|
1/9/2022 2 Reacties Wat is geluk?foto: Silvia Klein  "Ik zal me eerst even netjes voorstellen. Ik ben Lambertus, een Edelhert. Het Edel-gedeelte uit mijn soortnaam doet vermoeden dat ik me beter voel en erg statusgevoelig ben, maar dat is niet zo. Alle herten en dieren op de Veluwe hebben nut, echt alle.. Een zwijn, vos en een konijn om er maar een paar te noemen zijn net zo belangrijk. Wij vinden het ook fijn om elkaar te respecteren, te helpen. Sommige mensen geven ons status vanwege ons uiterlijk, dat slaat werkelijk nergens op. Dit brengt mij tot het volgende onderwerp: Wat is de essentie van het leven? Om maar even met een serieus onderwerp binnen. te vallen."
"Mensen zijn altijd zo gehaast en bezig met status, materie, carrière, en met altijd maar meer willen, beter willen zijn. Maar de essentie van het dagelijkse leven zit naar mijn stelligste overtuiging in het simpelweg 'zijn wie je bent'. En als je enkel bezig bent met het verleden of met de toekomst, dan leef je nu niet echt." "Kijk op de foto, ik steek mijn tong uit om simpelweg te genieten van het moment, om gewoon letterlijk de miezer op te vangen. Het Goddelijke gevoel als het water zo op je tong valt. Probeer het ook eens! Zo zijn er veel kleine alledaagse dingen waarin het geluk verscholen ligt, wees je ervan bewust en ervaar het. Dat is de essentie van het leven." "Volgens ons bosbewoners is de essentie van het leven: Echt leven! Naast zelf geluk ervaren is dat ook lief zijn voor elkaar en genieten in het hier en nu, zonder met status en andere ogenschijnlijk belangrijke zaken bezig te zijn." "Mensen, heb het lef jezelf te zijn en durf in het hier en nu te leven: Laat de regendruppels op je tong vallen. Dat is geluk! Wij doen dat van nature."
2 Reacties
 Het Pluizenmeer bij Heerde spreekt al heel lang tot de verbeelding, want er zijn verschillende mythes over bekend. Eén ervan is die van de legendarische Pluizenvrouw. Zij wordt zo genoemd omdat zij samen met haar man zo licht als een pluisje is en tussen de pluizige grasstengels van het mysterieuze meer wonen. Het echtpaar woont er al honderden jaren, nogal op zichzelf, samen hun kinderen en kleinkinderen. Vroeger toen de mensen nog rustiger leefden, had het stel weleens contact met een schaapsherder of een boer. Met meer eigenlijk niet. En als één van de familieleden-Pluis weggewaaid was, werden ze geregeld teruggebracht door een mens, de laatste decennia zijn daar geen berichtgevingen meer van bekend. Hoe komt een Pluisenaar nu terug als die is wegwaait? Konijnen, hazen en herten blijken zijn vaak bereid om een kleine Pluizer terug te brengen als er één ver van huis is weggewaaid door de wind of door een storm. De Pluizenaren vangen samen vis en oogsten de wol van de schapen en eten van alles wat de omgeving te bieden heeft. Van het pluizengras maken ze piepkleine huizen. In de winter wordt er vooral wol gespind en gebreid en leven ze van de aangelegde voorraden. Als het weer het toelaat wordt er ook in de winter naar voedsel gezocht. Op een winterse dag, lang, lang geleden, was er een enorm harde storm die maar zelden plaats vindt. De Pluizenaren zaten veilig in hun huisje. totdat plotsklaps de deur open gerukt werd. De Pluizenvrouw die net twee vissen vast had, werd overvallen door de wind en