Gevaar, de wereld gaat kapot?!?

Foto's: Andrea Sonderen

Merel slaat alarm. "Gevaar!" Naar hartelust tjilpt hij de aandacht van zijn omgeving bij elkaar. Roodborst komt als eerste aangevlogen. "Wat is er aan de hand?", Vraagt hij zenuwachtig aan zijn vriendje Merel.
"Hoor jij dat dan niet?", reageert Merel verbaasd... "Uhh, ik denk het niet", reageert Roodborst heen en weer wippend op het takje.

"De wereld gaat kapot!", herhaalt Merel. Inmiddels is ook het jonge Edelhert aan komen lopen: "Wat gaat er dan kapot? Waarom sla je zo fel alarm Merel?" Merel fladdert wat met zijn vleugels en tjilp vervolgens bloedserieus: "Onze wereld!"
Er valt een korte stilte. Zowel Roodborst als het jonge Edelhert moeten dit even verwerken.

Foto's Andrea Sonderen

Knorrend en wroetend komt ook het Zwijntje bij het groepje staan. Met zijn snuit vol sneeuw kijkt hij de andere dieren aan. "Hebben jullie ook zo'n koude neus?" De dieren grinniken een beetje. "Nee," zegt Roodborst: "maar ik zit ook niet met mijn snavel in de sneeuw." Zwijntje kijkt nog even naar de andere dieren en begint knorrend te lachen, zijn buikje schut ervan. "Het zou ook wel heel gek zijn als Merel en Roodborst met de snaveltjes in de sneeuw zouden duiken."

"Wat is er zo grappig?" vraagt het Goudhaantje die zich stilletjes bij de jonge dieren heeft gevoegd.
Het Zwijntje probeert het uit te leggen: "Omdat ik met mijn snuit de hele dag in de grond snuffel, heb ik nu een koude witte neus. Merel en Roodborst woelen niet. Dat zou namelijk echt heel raar zijn." Het Zwijntje grinnikt weer. Goudhaantje kijkt om beurten naar het jonge Edelhert, naar de andere vogels en weer naar het zwijntje. Uiteindelijk zucht Goudhaantje diep...

Merel maakt van de korte stilte gebruik om weer de aandacht van alle dieren krijgen. Er heerst immers groot gevaar. "Luister even naar mij; De wereld gaat kapot zeg ik!" "Maar hoe weet je dat?" Vraagt Goudhaantje, met een lichte irritatie in zijn stemmetje, omdat hij nog steeds niet begrijpt wat er nu zo grappig was.

Foto's: Andrea Sonderen

Om zijn standpunt nog duidelijker te maken ploft Merel neer op de sneeuw. "Dit dus," Merel kijkt naar de andere dieren. Het zwijntje kan gelukkig een nieuwe lachbui onderdrukken. Het jonge Edelhert vraagt voorzichtig: "De sneeuw?" Merel kijkt naar het jonge dier en zegt: "Dit! Dit witte spul kraakt en de planten, de bessen en de wormen zijn verdwenen."

Op dat moment komt Sint Hubertus rustig knerpend aanlopen en vraagt: "Vinden jullie de sneeuw ook zo leuk?", terwijl hij de jonge dieren vragend aankijkt. Niet op antwoord wachtend, begint Hubertus te vertellen. "Deze witte deken noemen we sneeuw. Over een paar dagen wordt het weer warmer en dan smelt de sneeuw vanzelf. Alle planten zijn dan gewoon weer zichtbaar. Snel daarna zal het lente worden met prachtige bloemen en komen de blaadjes weer aan de bomen."

"Dus de wereld gaat niet stuk?" Vraagt Merel toch nog even voor de zekerheid.
Hubertus kijkt met lichte verbijstering naar Merel, maar antwoord wel rustig: "Nee hoor dit is, iets heel natuurlijks."

Goudhaantje vliegt als eerste weg, snel gevolgd door de andere vogels. Het zwijntje en het jonge edelhert lopen op een drafje weg. Hubertus kijkt de jonge dieren nog lang na...


Foto: Andrea Sonderen