foto's: Karin Knap-Meijer

Iris: "Jij.... jij, altijd hetzelfde!" Gromt Iris tegen haar man Peter. "Ik moet ook altijd alles doen en bedenken!" Mopperend vliegt ze omhoog. Peter, die zich van geen kwaad bewust is, vliegt mee omhoog. Iris deelt een paar raken klappen uit. Peter piept: "Stop! Laten we praten, dit is huiselijk geweld."

Iris schrikt van deze woorden en daalt weer neer, en met knikkende pootjes gaat Peter ook naar de grond. "Pfff... wat ben jij heftig", piept Peter met een knijpende stem. "Vertel nu eens rustig wat er aan de hand is, zonder mij aan te vallen alsjeblieft." Iris hapt naar lucht, terwijl ze praat. "Dit is onze tweede leg en jij laat mij nog steeds al het werk doen, ook al weet jij hoe ik dat eerder beleefde. Jij bent constant weg, en neemt geen verantwoordelijkheid voor ònze kuikentjes. En morgen leg ik de eitjes al... er moet nog zoveel gebeuren!" De wanhoop is van haar kopje af te lezen. "Ik heb hoofdpijn, ben uitgeput en heb een knorrende maag." 

Peter luistert en denkt razendsnel na met zijn mussenkopje: "Ga jij even afkoelen met je pootjes in het water, dat zal jou goed doen. Dan haal ik iets lekkers voor je en daarna praten we verder. Ik wil het graag beter doen dan de vorige keer." Peter wacht niet op een reactie en vliegt meteen weg. Iris hupt naar het water en gaat er met haar pootjes in staan. Rap komt Peter terug met een paar zonnebloempitten en geeft ze aan Iris. Zij knabbelt er gulzig en tevreden op los. Met nog volle mond: "Waar heb je deze zo snel vandaan gehaald?" Peter kijkt haar liefdevol aan en zegt: "Van een geheime voorraad, schuin boven ons nest. Behalve takjes en veertjes voor ons nest, heb ik ook een geheime voorraad zonnebloempitten aangelegd, Omdat jij er dol op bent!"

Beide mussen gaan even met de pootjes in het water staan relaxen.
"Wat hebben we al veel gedaan hé?" vraagt Peter na een paar minuten stilte. "Ja," beaamt Iris volmondig: "Laat de eitjes maar komen!"

foto's: Karin Knap-Meijer

Naast de liefde voor Edelherten had Helene Kröller-Müller een enorme fascinatie voor het verhaal van Sint Hubertus. Deze fascinatie heeft zij omgezet in het Jachthuis Sint Hubertus. Het prachtige gebouw werd zo'n 100 jaar geleden ontworpen door architect Berlage en gebouwd, het landhuis bevindt zich in: Nationaal Park de Hoge Veluwe.

Er zijn verhalen dat de geest van Sint Hubertus nog steeds ronddwaalt in het Jachthuis.
​Sint Hubertus is de symboolheilige van de jacht, en er zijn minstens zeven officiële verhalen over hem te vinden. Deze verhalen gaan over de menselijke Sint-Hubertus, een man van adel die graag jaagde en op Goede Vrijdag bekeerd werd tot het Christendom. Dit gebeurde doordat hij een Edelhert in zijn viezer kreeg met plotsklaps een stralend kruis tussen zijn gewei. Dit bleek de hertachtige Sint Hubertus... een Edelhert dat veel invloed heeft gehad (en door velen nog steeds wordt ervaren in het Jachthuis...) door zijn wijsheid en goede raad... 

Het Edelhert Hubertus heeft eeuwen geleden èèn van de meest fanatieke jagers overgehaald om te stoppen met de jacht en een vredelievend bestaan te gaan leiden. Dat is zijn meest bekende en heroïsche daad. 

