De pluizenaren en het pluizenmeer

Het Pluizenmeer bij Heerde spreekt al heel lang tot de verbeelding, want er zijn verschillende mythes over bekend.  Eén ervan is die van de legendarische Pluizenvrouw. Zij wordt zo genoemd omdat zij samen met haar man zo licht als een pluisje is en tussen de pluizige grasstengels van het mysterieuze meer wonen. Het echtpaar woont er al honderden jaren, nogal op zichzelf, samen hun kinderen en kleinkinderen.

Vroeger toen de mensen nog rustiger leefden, had het stel weleens contact met een schaapsherder of een boer. Met meer eigenlijk niet. En als één van de familieleden-Pluis weggewaaid was, werden ze geregeld teruggebracht door een mens, de laatste decennia zijn daar geen berichtgevingen meer van bekend. Hoe komt een Pluisenaar nu terug als die is wegwaait? Konijnen, hazen en herten blijken zijn vaak bereid om een kleine Pluizer terug te brengen als er één ver van huis is weggewaaid door de wind of door een storm.

De Pluizenaren vangen samen vis en oogsten de wol van de schapen en eten van alles wat de omgeving te bieden heeft. Van het pluizengras maken ze piepkleine huizen. In de winter wordt er vooral wol gespind en gebreid en leven ze van de aangelegde voorraden. Als het weer het toelaat wordt er ook in de winter naar voedsel gezocht. 
​
Op een winterse dag, lang, lang geleden, was er een enorm harde storm die maar zelden plaats vindt. De Pluizenaren zaten veilig in hun huisje. totdat plotsklaps de deur open gerukt werd. 
De Pluizenvrouw die net twee vissen vast had, werd overvallen door de wind en weggezwierd, het huis uit. Zij ging hoog de lucht in, stuivend, steeds verder en verder niemand weet waarheen....Zo ver dat de Pluizenvrouw haar omgeving niet meer herkende.. De Pluizenman kon zich nog net vastgrijpen aan een kast en zag zijn lieve vrouw meegenomen worden door de nietsontzeggende wind, het ergste dus wat een Pluizenaar maar kan overkomen.

De wind werd rustiger en al dwarrelend kwam de Pluizenvrouw beneden. Verdwaasd en nog een beetje duizelig keek ze om zich heen, met nog steeds de twee vissen in haar hand. Uit de struiken kwam toen een hongerige vos naar haar toe. "Geef mij de vissen, anders eet ik je op," commandeerde de vos de Pluizenvrouw. De vrouw gaf haar vissen en met een paar happen verorberde de vos deze. "Ik heb nog meer honger," meldde de vos terwijl hij zijn bek aflikte. "Ik heb  niets meer," zei de Pluizenvrouw met rustige stem. "Dan roep ik de reuzen," blufte de vos. "Doe maar," zei de Pluizenvrouw die de vos niet geloofd.e. 
De Vos riep ineens en al snel trilde de vloer.. Er kwamen drie reuzen aangelopen en vroegen de vos wat er aan de hand is. "Ik heb een maaltje voor jullie meegenomen," meldde de vos, terwijl hij naar de Pluizenvrouw wijst. De reuzen buigen voorover en zeggen: "Dat is weinig, maar we lusten dit kleine hapje vast wel."  Één van de reuzen tilt de Pluizenvrouw op en ze kijken nieuwsgierig naar het toekomstige maaltje. "Dag reuzen wat fijn dat vos me naar jullie heeft gebracht. Ik wou jullie uitdagen met een krachtwedstrijd om te kijken wie het sterkst is," zegt de Pluizenvrouw vol zelfvertrouwen. De Reuzen kijken verbaasd, eerst naar de Pluizenvrouw en daarna naar elkaar. "Komt het uit als we zaterdag onze krachtwedstrijd houden? "Ja," zeggen de reuzen verbijsterd." De vos staat op een afstandje te kijken en weet niet goed wat hij ervan moet denken. "Oke, zet me nu maar neer, dan kan vos me thuisbrengen en zaterdag weer ophalen. Even een hele duidelijk afspraak reuzen: degene die wint mag de ander(en) opeten!" Grinnkend en jaknikkend wordt de Pluizenvrouw op de rug van de vos gezet. Vos brengt de Pluizenvrouw thuis. "Ben je gek geworden vraagt de vos? Dit win je nooit!" De Pluizenvrouw zwijgt en bedankt de vos vriendelijk voor het thuisbrengen.

De Pluizenvrouw vertelde alles aan haar familie. `'Je gaat zaterdag echt niet!" zegt de Pluizenman. Met een beheerste stem zegt de vrouw: "Vergeet niet: reuzen zijn dom en wij zijn slim."
Die zaterdag stond de Pluizenvrouw klaar met een tas met een ganzenei en een beker yoghurt. Stilzwijgend brengt de vos de vrouw naar de Reuzen.

"Goedemorgen heren, wat fijn dat we een krachtmeting kunnen doen," begint de Pluizenvrouw. "We gaan drie opdrachten doen. De eerste opdracht is vocht uit een steen slaan," De reuzen pakken om beurten een steen en slaan deze aan gruzelementen. Maar er komt geen vocht uit. De Pluizenvrouw doet of ze een steen zoekt, maar pakt stiekem een ganzenei uit haar tas slaat het kapot. Het vocht stroomt er uit, tot verbazing van de reuzen en de vos. De reuzen beginnen te rillen en zenuwachtig te worden.
​
"De tweede opdracht is een boom uit de grond trekken," meldt de Pluizenvrouw. De reuzen beginnen meteen alle bomen in de omgeving uit de grond te rukken. Ze laten er ééntje staan, de grootste en dikste. De pluizenvrouw loopt erheen en kijkt naar de boom en vervolgens naar de zon en de maan. "Als ik deze eruit haal gooi, ik hem tegen de zon en de maan aan en zullen deze uit de lucht verdwijnen. Zal ik het doen?" De reuzen kijken ook naar de zon en de maan en zeggen in koor: "Nee, niet doen alsjeblieft!" Met een benauwde stem. "Oke," zegt de pluizenvrouw: "Enkel om jullie een pleziertje te doen. Dan gaan we naar de volgende opdracht, de laatste. Dat is merg uit de rotsen slaan." Het gezelschap loopt naar de rotsen en de reuzen gaan achtereenvolgens op de rotsen beuken tot hun handen zeer doen en bloeden. Hijgend en kreunend staan ze te kijken naar de Pluizenvrouw. Door het rammen op de rotsen is er een scheur ontstaan. De Pluizenvrouw stopt snel de beker Yoghurt hierin en geeft een harde stoot op de beker. Het vocht spat in het rond en de reuzen deinzen angstig achteruit. Het is duidelijk wie, wie mag opeten!

"Hoe kun jij nu van ons winnen?" vraagt één van de reuzen aan de Pluizenvrouw. Ze lacht vriendelijk en zegt: "Beoordeel nooit iemand op zijn of haar uiterlijk!"
De reuzen en de vos zijn duidelijk onder de indruk en bang. "Vos jij brengt mij thuis?!"  Commandeert de Pluizenvrouw. "Ik heb  nog veel reuzenpaté, reuzenbout en een vossenstoofpotje in huis," meldt ze laconiek. En meteen er achteraan:, terwijl ze streng naar de reuzen kijkt: "Ik kom een andere keer wel om jullie op te eten!"