veiligheid." De roedel komt in beweging, zowel groot als klein springt elegant over het eerste hek, op weg naar het onbekende...

Veilige reis!

                                            foto: Cindy Raaijmakers

Foto: Anette Witvliet

Zwijn Geert: "Het is ons bos, wij zijn hier de baas." Een hele rotte zwijnen kijkt naar een stel fietsers. Knor zegt op geruststellende toon: "Die mensen op wielen komen meestal niet echt het bos in en blijven altijd op het pad en zijn niet gevaarlijk." Geert: "En toch heb ik een hekel aan ze, het is ons bos." Mien, één van de slimmere zwijnen: "Kijk even naar de feiten knorrepot," terwijl ze Geert heel streng aan kijkt... "Feiten?" vraagt Geert. Mien knikt bevestigend. Mien: "Kunnen wij zeggen dat het ons bos is? Er leven zoveel dieren hier, en zolang die mensen op het pad blijven en zich aan de regels houden, hebben wij er eigenlijk geen last van."

De rotte zwijnen knikken bijna gelijk, vanwege de wijze woorden van Mien. De fietsers zetten van schrik een stap achteruit, als reactie op het synchroon knikken. In de tussentijd kijkt de zwijnengroep naar de nieuwsgierige mensen. Mien: "Kijk eens goed, de mensen blijven op het pad, zij kijken enkel vol bewondering naar ons." Mien houd even haar adem in en gaat op geheimzinnige toon verder: "Om eerlijk te zijn, die mensen wil ik ook wel eens beter bekijken. Willen jullie niet iets mèèr van ze weten? Het zijn echt rare wezens. Mensen fietsen of lopen rondjes door het bos zonder naar voedsel te zoeken. Mensen bewonderen planten , dieren en bloemen en heerlijke insecten zonder ze op te eten. Ik vraag me al heel lang af wat die mensen nu eigenlijk wel eten!" Een aantal zwijnen kijken echt vol bewondering naar Mien. Arnaud: "Hoe komt het dat jij altijd zoveel vragen in jouw hoofd hebt? Jij bent echt slim." Mien glundert van de opmerking. Zij wil ook graag als slim zwijn door het leven gaan.

Mien: "Die mensen doen niets, ze kijken alleen maar naar ons. Dat komt trouwens niet echt intelligent over. Ik heb een voorstel: Als we nu allemaal eens goed opletten of er niet stiekem eentje iets eet, en wat er dan gegeten wordt." De rotte zwijnen kikken bevestigend, bijna weer synchroon.
Een aantal mensen maakt een angstig geluidje en verdwijnt. De rotte zwijnen blijven de mensen aanstaren in de hoop iets van het eetgedrag te kunnen waarnemen. Een oudere vrouw pakt iets uit haar tas en neemt een hap. Spontaan begint een aantal zwijnen te knorren en zij doen een aantal stappen dichterbij. De mensen schrikken zich lam en gaan er als een haas vandoor. De oude vrouw laat van schrik haar eten vallen. De rotte zwijnen rennen op het voedsel af.

Mien is zwaar teleurgesteld: "Eten mensen appels? Is dat alles wat ze eten?" De groep gaat het bos weer in om lekker te wroeten. Mien blijft achter, alleen. Zij moet het eerst even verwerken.