De zwangere Wolvin van Ede

 'Wij waren zò intens gelukkig’,  Wolvin (2019-2021)

... Door de ogen van haar ziel ...

Wolvin: ‘Ik hoop zo dat mijn man, de Wolf van Ede, weer gelukkig wordt na het fatale ongeluk begin maart 2021 toen ik tegen een rijdende auto opliep. Ik verleed ter plekke. Ik was op de toppen van mijn kunnen en net zwanger van acht welpen. Wij waren zò intens gelukkig. Weg leven. Verschrikkelijk.’

‘Ik kwam ter wereld tussen Epe en Heerde, Veluwe-Noord. Mijn ouders waren van Duitse komaf, en ik was onderdeel van de eerste wolvenroedel in Nederlands sinds  ongeveer 200 jaar. En wel met vijf welpen! En mijn start hier was over het algemeen fijn in dit land, zeker in combinatie met mooi weer, mooie natuur en ruimte voor het gezin. Hier verbleef ik vanaf mijn geboorte in mei 2019 tot juni 2020 nadat mijn broertje bij Epe door een auto was aangereden. Ik moest daar gewoon weg, hoe jong ik ook was.’

---

‘Het was dus te zwaar voor mij bij Epe/Heerde, na dat ongeluk. De lol was er af voor mij op de noordelijke Veluwe. Ik ben weggegaan en ging op zoek naar een rustige plek voor een eigen roedel met een leuke man. Maar waar vind je zoiets tegenwoordig? Ik genoot van de rust bij Ede, waar ik terecht kwam na een aantal omzwervingen. Ik voelde mij er meteen thuis. Maanden vermaakte ik mij daar in mijn eentje. Ik deed dus ook alles zelf, hè: jagen, struinen, slapen, alles. Ik voelde mij een echte powervrouw.’

---

‘Op een gegeven moment maakte ik een ommetje vanuit de Ginkelse Heide naar de omgeving van Bennekom. Het was half december 2020. En wie ontmoette ik daar? Ja, de wolf die ik nog kende van mijn tijd bij Heerde en Epe. Daar liet hij zich regelmatig zien bij onze roedel. Ik was toen nog erg jong, hij was al volwassen. Hij haalde het nieuws een keer toen hij een schaap opat bij Vaassen. Hypocriet hoor dit bericht. Want hij had honger onderweg van Duitsland naar de Veluwe. En er waren geen verzwakte grotere dieren in de buurt... Hypocriet? Ja, want mensen hier te lande houden miljoenen dieren in gevangenschap voor de slacht.  Dieren in hokken met nauwelijks leefruimte. Dieren met bijnamen als 'plofkip, Én er zijn nog vele andere dieren die op vergelijkbare wijze in de ' bio'-industrie moeten leven. Wolven komen er in de media zo bekaaid vanaf.'

Maar ik ben positief hoor. Wolf en ik dus. Wij waren elkaar zeker een jaar uit het oog verloren. Maar we herkenden elkaars geur meteen en renden op elkaar af. En het was raak. Hij is echt een wolf van stand. Hij ging meteen met mij mee naar mijn woonplek. En hij was als alle wolven monogaam (zij weten echt wel dat onze reukzin ontzettend goed is .. hihi).

---

Ook voor hem was het rustig voor wolven zonder publiciteitsminnende mensen in de buurt. Ongekend voor wolven op de Noord-Veluwe bijvoorbeeld. Ik vermoed dat alleen de zeer sympathieke wolvenvriend Frank, de boswachter, mij, en later ook mijn Wolf, in de gaten hield.’

‘Wat de boswachter van Natuurmonumenten, gezien heeft op camera? Tsja…ik hoop niet alles.. Wolven houden van intimiteit hoor, van elkaars warmte en genegenheid. Verbaasd jou dat?! Van meet af aan vrijden wij graag, jaagden wij soms samen, sliepen wij samen, wij hadden levenslust. Wij leidden die korte tijd die ons gegund was een mooi leven. Zonder obstakels. En wat ook leuk was, soms zagen wij, hoe koud het soms ook was, mensen met diezelfde levenslust in de buurt. Ook zij hadden diezelfde gretigheid en liefde voor elkaar. Dat was mij eigenlijk nooit opgevallen die mensen. Sinds ik mijn partner Wolf tegenkwam wel!’