Het Heilige Hert, een soort stamvader hier op de Veluwe, heeft aan zijn roedelgenoten en anderen de beste en diepste adviezen gegeven, waardoor er nu op veel plekken grote populaties Edelherten te vinden zijn. Adviezen als waar het veilig toeven is en waar genoeg voedsel is, en ook over de hertachtige omgangsnormen. Er zijn zelfs verhalen dat Hubertus de huidige uitvoering van de Bronsttijd heeft bedacht en gevormd.

Honderden jaren waarde de ziel en geest van Sint Hubertus rond op de Veluwe... advies gevend aan allen die het wilde horen. Zo ook tijdens èèn van de buitenritten van Helène Kröller-Müller op het landgoed. Hubertus heeft haar een aantal dingen ingefluisterd. Bij èèn van deze ontmoetingen ontstond het idee van Jachthuis Sint Hubertus. Gewoon om Helene te helpen, maar misschien ook... omdat de geest van Hubertus voorvoelde dat er de mogelijkheid was voor een definitieve rustplek voor zijn ziel...

Een plek waar hij kon huizen en blijven voortbestaan, daar was de inmiddels oververmoeide herten-ziel en -geest wel aan toe. Het allerliefst geeft Hubertus advies, omdat hij daarmee mens en dier verder kan helpen. Na die honderden jaren zonder echt tot rust te kunnen komen, brak het hem wel een beetje op. Veel hoogontwikkelde geesten hebben dat nu eenmaal. Bij het ontstaan van het jachthuis nam de geest van Hert Hubertus snel zijn intrede in het jachthuis, al voor de voltooiing van het markante gebouw in 1920. Als dankbaarheid voorzag hij Helène en Anton Kröller-Müller graag van advies als zij in het jachthuis verbleven. Beiden waren dol op zijn advies. Zoals het advies aan Helène om een aantal Van Gogh-schilderijen te kopen. Die unieke werken zijn nog steeds te bewonderen op het Park, en wel in het Kröller-Müller Museum. Vandaag de dag geeft de geest graag advies aan de medewerkers en de bezoekers die ervoor openstaan tijdens een rondleiding in het Jachthuis.. De geest van Hubertus wordt hier dus al meer dan een eeuw geraadpleegd!

Als je het jachthuis betreedt en open staat voor zijn advies, dan kun je het voelen en ervaren. Zolang mensen open staan voor zijn goed bedoelde advies zal zijn geest daar blijven ronddolen...

​De geest wil weer incarneren in een hert, als het nodig is vanwege eventueel gevaar. 

Foto's: Herman van Alfen

De Hindes op Het Park de Hoge Veluwe staan rustig te grazen. Als je goed kijkt naar de roedel zie je dat er meestal één Hinde iets oplettender is dan de rest van de groep. Dat is de Leidhinde. Ze waakt over de veiligheid van de hele groep. Ze waarschuwt als er gevaar is en leert de andere Hindes ook wat werkelijk gevaarlijk is.

Rekha is zo'n Leidhinde. "De legende van de heilige Hubertus is ons bij wijze van spreken met de paplepel ingegoten. Wij kunnen het verhaal wel dromen. Wat zijn wij Herten toch een meerwaarde voor het Veluwse bos, als je de legende kent.. Bijvoorbeeld zoals Hubertus zelf een jager overhaalde om te stoppen met ons af te schieten. Wij hebben ook onze rol in de natuur. Sindsdien hebben wij deze fanatieke jager nooit meer gezien, hij is vast iets anders gaan doen. Dit vermogen en deze invloed op de natuur en de mens is gunstig voor elke bosbewoner. Wij voelen ons bijvoorbeeld erg verantwoordelijk voor de kleinere dieren."

Vooral de jongere Hindes putten hoop en kracht uit het verhaal dat er nog een nieuw uitverkoren Hert geboren zal worden, wat ons zal helpen. Elke Hinde hoopt dit te zijn, wie dan ook." Rekha kijkt even heel ernstig. "De meeste Hindes realiseren zich echter niet dat deze zogenaamde heldenrol ook veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Het klinkt altijd veel rooskleuriger dan dat het in werkelijkheid is. Ik hoop vooral dat het uitverkoren Edelhert zijn of haar taak aankan en deze met de nodige nederigheid zal volbrengen. De meeste Herten die hopen de uitverkorenen te zijn, hebben echter een gebrek aan nederigheid en dienstbaarheid."

