Das tuimelt een avontuur in

Foto's: Gebrand Mulder

Diana is het zat. Ze gaat even een luchtje scheppen. Diana is de moederdas. Ze moedert dag en nacht over haar lieve kinderen. "Mmm... heerlijk even tot mezelf komen, lekker wat snuffelen en een paar hapjes zoeken." Ze ademt de frisse lucht diep in alsof ze net uit een hol is gekomen. En eigenlijk is ze dat ook.
Diana woont met haar man en drie kinderen in een Dassenburcht. Diana slobbert een regenworm naar binnen. "Wat een genot om zelf je eigen voedsel te vinden en meteen op te kunnen eten. Echt, dat maakt mij een rasechte onvervalste das.!" "Weet je?", gaat Diana verder. "Als ik mijn eigen eten vang, smaakt het gewoon veel beter dan dat mijn echtgenoot het voor mij regelt. Dat schijnt te maken te hebben met je eigen boontjes willen doppen..." Dina snuffelt verder en heeft in mum van tijd weer een regenworm te pakken. "Mmm..."

Foto's Gerbrand Mulder

Inmiddels zijn haar kinderen al stoeiend naar buiten gekomen: Harry, Hermelien en Ron. De Dassenkinderen lopen naar hun moeder en begroeten haar. Na de liefkozingen wil Diana even opscheppen over haar kroost: "Mijn kinderen zijn echt goed, en ze zijn heel erg verschillend, dat is zo leuk! Harry is echt een avonturier, die gaat altijd op onderzoek uit, Hermelien is meer een nadenkertje: ze onthoudt echt alles wat ik haar leer. Ron denkt dat hij niet zoveel kan, maar die komt er echt wel hoor. Als moeder ben ik trots op alle drie mijn dassenkindjes."

Alle vier de dassen zijn nu druk met snuffelen, stoeien en knuffelen. En op zoek naar voedsel, tussen het spelen door. De familie Das geeft een gezellig rommelig geluid. Moeders blijft wel constant met een liefdevolle blik op haar kroost en de omgeving letten. De jonge Dassen zijn vooral bezig met eten en met elkaar. Diana vertelt verder: "Weet je trouwens dat wij als Dassen heel erg zindelijk zijn? Wij plassen nooit in ons eigen hol, we gaan altijd even naar buiten. Als het nu echt heel erg koud of regenachtig is, dan is er altijd nog wel een verlaten, doodlopende gang, waar we een kuil in graven en die wij als wc gebruiken. Deze gang is ver genoeg verwijderd van onze gezellige familiekamers met veel nestmateriaal.
De kamers zijn onder de grond veilig met elkaar verbonden door een wirwar aan gangen. deze gangen zijn allen zeer goed geventileerd zodat onheil in de buurt van de vele holen overal in de Burcht wordt waargenomen! Voor de liefhebber: er zijn maar liefst tussen de 3 en 40 hollen per Dassenburcht! Diana vrolijk ineens: "Door die ventilatie ruiken wij altijd fris. Fijn hè! Dat is wel nodig ook, hihi, anders kunnen we ons eten niet meer ruiken. Inmiddels zijn wij dassen al met z'n 5- ot 6 duizenden in ons land."

Diana kijkt nog even trots naar al haar kinders. "De meeste mensen weten trouwens ook niet dat wij echte familiedieren zijn, Familie is alles voor ons, wij doen alles voor en met elkaar. Onder ons gezegd, wij dassen kunnen eigenlijk niet alleen zijn, dan voelen we ons al snel verdrietig en eenzaam. Dat samenzijn vinden we fijn. Mijn kinderen, mijn man en ik. Dat is onze cultuur in Nederland, ons kerngezin, in het buitenland heb je vaak grotere dassenfamilies.
Harry, Hermelien en Ron tuimelen constant over elkaar heen, samen op zoek naar een regenworm of bessen. Ze maken een tevreden kirrend geluid en hebben duidelijk veel plezier.

Diana praat weer verder: "We zijn zelfs zo sociaal dat we geregeld buurman Vos naast ons laten wonen in een verlaten gang. Best gezellig hoor! Veel mensen denken dat een Vos onze vijand is, maar wij zijn veel te groot en te sterk en altijd in groepsverband bij elkaar. Daar is een vos niet tegenop gewassen." Diana: "Ik wil natuurlijk niet opscheppen, maar wij Dassen zijn echte gravers en dat doen we met vakmanschap. Wij dassen zijn hiervoor gebouwd. De Vos is niet zo handig met graven. Wij denken dat hun poten te dun zijn en de staart te dik is. Arm dier. Wij helpen hem dan ook vaak een beetje."

Harry, Hermelien en Ron mogen nog heel even buitenspelen en wat eten, en dan moeten ze echt naar binnen. Het is tenslotte bijna bedtijd. Harry rent weg en roept: "Kom mee we gaan kijken wat er achter die heuvel te vinden is." Hermelien zegt: "Moeten we niet eerst voorzichtig van een afstand bestuderen wat er werkelijk achter die heuvel zit? Ron rent als een dolle richting de heuvel, klaar om er aan de andere kant weer vanaf te sjezen. Diana meldt glimlachend": "Snappen jullie nu wat ik bedoel met dat mijn kinderen echt zichzelf zijn en daarom niet doorsnee?"
Bovenop de heuvel kan Ron niet meer stoppen en tuimelt naar beneden. Hij komt tot stilstand tegen een harige bult: Een Zwijn! Harry rent erachter aan. "Gaat het goed Ron?" De vraag is nauwelijks gesteld of het dier dat heerlijk lag te slapen, komt in beweging. "Pas op een zwijn!", roept Hermelien nog overbodig vanaf de heuvel. De Dassenbroertje weten niet hoe snel ze weg moeten komen. Het zwijn staat op en is zwaar geïrriteerd. Hij rent achter ze aan. Piepend zoals alleen angstige Dassen dat kunnen, rennen ze weg, om de heuvel heen. Zusje Hermelien kijkt gespannen op afstand toe. De broers duiken in paniek een hol in om snel van het zwijn af te zijn. "Gelukkig is het hier leeg", merkt Harry zachtjes op. De twee Dassenbroertjes trillen nog na van angst... Na een poosje horen ze het Zwijn weer knorrend weglopen. Voorzichtig kruipen ze het hol uit en zien dat ze bijna thuis zijn. Snel kruipen ze het eigen thuishol in. Hermelien vervolgt: "De volgende keer gaan we eerst de situatie van een afstand bekijken." Harry en Ron kijken elkaar geïrriteerd aan.

Diana moet grinniken om de actie van haar kinderen en gaat ook het hol in. "Zwijnen kun je beter niet irriteren," zegt moeders. De kinderen knikken, de jongens beduusder dan het meisje. Het is weer rust bij de familie Das. Dicht tegen elkaar aan vallen ze in slaap.