weggezwierd, het huis uit. Zij ging hoog de lucht in, stuivend, steeds verder en verder niemand weet waarheen....Zo ver dat de Pluizenvrouw haar omgeving niet meer herkende.. De Pluizenman kon zich nog net vastgrijpen aan een kast en zag zijn lieve vrouw meegenomen worden door de nietsontzeggende wind, het ergste dus wat een Pluizenaar maar kan overkomen. De wind werd rustiger en al dwarrelend kwam de Pluizenvrouw beneden. Verdwaasd en nog een beetje duizelig keek ze om zich heen, met nog steeds de twee vissen in haar hand. Uit de struiken kwam toen een hongerige vos naar haar toe. "Geef mij de vissen, anders eet ik je op," commandeerde de vos de Pluizenvrouw. De vrouw gaf haar vissen en met een paar happen verorberde de vos deze. "Ik heb nog meer honger," meldde de vos terwijl hij zijn bek aflikte. "Ik heb niets meer," zei de Pluizenvrouw met rustige stem. "Dan roep ik de reuzen," blufte de vos. "Doe maar," zei de Pluizenvrouw die de vos niet geloofd.e. De Vos riep ineens en al snel trilde de vloer.. Er kwamen drie reuzen aangelopen en vroegen de vos wat er aan de hand is. "Ik heb een maaltje voor jullie meegenomen," meldde de vos, terwijl hij naar de Pluizenvrouw wijst. De reuzen buigen voorover en zeggen: "Dat is weinig, maar we lusten dit kleine hapje vast wel." Één van de reuzen tilt de Pluizenvrouw op en ze kijken nieuwsgierig naar het toekomstige maaltje. "Dag reuzen wat fijn dat vos me naar jullie heeft gebracht. Ik wou jullie uitdagen met een krachtwedstrijd om te kijken wie het sterkst is," zegt de Pluizenvrouw vol zelfvertrouwen. De Reuzen kijken verbaasd, eerst naar de Pluizenvrouw en daarna naar elkaar. "Komt het uit als we zaterdag onze krachtwedstrijd houden? "Ja," zeggen de reuzen verbijsterd." De vos staat op een afstandje te kijken en weet niet goed wat hij ervan moet denken. "Oke, zet me nu maar neer, dan kan vos me thuisbrengen en zaterdag weer ophalen. Even een hele duidelijk afspraak reuzen: degene die wint mag de ander(en) opeten!" Grinnkend en jaknikkend wordt de Pluizenvrouw op de rug van de vos gezet. Vos brengt de Pluizenvrouw thuis. "Ben je gek geworden vraagt de vos? Dit win je nooit!" De Pluizenvrouw zwijgt en bedankt de vos vriendelijk voor het thuisbrengen. De Pluizenvrouw vertelde alles aan haar familie. `'Je gaat zaterdag echt niet!" zegt de Pluizenman. Met een beheerste stem zegt de vrouw: "Vergeet niet: reuzen zijn dom en wij zijn slim." Die zaterdag stond de Pluizenvrouw klaar met een tas met een ganzenei en een beker yoghurt. Stilzwijgend brengt de vos de vrouw naar de Reuzen. "Goedemorgen heren, wat fijn dat we een krachtmeting kunnen doen," begint de Pluizenvrouw. "We gaan drie opdrachten doen. De eerste opdracht is vocht uit een steen slaan," De reuzen pakken om beurten een steen en slaan deze aan gruzelementen. Maar er komt geen vocht uit. De Pluizenvrouw doet of ze een steen zoekt, maar pakt stiekem een ganzenei uit haar tas slaat het kapot. Het vocht stroomt er uit, tot verbazing van de reuzen en de vos. De reuzen beginnen te rillen en zenuwachtig te worden. "De tweede opdracht is een boom uit de grond trekken," meldt de Pluizenvrouw. De reuzen beginnen meteen alle bomen in de omgeving uit de grond te rukken. Ze laten er ééntje staan, de grootste en dikste. De pluizenvrouw loopt