De wachter van het bos (deel 5)

Opa weet meer 

Siem rent.
Niet omdat hij bang is, maar omdat zijn hart overloopt. Hij móét het weten. Alles!
Opa’s huis ligt stil in de schemering. De voordeur staat op een kier, alsof hij al verwacht wordt. Binnen brandt een klein vuurtje in de haard. Opa zit in zijn oude leunstoel, handen gevouwen, ogen gesloten. Siem staat hijgend in de deuropening.
"Opa..."

De oude man opent zijn ogen en glimlacht.
"Je hebt ze gezien, hè?"
Siem knikt, zijn stem flinterdun, alsof hij tegelijkertijd wil spreken en zwijgen.
"De Spiegelkinderen... Ze... ze zijn echt. En ze zeiden dat ik moest kiezen. Dat ik moest luisteren. Wat bedoelen ze daarmee? Wie zijn zij?"
Opa wenkt hem dichterbij.
"Kom zitten, jongen."

Als Siem neerploft op het bankje bij de haard, kijkt opa hem aan zoals hij altijd doet als hij iets belangrijks gaat vertellen, met ogen die verder kijken dan vandaag.
"De Spiegelkinderen zijn zielen van het woud," begint hij.
"Kinderen die, net als jij, het fluisteren hoorden. Niet iedereen hoort dat, Siem. Alleen zij die iets dragen wat groter is dan henzelf: verdriet, verlangen, verwondering… en daarnaast een open hart heeft."

Opa pauzeert even.
"Ze worden Spiegelkinderen genoemd omdat ze de wereld weerkaatsen zoals die werkelijk is, niet zoals mensen dénken dat hij is. Ze spiegelen wat vergeten is, in onszelf én in het woud. Soms zie je jezelf in hen… soms iets dat nog moet ontwaken."
Siem houdt zijn adem in, luisterend.
"Zijn ze gestorven?" fluistert hij.
Opa schudt langzaam zijn hoofd.
"Nee. Niet zoals jij denkt. Ze zijn niet dood, maar ook niet helemaal van deze wereld. Ze hebben ervoor gekozen tussen de werelden te leven. Wanneer ze diep in het hart van het bos zijn, worden ze langzaam Wachters, beschermers van het woud. Dat kunnen ze, omdat ze zuiver zien, en aanvoelen wat geheeld of hersteld moet worden."
"Was jij vroeger ook een Spiegelkind, opa?" vraagt Siem zacht.
De zilveren spiraal in zijn hand begint op dat moment zacht te tintelen.

Opa kijkt naar het vuur. Alsof hij zoekt in oude herinneringen.
"Ja," zegt opa uiteindelijk.
Hij staat op, loopt naar een kast waarvan de deuren kraken als oude takken, en haalt er iets uit. Met beide handen houdt hij een blad vast: zilverwit, met dezelfde spiraal, maar doffer, veel doffer, alsof het zijn glans door de jaren heen heeft verloren.

opa's blad                                      het samengevoegde blad                             Siem's blad

"Dit was ooit mijn blad," zegt opa.
"Toen ik mijn taak had volbracht en besloot terug te keren, begon het langzaam te verbleken. Niet omdat het minder waard werd, maar omdat mijn tijd als Wachter eindigde."
Hij kijkt Siem aan. "Jouw blad, jongen… het leeft nog maar net. Lang geleden kende ik, als Wachter de paden, de tekens, de taal van de bomen en de dieren. Jouw tijd, als je ervoor kiest om Wachter te worden, gaat nog beginnen."

Siems hoofd bonkt.
"Maar wat moet ik doen?" zijn gedachten zijn plotseling ontsnapt in een fluistering.
Opa legt een hand op zijn schouder. "Luisteren. Echt luisteren. Naar het bos. Naar jezelf. Naar de wereld, en ook tussen de werelden in, zoals de Wachters doen. De rest zal volgen." Dan overhandigt opa zijn blad aan Siem. Het oude blad raakt het nieuwe heel even aan. Op dat moment lichten beide bladeren met een flits lichtgroen op, vluchtig, maar even helder als de maan. Voor Siem voelt het als een bevestiging. Een zachte stroom trekt door zijn lijf heen, tintelend tot in zijn vingertoppen. Diep vanbinnen verschuift iets, zoals wortels die eindelijk weten waar ze thuis horen."

"Wat is mijn taak dan?" vraagt Siem zacht, zonder direct een antwoord te verwachten. Opa glimlacht, maar zijn blik is ernstig. "Dat zal het woud je vertellen. Maar ik weet dit: er is iets verloren gegaan. Iets wat alleen door een kind met herinnering kan worden teruggevonden. Jij moet het vinden, vóór de winter komt."
"Wat is het?" dringt Siem nogmaals aan. "De echte naam van het bos," fluistert opa.
"Die is vergeten door de mensen."

    Als een naam vergeten wordt..
        Begint dat wat de naam benoemt
            langzaam te verdwijnen.

"Toen ik een Wachter was, hoorde ik slechts delen, net als de Spiegelkinderen van nu. Maar jij… jij moet het geheel hervinden. Jij kunt dat, ik voel het." Opa laat zijn blik op Siem rusten, vol stille trots. Siem knikt, niet omdat hij alles begrijpt, maar omdat hij voelt dat het klopt.
Hij staat op, stopt het blad voorzichtig in zijn jaszak Hij kijkt zijn opa aan, langer dan gewoonlijk, alsof hij iets in zich opneemt dat hij nooit wil vergeten.

"Ik ben er klaar voor,"
zegt Siem, met een stem die rustiger klinkt dan hij zich voelt,
maar stevig als wortels in aarde.

De haard knettert zachtjes.
De wind zingt om het huis. 
Ergens, heel ver weg maar toch dichtbij, fluistert het bos de naam.

Coil… lain…

...wordt vervolgd...