De wachter van het bos (deel 7)

​Thuis
Wanneer Siem bij opa aankomt, is de schemering goud van belofte.
De lucht draagt de geur van aarde, mos en iets ouds, iets dat thuiskomt.
De deur staat op een kier. De haard brandt zacht.
Opa staat al op hem te wachten, alsof tijd even heeft stilgestaan.
"Je hebt het gevonden," zegt hij met een stem die gedragen wordt door ontroering.
"Coillain," antwoordt Siem.
Het woord vult de kamer als het ruisen van bladeren, oud, heilig, herkend.
Een stilte valt, maar het is geen leegte.

Het is een thuiskomst.

Opa’s ogen glanzen.
"Dat was de naam die ik verloor," fluistert hij. "En jij hebt haar teruggebracht. Niet alleen voor mij… maar voor het bos zelf." Ze gaan zitten bij het vuur.
De bladeren van opa en Siem, raken elkaar nog één keer.
Er is geen felle gloed meer. Alleen een zacht oplichten, zoals dauw op een blad in het eerste ochtendlicht.

---

foto: Otto Jelsma

​Een diepe vrede daalt neer. Alsof het woud, nu het weer bij naam genoemd is, even stil en tevreden ademhaalt. Buiten, aan de rand van het veld, staat een ree. Het kijkt naar Siem. Zijn ogen zijn oud en ongrijpbaar als mist boven de heide. Dan draait hij zich om en verdwijnt tussen de bomen. Zonder geluid. Zonder spoor.
​
Maar Siem voelt dat hij nooit echt weg zal zijn.
Siemo was: gids, beschermer, herinnering, dat leeft nu in hem.
In zijn liefde voor alles wat leeft. In zijn oren, die het fluisteren van het bos verstaan. In zijn handen, die de vorm van het blad kennen.
Opa legt zijn hand op de zijne. Hun blikken kruisen elkaar en vinden rust.

De stilte die volgt, is geen stilte van afscheid, maar van voltooiing --
fluistert het bos, zacht maar helder, zijn naam:
​
Coillain.

---

Foto: Otto Jelsma



​