erheen en kijkt naar de boom en vervolgens naar de zon en de maan. "Als ik deze eruit haal gooi, ik hem tegen de zon en de maan aan en zullen deze uit de lucht verdwijnen. Zal ik het doen?" De reuzen kijken ook naar de zon en de maan en zeggen in koor: "Nee, niet doen alsjeblieft!" Met een benauwde stem. "Oke," zegt de pluizenvrouw: "Enkel om jullie een pleziertje te doen. Dan gaan we naar de volgende opdracht, de laatste. Dat is merg uit de rotsen slaan." Het gezelschap loopt naar de rotsen en de reuzen gaan achtereenvolgens op de rotsen beuken tot hun handen zeer doen en bloeden. Hijgend en kreunend staan ze te kijken naar de Pluizenvrouw. Door het rammen op de rotsen is er een scheur ontstaan. De Pluizenvrouw stopt snel de beker Yoghurt hierin en geeft een harde stoot op de beker. Het vocht spat in het rond en de reuzen deinzen angstig achteruit. Het is duidelijk wie, wie mag opeten! "Hoe kun jij nu van ons winnen?" vraagt één van de reuzen aan de Pluizenvrouw. Ze lacht vriendelijk en zegt: "Beoordeel nooit iemand op zijn of haar uiterlijk!" De reuzen en de vos zijn duidelijk onder de indruk en bang. "Vos jij brengt mij thuis?!" Commandeert de Pluizenvrouw. "Ik heb nog veel reuzenpaté, reuzenbout en een vossenstoofpotje in huis," meldt ze laconiek. En meteen er achteraan:, terwijl ze streng naar de reuzen kijkt: "Ik kom een andere keer wel om jullie op te eten!" 12/17/2021 2 Reacties Het leven is verrukkelijk! foto: Karin Knap-Meijer  Hier op de foto zie je een echte vogeltjestaart. Maar dat is voor vogeltjes erg verwarrend. Vogeltjestaart? Voor wie zijn deze bedoeld? En zitten er vogeltjes in een vogeltjestaart? Zo ja, welke vogeltjes? Of is het de bedoeling dat vogeltjes deze opeten? Maar welke vogeltjes mogen deze taart dan opeten? Fred de boomklever wordt er onzeker van, en hongerig natuurlijk: "Mussen zijn geen mezen en een boomklever is zeker geen boomkruiper. Voor wie is deze taart nu bedoeld? Het is immers heel onbeleefd om de taart van een ander op te eten! Daar begint het al mee. De boomklever strekt zich flink uit om te kijken of hij iets over het hoofd heeft gezien. Fred kan zich nauwelijks beheersen om zijn snavel erin te steken. "Zou ik deze enorme taart in mijn ééntje op kunnen eten? Als er een paar andere volgens bijkomen, gooit Fred het op een andere boeg. "Mensen snappen niet dat wij vogels echt niet op één hoop gegooid kunnen worden. 'Vogeltjes taart' is zo onduidelijk! Wij boomklevers zijn namelijk heel precies. Wij weten bijvoorbeeld altijd de lekkerste insecten tussen het boomschors te vinden. Taart eten we eigenlijk zelden, maar zeg eens eerlijk, deze ziet er werkelijk verrukkelijk uit. We gaan deze eerlijk delen toch zeker.” "Natuurlijk is mijn meisje nog verrukkelijker, maar daar kan werkelijk niets tegenop. Ik voel mij een bofferd dat ik haar mijn meisje mag noemen. Misschien moet ik haar even ophalen, dat zal ze leuk vinden. Of zal ik eerst een hapje proeven, straks ziet de taart er lekkerder uit dan dat hij is." Fred wipt even ongeduldig om de vogeltjestaart heen. Wat zal hij doen? Plots heel vastbesloten: "Ik ga mijn meisje eerst ophalen, dan kan ze heerlijk van de taart genieten.”  