De wachter van het bos (deel 6)

foto's: Otto Jelsma

De naam teruggevonden

​Sinds die nacht bij opa’s haard is het bos niet meer hetzelfde voor Siem. Hij hoort het. Echt.
Niet alleen het ritselen van bladeren, maar ook de stemmen ertussenin. De fluisteringen van wortels, de zucht van stenen, de slapende verhalen in het mos. Toch geven ze de naam niet zomaar prijs.

“De naam is geworteld in vergeten pijn,” zegt een Spiegelkind met ogen als berkenbast. “Wie haar zoekt, moet dalen.”
En zo daalt Siem. Letterlijk en figuurlijk.
Hij daalt af in de Verzonken Holleweg, waar wortels draaien als slangen en echo’s van verloren herinneringen weerklinken.
Hij volgt sporen van dieren die er al lang niet meer zijn, reeën van rook, uilen van maanlicht.
Hij spreekt met een oude das die in raadsels antwoordt.
Siem leert van een windvlaag hoe klank en richting samen betekenis dragen. Hij droomt 's nachts van bomen die huilden toen de mensen hun naam vergaten.
En Siem zwijgt. Lang. Want soms moet stilte eerst wortelschieten voordat iets ouds durft te spreken.

De herfst kleurt het bos in vurige tinten wanneer Siem terugkeert naar de plek waar het allemaal begon. Hij is veranderd. Zijn stap is zekerder, zijn blik dieper. In zijn jaszak draagt hij het blad, nu glanzend en vol levenskracht. Naast hem loopt Siemo, zichtbaar, voelbaar, levend. Niet als vroeger, maar helderder dan ooit. Als een herinnering die vlees  geworden is.

---

​In het hart van het bos wachten de Spiegelkinderen. Sommigen kent hij al: het meisje met de mosgroene ogen die fluistert in vogelzang, de jongen met de wind in zijn haar die altijd net buiten het zicht lijkt te dansen. Anderen zijn nieuw, maar tegelijkertijd toch al bekend, als dromen die hij als kind bijna had onthouden.

De Spiegelkinderen staan in een kring rondom een oude, verweerde steen, bedekt met wortels en tijd. Siem stapt naar voren. Hij sluit zijn ogen. Hij luistert. Echt luistert. Naar het ruisen van de bladeren, het kraken van takken, het zachte zingen van de grond onder zijn voeten. En daar, heel stil, tussen alles in, hoort hij het.
Niet met zijn oren, maar met iets diepers. Een naam. De naam van het bos.
Hij fluistert het uit.

   "Coillain."

Een golf van licht trekt door het woud. De bladeren lichten kort op, als ademende harten. De lucht ruikt plotseling naar lente, naar herinnering, naar thuiskomen. De oude steen in het midden pulseert zacht, en uit de wortels rijst iets op: een kleine boom, jong en fris, met zilveren randjes aan de bladeren. Herboren!

De Spiegelkinderen zingen. Geen woorden, alleen klanken, warm, heilig, als een kabbelende beek.
Siem glimlacht en verdwijnt langzaam weer tussen de bomen, niet uit verdriet, maar als iemand die zijn taak heeft volbracht. Siem voelt geen afscheid, alleen verbinding.

...wordt vervolgd....

---

oor wie achtergrond informatie wil. 
​
Betekenis van de naam “Coillain”

Herkomst:
Coillain is afgeleid van het Oud-Ierse/Gaelische woord coill (spreek uit: kwil), wat bos of woud betekent. De toevoeging -ain geeft een verkleinende of liefdevolle vorm, vergelijkbaar met een verkleinvorm of een aanduiding van verbondenheid of oorsprong.

Vertaling / betekenis:

• “Klein bos”
• “Kind van het woud”
• “Heilig woud” (in symbolische betekenis)
• Of vrijer vertaald: “Dat wat leeft tussen de bomen”
• De oernaam van het bos, gegeven door de eerste Wachters.
• Een verbindingsnaam: hij bestaat niet alleen uit klanken, maar ook uit herinnering, respect en verbondenheid tussen mens, kind en natuur.

Wanneer de naam vergeten raakt, verbleekt het woud. Niet fysiek, maar in betekenis. Dieren verdwijnen. Mensen vergeten en luisteren niet echt. Spiegelkinderen raken verspreid.

Het vergeten van Coillain is het vergeten van het magische, intuïtieve, zorgende in de mens.