"Sommige Edelherten maken er zo een ego-punt van. Het moet en zal zogenaamd een mannetje of juist een vrouwtje zijn. Het maakt werkelijk niet uit welk geslacht de uitverkorenen heeft, het gaat om karakter, discipline, verantwoordelijkheid en het vermogen om het belang van de groep boven dat van jezelf te stellen. Kortom verbindend zijn. Dit zijn de basiskenmerken van elke leider" Rekha staat lichtelijk versteld van haar heldere uitspraken om vervolgens op fluistertoon verder te praten: "Binnen mijn eigen roedel valt dan bijna iedereen af, maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Hoop doet leven en motiveert de jeugd in ieder geval om de juiste keuzes te maken."

"Ik hoop vooral dat het populaire zomerthema van: 'Wie is de uitverkorenen,' voor verbroedering en verzustering zorgt en  niet voor polarisatie. Als wij Edelherten verschillende conflicterende kampen krijgen, dan zijn wij een makkelijke prooi voor onder andere de wolf. De echte uitverkorenen zal zich dat realiseren, maar de rest?? Ik hou mijn herteke vast. Daarnaast hoop ik dat er voorlopig geen uitverkorenen bij zit, deze zal zich namelijk enkel openbaren in geval van nood.... Wij willen geen noodzaak voor een uitverkorenen, dan zijn wij namelijk in gevaar!"

Foto's: Otto Jelsma

Foto: Paul klein

Foto: Paul Klein.

Vol betovering komen een reekalf en haar moeder het hoge gras uitlopen.
​
Grietje: "Mam, waarom houdt het hoge gras opeens op?" Moeder kijkt oplettend om zich heen en antwoordt: "Dat is gewoon zo. Voel je het verschil op je vacht en zie je dat het licht hier anders is?” Grietje knikt en niest even. Moeder kijkt haar kind liefdevol aan. Grietje praat verder: "De zon op mijn vacht voelt fijn en het hoge gras ervaar ik als meer geborgen, veiliger. Misschien omdat ik zelf ook niet door het gras heen kan kijken. Moeder knikt: "In het hoge gras ben je ook veiliger, omdat veel dieren je dan inderdaad niet kunnen zien. Zij moeten dan op de geur afgaan. Kalfjes zoals jij ruiken veel minder sterk dan wij volwassen ree-herten." Grietje snuffelt aan zichzelf en dan aan haar moeder..
Ze denkt even na: “Hoe weet je dat mama?" Moeder loopt rustig het gras weer in, Grietje volgt treuzelend: "Mam waar ben je?" roept ze uiteindelijk. Moeder steekt haar kop door het gras heen en Grietje is weer gerustgesteld. Moeder glimlacht. Omdat ik een mama-hert ben, die weten veel. En daardoor kunnen wij mama’s, beter voor onze kinderen zorgen.”

Moeder reegeit gaat in het gras liggen tegen een boom en Grietje kruipt tegen haar moeder aan, samen vallen ze in slaap. Grietje droomt van het hoge gras en het onzichtbaar zijn. Mijn mama kan alles verklaren....

Moeder damhert droomt over het heerlijke zomerseizoen en dat het nu toch echt genieten is. Hoe zal straks mijn jong de koude herfst gaan ervaren? De kinderlijke betoverende kijk van Grietje zal met haar lijf meegroeien en de wereld om haar heen èn de krachten van de natuur steeds beter begrijpen.

Als ze zelf een jong krijgt zal Grietje net als haar moeder weer de betovering van de wereld ervaren, door de ogen van haar jong. De leefomgeving voor haar Kalf verhelderen en de zin van het leven uitleggen.