De Boomklever is nauwelijks gevlogen of de oude eekhoorn komt aangewipt. "Mmm... dat zier er echt lekker uit, even proeven." De Eekhoorn smikkelt naar hartelust. "Zoiets lekkers heb ik in lange tijd niet gegeten. Hoe zouden ze dit noemen?" De Eekhoorn kiest snuffelend en proevend het lekkerste stukje uit. Wat hij stiekem toch niet lust, laat hij weer uit zijn bekje vallen. "Ik vraag me af wat dit houtje dat op de taart staat te betekenen heeft. Pff dat lust toch niemand! De rest, een echte heerlijkheid, ga ik echt met niemand delen”, zo meldt de Eekhoorn smakkend en knoeiend. "Dit is mijn geheim. Want hoe minder het weten, hoe meer ìk ervan kan opeten." Tevreden knabbelt hij nog een stukje verder aan de taart. "Mijn buikje zit vol, Dit is wel zwaardere kost dan nootjes. Wat zou er allemaal inzitten? Nou ja, als ik er maar geen buikpijn van krijg." Traagjes wipt de Eekhoorn weg van de overgebleven taart met een iets te volle buik. Net op tijd, want de boomklevers komen weer terug... “Die kunnen zo arrogant zijn." foto: Karin Knap-Meijer. foto: Karin knap-meijer  Boomklever Fred kijkt op een afstandje toe hoe zijn liefje geniet. "Kijk, dat is ze! Is ze niet prachtig? Ze is de mooiste en beste van het hele bos, echt waar!"
Zijn vriendin Lieselot: "Schat, deze taart is voor alle vogels, anders hadden ze er wel een extra bordje bij geplaatst, maar je ziet het... niet iedereen kan zo goed lezen als wij. De oude eekhoorn die hier vlakbij woont kan überhaupt niet lezen, die komt geheid. Lieselot: “Schat ik weet niet hoe ze dit hebben gemaakt, maar het is werkelijk verrukkelijk! Dit lust ik wel elke dag." Boomklever Fred kijkt hoe zijn meisje geniet! Dan volgt na afloop zijn taakje: "Fred Jij mag de overgebleven voorraad meenemen naar het nest." De tortelboomklevers vliegen snel weg... foto: Paul klein  "Hi, ik ben Bas. Buizerd. Ja hierboven in de lucht. Daar ben ik vaak. Weten jullie wat wij roofvogels gemeen hebben, doordat wij een groot gedeelte van de tijd in de lucht zijn? Overzicht! Heel belangrijk in het leven...Ook overzicht in wat er op de grond gebeurt."
De buizerd vliegt een paar mooie figuren om indruk te maken. "Ik zie veel en hoor veel vanuit mijn hoge positie. Zo ook wat er op de Hoge Veluwe heeft plaats gevonden. met de Wolf." De buizerd zucht diep: "Wij dieren hebben onze eigen kijk op de wereld om ons heen. De wolf hoort oorspronkelijk in Nederland thuis en natuurlijk moet de wolf ook eten, dat doen we allemaal. "Ik lust graag muizen bijvoorbeeld, daar moppert niemand over, muizen genoeg, toch?! De wolf lust graag een schaap, zwijn of konijn... Trouwens de wolven pikken altijd de zwakkere eruit, die zijn het makkelijkst te vangen. Dat doen wij roofdieren allemaal." Er valt een stilte. "Jullie mensen eten en drinken van alles.... dat meestal uit een supermarkt komt. Vlees is al voorgeslacht en keurig voorverpakt, dit heeft niets meer met jagen te maken. Dus de meeste mensen beseffen ook niet goed dat er werkelijk gejaagd of gefokt en gedood moet worden voordat er vlees gegeten kan worden." Bas Buizerd zet de daling in: "Ons werk is werkelijk het jagen op vlees, wij gaan niet naar kantoor of de supermarkt. Voor de wolf geldt exact hetzelfde!" Hij vervolgt meteen: "Wij zijn trouwens maar wat blij met de wolf, de meeste van ons wilde dieren eten graag aas. Wolf laat altijd een gedeelte van zijn prooi achter, dat is makkelijk