---

Wat wij ook voor leuks meemaakten, wij waren altijd wel op onze hoede. Ook bij de momenten waarbij wij de levenslust van anderen konden zien en horen. Die onrust in ons, soms meer, soms minder, die bleef altijd wel aanwezig. Wolven in vrijheid zijn altijd waakzaam. Ze worden daarom misschien maar hooguit tien jaar oud. In gevangenschap worden zij vijf jaar ouder. Mij verbaasd dat niet. Maar dat terzijde. Sowieso zijn wij als natuurwezens door onze sterkte reukzin erg oplettend, dag en nacht, en ons gehoor mag er ook zijn. Kortom wij voelen onraad als geen ander. Op 300 meter afstand minimaal. Dat is natuurlijk niet alleen een nadeel, onze natuur heeft ook zijn voordelen. Dit komt de jacht op de verzwakte zwijnen, herten en reeën enorm ten goede.’

---

 ... Geef wilde dieren rust en ruimte ...

‘Het kon niet lang duren of wij zouden zelf een roedel gaan vormen. Dat was meteen duidelijk. De natuur gaat zijn eigen gang. En na een aantal weken was het al zover. Ik raakte zwanger en merkte dat aan alles. Meer trek in eten vooral. En ik had meer behoefte aan rust. Ook stuurde ik Wolf er vaker op uit om alleen te gaan jagen. Ik tikte dan met mijn kop tegen hem aan en hij ging. Zoals de meeste mannen niet uit zichzelf bedenken wat een vrouw nodig heeft, dat had hij ook. Maar daar moet je ze mee helpen! Maar, eerlijk is eerlijk: hij was er altijd voor mij, dag en nacht.’

‘Ineens was het winter in februari 2021, en was het ongekend koud voor een jonge Hollander als ik. Ik was niks gewend hè. Ondanks dat was het een fijne tijd met sneeuw en al. En rustig ook. Mensen bleven uit ons bosgedeelte weg toen het 15 graden vroor. Maar een week na de ergste kou, leek het wel zomer. Die warmte was heel aangenaam, vertrouwd, en ik kon mij goed voorbereiden op de komst van onze welpen. Het aantal mensen in de buurt van onze stek nam wel weer toe, ondanks dat het rustgebied waarin wij leefden verboden terrein is. Grenzeloos irritant.’

'Na die koude periode was het nog goed te doen voor een zwangere wolf in de buurt van Ede. Tot die bewuste zaterdagmorgen van 6 maart 2021. Er reden nogal wat fietsers door de omgeving die ochtend; dat kon ik nog wel hebben. Totdat er een fietser snoeihard en stralend van geluk heel precies over de randen van mijn kuilen heenreed. Trots was hij daarover, ik zag het. Die kuilen had ik net klaar gemaakt voor de komst van onze eerste welpen. Ik was op amper twee meter afstand van de fietser, wat hij niet wist denk ik. Ik schrok mij echt te pletter, rende weg met een traumatische run naar ik weet niet eens meer waarheen. De afloop is bekend voor velen, het ging meteen viraal op internet.’

---

‘Ik hoop dat mijn man volgens onze traditie weer een nieuwe partner vindt na mijn dood, ik gun hem alles. Hij was zo goed voor mij. Ik gaf mij aan hem, hij gaf zich aan mij. En ik wilde graag de moeder van zijn kinderen zijn; ik had acht embryo’s in mijn buik toen ik werd aangereden. Verschrikkelijk dus dit ongeluk.’

‘Het is zo gelopen helaas. Ik wil ook dat alle wolven in Nederland in het vervolg in rust kunnen leven, vrijen, spelen en jagen. Meer ruimte is dus nodig voor de natuur. En ik droom ervan dat mensen in hun opinie onderscheid gaan maken tussen gezonde wolven enerzijds en hondsdolle wolven anderzijds. Gelukkig zijn de meeste wolven gevaccineerd tegen hondsdolheid, maar nog niet allemaal. Hondsdolle wolven (en honden) willen zich echt rücksichtsloos vergrijpen aan schapen en dergelijke, hun remmingen zijn weg. Ik hoop dus ook dat mensen anders gaan reageren op gezonde wolven. Mijn dood als zwangere wolvin-met-een-verhaal is dan niet voor niets geweest.’

---