De wachter van het bos (deel 1)

foto: Otto Jelsma

In het hart van de Veluwe, woonde lang gelden een ree met ogen zo zwart als de nacht en zo vriendelijk als het ontwakende daglicht. Zijn naam werd door iedereen in stilte gefluisterd: Siemo, hij was de wachter van het grote bos. Zijn gewei leek te zijn gesmeed uit wortelhout en sterrenstof, zijn fijngevoeligheid voor balans was uniek.

Siemo was geen gewone ree. Hij was geboren op een ochtend waarop de nevel tussen de beuken, berken en de eiken bleef hangen, als een deken vol geheimen. Op dat moment zwegen de vossen vlakbij en  stopten met hun spel. De oude dassen snuffelden de geur op en zeiden wijs: "Hij draagt het teken." De muizen piepten bevestigend: "Het is een wachter." Alle dieren spitsen de oren vol hoop en vreugde. "Er is een wachter geboren," galmde al snel door het hele bos! Wachters reeën worden eens in de honderd jaar geboren, en zij zijn er om het evenwicht in het bos te bewaren en indiennodig te herstellen.

Elke ochtend begroette Siemo de zon met een knik van zijn gewei, en elke avond liep hij over het mos alsof hij met de aarde zelf sprak. Hij kende elke vogelroep, elke geur van de wind, elke knak in het hout. En de bloemen, zoals het vingerhoedskruid aan de bosrand, bogen hun kelken wanneer hij langskwam.

Ze stond daar, als wachtersbloemen tussen het hoge gras, het vingerhoedskruid. Betoverend van kleur, dodelijk van aard. Zelfs Siemo liep er met een boogje omheen. Siemo vraagt zich ineens bezorgd af:
"Zou dit een teken zijn dat de balans in het bos verstoord gaat raken?"
​
Er kwam inderdaad een tijd dat de stilte en de harmonie in het bos veranderden. Mensen kwamen veelvuldig het bos in. Niet om te luisteren en van de stilte van het bos te genieten, maar om te meten, te zagen en te
bouwen. Siemo voorvoelde dit haarfijn aan. De aarde trilde van onrust. Dieren vluchtten, nesten bleven leeg. Het bos begon te fluisteren, niet zacht en harmonieus, maar met een koude rilling, zoals deze nog nooit in het bos werd gevoeld.
                                      "De balans is gebroken.!"

Op een nacht, bij volle maan, beklom Siemo de heuvel waar ooit de Witte Eik stond, de oudste boom van het bos. De boom waarvan men zei dat zijn wortels tot het einde van de Veluwe reikten. Daar, precies op die plek, sloeg de Wachter zijn hoeven in de aarde en riep zonder stem en zonder
geluid, maar met zijn geest en herinnering:

                                “Ik ben Siemo, zoon van wind en schaduw.
                                 Ik ben Wachter, beschermer, verteller.
                                 Wat ooit was, moet weer worden.
                                 Niet voor mij, maar voor hen die nog komen.”

En zo gebeurde het. In de dagen daarna zagen wandelaars soms een ree tussen de mist, even stilstaand, en met ogen die meer leken te weten dan woorden  konden zeggen. Als je dan zelf stil bleef staan, écht stil, dan hoorde je iets. Niet met je oren, maar met je hart.

                                  .Een fluistering.
                                  Niet alleen zijn naam:
                                  “Siemo…”

                 Maar ook een vraag!
                                  Of wij nog wisten hoe te luisteren.
                                  Of wij de moed hadden om niet alleen te nemen,
                                                    maar ook om te geven.

Het bos ademt, zacht en vol hoop. Nog steeds!
En elke voetstap, elke keuze, laat sporen na. Niet alleen in het zand, maar ook in de ziel van het landschap. Dus als je vroeg in de ochtend op pad gaat, als het gras nog nat is van de nacht en de lucht ruikt naar nieuwe belofte… 
​
               …kijk dan goed.
                Misschien zie je hem.
                En misschien, heel even, ziet hij jou ook.
                Als je komt met respect.
                Met liefde.
                En met het stille besef....

                                                     … dat de wereld niet van ons is,
                                                     maar dat we haar mogen bewonen.
                                                     Samen.

---

Voor wie achtergrondinformatie wil:

Wat groeit waar in Nederland?

Naam: Vingerhoedskruid (Digitalis purpurea)
Bloeitijd: Mei – juli
Kleur: Paarsroze, soms wit
Standplaats: Bosranden, open plekken, zandgrond
Tussen de varens en het hoge gras duikt soms ineens een statige bloem op: het vingerhoedskruid. Met haar klokvormige bloemen lijkt ze wel een elfenplant, maar vergis je niet – haar schoonheid is bedrieglijk. Deze plant is zeer giftig!

Wist je dat…

• Alle delen van deze plant zeer giftig zijn?
• Ze vroeger werd gebruikt om hartmedicijnen van te maken?
• Wilde dieren zoals reeën haar instinctief vermijden?

Kijk goed om je heen tijdens een wandeling op de Veluwe – vooral op kapvlaktes of zonnige bosranden – en wie weet zie je haar staan. Maar alleen kijken… niet aanraken!
​

---