scoren voor ons." Bas buizerd gaat rustig op een paaltje zitten en legt zijn veren even in de juiste plooi, voordat hij verder gaat met zijn verhaal... "De ophef over de wolf op het Nationaal Park De Hoge Veluwe of in Friesland snappen wij vogels niet! De wolf hoort hier thuis, de mensen hebben hem uitgemoord en weggejaagd. En volgens mij willen ze dat weer gaan doen, waarom? De wolf zorgt ècht voor balans in de natuur." Bas buizerd onderdrukt een lachje... "Die moeflons die ze in het Nationaal Park hebben en trouwens ook op het Wekeromse-zand, zo uniek zijn de Corsicaanse-schapen niet. Zijn wel pure import en horen hier oorspronkelijk niet, nu schijnen ze het goed te doen, dus laat maar grazen. Wij discrimineren niet. Andere dieren als de Veluwse schapen kunnen dat werk trouwens ook doen!. Ik zie ze vaak aan het werk, ook toppers!" Bas Buizerd schraapt zijn keel: "Oke, nog één punt. Ik bekijk natuurlijk alles vanuit vogelperspectief, dat besef ik wel. Het allerlaatste punt en daarna ga ik weer heerlijke muizen vangen (ik alleen al vang er ruim 2000 per jaar, daar moppert gelukkig niemand over). Maar... misschien kunnen de media eens met harde cijfers komen. Cijfers over hoeveel dieren er neergeschoten worden in Nederland (en op de Hoge Veluwe..!) per jaar en hoeveel dieren de wolven in totaal doden/opeten per jaar. Lijkt me boeiend! Daarna gaan we een feitelijk gesprek voeren." Terwijl Bas Buizerd de lucht in vliegt zegt hij: "Misschien lusten de mensen te graag moeflon paté!? Ik denk namelijk dat er meer moeflons afgeschoten worden door de mens, dan opgegeten door onze vriend de wolf. Ik ben zo benieuwd. .. naar cijfers!" 7/25/2021 1 Reactie Vleermuis Katja gered?In oude sages komt de vleermuis er slecht vanaf. Dit komt voornamelijk door de vampiervleermuis, die overigens enkel in Midden- en Zuid-Amerika voorkomt, dus niet in Europa! Maar verschillende verhalenvertellers hebben zich behoorlijk uitgeleefd op de Dracula-vleermuis en er angstaanjagende verhalen bij bedacht... Maar kloppen deze angstaanjagende verhalen nu werkelijk voor onze Nederlandse vleermuis?
De vleermuis is voor veel mensen onbekend en onbemind. Het is een zeer klein zoogdier, dat een enorme hoeveelheid muggen opeet, althans de vleeseters onder de soort. Wie een hekel heeft aan muggen zou bijna wel een fan van de vleermuis moeten zijn. Dit soort hebben wij in ons land: de insecteneters, goed voor ongeveer vier maanden per jaar muggen vangen, evenals motjes en kevertjes. Er zijn in andere landen ook vegetarische vleermuizen en die eten voornamelijk nectar en fruit. Vliegen: Het vliegen kan het dier doordat de vleermuis een gevleugelde huid heeft tussen voor- en achterpoten. De vleermuis kan deze huid uitstrekken. Zijn plek ten opzichte van de rest van de wereld weet de vleermuis door kleine geluidjes uit te stoten; door de manier waarop het geluid terugkaatst, bepaalt het dier vliegensvlug zijn locatie en de vliegroute. Katja de vleermuis: Hier op de foto is een sterk vermagerd jonge vleermuis te zien, Katja! Katja: "Mijn moeder ging net te vroeg weg. Ik was nog niet klaar met het drinken van moedermelk en kende nog te weinig vleermuisgewoontes, toen mijn moeder al vond dat ik oud genoeg was om mijn eigen vleugels uit te slaan. Maar ik kon het nog niet, was nog niet zover toen. Ik zat tegen een boom aan te beven van angst, de hele dag door." Het diertje werd gevonden door een oplettend gezin ergens op de Veluwe. Het gezin heeft het diertje aangemeld bij www.vleermuis.net. In no time werd het diertje opgehaald door een vrijwilliger, die het verzwakte dier om de paar uur bijgevoerd en verzorgd heeft. Katje: "Wat was het fijn en warm in de doos bij die mijnheer en wat gaf hij me heerlijk voedsel. Ik voel me nu echt een stuk beter." Na deze oppepbeurt is de jonge vleermuis weer terug in de tuin geplaatst waar deze eerder verzwakt werd gevonden. Katja: "Ik weet dat ik hier gevonden ben, maar ik weet niet meer hoe ik hier gekomen ben. Weten jullie dat het leven van een vleermuis best angstaanjagend is? We vliegen met hoge snelheden door de lucht, rakelings langs elkaar heen en we willen allemaal mugjes vangen, vaak nog dezelfde ook..!. Hoeveel bijna-botsingen we wel niet gehad hebben is echt niet normaal meer. Ik heb persoonlijk een rustig karakter en schrik altijd enorm van bijna vliegongelukken. Ik heb al eens vliegregels of afstandsregels voorgesteld, maar mijn maatjes vonden mij toen een Wappie. Alhoewel ik niet precies weet wat dit is, was me wel duidelijk dat ze het geen goed idee vonden." Of deze oer-Hollandse vleermuis het met al zijn intelligentie en extra verzorging gered heeft....? Dat is niet helemaal bekend. Wel dat na verloop van tijd deze vleermuis plotseling was verdwenen van de plek van terugzetting en er plots ook veel minder muggen in de tuin bij het gezin vlogen..... Nut: Niemand haalt zoals een vleermuis normaal gesproken gedurende vier maanden per jaar ongeveer 3000 muggen per nacht uit de lucht, net als de nodige motjes en springende en vliegende kevertjes. Dit is best knap van de vleermuis! Dat is best wel wat zorg waard, toch? Of niet soms? Met dank aan de lieve vrijwilliger van: www.vleermuis.net  foto: Cindy Raaijmakers "Vluchten kan nog, we zijn nog niet te laat," meldt Martha de leidhinde. De moeders met kinderen verzamelen zich. "Wij zijn gedwongen te vluchten. Opeens zijn we niet meer veilig hier op de Veluwe. Wij moeten ons thuis verlaten. Mensen kunnen zo wreed zijn. We worden binnenkort allemaal afgeschoten, als we niet snel vluchten!! De natuur wordt gezien als een stuk Cultuur, wat door menselijk handelen gecultiveerd zou moeten worden?" Er is een hoop onrust bij de dieren. ze willen niet weg van hun vertrouwde plek. Faunabeheereenheid Gelderland (FBE), gaat namelijk duizenden: edelherten, damherten en zwijnen neerschieten. Volgens experts van faunabeheer Gelderland zijn er nu meer "wilde dieren" dan de natuur aankan. "Gaan we ver op reis?" vraagt één van de jongere dieren. Haar moeder knuffelt haar geruststellend. Martha de leidhinde: "De mensen snappen vaak niet dat ze de natuur zijn gang kunnen laten gaan. Waarom wil de mens overal invloed op hebben? Wij dieren kunnen makkelijk dingen loslaten en vaak komt het dan goed. Op dit moment moeten we wel in actie komen, simpelweg om onszelf en onze kinderen te redden en een betere toekomst te geven. Wij zijn gekwetst, voelen ons echt verjaagd en gaan op zoek naar een veilig leefgebied." Een nieuwsgierig zwijntje komt aanlopen en mengt zich in het gesprek: "Ook de Wolf is niet echt welkom op de Veluwe. Nu ben ik zelf niet zo dol op de wolf, omdat ze graag zwijnenkinderen eten. Maar... Als wij dieren mogen kiezen, dan liever een wolf dan een groep jagers. Wij raken zo gestrest van jagers." Alle dieren hebben hun eigen verzamelplek om uiteindelijk weg te trekken. Richting het Oosten. Martha: "Wij merken vanzelf wel hoe ver we moeten gaan om rust en veiligheid te vinden. Misschien wel tot in Polen of Rusland. Ik verwacht wel dat de dieren daar net iets andere gebruiken en omgangsnormen hebben. Zelfs het gras en de blaadjes zullen daar anders smaken, maar dat is een kwestie van wennen, als wij maar veilig zijn." "Kom dames en kinders we gaan op avontuur op zoek naar rust en veiligheid." De roedel komt in beweging, zowel groot als klein springt elegant over het eerste hek, op weg naar het onbekende... Veilige reis! foto: Cindy Raaijmakers  6/22/2021 0 Reacties Respect!Foto's: Paul Klein
"Wij willen ons even voorstellen, wij zijn de handige Harries van de toekomst. Timmerman haas, makelaar Boommarter en autoverkoper Vos. Alle drie zijn wij goed opgeleid en vakbekwaam en in het bezit van een VMBO-diploma als basis en daarna zijn wij verder gaan leren. Inmiddels verdienen we een hele dikke boterham." Vos Reynaerde: "Bij wijze van spreken, dan want wij Vossen eten natuurlijk geen boterhammen." Vos gaat erbij zitten en likt zijn pootjes af. "Als verkoper heb ik niets de klagen: de zaken gaan goed, ik heb aanzien. Dieren die vroeger op mij neerkeken, kijken nu met respect naar mij. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en doorgeleerd." Barend de Boommarter komt zijn huisje uit: "Heeft er hier iemand interesse in een prachtig appartement? Ook in het bos is er geregeld een huizentekort. Ik ben blij dat ik kan helpen in een noodsituatie" Barend kijkt nog even goed om zich heen of er geen toekomstige klant is. "Vroeger werd ik altijd voor dom versleten, dat was vanaf de basisschool totdat ik ben gaan werken. Wat is dit werk toch Leuk! Veel leuker dan in de schoolbanken zitten enzo... Laatst kwam een oud-klasgenoot van de basisschool een appartement bij mij kopen; Universiteit afgerond en best een leuke baan heeft ie... Maar wat nog leuker is. Ik verdien meer en ben volgens mij ook nog eens veel gelukkiger met mijn gezin." Handige Hans Haas: "Je moet niet vergelijken Barend, dat slaat nergens op. Ik verdien ook meer dan oud-klasgenoten die dan zogenaamd hoogopgeleid zijn. Dat maakt allemaal niet uit. Wij doen werk wat we leuk vinden en waar we nog goed in zijn. Wij hebben vrouwen die ons echt leuk vinden en niet bij ons zijn vanwege het geld." Haas stopt even en snuffelt in de lucht. Hans Haas vervolgt: "Het enige wat belangrijk is, is dat wij allemaal onze bijdragen leveren aan de maatschappij. We hebben elkaar nodig, het maakt niet uit welke kleur, leeftijd, omvang of wat dan ook we hebben. Wat fijn zou zijn, is dat onze cultuur van werken met de handen meer waardering krijgt of bijvoorbeeld verkoopwerk. Wij zijn net zo hard nodig als een chirurg, schooljuf, treinmachinist, politie-agent of financieel adviseur. Iedereen heeft zijn eigen taak. Respect voor iedereen!" |
AuthorMijn naam is Jacqueline Postma, ik vertel graag verhalen, verhalen met een boodschap, een moraal. Archives
Juli 2022
Categories |
RSS-feed